Geplaatst op

Chavroux in Dock’s Café

Onlangs kwam de vraag of ik geen zin had om een geitenkaasmenu te gaan uittesten, als foodie-blogger. Huh?

Let me explain: op maandag 30 mei om 14u wordt de website Chef Chavroux gelanceerd. Belgische chefs werden daarom ter promotie uitgedaagd om een menu te creëren waarvan elk gerecht de bekende geitenkaas van Chavroux bevat.  Een aantal bloggers mocht al op voorhand gaan uittesten op verschillende locaties. Zelf werd ik verwacht tegen acht uur in Dock’s Café in Antwerpen, waar chef Yannick Frooninckx een 3-gangen menu had bedacht met bijpassende wijn.

Dock’s Café ligt aan de Jordaenskaai, een voor een Gentenaar vrij onmogelijke plaats. We hebben wat rondgereden om parkeerplaats te vinden, en zijn uiteindelijk aan het Zuiderterras gaan staan. Om pas daarna te merken dat er ook een parking is aan het Noorderterras, én dat het Dock’s Café blijkbaar een ‘voiturier’ heeft, zoals ze het zelf noemen: iemand die jouw auto gaat parkeren voor je. Nice! Maar het was een aangename warme avond, en het wandelingetje was eigenlijk zelfs mooi te noemen.

Dock’s Café is imposant wanneer je er binnenkomt: groengeverfde stalen constructies met veel hout en art nouveau-invloeden, en warm licht. Het deed me onmiddellijk aan het Pakhuis in Gent denken, een concept van Pinto, en jawel, de gerante bevestigde dat achteraf. Mooi!

chavroux1

Ze bracht ons naar een tafeltje op de eerste verdieping, waar je een mooi uitzicht hebt op de benedenverdieping, en gaf ons ook meteen het menu. Dat verraste me een beetje: wanneer Chef Chavroux zegt dat elk gerecht geitenkaas bevat, dan zit dat inderdaad ook in het dessert, en hier meer bepaald in de vorm van ijs. Ik zie uw wenkbrauwen al in de lucht gaan, en dat deden de mijne ook.

Dadelijk werd er gevraagd wat we als aperitief wilden, en Bart bestelde een gin-tonic. Ik drink geen alcohol, en hield het dus op water, want een alternatief werd me niet voorgesteld. Kleine, vrij zurige broodjes werden ook meteen gebracht, samen met een afgedekt kommetje boter.

De sommelier kwam iets later met een frisse lichte Riesling af, waarbij hij een hele uitleg gaf, en die inderdaad feilloos bij het voorgerecht bleek te passen. Dat voorgerecht bleek te bestaan uit drie hoopjes zeer luchtig opgeklopte Chavroux, geserveerd op een zeer dun uitgesmeerde (het leek wel geverfd) olijfbereiding, met citroensuc en een aantal blaadjes tahooncress. Lekker, maar niet echt uitzonderlijk. Of zoals Bart zei: “Tsja, het is geitenkaas he”.

chavroux2

Intussen waren Erik en Annelies, die daar ook als testpersonen zaten, erbij komen zitten: ze zaten amper een paar tafeltjes verder, en het was te gek om dan niet gezellig te zitten kletsen. Zij zaten wel wat verder in hun diner, en hadden hun hoofdgerecht al op.

Dat hoofdgerecht was overigens zeer te pruimen: Lijngevangen zeebaars uit de Middellandse Zee, gegrilde groenten uit de Provence en boterquenelle met espelette en verse Chavroux geitenkaas, wist de menukaart ons te melden. De Provencegroenten bleken gegrilde aubergine, paprika en courgette te zijn, met een stukje venkel erbij, en de Chavroux was stevig op smaak gebracht met de rode peper (espelette), en paste wonderwel bij de vis, net als de ronde Chablis. Lekker, echt waar!

