(Nee, niet Jonas Geirnaert en co, wel die van mijn voetoperatie en het bijhorende krukkengeloop)
Een voetoperatie is op zich natuurlijk niet zo leuk. Operaties zijn dat eigenlijk zelden. Maar er komen vooral een hoop dingen bij kijken, waar je op voorhand niet echt aan denkt, maar die wel hun gevolgen hebben.
* mijn rechterhand doet pijn. Nee, niet van het gehos met krukken (mijn handen kunnen blijkbaar wel wat hebben), maar wel van het infuus. Ze steken dat tegenwoordig niet meer in je armholte (of hoe noem je de binnenkant van je elleboog) maar met een flexibele naald in de rug van je hand. Verpleegsters zijn daarbij vaak eigenwijze wezens. Ik weet uit ervaring (het is mijn zoveelste ‘operatie’, de 16de verdoving of zo) dat mijn linkerhand veel eenvoudiger is om een infuus aan te brengen dan mijn rechterhand. ALs je dat echter zegt, bekijken ze je met een blik van ‘Gade gij mij ne keer zeggen oe da kik mijnen job moe doen messchiens?’ Wat bloedprikken betreft, geloven ze me altijd onmiddellijk en doen ze niet moeilijk. Infusen liggen blijkbaar gevoeliger, al naargelang van de opstelling in de operatiekamer en zo. Soit, het resultaat was dat, zodra ik terug op mijn eigen kamer was, het infuus niet meer liep. De verpleegster kwam het even ‘doorspoelen’, waarbij ze dan met een spuit de druk op het infuus zodanig verhoogt dat het wel opnieuw loopt. Pijnlijk? Da’s niet relevant, mevrouw. Na een dikke vijf minuten stopte het infuus echter opnieuw met druppen, en besloot ze dat het misschien wel niet meer nodig was. Er was intussen wel een bult verschenen van ongeveer anderhalve centimeter hoog op mijn hand, maar dat deed ze af als onbelangrijk, het ging wel wegtrekken.
Intussen zijn we meer dan veertien dagen verder, heeft mijn hand volledig dik gestaan, en zowat alle kleuren van de regenboog gekregen. Nu is het nog wat geelbruin, en doet het eigenlijk nog steeds pijn. Ook de helft van mijn onderarm heeft blauw gestaan en behoorlijk wat pijn gedaan. De huisartse constateerde dat het infuus toch wel degelijk naast de ader moet gezeten hebben op een bepaald moment, en zei dat het nog wel even pijn kon doen. Yay, zeker als je met krukken loopt :-p
* als je ’s nachts wakker wordt omdat je moet plassen, is dat doorgaans omdat het tegen dan al vrij nodig is. Als je dan nog met je slaapdronken kop een laars moet dichtgespen met 5 stevige riemen, en op je krukken in het halfdonker een trap af moet, is dat niet bevorderlijk voor de staat van je blaas. Gelukkig heb ik stevige bekkenbodemspieren :-p
* je hebt een babysit nodig voor je kinderen, ook al ben je zelf thuis. Het probleem is namelijk dat ik niet zelf voor Kobe kan zorgen momenteel. Ik kan hem niet oppakken, en daarom kan ik hem ook niet in en uit zijn bedje halen. Als iemand anders hem in zijn hoge stoel kan zetten, kan ik gerust zijn boterhammetjes smeren en onnozel doen, en ik kan spelen met hem. Hij kan ook zelf de trap op, en dan kan ik hem wel op zijn kussen zetten en hem zijn pyama aandoen en zo. Maar in zijn bed leggen, dat gaat niet. En als hij dan ’s nachts wakker wordt, bij een nachtmerrie of zo, dan kan ik hem ook niet uit zijn bedje halen om hem te troosten. En dus heb ik een babysitter nodig, zelfs wanneer ik thuis ben. Blah.
* wat nog veruit het meest op mijn zenuwen heeft gewerkt die eerste dagen, was het feit dat de verpleegster bijzonder ruw en ongeïnteresseerd mijn onderbeen is komen scheren. Had ik gedacht dat dat nodig ging zijn, dan had ik dat zelf wel op voorhand gedaan. Zij heeft het dus met een vrij bot (al lijkt me dat eigenlijk onmogelijk bij een wegwerpgiletje) scheermes gedaan, zodat mijn onderbeen op 7 plaatsen aan het bloeden was, en al het vel ruw stond. En ik kan je verzekeren dat dat, als dat een week opgesloten zit in een plaaster, begint te kriebelen en te jeuken. En vooral pieken en pijn doen in het begin. Leuk hoor.
