Merel speelde mama, en had dan ook maar mijn vestje aangedaan…
365 – 13 juni
365 – 5 juni
En toen mocht Merel tot haar grote ergernis het raam niet dichtdoen. Toen ging ze het maar barricaderen: “Voila mama, is nu ook toe!” Klein triomfantelijk mormel…
Meisje meisje
Ik blijf dat dus bizar vinden hoe Merel zo een typisch meisje is. De jongens liggen hoegenaamd niet wakker van hun kleren, hebben het liefst dat ik ze koop en ze klaarleg, en als ik hen niet tegenhoud, zouden ze vijf dagen aan een stuk hetzelfde dragen.
Merel dus niet. Deze morgen deed ik haar een lichtblauw Tshirt met lange mouwen aan, een bijpassende kousenbroek, en daarover een wollen kleedje zonder mouwen in blauwtinten, dat ze nog niet eerder had aangehad. Het was een beetje kort, maar het kon ermee door, en ze protesteerde niet.
Toen ik na mijn douche beneden kwam, lag ze languit op de grond in de woonkamer te mokken. Toen ik mijn wenkbrauwen optrok, kreeg ik te horen dat ze zelfs niet gegeten had. Bart vermoedde dat het iets met haar kleren te maken had. Hmm. Ik riep haar bij me, en vroeg wat er scheelde. Stilte.
“Is er iets met je kleedje, meisje?”
Een diepe zucht volgde: “Jaaaaah.”
“Vind je het niet mooi? Wil je een rokje aan”
Haar ogen begonnen op slag te blinken: “Jaah!”
Ik heb haar dan maar een rokje aangetrokken dat bij de lichtblauwe kleren paste, en ze straalde. Ze heeft meteen ook nog drie boterhammen binnengespeeld.
Zucht. Zo eentje dus. Soms vraag ik me af of ze wel mijn dochter is.
365 – 27 mei
Zo zit Merel ’s morgens vroeg op de speelplaats. Ze hebben zelfs niet gemerkt dat ik een foto nam…
Merel speelt met haar pop
Terwijl ik zelf in de bossen aan het rondlopen ben (zie onderstaande foto), en hopelijk links en rechts een stevig pak slaag kan uitdelen – kwestie van doorlichting- en examenstress van me af te slaan – krijgt u van mij nog een filmpje van Merel dat aansluit op het popjesbericht. Het dateert nog van 1 mei, toen het wél warm genoeg was om een Tshirtje buiten te spelen.
Zucht.
Popjes
Ik weet niet waar ze het gehaald heeft, want het is niet alsof onze jongens dat veel deden, maar Merel is dus zot van haar poppen. Ze kookt vanalles in het keukentje, en dan komt ze het me laten proeven. Of ze voedert haar poppen, en steekt ze dan in bed, bijvoorbeeld. En man, enig idee hoe vaak zo’n pop in de verbeelding van een klein meisje kaka kan doen of kan overgeven in een uur? Sommige dagen doe ik niets anders dan haar helpen met kleertjes aan, kleertjes uit, pamper aan, pamper uit… Ze vindt het zàlig.
Deze fotootjes zijn getrokken op een moment dat ze het gewoon niet door had…
Vroem
Onze dochter is geen slechte eter, verre van. Maar heel af en toe vindt ze het lastig om haar bordje leeg te eten, zelfs als er amper een volwaardige portie op ligt. Ik verdenk er haar van om het met opzet te doen, want het gebeurt nooit als papa er niet is. Want als ze zo zit te treuzelen, dan durft papa al eens van vliegtuigje te doen, of treintje, waarbij zij dan natuurlijk haar mondje stijf dichthoudt, tot hij ’tuut tuut’ of zoiets zegt.
Als je denkt dat ik overdrijf, bekijk dan maar eens het guitige sloebersnoetje dat ze trekt bij dat spelletje…
Tweede dag
De tweede dag, en ze is met evenveel goesting vertrokken. Gelukkig maar. Bij het afhalen was ze aan het huilen, maar dat was gewoon van vermoeidheid en omdat mama daar niet onmiddellijk bij het belsignaal stond.
