Ladies’ Night @ Zelfbouwmarkt

Ik keek ernaar uit, naar deze Ladies’ Night. De Girl Geek Dinner daar was me bijzonder goed bevallen, en dus zag ik het écht wel zitten.

Helaas was ik al behoorlijk wat te laat, omdat de klassenraden nogal lang uitgevallen waren. Maar bon, ik kon probleemloos aansluiten. Ik had me opgegeven voor een aantal workshops, je kon kiezen uit een zestal dingen. Maar helaas, ik heb het gevoel dat ze het woord “workshop” eens grondig moeten opzoeken. Want voor mij is dat iets waarbij je iets bijleert. Je krijgt een uitleg, en een hoop technieken aangereikt, waar je later zelf mee aan de slag kan. Dat dacht ik toch. Maar ik kan mis zijn.

* Make up. Mja. Eigenlijk kon je gewoon één voor één geschminkt worden, en dat was dat. Nog niet eens in avondmake-up, ze hadden alleen dagmake-up bij, en die probeerden ze dan wel te verkopen, natuurlijk. Ik moet wel zeggen, de jongedame die mij onder handen nam, was bijzonder bereidwillig en vriendelijk. Toen ik vroeg hoe je smokey eyes deed, excuseerde ze zich uitvoerig voor het feit dat ze dat soort make-up dus niet bij had, maar deed me wel een grondige uitleg, compleet met foto’s op haar smartphone. Vervolgens gaf ze me een oogschaduw met donker grijs-groen en een bruintint, en dat ging me wel af, ja. Alleen vond ik 25 euro voor een kleurtje oogschaduw er wat over.

* Make-over. In de uitleg stond er dat de eigenares van een boetiek een hoop kleren mee ging hebben, en ze ieder afzonderlijk tips ging geven over wat het beste past bij je figuur en je type, en in welke valkuilen je niet mag lopen. Blijkbaar was er niet bij gezegd dat je duidelijk niet meer dan maat 40 mocht hebben, en niet kleiner mocht zijn dan 1,70 meter. Want als je niet in dat profiel paste, werd je ronduit genegeerd. Ik stelde expliciet de vraag wat de bedoeling was, en kreeg als antwoord: “Goh, we hebben kleren mee, ge moet maar ne keer kijken of iets u aanstaat.” Ik keek dan maar even in de rekken, drentelde nog wat rond, werd compleet genegeerd door de drie boetiekdames die onderling stonden te kletsen, en droop toen maar af. Tot zover workshop dus.

Gelukkig waren de hapjes zeer lekker, en gingen we ook verre van verdorsten!

Je kon ook een foto laten maken, maar ook dat heb ik maar overgeslagen: de wachtrij was me net iets te lang.

Ik ben vervolgens aangeschoven bij de workshop tafeldecoratie maken, en daar heb ik me eigenlijk wel geamuseerd, ja – en twee brandblaren opgelopen, maar dit terzijde. Veel workshop was dit ook niet, want je kreeg geen uitleg. Wel stond er een hoop knutselmateriaal, waren er tal van voorbeelden voorhanden, en was de begeleidende dame – in een vorig leven kleuterjuf – bijzonder vriendelijk. Ik heb me uitgeleefd met een isomo bal, een lijmpistool – vandaar dus de brandblaren – mos en een hoop kurk en houten schijfjes, maar echt veel heb ik alweer niet geleerd. Fun, dat wel.

De andere opties waren een sixtieskapsel (niks voor mijn korte haar dus), een gin-tasting (ik drink geen alcohol) en de versiering van de gedekte tafel, maar ik hou nogal van minimalistisch.

Het liep tot elf uur, maar ik vermoed dat ongeveer de helft al halverwege weg was. Het was nogal lang voor een weekdag, en ja, niet alles was dus even interessant. Jammer.

De goodie bag was dan wel weer zeer fijn gevuld.

IMG_2194

Hele leuke magneetjes, een bolkaars en twee korte tafelkaarsen, een zeepje, een inox ding om de geur van pakweg knoflook uit je handen te krijgen, een geurding voor in de auto, een toiletzakje, een schattig klein engeltje, kortingsbonnen, een blikje…

Het inox ding hangt al cool te wezen in de keuken, en de magneetjes zijn meteen door Merel gekaapt. Theelichtjeshouder, engeltje, toiletzakje en zeepje mochten op de dankbaarheid van Chantal (mijn poetsvrouw) rekenen, en Bart nam het blikje voor zijn rekening.