chavroux3

Na een perfecte tussenpauze volgde het dessert, datgene waar we het meest naar uitkeken. Een grote coupe werd ons voor de neus gezet, gevuld met een bolletje geitenkaasijs en een keur aan rode vruchten: rode en witte framboos, kers, aardbei, jeneverbes, rode bes, stekelbes en braambes en dat afgewerkt met een fijn koekje en een takje munt.

chavroux4

Ik geef het toe, het was met enige aarzeling dat ik van het Chavroux-ijs proefde. De eerste hap deed vooral eigenlijk onwennig aan, en ik wist niet goed wat ik ervan moest vinden. Na een paar happen echter raak je gewoon aan de textuur, en wordt het echt lekker. Bizar, maar lekker.

Afsluiten deden we met een koffie, of in mijn geval koffie verkeerd, met bijhorend chocolaatje.

chavroux5

Conclusie: Dock’s Café is een zeer gezellig, fijn restaurant. En de Chavrouxgerechten zijn elk apart zeer lekker, maar alles samen een beetje teveel van het goede. Ik kan eventjes geen geitenkaas meer zien, en ik vind de zachte Chavroux nochtans zeer aangenaam.

We hebben in elk geval een fijne avond gehad, met een mooie wandeling langs de kaaien terug naar de auto. En misschien gaan we ook nog wel eens langs in een van de andere deelnemende restaurants om te zien wat zij ervan gemaakt hebben.

12 restaurants en brasserieën doen mee aan het concept. Vanaf 30 mei kan je via de website www.ChefChavroux.be een plaats reserveren in een restaurant naar keuze en het Chavroux menu degusteren. Aan het einde van de maaltijd mag je de prijs betalen die je het menu waardig acht.

De deelnemende restaurants zijn:
Dock’s Café, Antwerpen
Pastorale, Reet
Pakhuis, Gent
Bistro Refter, Brugge
Prêt-à-Goûter , Zolder
La Quincaillerie, Brussel
Les Brigittines, Brussel
La Table du Boucher, Bergen
Le Bistrot d’en Face, Luik
Si Jamais, Doornik
Le Fou est belge, Heure-en-Famenne
Le Cor de Chasse, Barvaux-sur-Ourthe

Geplaatst op

Dyson Digital Slim

*schaamteloze, maar zeer gemeende reclame. U weze gewaarschuwd*

dyson

Ik ben een Dysonfan. Al lang. Al sinds Bart me zoveel jaar geleden ervan overtuigde om toch maar wat extra uit te geven voor een echt goeie stofzuiger, en ik hem daar achteraf alleen maar dankbaar om kon zijn.

Toen ik in de zomer 2009 een Dyson Animal Pro cadeau kreeg, was ik dan ook echt in de wolken: het zwaarste toestel van Dyson, en ongelofelijk handig en goed als je huisdieren hebt. Ook al is het ding duur: mocht het ooit kapot gaan, dan kocht ik een nieuwe. Direct.

Datzelfde zei ik al lang over een kruimeldief. Geef toe, een gewone stofzuiger haal je niet snel uit als je wat gekruimeld hebt in je zetel. En met drie kinderen begon zo’n ding eigenlijk geen overbodige luxe te worden. Alleen, het was er nog nooit van gekomen om er eentje aan te schaffen. Want één ding had ik voor mezelf al uitgemaakt: ik wilde niet nog eens zo’n beige geval dat al na een paar maand nauwelijks nog zuigt omdat de batterij/filter/motor/vul zelf maar in de geest aan het geven is. Het ging dus een Dyson worden, ondanks de prijs. Want ja, dat is nog steeds het ‘zwakke’ punt van Dyson: ondanks het feit dat het ongelofelijk goeie toestellen zijn, haken veel mensen af omwille van de prijs. Jammer eigenlijk.

