Acta Diurna de muliere ludenti
Toen ik Kobe daarstraks ging ophalen, was hij in twee kleuren geschminkt: netjes twee helften. Ik zag al meteen taferelen uit Batman voor me, maar hij zei vol trots: “Kijk mama, ik ben een dominosteentje!”
Of hoe de kleuterjuffen tegenwoordig al spelend de kleuren uitleggen. Maar hij is wel de hele dag wat geelzuchtig gebleven, want die kleur ging er nauwelijks af.
Op 1 december 2009 maakte ik, via BGGD, kennis met iMaterialise, en ik was diep onder de indruk.
3Dprinting, dat was iets nieuws voor me, en ik vind het nog steeds een schitterend concept. Op hun site kan je trouwens een kort filmpje bekijken dat het grondig uitlegt.
Eigenlijk kan je zowat alles laten printen, zolang je er maar voor wil betalen. Zo blijken bepaalde auto’s in de hogere prijsklasse hun bumpers te laten printen in één stuk, extra stevig.
Op de bewuste decemberdag maakte ik de suggestie om juwelen te printen, en volgens hen hadden ze daar nog niet aan gedacht, en bracht ik hen op een idee. Ik geloof daar niet teveel van, dat het mijn idee zou zijn: ze hadden al armbanden en dergelijke uitgewerkt. Ik heb toen trouwens een armband gewonnen die ik zelf mag ontwerpen, maar… ik heb nog steeds koudwatervrees, ik durf er niet aan te beginnen, en dus bijna twee jaar later is die armband er nog steeds niet. Ik heb een idee, ja, gebaseerd op een bestaand model, maar toch…
Intussen is de designafdeling van iMaterialise, MGX, wel volop bezig met juwelen. Goedkoop zijn ze niet, maar je hebt dan ook wel iets speciaals vast, en dat zie je. Toen een van mijn leerlingen een opmerking gaf over mijn oorringen, legde ik uit dat ze een 3Dprint waren, en ik moet zeggen, ze waren onder de indruk. Ze zagen er meteen ook het potentieel van in, en kwamen met de wildste ideeën af. Maar je kan dus inderdaad zelf dingen ontwerpen, zoals bv. klinken.
Dan heb je meteen compleet unieke stukken in huis, die niemand anders heeft. Je moet maar eens kijken op hun site, echt.
Gisteren lag er een zakje klaar voor de eerste 25 girl geeks, met een bijzonder mooi cadeau: een set oorringen, en een hanger.
Die hanger zou ik zelf niet veel dragen, en dus heb ik hem doorgegeven aan Annick, die wat later was en dus geen zakje meer had.
iMaterialise had alles dan ook nog mooi verpakt, en er zat een handgeschreven briefje in elk zakje. Nice touch!
Mocht ik wat creatiever zijn, en vooral met 3D-modeling kunnen werken, ik zou het wel weten: ik ontwierp zelf een lamp voor in de woonkamer, en liet ze printen.
Maar nu zit ik zelfs al vast op die armband. Stel je voor.
Het was eigenlijk lang geleden dat ik nog zo had uitgekeken naar een Brussels Girl Geek Dinner: Sony trakteerde ons in de Event Lounge in Brussel op een walking dinner, en dan een Geek Battle: per twee gingen we moeten strijden met elkaar in zeer geeky wedstrijdjes, en de uiteindelijke winnaars gingen naar huis met elk een Sony Tablet, nog niet eens te krijgen in de winkel! MC van dienst was trouwens Steven Lemmens, resident geek van Studio Brussel.
Rond kwart voor zeven kon ik me aanmelden aan de balie, kreeg een gestanste ID om de nek, en kreeg meteen een prachtig cadeautje van iMaterialize, een eigen postje waardig. Een deskundige uitleg van @stvn volgde, ik teamde up met the one and only Gil Plaquet – een zeer verstandige keuze, zo bleek later – en deed me te goed aan het wel zeer degelijke walking dinner, met vooral sublieme dessertjes. Er was nog een massa ander volk: dealers van Sony, zo bleek, die net zoals ons een kijkje mochten nemen naar alle Sony producten daar uitgestald, en ze ook meteen even konden uitproberen, zoals wij.
Dat laatste heb ik niet echt gedaan, omdat we nogal opgingen in het spel. We haalden het in een minikwisje (met veel geluk, want de vragen waren niet echt kennisvragen, als eerder chancevragen), Gil won in een spelletje flipperen, Gil liet een liedje afspelen op een tvscherm met behulp van de nieuwe tablet, Gil gaf de meeste juiste antwoorden in nog maar een spelletje kwis, en diezelfde Gil slaagde er in de finale maar niet in om een televisietoestel uit te zetten met zijn smartphone (ik had er totaal geen idee van hoe ik er zelfs maar aan moest beginnen) maar dat kon het andere team ook aan geen kanten. Tot bleek dat we eigenlijk voor de verkeerde set televisietoestellen stonden, en het dus niet kón werken, al had Gil netjes alles gedaan zoals het hoorde. An van Sony dacht even diep na, en nam toen een gewaagd besluit: ze noemde het een ex aequo, en gaf ons alle vier een Sony Tablet! Yay!