Mocht er iemand nog graag zo’n geurding voor in de auto hebben, of een kortingsbon van 10 euro (als je voor 50 euro decoratie koopt in de Zelfbouwmarkt): je moet het maar vragen.

Conclusie? Een beetje een gemiste kans. Jammer, want Zelfbouwmarkt blijft een fijne winkel. Zij het een beetje ver voor ons.

Zuiddag

Vorig jaar legde ik hier het principe van Zuiddag al eens uit.

Opnieuw waren er vier van mijn leerlingen aan de slag bij Wijs/nCube: twee om archieven en dergelijke op te ruimen, twee om vooral buiten den toer eens te doen, en daarna ook binnen nog te helpen. Liesbeth van Wijs was bijzonder tevreden.

IMG_2178

IMG_2175

IMG_2176

IMG_2177

Maar ook thuis kon ik wel iemand gebruiken, om de enige ruimte waar nog niks aan gedaan was, aan te pakken: de berging! De vroegere keukenberging, nu doorgang tussen woonkamer en garage, was nog in erbarmelijke staat. Voos donkergrijs behangpapier hing hier en daar nog – de kinderen hadden al het meeste afgehaald -, er waren nog tegeltjes waar vroeger een wasbakje had gestaan, en het zag er gewoon niet uit. Die berging was/is uiteraard geen prioriteit, maar werkt wel op mijn zenuwen. De grote witte wandkast is volop in gebruik, maar de rest is maar krakkemikkig. En ik zag me er geen man over om eraan te beginnen. Beetje verbouwingsmoe, geloof ik.
En dus liet ik voor 40 euro Laura een dagje werken: ze haalde al het behang eraf, wrikte de tegels los, ruimde alles op, en gaf het plafond een eerste verflaag. Tussendoor heb ik alles geplamuurd wat plamuur nodig had, al ga ik het wellicht zelfs in drie keer moeten doen: er waren behoorlijk diepe gaten en krassen waar die lavabo had gezeten.

IMG_2183

Maar Laura heeft zeer stevig en dapper doorgewerkt, met de grote glimlach, en ik gaf veertig euro aan een goed doel, én heb het begin van een schitterende, propere berging. Win-win, zou ik zo zeggen.

Dus heeft u zelf zo’n klusjes in huis, en kan het wachten tot oktober volgend jaar? Zet ze dan opzij voor Zuiddag. Serieus. Want er zijn jobs tekort, en die laatstejaars willen met zeer veel plezier een dag komen werken. U post een job, zij solliciteren, en u kiest er degene uit die u het beste ligt. En voilà.

Het verslag van mijn school, Koninklijk Atheneum Mariakerke, kan u overigens hier lezen.

Stapslangetje

Kijk, er zijn zo van die kleine dingen waar ik zonder meer vrolijk van word. Zomaar.

Vandaag had ik mijn vrije dag, en dus ging ik van het ene adres naar het andere: inkt voor de printer, een nieuwe lens voor mijn fototoestel, en gordijnlint. Ik moest dus in de Sleepstraat zijn, en terwijl ik me naar de winkel haastte, kwam er net een hoopje kleuters buiten uit de plaatselijke school. Allemaal netjes met een fluohesje aan, uiteraard, maar ook: aan een stapslangetje!

Ik had dat nog nooit gezien, en ik keek mijn ogen uit: zo zalig! Wat is dat nu, zo’n stapslangetje? Wel, dat is de naam die de kleuterleidsters gaven aan een langgerekt, fluogeel breed lint, waaraan allemaal grote lussen zijn bevestigd, twee per twee. De kleuters nemen allemaal zo’n lusje vast, en je bent er zeker van dat ze niet blijven staan, niet afdwalen, en dat er geen ruzie is wie met wie wil lopen.

Ik werd spontaan helemaal goed gezind, zeg. Een stapslangetje. Zo wijs!

(Ik heb, na lang zoeken, een foto gevonden onder de naam wandellint. Gewoon van internet geplukt, dus zonder auteursvermelding omdat ik die niet weet.)

staplint

Give away: een splinternieuwe, knalroze Brita filterkan!

Hou je niet van de smaak van het kraantjeswater bij jou thuis, en vind je flessenwater te gek voor woorden?

