Man man man ik ben weer wat tegengekomen! Ik sta vol blutsen en builen en mijn kin ziet gans blauw. Maar laat ik beginnen met het begin.
Gisteren dus. Rustig opgestaan, in de miezerregen iets gaan eten als ontbijt (de diner op de andere hoek van de straat) en dan naar het MoMa, ofwel het Newyorkse Museum of Modern Arts. Het is niet zo ver van hier, dus zijn we tevoet gegaan. Groot was onze verbazing toen we de rij zagen die stond aan te schuiven aan de kassa’s! Niet alleen een hoop kronkelgangetjes in het museum zelf (daar zijn ze hier goed in), maar ook nog een ganse rij buiten, tot op de straathoek! Gelukkig ging het al bij al behoorlijk snel, zodat we in minder dan tien minuten binnen stonden. Tip: je kan je ticket op voorhand kopen, het blijft een maand geldig, dus als je in NY bent en er staat geen rij: kopen die handel! En nog een tip, iets wat wij niet wisten: als je van plan bent zowel naar het Moma als naar Top of the Rock te gaan: in het Moma kan je een combiticket kopen waardoor je tien euro per persoon uitspaart. Het is maar dat ge het weet!
In het Moma zijn we eerst op de bovenste verdieping naar de tijdelijke tentoonstelling van Dali gaan kijken: zowel fragmenten van zijn films, als schilderijen, tekeningen en installaties. Knap! Die mens kan echt fantastisch schilderen, maar ofwel zat hij continu aan de lsd, ofwel was hij zo manisch als wat!
Enfin, een verdieping gezakt naar hedendaagse schilder- en beeldhouwkunst. Prachtige dingen gezien: Picasso, Van Gogh, Matisse, Cézanne, Bacon, Klee, Miro, Mondriaan, maar ook Warhol, Beuys, Duchamps, Kandinsky, Pollock… En vooral dan topwerken, echt geen klein bier. Wow. Gewoon wow.
De vleugel fotografie was veel minder imposant, net zoals de kleine collectie architectuur en design. Van de paar videoinstallaties was ik dan wel weer onder de indruk.
En nee, we hebben dat niet allemaal in één ruk bekeken: om de ‘museum fatigue’, zoals ze dat hier zo mooi zeggen, tegen te gaan, hebben we ondertussen ook iets gegeten. The Modern, het on-site chique restaurant, was volgens onze gids een aanrader, en niet ten onrechte, zo bleek. Gelukkig hadden ze er wel bijgezet dat het kleine porties waren, want zelfs naar Europese maatstaven vielen ze magertjes uit. Wat trouwens geheel werd gecompenseerd door de kwaliteit: ik heb zelden zo lekkere eendenconfit gegeten, vergezeld van een mangochutney en nog wel een paar dingen. De presentatie was magnifiek, de prijs geheel navenant :-p Ik heb me trouwens opnieuw laten verleiden door een absoluut heerlijk dessert, terwijl Bart nog aan het nagenieten was van zijn glas wijn.
We zaten trouwens aan de bar, en konden het doen en laten van de barmannen perfect volgen. Geïntrigeerd zag ik hoe een van hen de ene na de andere speciale roze cocktail maakte, met iets rozeroods in. Ik kon het niet laten om hem te vragen wat voor iets het was, en het bleken rozenblaadjes te zijn. Even later stond er een ‘proevertje’ voor mijn neus: hij had gewoon iets meer gemaakt bij zijn volgende cocktail, en had de overschot aan mij gegeven. ‘Coming up roses’ heette de speciale creatie van het Moma. Je neemt een aantal gekoelde rozenblaadjes van rode rozen, gooit er een stuk of drie partjes limoen bij en stampt alles goed plat. Daarna giet je er een stevige geut Bacardi Razz over, een flinke scheut rozenlikeur, vult het glas met ijsblokjes, en gaat even enthousiast tekeer met de shaker. Je giet over in een ijsgekoeld glas en vult aan met champagne, et voilà.
