365 – 29 juli
Ik denk dat ik deze ga laten vergroten en ophangen. Getrokken door Wolf, overigens.
365 – 25 juli
365 – 19 juli
Dit is dus wat Merel doet terwijl ik aan het koken ben…
365 – 16 juli
Merel doet niks liever dan met haar poppen spelen, en nu heeft ze de oude maxicosi gekregen. De echte, jawel, waar zowel zijzelf als haar twee broers in gelegen hebben. Het ding is gebarsten onderaan en dus niet meer veilig, maar wel ideaal voor haar pop. Je zou ze soms moeten zien zeulen…
365 – 12 juli
365 – 7 juli
“Kijk mama, Kobes ‘nama!” (pyjama dus)
365 – 29 juni
Eerste schoolreisje
Het is me wat: twee jaar en zeven maanden, en al op schoolreis! Merel zag het compleet zitten, en was zelfs een beetje zenuwachtig. Ze wilde geen ‘boetas’, maar wel duidelijk een ‘rugzakje’ want dat had de juf gezegd. Daarin moesten haar boterhammetjes, en ze keek nauwlettend toe dat die wel degelijk in dat rugzakje terechtkwamen.
De kinderboerderij dus, iets wat al meer dan genoeg is voor zo’n kleintje. Ik had ze een shortje aangetrokken, flink ingesmeerd met zonnecrème en een petje opgezet, en dus was ze er klaar voor. Fier als vijftien gieters tegelijk trok ze naar school, tussen haar broers in.
Toen ik ze om half vier ging ophalen, viel ze praktisch in mijn armen in slaap. Maar zoals altijd: thuis, na iets gegeten en gedronken te hebben, viel ze erdoor.
De juf heeft foto’s gemaakt van de dag, en ik geef ze u hier mee.
Verder hebben ze blijkbaar ook nog paarden gezien, zegt ze, en hebben ze op de springkastelen mogen springen. Het was in elk geval een superdag, zo te horen.
Murphy
Deze morgen had ik alles netjes gepland: de boekentasjes stonden al klaar (inclusief de mijne), de kleren lagen klaar, en de tafel was al gedekt
Ha ja, want Bart zit in New York en doet anders altijd dat deel van de ochtendshift, de kinderen moesten op tijd op school zijn, en vooral: ik had mondeling examen af te nemen.
Alles verliep – tot mijn eigen grote verbazing – vlekkeloos, en dus was ik netjes om half negen stressvrij mondeling examen aan het afnemen.
Tot rond een uur of tien mijn telefoon ging, en het de kleuterschool bleek te zijn. Ik verontschuldigde me bij mijn examinerende leerling, en nam de telefoon op, wetende dat zij niet voor een peulschil bellen. En effectief: Merel had de hele klas ondergekotst. Wellicht lag gewoon haar maagje overhoop van alle rommel die ze gisteren op de babyborrel gegeten had – ik had eigenlijk vannacht al problemen verwacht.
Zucht. Even paniek.
Ik kon niet weg, Bart was er niet, en mijn moeder, die altijd de extra hulplijn is in dit soort gevallen, zit in Griekenland. DE mensen van het secretariaat reageerden heel begrijpend, en zeiden dat ze Merel wel wat bij zich gingen houden, tot ik er rond twaalf uur kon omkomen.
Tot zover mijn stressvrij examen afnemen. Soit, we lieten het niet aan ons professionele hart komen, stelden vrolijk verder vragen, en reden daarna gezwind naar de kleuterschool. Daar lag een lijkbleek Mereltje rustig te slapen. Ik heb haar voorzichtig wakker gemaakt, en thuis opnieuw in haar bedje gelegd, met een dikke knuffel en haar koetje bij de hand. Ik denk dat ze al sliep voor ik de kamer uit was.
Enfin, twee uur later was ze alweer wakker, bijzonder vrolijk, vol leven en vol kleur. Ze speelde een yoghurtje of twee naar binnen, en het leed was duidelijk geleden. Oef.
Want ik zag al rampscenario’s voor me voor de volgende dag, aangezien ik opnieuw mondeling moet afnemen. Maar haar maagje was leeg, dus het probleem was opgelost. Nog een chance voor haar ook, want morgen gaat ze op schoolreis naar de kinderboerderij, en ze kijkt er enorm naar uit.