Volgens juf Femke doet ze alles prima, zet ze haar boekentas weg zoals het hoort, staat ze netjes in de rij, en al dat soort dingen. Als het speeltijd is, komt Kobe haar halen, en dan steunt ze volledig op haar grote broer. Die die rol overigens met glans vervult, nu Wolf er niet bij is. Ze eet flink, ze speelt, en thuisgekomen eet ze de overgebleven koekjes op. Ha ja, want dat zijn er wel die voor haar bestemd zijn hé, en daar heeft ze dus recht op, vindt ze.
Gisteren zat ze om half vijf in bed, en heb ik haar wakker gemaakt om zes uur. De eerste vijf minuten was ze heel vrolijk, het daaropvolgende half uur zat ze te huilen. Ik heb ze dan maar weer in bed gestoken, en ze heeft meteen doorgeslapen tot zeven uur deze morgen.
Vandaag heeft ze eigenlijk vrij veel gegeten als vieruurtje, en heb ik ze om kwart over vier al in bed gestoken. Ik denk dat ik haar niet eens ga wakker maken: vermoedelijk slaapt ze gewoon door, en anders kan ze wel een boterham krijgen als ze wakker wordt. Arm kleintje, compleet uitgeput van die grote school!
(EDIT: ze is om tien uur wakker geworden, hysterisch huilend, dus compleet over haar toeren door het teveel aan indrukken. Het heeft me een kwartier gekost om haar te kalmeren, dan heb ik haar een fles melk gegeven die ze gretig uitdronk (een boterham wilde ze niet) en daarna heb ik haar weer in bed gelegd. Ik ben benieuwd voor vannacht.)
Eerste schooldag
En of ze er klaar voor was, die kleine meid van ons!
Met haar mooie kleedje aan, haar nieuwe jasje en haar boekentasje – eindelijk gevuld door papa met fruit, koekjes en drank! – wilde ze nog net poseren voor de foto, maar dan moesten we echt wel weg.
We hadden nog tien minuten in de overdekte speelplaats, en dus trok ze netjes haar jasje uit, en ging naast me op het bankje zitten. Toch voor de volle twee minuten, want toen wilde ze met haar grote broer op de glijbaan. Toen de bel ging, rende ze terug naar me toe, maar enkel en alleen omdat ik haar jas en tas had. Volledig aangekleed ging ze bij de rest van de kinderen van juf Femke opnieuw op de bank zitten. En toen die zei: “Kom, kindjes, we gaan naar de klas!”, sprong Merel recht, en ging dwars door de andere kinderen heen vlak achter de juf lopen. Ik zag dat een klasgenootje spontaan haar hand nam, en ik volgde achteraan, haar boekentas in de ene hand, en een klein warm handje van een wildvreemd kleutertje in mijn andere hand. Ik straal ‘mama’ uit, zeker?
Aan de klas gekomen zag ik nog net hoe Merel vol enthousiasme meteen naar binnen liep. Om zo’n tien seconden later beschuldigend weer naar buiten te komen stuiven, in mijn richting: “Mama! Boekentasj!” Ze griste ze uit mijn handen, en ging met stralende ogen weer de klas binnen. Ik kwam nog even in het deurgat staan, eiste een kusje, kreeg dat, en kreeg toen een blik die een goed verstaander kan interpreteren als zijnde: “Zeg mama, ik ben het ganse lange weekend bij jou geweest, maar nu ben ik wel al groot, en gans dit schoolding kan ik wel aan hoor! Dit is nu iets voor mij, daar sta jij buiten, en dus mag je naar huis gaan nu. Ga maar een koffie drinken, ik heb het hier onder controle.”
Ik ben de hele voormiddag blijven glimlachen om mijn kleine grote meid.
(Maar ze was toch zo blij toen ze me om 15.20u aan de klas zag, vloog in mijn armen met nog steeds stralende ogen, zei dat het heel leuk was geweest, en voegde eraan toe dat ze moe was. Een half uurtje en een koekje later lag ze in bed. Uitgeteld.)