Lamlendig

Vandaag voelde ik me pas helemaal ellendig. Ik heb deze ochtend naar school gebeld met de boodschap dat ik zeker niet kon komen werken, heb vooral geslapen en lamlendig in de zetel gelegen, en heb me in de namiddag naar de dokter gesleept.

Die bekeek me even, checkte mijn keel en oren, luisterde naar mijn symptomen – gisteren keelpijn, vandaag vooral hoofdpijn, spierpijn, verstopte neus, smaakverlies, maar geen koorts en geen verminderde eetlust – en verklaarde: “Griep. Of corona, maar daar testen we toch niet meer op, de behandeling is toch dezelfde, namelijk: rusten. Veel slapen, veel drinken, desnoods een pijnstiller nemen tegen de mottigheid, en rusten. Ge zijt oververmoeid. Ik ga u dus thuis zetten tot het einde van de week.”

Euh.

Goed dan?

Ik heb wel vrijdag een presentatie voor de School of Branding en die ga ik echt wel geven, maar bon. We zien wel hoe ik me tegen dan voel, want eigenlijk was dat ritje met de auto naar de dokter al niet verantwoord: de concentratie van een oververmoeide dodo.

En dan ga ik nu terug in mijn zetel, als het voor u gelijk blijft. Mijn lijf doet pijn.

Waarschuwingsschot

Toen ik in augustus mijn lesrooster voor de maand september kreeg, wist ik dat het moeilijk ging worden: de maandag en dinsdag waren licht, maar zes uren op donderdag en vijf uren op vrijdag, dat werd wat veel voor de rug, dat wist ik zo al.

Toen daar nog toezichten bijkwamen, zijnde een volledige middagspeeltijd op donderdag en en een uur studie op vrijdag, ben ik beginnen huilen, dat geef ik eerlijk toe. Kroniek van een aangekondigde rugcrash…

Ik had wel gedacht om het tot de derde week uit te houden – 02 oktober verandert gelukkig mijn rooster opnieuw – maar toen ik deze morgen boodschappen ging doen en iets uit een rek onderaan wilde nemen, zei de rug krak. Als in: een hoorbaar geluid.

Het doet eigenlijk niet echt pijn, maar ik ben meteen misselijk geworden en ben beginnen zweten.

Tsja…

Het zal een kwestie worden van tussendoor zo veel mogelijk plat te gaan liggen en te rusten, en vooral niet te veel hooi op mijn vork te nemen.

De quiz vrijdagavond had ik al sowieso voorbij laten gaan: ik wist dat dat niet ging lukken. In principe was er zaterdag een éénavondlarp, maar ook dat ging te veel worden. En het volledige weekend larpen in het laatste weekend van september, ook dat heb ik laten passeren: dat gaat no way lukken.

Mja.

Oktober wordt beter, je zal het zien.

Ontvoerd

Yup, vandaag heb ik ons pa eventjes “ontvoerd” uit het ziekenhuis. Met toestemming, uiteraard. Het leek zowel de behandelende arts als mezelf een goed idee om te kijken hoe ons pa zich zou redden in een iets grotere omgeving dan zijn ziekenhuiskamertje, vooraleer hij definitief naar huis zou gaan.

Wel, dat bleek prima te lukken! Ik zag, om eerlijk te zijn, niks van zijn duizeligheid of zijn evenwichtsproblemen: hij sorteerde kousen, las mijn blog, liep rond en gedroeg zich zoals vanouds. Als dat zo blijft, mag dat geen enkel probleem opleveren eenmaal hij opnieuw thuis is.

Bart zat nog wel in Londen, maar ik had varkenshaasje gemaakt met rozepepersaus, gestoofd witloof en gebakken patatjes, en dat ging duidelijk vlotjes binnen, als fijn alternatief voor de ziekenhuiskost.

Opgelucht, jong, ge hebt er geen idee van.

Beugel voor Merel

Jawel, Merels beugel is een feit!

Eigenlijk ging dat bijzonder snel bij de orthodontist: de blokjes werden gelijmd en aangegeven door een assistente, hij plaatste ze, hing de draad erin, deed de lavendelkleurige – Swifties weten waarom – rekkertjes errond, en op minder dan een half uur stonden we weer buiten.

Op het moment zelf viel het nog mee, zei Merel, het spande wat, maar niet veel meer dan dat. Helaas, zoals voorspeld werd het inderdaad erger, en eten ’s avonds was geen sinecure: alles deed gewoon pijn. Het werden boterhammen zonder korst en yoghurt. Maar bon, over een dag of twee mag eten geen pijn meer doen, over een kleine week zou het eigenlijk al helemaal geen pijn meer mogen doen, alleen nog lastig omdat er eten tussen kruipt.

