Laptop

Nu de verbouwing achter de rug is, mogen de kinderen opnieuw op hun computer spelen. De PC heb ik boven gelaten, ze mogen nu mijn laptopje gebruiken.

Ze zitten dan samen een spelletje te spelen op het oude oude schoolbankje waar mijn eigen moeder nog heeft ingezeten. Toch schattig, he?

computeren

Dansen

Af en toe mogen onze jongens de televisie op het kanaal van Studio 100 zetten. Daar zijn bijna non-stop liedjes te horen van de diverse projecten van Studio 100, zoals K3, Mega Mindy, Amika, musicals, Kabouter Plop, etc.

Vooral Kobe is daar grote fan van. Ze staan dan samen te dansen voor het scherm. Wolf kent de kabouterdans min of meer, en Kobe doet dan heel hard zijn best om mee te kunnen. Ik vind het hoe dan ook schattig :-p

Verschanst

Af en toe bouwen die van mij een fort, of zoals Wolf het ooit beginnen noemen is, een frittakaas. En dan kruipen ze daar samen in/onder, en zitten ze onnoemelijk te giechelen. En ik vind het héérlijk 🙂

verschanst

Koning Kobe

Gisteren waren de jongens in vorm. Kobe had een zeteltje in een van de kleine fauteuiltjes gehesen, was er op een of andere manier zelf ingeklauterd, en had het hoesje van een klein laptopje op zijn kop gezet. En toen zat hij ongelofelijk te glunderen. Zeg nu zelf.

koningKobe

Zombie

Kobe wilde vannacht niet slapen. Niet.

Hij is nochtans vrij probleemloos gaan slapen, en sliep door tot rond ergens twee uur. En toen vond hij dat hij blijkbaar genoeg had geslapen. Hij maakte zijn broer wakker (het nadeel van samen op één kamer te slapen natuurlijk) en toen was het hek helemaal van de dam. Gelukkig wilde Wolf wel degelijk slapen, en negeerde hij uiteindelijk zijn kleine broertje.

Wij konden dat helaas niet: hij begon telkens opnieuw te huilen omdat hij wakker was en altijd wel een uitvlucht vond. Bart heeft ermee opgezeten tussen drie en vier, en hem dan bij ons in bed gelegd, waar hij eindelijk rustig werd. Na een tiental minuten was ik weer in slaap gevallen en draaide me om, tegen hem aan, waarop hij opnieuw begon te wriemelen, en ik hem toch in zijn bedje kreeg.

Na een laatste onderbreking, zo rond kwart voor vijf, heeft hij eindelijk doorgeslapen.

Zeven keer in totaal ben ik uit mijn bed gekomen. Zucht.

En raad eens? Vanmorgen om half acht zat hij vrolijk en wakker aan de ontbijttafel.

Hmpf. Dat was/is bij mij wel anders…

Trap

Daarnet had ik de kinderen al naar de badkamer gestuurd om zich uit te kleden, terwijl ik nog snel de tafel afruimde en alles in de ijskast zette.

Ik hoor vaag iets van kikker, en aangezien dat doorgaans springen inhoudt, ga ik kijken. Ik zie nog net hoe Wolf zijn kleine broer trap per trap optilt en laat springen. Wolf weegt 24 kilo, zijn broertje iets van een 15. Absoluut geen goed idee dus, en ze weten nochtans dat ze niet mogen spelen op de trap.

Op het eigenste moment dat ik iets roep van ‘Stop!’, zie ik dat Wolf zijn evenwicht verliest, en net voor ik bij hen ben, slaan ze allebei achterover de trap af, een trede of vijf. Wolf kan nog een paar keer zijn voeten zetten, Kobe, die volledig op zijn broer vertrouwde, tuimelt languit op zijn rug naar beneden, kopje eerst. Onmiddellijk gaan beide kelen open (uiteraard) en grabbel ik naar hen: ze zien er enorm geschrokken uit – zoals ikzelf – maar meer niet. Wolf heeft niks, huilt van de schrik, en Kobe heeft zich wel een beetje pijn gedaan, maar is vooral ook geschrokken.

Gelukkig kan ik ze snel troosten, en gaan ze in de douche. En daar blijkt dat Kobe effectief grote rode plekken heeft op zijn schouderblad en onderrug, en een grote plek met krasje op zijn elleboog. Hij geeft nochtans geen krimp als ik hem was, dus hopelijk is het niet zo erg.