Bon, ik ben eventjes afgedwaald. Na het MoMa hadden we eigenlijk wel nog behoorlijk wat tijd over, zodat we een taxi hebben genomen naar het American Museum of Natural History. Ook daar hebben we rondgelopen tot mijn voeten helemaal beurs waren: dino’s in alle vormen en groottes (enfin, hun skeletten toch), alle mogelijke beestjes en biotopen, mineralen en fossielen, de evolutie van de mens aan de hand van skeletten (tot en met een schedel van een Floresiensis, ofte een hobbit), een complete zaal met alle mogelijke (opgezette en nagemaakte) zeebeesten, en als klap op de vuurpijl, een gigantische zaal (kon ook niet anders) met een weergave van een blauwe vinvis, op reële grootte.
Toen waren we te moe om zelfs maar de drie kilometer naar huis te strompelen, zodat we opnieuw een taxi zijn ingekropen. Een goeie douche en een namiddagdutje kunnen wonderen doen, zodat we tegen acht uur opnieuw de straat opgingen. We hadden ’s middags al succulent gegeten, maar hadden inmiddels uiteraard opnieuw honger, en zijn dan maar een MacDonalds binnengelopen :-p alwaar Bart een legendarische ‘quarterpounder with cheese’ heeft gegeten. Daarna zijn we afgezakt naar opnieuw Times Square, ditmaal omdat daar ook enkele cinemacomplexen zijn. De film ‘Wanted’ is trouwens een aanrader voor iedereen die van flitsende actie (en Angelina Jolie) houdt, maar voor het verhaal hoef je het eigenlijk niet te doen. Wist u trouwens dat die High Definition écht wel een enorm verschil maakt? Nooit geweten dat la Jolie zoveel huidproblemen had :-p
De hele dag is het trouwens verder droog gebleven. Overal lagen nog wel plassen van de nacht voordien, maar tijdens de dag is het weer gezellig opgewarmd tot een graad of 28, maar jammer genoeg met een bijzonder hoge vochtigheidsgraad, ook wel gekend als krulweer. Alleen… toen we uit de bioscoop buitenkwamen, was het aan het gieten. En niet zomaar gieten, maar echt wel met ganse bakken tegelijk, heelder kuipen, ganse zwembaden. Nodeloos gezegd, denk ik zo, dat we dan maar een taxi hebben genomen :-p
Vandaag dan. Geslapen tot een uur of acht, gegeten, en met argusogen naar de lucht gekeken. De weerdienst voorspelde regen, wolkbreuken en onweders, en het zag er inderdaad maar grijsjes uit. Toch hebben we het risico genomen, de regenjas stevig in de rugzak gepropt, om met de subway naar het zuiden van Manhattan te gaan: we wilden er fietsen huren om daarmee de Brooklyn Bridge over te gaan, en dan in Brooklyn rond te rijden. De fietsverhuurder stond er inderdaad, maar keek raar op toen we fietsen wilden huren voor een hele dag: het ging stortregenen. We hebben, by the way, dan ook overal mensen gezien met regenjassen en paraplu’s, tot rubberlaarzen toe.
