Dag drie in de Voerstreek

Ook deze dag werd begonnen – na een ontbijt, uiteraard – met nog een stevige zangsessie. Het concert begint vorm te krijgen, gelukkig maar. Er werd nog gemiddagmaald, gelardeerd met een speech van de voorzitter, en toen ging een deel naar huis, waaronder ik. Wie wilde, kon nog blijven voor een wandeling, maar het regende wel stevig.

Ikzelf reed naar huis omdat morgenvroeg beide jongens op schoolreis gaan, maar ik pikte nog wel een paar caches mee onderweg. Waarbij ik toch behoorlijk nat werd, ondanks de paraplu, maar wel heel mooie dingen zag.

Maar ik moet heel eerlijk toegeven: na dat drukke weekend met al die mensen om me heen deed het me extra veel deugd om een paar uur helemaal alleen te zijn, zij het al cachend in de regen of gewoon onderweg in de auto.

Mijn brein zit soms toch raar in elkaar…

Tripje naar Brussel

Vandaag nog eens de trein genomen naar Brussel se. Voor een vergadering van het Certaminacomité, u weet wel, de organisatie achter de Latijn- en Grieksolympiades.

Ik ga u niet vervelen met de vergadering op zich, die was goed en functioneel en kon gelukkig niet vervangen worden door een paar mailtjes. Zo hoort het ook.

Maar ik nam dus nog eens de trein, en ergens vind ik dat wel nog wat hebben. Nee, ik zou het écht niet alle dagen willen doen: afgeschafte treinen, geen plaats, treinen met vertraging… En ik ben blij met de Dampoort Express, zoals hij blijkbaar soms genoemd wordt: een trein die vanuit Brussel niet naar Gent-Sint-Pieters rijdt zodat ik moet overstappen, maar gewoon rechtstreeks naar de Dampoort, waar mijn fietsje staat.

Ik kijk dan ook met genoegen rond naar de mensen en gebouwen om me heen, en stelde me de vraag over dit zicht op het perron in Brussel Noord:

Dat is dus wel degelijk een perron, mét een deur met verschillende bellen. Dan vraag ik me keihard af wat er achter die deur zou liggen. En waarom er dan verschillende bellen moeten zijn. Zou daar iemand wonen? Iets van kantoren? Opslagruimte? En mag iedereen dan zomaar daar het perron op lopen? Zou iemand al ooit belleketrek gedaan hebben daar?

Oh, en het is niet alsof de treinreis zelf van een leien dakje verliep. Ik koop mijn ticket gewoon thuis via de computer en laat het dan op mijn e-ID zetten. Nog wel zo gemakkelijk. Als de apparatuur van de NMBS werkt tenminste. De conducteur zijn machine weigerde mijn kaart te lezen, en hij begon bijna mijn ticket in twijfel te trekken. Alsof ik dan spontaan mijn IDkaart aan hem zou geven, ervan uitgaande dat zijn spel niet ging marcheren, of wa?
Maar hij zocht een en ander op, tikte ijverig op zijn andere machine, en produceerde prompt een “regularisatie”. Ik hoefde zelf geen verdere stappen te ondernemen, het euvel was doorgegeven aan de juiste instanties en dat was dat.

Allez hup. Trein, altijd een beetje reizen? Goh ja…

De Dampoort Express

Vandaag zat ik weer de hele namiddag in Brussel voor het Certaminacomité. ’t Is een bezigheid als een ander, maar ik vind het eigenlijk wel zeer fijn om te doen, ook al doe ik er eigenlijk niet zo heel erg veel.

Natuurlijk moet ik dan wel de trein nemen. Voor het gemak rij ik altijd naar Gent Dampoort: het is een eindje naar Sint-Pieters en je kan er ook voor geen meter parkeren. En die ondergrondse garage daar is knudde… Enfin, als het kan neem ik de fiets, maar zo ’s morgens vroeg in de halve regen, nee bedankt.

Ik moet dan doorgaans naar Sint-Pieters sporen en overstappen op een trein naar Brussel. Tot mijn grote verbazing was er nu ook een trein die een zeer bizar traject aflegt, via Melle, Merelbeke en Gentbrugge. Blijkbaar wordt dat onder vaste pendelaars de Dampoort Express genoemd, en eigenlijk is dat best wel gemakkelijk.