En toen kreeg ik een mailtje van Caroline van Dyson: of ik het allernieuwste toestel wilde uitproberen? Ik zei uiteraard geen nee, en een paar dagen later werd er een pakje afgegeven. Ik ben er intussen wild van, en zou het ding al niet meer kunnen missen: de Dyson Digital Slim. Een kruising tussen een kruimeldief en een gewone stofzuiger.

Let me explain: je kan hem inderdaad gewoon gebruiken als kruimeldief. Met een standaard zuigmondje dat je naar believen kan aanpassen voor een zachte of harde ondergrond. Met zelf zo’n lange teut bij voor in kieren. En dan… zit er ook een lange stang bij, met de typische roterende zuigkop, in klein formaat. Schitterend! Want geef toe: als er kruimels onder de tafel liggen omdat je kleuter weer eens zitten spelen heeft met zijn croissant, is het vervelend dat je op je knieën onder tafel moet. En je grote stofzuiger uithalen is ook zo’n gedoe. Dit ding is fantastisch: draadloos, en het gemak van een kruimeldief, maar met een superlichte stang.

Ik heb het ding al de dag na ontvangst opgehangen aan de muur, zo blij was ik ermee. Ik heb meteen ook de kinderen uitgelegd hoe het werkt, ah ja, want da’s uiteraard de bedoeling: ik ga nu niet meer achter hun gat aanlopen. En het hondenhaar dat zo in pluizen onder de tafel verschijnt, is nu ook veel sneller weg. Ideaal voor een luie huisvrouw als ik dus. Oh, en leuk detail: hij laadt onmiddellijk weer op, en zodra de batterij vol is, stopt hij. Zonder energieverlies dus. Hij klikt gewoon in een laadstation aan de muur, met bevestiging voor de twee andere zuigmonden.

Is dit schaamteloze reclame? ’t Zal wel zijn! Maar zou ik het doen als ik er niet tevreden mee was? Wees maar zeker van niet. Want ja, ik ben Dysonfan, en nu zelfs nog een stuk meer.

Als u nog twijfelt: alle technische info zal binnenkort op de site van Dyson staan, en staat ook hier. Dan ga ik het niet meer herhalen :-p

U moest al in de winkel staan, tiens!

Geplaatst op

Massage for life

Als u intussen nog niet weet dat Studio Brussel opnieuw zijn actie Music For Life aan het voeren is, dan woont u ofwel op een andere planeet, ofwel heeft u zich laten insneeuwen met enkel de basisbenodigdheden.

Feit is, dat ik na al die jaren wel een beetje uitgekeken ben op de formule. En dat ik het een beetje beu ben, al die acties For Life. Pas op, ik sta er uiteraard wel achter, maar het is wat teveel van het goede, nee?

Nochtans is er een actie die ik wel bijzonder tof vind, zeker als je nog geen eindejaarscadeautje hebt: massage for life! Een vriendin van me is professioneel vroedvrouw/masseuse/relaxatietherapeute en nog wel zo’n paar epitheta, gespecialiseerd in zwangerschaps- en babymassage. En zij heeft nu de actie op poten gezet dat ze, voor elke massage of cadeaubon vandaag, morgen en overmorgen, een deel naar MFL stort. Of hoe je ook individueel iets kan bijdragen.

Ga kijken naar haar aanbod op haar website, en doe er iets mee. Ideaal voor de feesten, en je hebt er nog een goed gevoel bij ook!

Geplaatst op

Minotaurus

De mensen die mijn achtergrond kennen, denken uiteraard dat ik hier een post ga schrijven over het bekende monster in het labyrinth van Kreta, een knappe Griekse mythe.