Bij het aantrekken van de pyama’s en het tandenpoetsen zijn ze allebei alweer vreselijk onnozel aan het doen. Oef.

Pas nu, nu ze in bed liggen, schiet het door mijn hoofd hoe erg het eigenlijk had kunnen zijn. Ze hebben intussen plechtig beloofd nooit meer te zullen spelen op de trap, maar toch.

Ik denk – nee, ik weet wel zeker dat ik er vannacht niet goed van zal slapen.

(En dan moet ik meteen aan Michel en San denken, en Anna. Ik mag het niet gedróómd hebben…)

School

Kobe, mijn kleine muis, mijn nog-maar-net-uit-mijn-buik-opgevist kleintje, is ingeschreven in de kleuterschool.

Ugh.

Hij mag blijkbaar starten op 1 februari, dat schijnt ook een instapdatum te zijn omdat anders de periode tussen kerst- en krokusvakantie nogal lang is.

Het zal bizar doen, twee jongens op school. Niet dat hij er niet naar uitkijkt: hij vraagt vaak om ook naar school te mogen, maar dan kan ik hem troosten met het idee dat hij nu wel een Ben heeft in de crèche (de man des huizes en opvangvader en grote speelkameraad van de peuters) en dat dat ook leuk is. En dat hij nog een beetje moet wachten tot hij wat groter is.

Maar ook Wolf maakte onlangs die verzuchting: in de stralende zon reden we naar huis na school, toen hij vroeg: “Zeg mama, hoelang duurt het nog voor het lente wordt?” Op mijn verbaasde vraag waarom hij dat vroeg, antwoordde hij: “Omdat ik zo graag zou hebben dat mijn broertje ook naar school komt, en dat is pas in de lente, toch?”

1 februari, dus. Het zal er rapper zijn dan verwacht.

Kak

We waren al laat, en toen zaten ze nog uren aan tafel. Soms kunnen de kinderen behoorlijk op mijn zenuwen werken. Ze moesten immers nog in bad, want Wolf had me geholpen in de tuin en het containerpark en viel wel onder het predicaat ‘vuil’ te klasseren.
Ik stelde nog de douche voor, maar twee paar grote smekende ogen vermurwden mijn moederhart, en Wolf liet het bad lopen, terwijl Kobe nog knabbelde op zijn laatste boterhammetje. Een goeie vijf minuten later zaten ze alletwee glimmend van plezier en zeep in bad te plonzen, omgeven door stapels speelgoed. Net genoeg tijd dus om me zelf ook even af te spoelen. Van tuinwerk word je stoffig en plakkig, het was dus geen overbodige luxe.
Ik stond al in mijn blootje en – zo stel ik het me toch voor – met één voet in de lucht om in de douche te stappen, toen Wolf een gesmoorde kreet slaakte. Ik liet mijn voet zakken en keek om.
Bruine vlokken verspreidden zich in het badwater, tussen het speelgoed en de kinderen door. Kobe staarde tussen zijn eigen beentjes, alwaar zich meer vlokken manifesteerden, tot zijn eigen grote ontzetting.

Zucht.

Wolf sprong recht, en begon het gecontamineerde speelgoed van tussen de vlokken te vissen, vrij stoïcijns. Kobe bleef staren. Ik trok weer een minimum aan kleren aan en liet de douche lopen. Wolf verhuisde uit eigen beweging, Kobe begon te huilen en wilde zo snel mogelijk ook onder een propere waterstraal staan. Beiden werden dus in de douche gedropt, terwijl mama het bad probeerde te ontdoen van resterende vlokken.
Enfin, een dik kwartier later waren ze opnieuw gewassen, gedroogd, in pyama’s gestoken, tanden gepoetst en in bed gestopt.

En toen kon ik eindelijk mezelf afspoelen.

(Noot voor de insiders: ik was eigenlijk nog steeds aan het grinniken, want Wolf had zich plots verschrikt de bedenking gemaakt: “Mama, ik denk, als jij die kaka doorspoelt, dat we toch wel een boze zwelpoet gaan hebben!” En toen schoot ik in de lach en kon het me eigenlijk allemaal niet zoveel meer deren :-p )