Hij rijdt maar twee keer op een dag, zo blijkt, een keertje ’s morgens en een keertje ’s avonds. Maar wat een gemak, zeg! En lekker rustig.

Ben ik blij dat ik niet alle dagen naar Brussel moet…

Dit was de vakantie van 2019

Vaak heb ik op het einde van de grote vakantie het gevoel dat ik niks gedaan heb en dat die vakantie voorbij is gevlogen. Nu, dat vliegen, ja, dat was ook deze keer het geval, maar ik heb wel enorm veel gedaan. Het is eigenlijk mijn meest sociale vakantie sinds jaren, en ik denk dat dat vooral aan mijn sterke carpe diem-gevoel ligt: ik moet meepakken wat ik kan nu de rug het nog min of meer doet. Het kan echt elk moment gedaan zijn, dat ik in een rolstoel verzeil. Memento mori, als het ware. En dus heb ik een prachtige vakantie achter de rug. Eivol, dat ook.

we zetten een zwembad op en het zat meteen vol pubers
ik trok met Gwen naar Brussel voor het Certaminacomité
ik ging met Véronique en de kinderen geocachen in Moerbeke
met Bart ging ik voor het eerst naar Gent Jazz en ik zag dat het goed was
ik nam afscheid van een fijne larpvriend
we gingen eten met Barts familie om Jeroom te gedenken
ik reed naar Herentals voor Kobes GEJOkamp en ging meteen ook geocachen
ik kreeg een pràchtige introductie in Antwerpen van Philip
ik ging nog eens cachen in Moerbeke met Véronique, met andere kinderen
ik spendeerde een weekendje in Dordrecht met de Vossen
… en ging er ook geocachen
ik ging met Sandra en de kinderen zwemmen in de Rozenbroeken
en de volgende dag kwam Feija bij ons zwemmen
mijn lief nam me mee naar Oak
we trokken een middagje naar ’t stad en het Design Museum
en ik ging eten met een vriendin die ik in jaren niet meer had gezien
ik ging zowaar naar Tomorrowland!
kinderloos, en dus met mijn lief naar de Gentse Feesten
en opnieuw naar de GF, met jonge larpvrienden deze keer
het was bloedheet – lang leve het zwembad
maar de gerbils overleefden de hitte niet
mijn lief en ik fietsten met Merel door de haven
Wolf en ik gingen naar een feestje in Balen
Mathias kwam een dagje naar Gent
Ik ging met Merel cachen in de halve regen
ook Poppy kwam in het zwembad ploeteren
we reden naar mijn oma
ons pa kwam eindelijk weer eten op zondag
ik ging geocachen in Balen
Robbe kwam zetelhangen in de tuin
we gingen vliegenmeppen in de bib
ik spendeerde een zalige dag met Véronique in Sint-Niklaas
en ging uitgebreid fietsen en cachen in Hyfte
we gingen met zijn allen naar Center Parcs
alwaar ik uiteraard ook ging geocachen
Merels vriendinnetjes kwamen slapen
ik ging koffieleuten bij Vallery
en rondhangen in Gentbrugge
uiteraard gingen we ook naar de vijver
we hielden de jaarlijkse picknick in het Middelheim
ons pa moest naar de audioloog
en ik ging met de kinderen cachen in Ronse bij Véronique
Barts fiets werd gestolen én teruggevonden
ons pa moest naar zijn dokters
en ik moest een dag naar school
ik zat een dag tussen heerlijke Latinofielen
ik ging naar een begrafenis

en dat was dat. Bijna elke dag sociale interactie, dat is bijzonder ongewoon voor me. Maar het heeft me wel deugd gedaan. Het was een vakantie om in te kaderen.

Nu ben ik echter wel blij dat de gewone dagelijkse routine er opnieuw is. En ja, zelfs in mijn 25ste lesjaar doe ik het nog steeds bijzonder graag. Dik in orde!