Niet dus. Het heeft er uiteraard wel mee te maken, maar het is veel wijzer 🙂 Een ganse tijd geleden was Bart uitgenodigd op de officiële voorstelling van een aantal gezelschapsspellen van Lego. Op het eerste zicht een contradictio in terminis, maar nee hoor! Lego weet het gegeven gezelschapsspel feilloos te combineren met zijn grote sterkte, namelijk het bouwen, variëren en improviseren met steentjes.

lego-minotaurus

Je krijgt een grote doos, en daarin zit een hoop bouwblokjes en een handleiding. Niks nieuws dus. Op die manier bouw je zelf je speelbord op. In ons geval – Bart had uiteraard niet toevallig voor de Minotaurus gekozen – kwam je een labyrinth uit, met in elke hoek van het vierkante speelbord vier miniventjes (ze kunnen op één tsjoepke) en in het midden een woeste minotaurus die je dreigde op te eten. Met een speciale dobbelsteen (die trouwens ook te veranderen en aan te passen is naar goeddunken) probeer je dus als eerste het midden te bereiken.

Ik denk dat we amper twee spelletjes gespeeld hebben, voor Wolf de spelregels al begon te veranderen. Hij veranderde eerst de dobbelsteen, begon daarna muren te verzetten, en liet zijn fantasie de vrije loop. Kobe trouwens ook: die had de dag daarna de doos uitgehaald, en met de muurtjes een hoge toren gebouwd, en een gevangenis voor de minotaurus. “Dan kan die ons niet meer bijten, he mama!”

Enfin, wel een aanrader dus: het spelletje zelf is leuk voor kinderen, en je kan het naar believen aanpassen als je het moeilijker en/of ingewikkelder wil maken.

Ik zou de andere spellen eigenlijk ook wel eens willen uitproberen.

Geplaatst op

Altijd Bloemen

Vorige week woensdag heb ik een prachtig boeketje gekregen van @Altijdbloemen, en het staat hier nog altijd schitterend te pronken. Ik was daarmee ook de eerste schakel van een nieuwe bloemenketting, en ik moest dus een nieuwe naam opgeven van iemand die zo’n boeketje ook wel verdiende. Ik heb in dat vorige postje een aantal mensen opgesomd die wel in aanmerking kwamen, maar het toch niet geworden zijn.

Waarom heb ik nu voor dat boeketje voor Fatima (@schaduw_zijde) gekozen?

Wel.

Ik vind dat ze schitterend schrijft, je moet zelf maar eens gaan kijken op haar blog. Ik heb haar ook al een paar keer ontmoet, en hoewel ze nogal terughoudend is, vind ik haar een heel fijn persoon. Maar vooral: voor mij is ze een eye-opener. Geef toe, wij zijn verwende nesten in ons groot warm huis, met een uitpuilende koelkast waar we geregeld iets uit moeten weggooien, en ons gezaag als we ook maar tien minuten zonder internet zitten (ja da’s een veralgemening, I know).

En dan lees je haar blog. Over iemand die een schamel inkomen krijgt van het OCMW, ziek is, en op het einde van de maand verdomd blij is als ze nog vijf euro over heeft om benzine te kopen voor de volgende maand, zodat ze op een slechte dag tenminste nog aan de bushalte geraakt. Die moet gaan douchen in een gemeenschapshuis, maar toch de moed niet verliest. Die prachtige natuurfoto’s maakt, die blij is als de mandarijntjes voor haar betaalbaar zijn.

Ik geef toe, ik trek ook soms mijn wenkbrauwen op als ik zie dat iemand bij het OCMW zit, maar daarnaast blijkbaar wel volop in het zwart kan gaan werken. Die opschept met dure kleren en dat soort dingen. En dan stel ik me geregeld de vraag of de VDAB dan niks doet aan dat soort profiteurs. Maar dan lees ik bij Fatima hoe zij keer op keer opgeroepen wordt in een activeringstraject, en wat zij daar allemaal voor moet doen. Zij, die per slot van rekening ziek is, wat onomstotelijk kan bewezen worden.

Maar vooral: ik hou van de droge stijl van haar blog. Geen gezeur, gewoon vaststellingen, intelligente doordenkers en grappige verhalen. En dingen die me doen denken over armoede in dit land, en hoe die er nog steeds keihard is, en hoe weinig wij daarmee geconfronteerd worden.