Enfin, wij dus fietsen gehuurd aan 40 dollar per stuk voor een hele dag, en de Brooklyn Bridge over. Echt wel de moeite (en behoorlijk steil ook): een prachtig zicht over de Hudson, de beroemde skyline en op Manhattan Bridge, en er is een aparte fietsstrook, wat het, gezien het razende verkeer, een stuk veiliger maakt. Aan de overkant lijk je in een andere stad te komen: helemaal andere huizen, en nauwelijks nog hoogbouw, maar vooral huizen van een drietal verdiepingen hoog, zoals bij ons in Gent, maar wel met de beroemde trappetjes overal. Een bijzonder charmant stadsdeel, hier zouden we zelfs wel willen wonen (gesteld dat we ooit uit Gent weg zouden willen). We zijn dan meteen maar een aantal kilometers verder gefietst tot in Prospect Park, het broertje (zusje?) van het gekendere Central Park. Geloof me vrij, als iemand je zegt dat Central Park een oefening was en Prospect Park het uiteindelijke resultaat, dan mag je die op hun woord geloven. In één woord: prachtig! Uitgestrekte grasvelden, dichte bossen, beekjes, watervalletjes, meertjes… Na anderhalf uur rondrijden ergens een hotdog van een kraampje binnengespeeld, en dan verder gereden, doorheen de prachtige residentiële wijken (wel met aaneengesloten huizen, maar niettemin heel mooi).Trouwens, het weer was intussen helemaal uitgeklaard, met hier en daar nog een wolk, maar verder helemaal zonnig, en zo’n 26 graden. Bart en ik zijn dan ook mooi verbrand in ons gezicht en op onze armen :-p
En toen heb ik het kunnen presteren… Al rijdend doorheen de typische wijken wilde ik een filmpje maken. Eén hand aan het stuur, in de andere hand het cameraatje. Alleen ging het plots nogal enthousiast naar beneden, en sprong het licht nog op rood ook! Ik klop dus met mijn linkerhand mijn rem toe… Alleen is dat niet zo’n bijster snugger idee omdat daar de voorrem zit. Ik ben dus op spectaculaire manier over mijn stuur geslagen, en met mijn bakkes tegen de grond. En ja, dat heb ik op film :-p Versuft bleef ik eventjes liggen, terwijl bezorgde omstaanders kwamen toegesneld. Ik krabbelde moeizaam overeind (had niet eens gemerkt dat Bart ook gevallen was) en stelde vast dat mijn knokkels en ellebogen flink geschaafd en aan het bloeden waren, en dat mijn kin pijn deed. Een vrouw die een paar huizen verder woonde en alles had zien gebeuren, bood aan om me mee te nemen naar haar huis om het vuil uit de wonden te wassen en alles te ontsmetten, een aanbod dat ik dankbaar aannam. Even later had ik het glas van mijn uurwerk uit mijn elleboog gepulkt, was alles gewassen, en zat ik meteen onder de pleisters. Fijn zicht :-p Mijn kin is gelukkig niet geschaafd, maar ziet ondertussen wel flink blauw en staat wat dik.
Pas toen ik weer bij de fietsen kwam, merkte ik dat ook Bart een geschaafde knokkel had, en dat ook hij moest gevallen zijn. Ha ja, zei hij, het was dat of over mij heen rijden, en dat laatste vond hij nu ook weer geen strak plan. Ondertussen is gebleken dat zijn knie geraakt is, en dat vooral de spieren van zijn rechterarm bijzonder hard tegenpruttelen: hij kan zijn arm nog met moeite bewegen, en hij doet behoorlijk pijn. Maar een dokter? Ho maar!
Enfin, daarna zijn we vrolijk verder gefietst, doorheen de wijken, heuvel op heuvel af, opnieuw tot aan de Hudson en een heerlijke ijsjeszaak (een bekende ‘fabriek’, blijkbaar) en dan opnieuw de brug over.
De fietsen waren trouwens ook beschadigd, maar bij het verhuurpunt hebben we ons van krommenaas gebaard, snel betaald, en gemaakt dat we weg waren :-p
Een metrorit en een douche later voelden we ons weer een beetje mens, zijn we heerlijk (en goedkoop) Thais gaan eten, en zijn dan afgezakt naar The Winter Garden Theatre, voor een voorstelling van Mamma Mia, de Abbamusical. Geef toe, je kan toch moeilijk in New York aan Broadway gezeten hebben en geen voorstelling hebben meegepikt.
Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar uiteindelijk vond ik het zijn 115 dollar per persoon wel waard 🙂 Ik zit nu nog ‘Does your mother know’ te neuriën…
Ondertussen (kudos voor wie zo ver heeft gelezen) is het al half één, en Bart slaapt al. Ik denk dat ik gezellig tegen hem aan ga kruipen…
Het gaat niet goed met mijn voeten. Voor de grote vakantie had ik al last van mijn linkerhiel: elke keer wanneer ik een stap zette, deed het verdomd veel pijn. Het leek wel alsof ik in een grote nagel had getrapt: zolang ik niet steunde, was ik me vaag bewust van de aanwezigheid van de nagel, maar zodra ik mijn voet neerzette, was het alsof ik de nagel opnieuw keihard in mijn voet joeg. Niet leuk dus.