We kennen het al van Wolf een goeie drie jaar geleden, en Merel weet ook dat die nu een fantastisch mooie lach heeft en dat het dus echt de moeite waard is, maar daar is ze nu niet mee geholpen natuurlijk.

Ach, vanitas vanitatum, omnia vanitas zeker?

Hoe is het nog met ons pa?

Awel, best wel goed.

Hij heeft de operatie en het gedoe achteraf prima doorstaan: zijn darmen zijn, na uiteraard eerst de aangepaste voeding, vrij probleemloos weer van start gegaan, en ook zijn longen doen het al bij al wel goed, gezien zijn COPD.

Alleen is hij nog quasi voortdurend misselijk en duizelig, en vorige week is hij weer beginnen overgeven, iets wat eigenlijk absoluut niet de bedoeling is. De duizeligheid is te verklaren door zijn parkinson, die nu duidelijk erger is – hij kan met moeite een koffietas vasthouden – en dat zou best wel eens kunnen door het feit dat hij zijn medicatie overgeeft. En dat overgeven, dat hebben ze onderzocht: het zou ook typisch zijn voor parkinsonpatiënten dat de zenuwsignalen naar de slokdarm niet goed doorkomen, waardoor de peristaltiek niet goed werkt en hij dus moet wurgen of zelfs overgeven.

Bon, daar bestaat dus medicatie voor, maar… die werkt dan weer in op al de rest van zijn medicatie, en daar wilde de geriater het liefst van al afblijven. Juist ja. Op zich kon hij niet langer meer op geriatrie blijven wegens zo goed als genezen, maar hij zag het zelf absoluut nog niet zitten om naar huis te gaan. We hebben gelukkig een oplossing gevonden: er bestaat een parkinsonrevalidatie-afdeling in het ziekenhuis, onder zijn geliefde dokter De Meulemeester, en die vond ook onmiddellijk dat hij daarvoor in aanmerking kwam, al was het maar om zijn medicatie bijgestuurd te krijgen onder toezicht.

Sinds vrijdag zit hij dus op een andere afdeling, een andere gang, met veel meer kinesitherapie en revalidatie, en hopelijk gaat hij nu het belang inzien van beweging en van het gebruik van een rollator, als dat hem in beweging kan houden. Want momenteel is hij nog steeds te trots om dat te gebruiken. Tsja.

Maar bon, het gaat dus best wel goed met hem, gezien zijn zware problematiek. En nu maar hopen dat die revalidatie ook de duizeligheid en de misselijkheid kan oplossen.

Brilperikelen

Eigenlijk had ik vorig jaar al nieuwe glazen in mijn bril moeten laten steken, wegens gewijzigde dioptrie, maar aan ongeveer 500 euro per glas doe je dat niet zomaar even. Mijn vorige was van februari 2021, blijkbaar.

Maar nu was ik langs de oogarts geweest – ik moet dat twee keer per jaar doen wegens glaucoom – en was mijn dioptrie opnieuw veranderd. Plus: mijn huidige brilglazen zijn echt wel gekrast en beschadigd, ondanks de krasvrije glazen. Enfin, ik naar de opticien. Daar keken ze vreemd op: mijn bril was toch niet zo oud? Toen ik zei dat de montuur echt wel beschadigd was, dat de lak er hier en daar af was, gingen de wenkbrauwen omhoog: dat zou echt niet mogen. Volgens hen was dat een fabricagefout. Er werden foto’s genomen, een mail gestuurd naar de fabrikant, en ook al is de periode van twee jaar garantie voorbij, het leek hen sterk als ik niet gewoon een nieuwe montuur zou krijgen, voor niks.