En daarom, lieve Fatima, krijg jij van mij dit boeket. Omdat je het op zoveel vlakken verdient.

De uitleg van @altijdbloemen kan je op het Fleurop blog lezen.

Geplaatst op

Geboortekaartje

Het zou al te gek zijn, als je zelf een prima designersteam in je bedrijf hebt, om een voorgedrukt geboortekaartje te kiezen. En dus had ik een paar weken terug een intakegesprek met een van de projectleiders van Netlash, en mocht ik mijn wensen rond het kaartje kenbaar maken. Ik gaf de twee vorige kaartjes mee (die Dirk nog gemaakt had), wilde hetzelfde formaat en quasi dezelfde tekstindeling, en liet verder Stephen carte blanche. Alleen geen babyroze of barbieroze, had ik gevraagd: ik heb een hekel aan roze! Ze kennen me ondertussen wel een beetje bij Netlash, ik had er dus het volste vertrouwen in.

En jawel, ik kreeg een eerste ontwerp in de bus, met als kernwoorden: paars, herfst, een vleugje mystiek en cuteness. Ik vond het tekeningetje prachtig: licht gotisch, meisjesachtig, en mega schattig! Alleen… Ik zou de kleur nu niet direct als paars gedefinieerd hebben, wel als oudroze en pruim. Ugh. En dan bedoel ik ook: ugh.

Op mijn vraag werd het omgezet naar echt paars, maar dat werd veel te donker en te gotisch: op zich heel mooi, maar niks voor een klein meisje.

En toen vroegen ze me zelf een kleurenpalet te kiezen, wat ik ook gedaan heb, en zag het er fantastisch uit! Nog steeds heel erg paars, maar wel weer vibrant en fris 🙂 Ik ben er helemaal weg van, en ben van plan het tekeningetje op haar muur te schilderen, als ik me weer eens goed voel.

Bedankt, team Netlash!

Geplaatst op

Brussels Girl Geek Dinner 33: Dujardin Store

bggd

Ik geef toe, ik heb getwijfeld of ik wel ging gaan naar deze editie van BGGD: er was op hetzelfde moment ook nog een Lego Event. Bart is daar dan maar naartoe gegaan, en ik heb me bij de meisjes vervoegd in de Dujardin Store.

Een echte winkel mag je niet verwachten: het is een prachtig herenhuis in hartje Brussel, dat voor de gelegenheid voor ons werd opengesteld. Dujardin Store is namelijk vooral een online winkel, en daarom kan je ook meteen alle prijzen en dergelijke opvragen via de iPad die je in handen krijgt als klant.

Ze verkopen prachtige kledingstukken in de fijnste Italiaanse kasjmier, en daarom vind ik het eigenlijk wel jammer dat ze vooral een online winkel zijn. Geef toe: als je gewoon een foto van een – weliswaar knappe – baret ziet, heb je niet meteen de neiging daar 95 euro voor te willen neertellen. Pas als je de baret vastneemt, voel je dat de prijs gerechtvaardigd is: ongelofelijk zacht, warm en luxueus. Gelukkig hebben ze ook winkelpunten in diverse winkels, waar je zelf kan voelen. En geloof me, dat gevoel onthoud je wel.

Ik bleef het duur vinden, al was ik spontaan verliefd geworden op de lange vingerloze handschoenen: in die kwaliteit kan ik ze echt niet zelf breien. De prijs van 95 euro hield me echter wat tegen, het was nu niet direct iets wat ik echt nodig had. Groot was dan ook mijn verbazing toen alle girl geeks deze morgen een mailtje kregen, met een code voor een gratis accessoire: jawel, de handschoenen gingen zomaar van mij worden! Mooi! Er zat meteen ook een code bij voor een korting van 20% bij mijn eerstvolgende aankoop. Hmm, verleidelijk. Ik ga maar eerst even wachten tot de handschoenen er zijn, en dan eens kijken wat daar perfect bij zou passen :-p