Dan is deze Navelia Brita waterkan wellicht iets voor jou! Wij kunnen ze niet gebruiken, omdat ons kraantjeswater echt wel een aangename smaak heeft, en dus meer dan voldoet. Al vind ik ze eigenlijk best wel mooi, met dat felle roze ^^

IMG_7319

9200000015358439

Enfin, als het iets voor jou is, laat dan een commentaartje bij deze post achter, met een ode aan het roze (dan kan ik die gebruiken voor mijn eigen kleine roze prinses hier ten huize), en op 1 november laat ik haar een briefje trekken met de winnaar.

Let wel: je moet ze wel hier in Wondelgem of in Gent komen ophalen!

 

Wildemannen Woestewijven

Een nieuw kinderfestival in Gent, dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren. Er werd in de voormiddag duchtig aan notenleer gedaan, en tegen half drie stonden we onder de Stadshal, niet goed wetend wat we moesten verwachten. Hadden we het geweten, dan waren we veel vroeger op pad gegaan, en hadden we voor Merel de buggy meegenomen. Want dat kinderfestival, dat was serieus de moeite. We hebben amper een kwartje gezien, denk ik, en dan waren we nóg pas tegen half zeven thuis.

Hopelijk komt er een volgende editie, want daar gaan we bij zijn. Goed geweten.

Zowel Wolf als ik hebben foto’s genomen, en daar brouwde ik dan dit artikel op Gentblogt mee. U moet het daar dan maar gaan lezen.

U krijgt hier wel nog een paar aanvullende foto’s, die Gentblogt niet gehaald hebben, maar ook wel van die namiddag zijn.

IMG_2029

IMG_2052

IMG_2057

IMG_2088

IMG_2099

Keuken

Onze verbouwing is zo goed als achter de rug – hier en daar nog kleine details – en ik geniet mateloos. Er is het ongelofelijke gemak van mijn wasplaats (tegenover het gedoe in de garage vroeger), en vooral: er is de keuken, met de fijne tafel en het nog veel fijnere kookeiland. Ik sta er naar buiten te kijken tijdens het koken, heb massa’s plaats, en vooral: er zijn zitplaatsjes voor krukjes aan dat eiland. Bart durft daar al eens zitten als hij een koffietje drinkt, vrienden gaan er zitten terwijl ik kook, en soms dus zelfs de kinderen.

IMG_1926

Want het is ronduit ideaal bij het bakken van pakweg pannenkoeken of – in dit geval – verloren brood, of boterhampannenkoeken, zoals wij ze noemen.
Ik bak, en hoef maar mijn arm te strekken om ze te voorzien van het gebaksel, zonder dat ik over hun hoofden met hete pannen hoef te zwaaien, of een gans traject moet afleggen. En op die manier zijn we intussen ook nog aan het praten met elkaar, want ik bak, zij wachten, en vertellen dus over hun dag.

Zo’n extra plaatsjes aan je kookplaats: ik kan het iedereen aanraden!

De elektrische scooter van BMW, ofte de CEvolution.

Een stralende dag vandaag, en ik loop eigenlijk al de hele avond rond met een grote grijns op mijn gezicht. Deze middag heb ik namelijk extra van het mooie weer genoten, op een Cevolution van BMW, met een fijne rondrit door Brussel.

IMG_1909

Ik was uitgenodigd, samen met een paar motobloggers, om de nieuwe elektrische scooter te testen: ze wilden ook eens input van een vrouw, ook al schrijf ik niet direct een motoblog. Ik mag dan al meer dan twintig jaar met de moto rijden, zo’n aficionado ben ik nu ook weer niet. En daarbij, de overgrote meerderheid van de moto’s kan ik niet eens berijden wegens veel te korte pootjes. Ik hou het dus normaal gezien bij mijn eigen laag-bij-de-grondse chopper.

Vandaag dus niet. En ik was ongelofelijk verrast, om eerlijk te zijn. Een scooter, da’s meestal beneden een echte motard zijn waardigheid. Maar dit machien: wow. En ik heb dat dus ook gezien bij de mederijders: van zodra je aanzet, kan je niet anders dan zitten grijnzen. Ik moest er eerlijk gezegd ook zelf om lachen.

IMG_1886

Het begin was nochtans eerst wat aarzelend: hij weegt een pak meer dan mijn gewone moto (250 kg), en om dan bergop uit een garage te vertrekken met een scherpe bocht: het was wennen. Ik ben gewoon om de tank tussen mijn dijen te hebben, en dus voor een groot deel te sturen met mijn knieën, een beetje zoals je bij een paard doet. Dit is een scooter, en dus zit je met je knieën netjes naast elkaar. Gelukkig heeft het ding een ongelofelijke stabiliteit. Ik heb het even getest: het duurt net geen tien seconden, voor je bij stilstand toch gedwongen wordt je voeten op de grond te zetten.