Ronsische omzwervingen

Véronique, mijn uitgangs-, theater-, geocache- en GIFTmaatje, is toch wel verhuisd naar Ronse zeker? Het is haar van harte gegund, zeker sinds ik foto’s gezien had van haar huis ginder: een pareltje van art déco met een hele fijne tuin en vooral ook heel veel plaats. De rit naar Gent heeft ze ervoor over.

Wij wilden het huis eens bekijken en vooral ook nog eens samen gaan geocachen met haar dochter en plusdochter, twee bijzonder fijne dames. Vandaag stonden we daarom rond kwart voor elf bij Omaly. Ha ja, we kunnen toch moeilijk naar Ronse gaan en niet eens binnenspringen bij mijn schoonmoeder, of wa? Die was verbaasd om ons te zien, maar vond het precies toch niet erg.

Tegen half twaalf stonden we dan bij Véronique en Peter, en de foto’s doen het huis eigenlijk nog onrecht aan. Ze heeft een zeer grote kelder, een ruime living, een apart salon, een ingerichte keuken, vier kamers, twee badkamers én daarboven eigenlijk nog een studio waar je perfect een AirBNB of zo kan van maken. Echt, man, zo’n huis zeg! En dan ook nog een mooie aangelegde tuin met open veranda, twee terrassen (waarvan eentje onder een pergola van blauwe regen en druivelaar) en een vijver. Ik kan perfect begrijpen dat ze daar gaan wonen is!

We aten pizza en gingen daarna een rondje geocachen in een oude spoorwegbedding, een prachtige wandeling eigenlijk. Zelfs de oudste zoon ging mee, maar de flessen water die hij mee had genomen, waren al na een half uur op: pokkeheet zeg! Zolang we in de schaduw liepen, viel het best mee, maar zodra je in de volle zon kwam, zweetten we ons te pletter. Het tochtje duurde twee uur, en dat was meer dan lang genoeg. Véro nam de foto’s…

We moesten daarna nog ergens zijn, dus vrij vroeg reden we eigenlijk al naar huis, zodat Kobe en Merel nog een snel afkoelend plonsje konden placeren. Een gerief, jong, zo’n zwembadje.

 

Picknick in het Middelheim

Ik probeer er een traditie van te maken, die picknick in het Middelheimpark of Middelheimmuseum, ’t is maar hoe je het noemt. Twee jaar geleden was er behoorlijk wat volk, vorig jaar viel dat een beetje tegen.

Ook dit jaar had veel volk beloofd om langs te komen, maar toen puntje bij paaltje kwam, waren we maar met een handvol. Niet dat dat erg was: het werd een zeer gezellige en aangename bedoening, dik in orde! Jonas en Annelies waren er met de vier kinderen, Babeth en Mario waren er, en Dave en Veerle.

Er werd veel getetterd, veel gegeten en door de kinderen eigenlijk ook veel gespeeld. Voor een keer hebben we eigenlijk zelfs niet rondgewandeld: het was er nogal warm, zou je kunnen stellen.

Het zorgde er ook voor dat we tegen zessen terug waren en dat de kinderen meteen in het zwembad plonsden. Duh.

Maar alweer een dag vol sociale interactie, stel u voor! En volgend jaar opnieuw, zeker weten.

 

Laatste dag in Zeeland

Wolf en Arwen waren al rond half acht op, want ze hadden beloofd om samen om croissants te gaan, en dat deden ze dan ook. De wachtrij was lang, zeiden ze: allemaal papa’s met de krant en de koeken ^^
Bart was intussen gaan lopen en had meteen ook de auto’s gehaald, zodat vooral ook zijn elektrische een beetje kon opladen.
We ontbeten, ruimden geroutineerd op en waren zowaar klaar om half tien. Iets over tien stonden we in de Action Factory voor een rondje minigolf, maar dan wel ene in steampunkstijl, met transportbanden, pneumatische toestanden, wegschietende balletjes en dat soort dingen. Amusant! Zeker als je dan nog wint ook, iets wat me nog nooit overkomen was :-p

Daarna namen we afscheid van het park en reden naar de zee. Allez ja, de immensen Brouwersdam, want iedereen had intussen blijkbaar alweer honger. En ja, die Beach Bar is dik in orde, ook ’s middags.