De rest van de avond verliep overigens ook zeer aangenaam: 10 dames kregen tips over hoe je op een catwalk moet lopen, en Monica Monté legde ons de kneepjes van modefotografie uit, met belichting en dergelijke. Ze heeft dan ook een reeks foto’s genomen om te demonstreren 🙂

Verder had de gastvrouwe heerlijke koude hapjes voorzien, en zelfs nog dessert. Gecombineerd met het fijne gezelschap en het warme weer was het een aangename avond, alweer. De paar Activia’s en de bijhorende hoelahoep van Danone waren dan weer iets wat zeer in dank werd afgenomen door de kinderen hier ten huize.

Bedankt, Clo!

Geplaatst op

Confituur Quick & Fruity

Zoals Michel een tijdje geleden al blogde, en ook Dominiek al vertelde, kreeg ook ik van Talking Heads de vraag of ik soms zin had om een nieuw product van Tiense Suiker uit te proberen, en erover te bloggen.

Tuurlijk da! Als ik dan maar ongezouten mijn mening mag geven, goed of slecht.

Een aantal dagen geleden kreeg ik dus een pakje bezorgd, waarin netjes drie pakjes Quick & Fruity zaten, en drie schattige confituurpotjes. En een beetje uitleg.

confituurdoos

Deze nieuwe manier om confituur te maken is poepsimpel, blijkbaar. Al wat je nodig hebt, is een zakje Quick & Fruity, 250 gr. fruit naar keuze, een mixer, en een potje.

Ik geef toe, enige scepsis was mij niet vreemd.

confituuringred

Goed ja, dan maar eens uitproberen zeker? Ik heb netjes 250 gr. aardbeien in stukjes gesneden in een kom,

aardbeien,

daar dan zo’n zakje bijgekapt, en er de mixer ingezet. Ik wilde het eerst eens koud uitproberen, dus heb ik het niet in de microgolf gezet, zoals ze aanraden als je iets steviger confituur wilt.

Na een uurtje in de koelkast heb ik ze eens uitgeprobeerd: een vrij lopende, maar net niet té lopende gladde confituur met – en nee, ik zeg dat niet omdat ze dat zo willen – gigantisch veel smaak. Effectief. Je verliest blijkbaar veel smaak bij het koken, en aangezien dat hier niet nodig is, krijg je perfect de smaak van verse aardbeien. Knap!

confituurklaar

Ik ga het de volgende keer eens proberen met 200 gr gemixte aardbeien, en 50 gr in kleine stukjes. Dan is wellicht de confituur wat steviger, en heb ik de stukjes die ik zo fijn vind. Benieuwd of dat werkt.

Ik heb ook mijn ma, notoir confituurmaakster, laten proeven, en ook die was zó verrast dat ik ze meteen maar een zakje heb meegegeven om uit te proberen thuis.

En ja, ik ga dat nog in huis halen. Een pot schitterende confituur op amper 5 minuten: prachtig toch?

Geplaatst op

Chocoladekoekjes

Wat doe je op een regenachtige zondagnamiddag met een bijna-driejarige met een passie voor eten en de attention-span van een sprinkhaan? Juist, je maakt koekjes op een bijzonder snelle manier.

Ik geef toe, normaal zou ik mijn deeg en alles compleet zelf maken, al was het maar uit culinair eergevoel, maar daar heeft zo’n kind geen boodschap aan, want dat duurt veel te lang. Maar nu vond ik zo’n pakje van Maizena wel eens het proberen waard. 3 minuten, staat er op het pakje, en da’s eigenlijk niet gelogen. Met een peuter mag je die tijd verdubbelen, maar 6 minuten is nog niks natuurlijk.