Gil was zelfs nu de perfecte gentleman, en liet mij de tablet meenemen naar huis: de zijne ging hij vrijdag dan wel krijgen. Ik heb dus eigenlijk geen poot uitgestoken, behalve dan de ideale partner van de avond te kiezen! Bedankt, Clo, dat ik hem even mocht lenen!
En trouwens, nog eens bedankt, Clo: het was een hele fijne avond, zelfs zonder het winnen van de tablet. Ik heb me schitterend geamuseerd, en heel lekker gegeten.
En de goodie bag, wel, het is de beste die we al gekregen hebben, al was het maar door de prachtige tas alleen al: een hele knappe zwarte schoudertas met witte boorden en riem, met aan de ene kant het Sony logo, maar aan de andere kant het BGGD logo. Erin zat een 3D Blu Ray van The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader (iemand geïnteresseerd? Wij hebben geen Blu Ray), een voucher van MacDonalds voor een gratis 1955 hamburger, en een plastiekzak van Albert Heijn met bio-appelsap, stroopwafels en een doos mignonette van Côte d’Or (allemaal vakkundig ingepikt en gedeeltelijk al soldaat gemaakt door mijn liefste). We hadden trouwens ook nog een 4Gb SDkaartje gekregen bij het binnenkomen. Ik heb geen foto’s gemaakt, maar je kan er wel zien bij Annelies.
Bedankt, Sony en Clo! Een aparte post over de Tablet volgt ook nog, als ik hem wat heb kunnen testen. Maar het ziet er in elk geval al zeer mooi uit!
Vrijdagavond moesten Bart en ik naar een klein feestje. Bart zit nl. in de stuurgroep Unizo Meetjesland, en er was daar iemand die eruit stapte, en een afscheidsfeestje gaf bij haar thuis.
Man, die wonen mooi in Lochristi! Enfin, Hijfte, maar da’s hetzelfde. Ze hebben een plantenkwekerij met een speciale niche: zij leveren quasi enkel aan plantenverhuurbedrijven, die planten voorzien en onderhouden in grote bedrijven. Daarnaast hebben ze een nog veel wijzere niche gevonden: ze leveren de planten voor de filmsets van grote blockbusters als die hier ergens in Europa opnemen. Zo hebben ze een varenbos gecreëerd voor Narnia: Prince Caspian, en een hoop lianen en mos voorzien voor de vierde van de Pirates of the Carribean, en nog wel zo’n paar. Ik vind dat dus ongelofelijk wijs he!
Ik heb een hele tijd met de eigenaar staan praten, en ben eigenlijk wel een pak wijzer geworden over een hoop plantgerelateerde dingen. En ik heb in zijn serres prachtige planten gezien: druivelaars van 80 jaar oud, bijvoorbeeld. Of van die zalige oude knoestige olijfbomen, waaronder enkele van meer dan 200 jaar oud. In Spanje hebben die baan moeten ruimen voor appartementen, en gelukkig worden die dan niet gewoon omgehakt, maar uitgegraven en verkocht. Toen hij merkte hoe wijs ik die olijfbomen wel vond, heeft hij me een kleintje cadeau gedaan. Nog 199 jaar te gaan vooraleer hij even krom en knoestig is, maar ne mens moet klein beginnen, nietwaar? Ik vond het een zalig cadeau, en heb de hele avond zitten glunderen. Ik hoop nu maar dat ik hem niet per ongeluk dood krijg…
(Ik vind het woord absoluut niet kloppen met die tussen -n, maar dit terzijde)
Dat er geen zomer is geweest, weten we allemaal. Dat het nu herfst is, heeft mijn tuin net bevestigd. Er staan al langer van die kleine schattige bruine paddenstoeltjes in met die bolle hoedjes, maar deze morgen zag ik ook deze staan:
Ik kan me niet herinneren dat ik al ooit zo eentje gezien heb. Zo’n tiental centimeter hoog, rank en slank.Geen idee welke soort het is.
Mooi.
Maar wel herfstig, verdomme!
Begin augustus ben ik met een mini moestuintje begonnen. Omdat je niet echt veel meer kan zaaien op dit moment van het jaar, had ik zes slaplantjes, zes broccoliplantjes en drie rijtjes radijsjes gezaaid.
(foto van 15 augustus)
De sla was geen lang leven beschoren: de duif die in onze boom woont, zag die perfect zitten, ondanks het plastiekzakje dat er hing te wapperen. Meh.
De broccoli deed het wat beter: de kleine plantjes waren stevig aan het groeien, en toen kwamen er slakken. Gisteren ben ik om korrels gegaan en heb ik korrels gestrooid, maar ik vrees dat twee van de zes planten het niet meer zullen halen.