En de glazen? Goh, best mogelijke kwaliteit, verdund, ontspiegeld, krasvrij, multifocaal, met een zware dioptrie én astigmatisme: 500 euro per glas. Toen ik dat daarstraks op facebook zette, kreeg ik een storm aan commentaren:

  • Ik heb voor multifocaal, meekleurend, ontspiegeld, beide ogen verschillend, verdund omwille van anders te dik door de sterke en speciale coating 400€ betaald (2 weken geleden)… Volgens mij ga jij dus waarschijnlijk naar een redelijk dure optieker
  • Ik bestel tegenwoordig online, laatste bril was maar 80 flapkes via Charlie Temple en zeer tevreden. Ik ben al  van mijn 5 zo blind als een mol en betaalde via pearl altijd rond de 500 bijdeweg
  • Eens bij een andere optieker langs gaan ? Klantentrouw is 1 ding, maar bij zo’n enorme hoge prijs voor een paar brillenglazen zou ik toch om een offerte bij een ander gaan horen zenne… Ik heb multifocaal, beide ogen verschillend, superkraswerend, ontspiegeld, Clean Coat, dikteoptimalisatie èn een verzekering tegen schade plus een schoon montuurke. 471 €. Omdat dat net voor “Thanksgiving” (waarom ze dat in België doen is mij een raadsel) was kreeg ik 200 € korting, heb dus maar 271 € betaald.
  • Mijn gedacht? Sjanst ne keer uwen optieker? Die van mij doet ambetant als hij de helft maar vraagt want dan vindt hij het al veel…
  • Da’s lief dat ge die meneer zijnen boot meebetaalt 🙂
  • OMG door wie laat jij je zo rollen??? 😳
  • De laatste keer eyes+, had ik een bril èn een zonnebril voor minder dan de helft van die prijs. (En ik krijg bijna volledig terug): multifocaal, -ca 8,75 beide ogen, cilinder en verdund. Ik heb mij ook jaren laten wijsmaken dat dergelijke prijzen normaal waren voor kwaliteit. Nu heb ik nooit meer schrik dat ik ene breek.
    Laat u niets wijsmaken. Pearl is niet zo goed vooral qua monturen, maar er zijn meer dergelijke ketens. Het loont echt om ze allemaal eens te proberen.
  • Draag jij Swarovski glazen?
  • WoW diene denkt dat jij dubbel ziet ….
  • Daar ben ik dus vrij zeker van dat dat goedkoper kan. Winstmarges van een opticien liggen in de buurt van die van de gemiddelde drugsdealer krijg ik dan de indruk.
  • Wat voor merk glazen is dat? Gepersonaliseerde Zeiss glazen?
  • WHUT!?!? Venetiaans kristal, handgemaakt door Tibetaanse monniken die enkel de melk mogen drinken van de uitgestorven Mayaanse melkvogel??
  • Maar dat is geen basisbehoefte, zeggen ze dan. Probeer maar eens de straat over te steken wanneer je -7,50 hebt en geen deftige bril. 😮

Maar ik denk niet dat ik in een andere winkel dezelfde service had gekregen over die montuur van toch 360 euro. Ze hebben en passant ook Merels bril rechtgezet en ons pa zijn bril – waar een vijsje was afgebroken – gerepareerd en voorzien van nieuwe neusjes, ook al was die van hem niet daar gekocht.

Mja.

Misschien betaal ik te veel voor die glazen, maar ik ben toch elke keer bijzonder goed geholpen.

Update over ons pa, post-operatief

Ja, het gaat goed met ons pa, zo goed als kan. Oef.

Dinsdagavond heeft Jeroen hem binnengebracht, woensdag rond een uur of negen is de chirurg aan de operatie begonnen, en die ging toch wel vier uur duren, hadden ze gezegd.

Ik heb dus zelf even gebeld rond half twee naar recovery, en daar wisten ze me te zeggen dat de operatie net gedaan was, maar dat hij onderweg was naar Intensieve. Juist ja, dat was ik even vergeten: ze gingen hem voor alle zekerheid een nachtje op intensieve houden. De zeer behulpzame dame gaf me het nummer van intensieve, maar zei me nog even te wachten want hij was nog op transport, ze gingen dus toch nog niks weten.

Bon, een half uur later kreeg ik vlotjes iemand van IZ aan de lijn, en die bevestigde dat alles in orde was: ons pa was zelfs al even wakker geweest, de operatie was goed verlopen, er was geen stoma, en hij ademde zelfstandig. Ze wilde hem zelfs even doorgeven, ware het niet dat hij weer in slaap was gevallen.

Roeland is dan ’s avonds tijdens het bezoekuur even langs geweest, en ons pa was nog wat verward, maar voelde zich beter.

Gisteren tegen de middag is hij dan naar een gewone kamer op geriatrie verhuisd omdat alles eigenlijk prima was. Nu is het afwachten hoe zijn darmen gaan reageren op voedsel: eerst beschuitjes, dan licht verteerbaar, dan gewoon eten. Pas dan kan hij eventueel naar huis.

Maar al bij al is dit het best mogelijke scenario. Oh, enne… het gezwel was wel degelijk kwaadaardig.