Je trekt het pakje open, giet de inhoud in een kom, roert er een ei door, kneedt een minuutje met je handen, vormt 16 bolletjes die je platduwt op een bakplaat, en schuift het geheel voor 8 minuten in de oven. Als je je kind laat roeren en daarna de bolletjes laat platduwen, is die de koning te rijk.

koekjes1

Zeker als hij dan, als de koekjes wat afgekoeld zijn, ze in een koekjesdoos mag leggen.

koekjes2

Iets later zit je dan samen aan tafel, met nog lauwe koekjes, een grote beker zelfgemaakte aardbeienmilkshake (ah ja, je moet toch iets doen terwijl de koekjes afkoelen en je de kleinste niet alleen durft laten bij die hete bakplaat) en een kom gesneden meloen. Geloof me, zijn gezichtje is goud waard!

Geplaatst op

Maggi Mals en Sappig

Waarschuwing: advertorial!

Ik zit sinds een paar jaar bij Buzzer, een firma die gelooft in mond-aan-mondreclame, en daar ook haar businessmodel van gemaakt heeft. Het heeft me al een paar leuke dingetjes opgeleverd (zoals een hele goeie tandenborstel) maar het was nu wel al eventjes geleden. Een paar weken geleden kwam de vraag of ik iets nieuws van Maggi wilde uitproberen, en dat dan ook wilde doorspelen aan kennissen. Van mij niet gelaten, dus stond er vorige week een pakje aan de voordeur, met 15 zakjes Maggi en de nodige uitleg.

Gisteren heb ik het uitgeprobeerd. Het idee erachter is: veel mensen houden van kip in de oven, maar vinden het vreselijk om daarna die hele oven te moeten kuisen. Zeg nu zelf, het is een vreselijk werkje ook. En vaak is je kip ook nog naar de droge kant. Vandaar dus ook het succes van alle kip-aan-’t spit-kramen op de markt en zo. Maggi denkt de oplossing gevonden te hebben: een braadzak zodat je oven proper blijft, en heerlijke kruiden.

Kobe en ik togen aan het werk, en het duurde toch wel een volle drie minuten :-p Je koopt wat kippenbouten, doet het zakje van Maggi open, haalt er de braadzak uit, steekt je kip daarin, giet er de kruiden bij, schudt eens goed, bindt de zak toe, en legt hem in een ovenschaal. Daarna 50 minuten in de oven, en voila. Mijn peuter vond het alvast fantastisch.

Of met foto’s:

kip1

De benodigdheden

kip2

Voordat alles in de oven gaat.

Ik ging af en toe even kijken tijdens het bakken, en de zak zwol netjes op door de hete lucht. Een beetje té zelfs, want plots had hij door de druk zichzelf opengekregen. Ik heb dan maar – op gevaar van verbrande pootjes af – de zak opnieuw dichtgeprutst en verder laten bakken. Hier en daar vond ik wel dat het een beetje donker werd, maar misschien ligt dat wel aan het feit dat mijn oven precies wel heter gaat dan aangeduid.

Soit, na de voorgestelde baktijd zag het er zo uit:

kip3

Het openmaken van de zak en uithalen van de kip moet wel met de nodige omzichtigheid gebeuren: het is verdorie heet! Maar daar waarschuwen ze ook uitdrukkelijk voor.

Soit, de kip was mals en lekker, helemaal niet droog. De oven was nog steeds even proper als voordien, dat is een immens gemak. Verdict: geslaagd.

kip4

Ga ik het nog doen? Ik weet het nog niet, mijn lieve echtgenoot is geen fan van kip in de oven (daar zitten beentjes in en zo) maar heeft wel netjes alles opgegeten, net zoals de kinderen. En vooral: het is ongelofelijk makkelijk en geen werk. Ik denk het dus wel. Ik ga in elk geval de drie verschillende smaken eens uitproberen en de andere zakjes doorgeven. En het misschien ook wel eens proberen met kipfilet, en kijken wat dat geeft.