De radijzen daarentegen zijn laaiend enthousiast. De rijtjes stonden zodanig dik dat de plantjes elkaar verstikten, en ik dus meer dan driekwart heb uitgetrokken om de rest plaats te gunnen. Jammer, maar die plantjes zijn zodanig teer dat je ze blijkbaar niet kan verplanten.
Ach, we zien wel. In elk geval ligt mijn uitgeplante munt nog niet dood, ondanks het weer.
Dit instrument heb ik gekocht als student, toen ik het zag liggen in ‘Rommelandtje’ (sic), voor 3000 frank. Dat was veel voor een arm studentje, maar ik vond het zo mooi…
Ik weet echter aan geen kanten wat het dus precies is. Het vel is echt dierenvel, ik vermoed gemzenleer of zoiets, en de snaar is duidelijk ook dierlijk. Er zijn geen frets, en het lijkt me zelfs moeilijk te bespelen door het houtsnijwerk. Ik vraag me dus zelfs af of het wel een echt instrument is, en niet zomaar een sierstuk.
Iemand enig idee?
Edit: Xavier kon me het antwoord geven: het is een gusle. Nu nog eens op zoek gaan naar zo’n strijkstok.
Zoals altijd bij het opruimen vind je verborgen schatten. Ik dus ook. Ik heb het dan niet over de talloze (liefdes)brieven die ik opnieuw zitten inkijken heb, of de oude dagboeken waarmee ik zitten schateren heb, nee. Die zijn trouwens niet voor publicatie vatbaar.
Er zijn wel een aantal andere dingen opgedoken, die ik wel grappig/fijn/om trots op te zijn vind. En bij deze ga ik deze ook delen.
1.
Het attest dat ik wel degelijk heb deelgenomen aan de Latijnolympiade in Italië. Ben ik eigenlijk toch wel een beetje trots op, ook al waren er toen nog geen officiële selecties.
2.
De foto waarvan sommige leerlingen het bestaan durfden betwijfelen: ik als security bij de Chippendales. Het hele verhaal zou me te ver leiden hier. Laat het volstaan met te zeggen dat ik de hele avond met de linkse staan kletsen heb, hij erop stond dat deze foto werd genomen, en dat ze me aan het kriebelen waren. En dat de tandpastasmiles in dit geval dus gemeend waren. Eerder die avond, tijdens de pauze, had ik trouwens met drie man in string zitten wiezen, gene zever. De vierde man moest zich nl. gaan omkleden :-p
3.
Het pasfotootje van mijn rijbewijs. Ik moet eenentwintig geweest zijn, want het was mijn tweede rijbewijs, toen ik mijn motobewijs haalde. En ja, het was de tijd van de Madonnalook. En die oorbellen wogen elk 100 gr of zo, niet te doen.
4.
Bij ons op de studentenhome zaten er ook Japanse studenten, en één van hen heb ik aangesproken. Het bleek dan nog een professor te zijn, die dit verzoek met plezier inwilligde, ook al zal het hem wel wat tijd hebben gekost. Ik wilde namelijk mijn naam in Japanse karakters op mijn wapenstokken zetten, vandaar. Ook de kanji heeft hij me doorgegeven, die waren iets makkelijker.
Kan iemand dit eigenlijk bevestigen?
Nu weten we dus waarom Merel eerder deze week zoveel koorts had, en waarom ze zo hangerig en huilerig was: ik heb daarnet haar eerste tandje gezien! Jawel, mijn kleine meid heeft dus een tandje!
Ze beet al ongeveer twee maanden op alles wat ze vastkreeg, en ik heb een hele batterij slabbetjes met plastiek aan, om ervoor te zorgen dat haar kleren niet constant kletsnat zijn van het overmatige kwijlen en zeveren. Ze verbruikt er zo’n viertal per dag, zonder nog de etensbavetten mee te rekenen.
En nu is hij er dus, die eerste tand. En geloof me: het is een pak makkelijker om om te gaan met een lastige baby, als je eindelijk wéét waarom ze lastig is. Toch wel.
Ik ben onder de indruk van @sweetcharlie, ook wel gekend als Micha Symoens.
Een tijdje geleden had hij op twitter een heel tof project aangekondigd: 365 avatars. Of zoals hij zelf op de betreffende site schrijft:
On june 27th 2011 I felt like changing a random avatar in my twitter-feed and so I picked the first person to post next. It happened to be @vromant so he got his avatar transformed as a random act of design. And so I kept doing it, one avatar a day, either random or from the queue of people asking me to tackle their avatar.
Ik vroeg hem of ik ook in de wachtrij kon gaan staan, maar hij gaf toe dat hij mijn foto heimelijk sowieso al eens onder handen wilde nemen. Ik blij, uiteraard.
En vandaag post hij het resultaat. Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, en hoeveel werk hij eraan gehad heeft, maar ik vind het knap. Héél knap.
Bedankt, @sweetcharlie!