En toen was het tijd om te vliegeren. Echt te vliegeren, net zoals massa’s mensen op het strand, overigens. En die stuntvlieger, dat is wat wennen, maar dat ding is fantastisch om mee te spelen. Vooral Wolf vloog ermee, maar ook Kobe en Arwen probeerden af en toe. Kobe had vooral zijn zelfgemaakte vlieger, en Merel vloog met de kleurrijke.

Toen gingen ze met zijn vijven even tot aan het water zelf – het strand is daar altijd immens breed, behalve bij springtij – en ik ging languit in het zand liggen, mét een vlieger uiteraard.

En toen wilden zij nog een eind verder vliegeren terwijl Bart en ik voor een koffie gingen.

Bart reed al naar huis, en ik ging nog met de kinderen de cache aan de overkant van de straat, rond het Inspiratiepunt Grevelingen, oppikken. En toen waren ze moe, blijkbaar.

Tegen half zes kon ik Arwen gaan afzetten, tegen half zeven zat ik ook zelf in mijn eigen vertrouwde zeteltje. Een heerlijke vakantie gehad, maar het doet toch deugd om terug thuis te zijn ook. Hehe.

Vliegeren en bowlen en wandelen en zwemmen, maar niet tegelijk

Het ging alweer een luie dag worden, als we voort mochten gaan op de ochtend. Gelukkig hadden we wel nog andere plannen: we zijn begonnen met te lunchen in het Grand Café van het centrum: niets speciaals, maar dat hoefde ook niet.

We hadden namelijk om half drie een bowlingbaan geboekt, en hadden dus nog even tijd om tussenin te gaan vliegeren op het kleine strandje van het park zelf. Alleen bleef de wind niet continu waaien, zoals wel vaker als je niet op een echt strand staat. We hadden Kobes zelfgemaakte vlieger mee die eigenlijk fantastisch werkt, en dan nog onze eigen oude vlieger, die we al jaren hebben. Maar Wolf wilde dolgraag een stuntvlieger, zo eentje met twee touwen die je allerlei figuren kan laten maken, en die kreeg hij dan ook. Maar daar vliegeren met dat ding, nee, dat lukte niet.

Tegen half drie stonden we op de bowlingbaan waar de vier kinderen bowlden en Bart Merel af en toe hielp. Het is niks voor mij: ik heb het nooit graag gedaan, en met die rug van mij zou het nu al helemaal om problemen vragen zijn. Maar ik zat erbij, keek ernaar en genoot van hun capriolen.

Daarna keerden we naar het huisje terug, en de kinderen gingen zwemmen, terwijl Bart rustig op zijn eentje wat achterstallige lectuur inhaalde en ik in het gebied achter het park een geocachewandeling ging maken.

Er ligt namelijk een beschermd stukje natuur achter het park, aan de kant van het Grevelingenmeer, en daar lag een wandeling van zo’n drie kilometer waarmee je een cache kunt vinden. Ideaal om nu te doen, al had ik voor de zekerheid wel mijn regenjas mee.

Ik was netjes terug om half zeven, waar ook de kinderen net terug waren en alles al klaar stond voor de grillplaat. Dat is ook zo’n traditie: de laatste avond in Center Parcs doen we altijd zelf zo’n Fun Cooking, en in Nederland is dat bijzonder uitgebreid. We hebben voor vier volwassenen en twee kinderen besteld en hadden nog massa’s over. Je krijgt een grote pot vleessla, 3 stokbroden, een blok bakboter, twee dozen kruidenboter, een grote pot aardappelsla, een grote fles pitasaus en een grote fles cocktailsaus, een potje mayonaise, een molentje met allerhande kruiden, twee bakken sla, twee grote porties gesneden groenten om te bakken en vooral heel veel vlees. Oh, en voor iedereen nog een dessertje en een fles pannenkoekenbeslag.

Ik weet vooral dat Bart morgen thuis nog zal wokken voor iedereen met alle overschot, en dat er nog dingen over zullen zijn. Oef.

Maar bon, alweer een zeer fijne en vooral rustgevende dag. Vakantie dus.