IMG_1893

Een tweede, zeer bizarre gewaarwording, is het geluid. Dat is er namelijk niet. Bij hoge snelheid heb je een beetje een fluittoon, maar dat is het dan ook. Serieus! Je legt het ding aan, en ware het niet dat je dashboard oplicht en je de boodschap “ready” krijgt, je zou het niet eens weten. Het maakt ook, naast het felgroene design, dat je behoorlijk wat bekijks hebt. Toen we over de Grote Zavel reden, zag je alle kopjes in je richting draaien, en een ober met een volle plateau merkte op: “Dommage que ça fait pas de bruit!” Ik had hem namelijk bijna overhoop gereden, omdat hij blijkbaar puur op geluid de straat naar zijn terras oversteekt.
Het zorgt er wel voor dat je op een compleet andere manier in de stad rondrijdt: het gevoel van een geruisloze fiets, maar met de kracht, snelheid en wendbaarheid van een moto. En een grote grijns dus ^^

IMG_1880

Maar het ding heeft meer dan power genoeg om ook de snelweg aan te kunnen. We schoten even de ring op, en haalden vlotjes 126 km/h, ook al zou de topsnelheid eigenlijk 120 zijn. De acceleratie is ook ronduit verbluffend: als je je gashendel helemaal opendraait, moet je je stevig schrap zetten, of je wordt achteruit geblazen. Het feit dat je niet hoeft te schakelen, is ook heel aangenaam. Het zorgt wel even voor verwarring: links zit er dus ook een rem, in plaats van je koppeling, maar dat went heel snel.

Heeft het ding ook nadelen? Jawel, helaas.

Want net zoals het overgrote deel van de moto’s, is ook deze scooter niet ideaal als je korte benen hebt. Hij heeft een heel comfortabel zadel, maar net iets te hoog. Bij het stilstaan moest ik helemaal naar voor schuiven om aan de grond te kunnen. Zodra je dan aan het rijden bent, schuif je weer achteruit. Allemaal goed en wel als je lange einden rijdt, maar voor stadsritjes is het behoorlijk vervelend, dat geschuif. Het maakt ook dat hij niet zo geschikt is voor een rokje, helaas, want de basis is vrij breed, en als je staat, sta je behoorlijk wijdbeens. Een kokerrok is dus no go, tenzij je wel houdt van ultrakorte of omhooggeschoven exemplaren.

IMG_1890

Een tweede domper op de feestvreugde is de actieradius: ongeveer 100 km per laadbeurt, afhankelijk van je rijstijl, het soort traject – in de stad recupereer je veel vermogen bij het remmen – en de modus die je gekozen hebt. Fijn als je dus in de voorstad werkt, of op een twintigtal kilometer van je werk, maar voor het dagelijkse pendelen tussen pakweg Gent en Brussel, kom je er niet.

En dat is jammer, want je betaalt een meer dan stevige prijs: 15.500 euro, zonder opties (die overigens zeer beperkt zijn: verwarmde handgrepen en een anti-diefstalsysteem). Uiteraard maakt de kost van je verbruik bijzonder veel goed: je betaalt omzeggens niks aan elektriciteit, en je kan simpelweg thuis opladen. De kabel zit in een handig vakje aan je stuur en heb je dus altijd bij.

IMG_1907

Zou ik hem zelf kopen? Nee. Want hij valt ver buiten mijn budget, met drie kinderen heb ik mijn auto meer dan nodig, ik rijd zelden in de stad, en – eerlijk is eerlijk – ik ben verliefd op de stevige ronk van een moto. Ik rijd dan ook enkel voor mijn plezier, en niet functioneel voor woon-werkverkeer. En, ik geef het toe, ik ben veel te veel een macho. Als ik een nieuwe moto koop, wordt het een Harley. Met een meer dan stevige ronk.

Maar raad ik hem aan? Zeer zeker. Wie geregeld in de file staat met de auto, niet àl te veel kilometers moet doen, en het kan betalen, heeft hier een droom van een voertuig. Geluidloos, verbruiksarm, ongelofelijk stabiel, een enorme versnelling, en een oogstrelend design. Oh, en een motorrijbewijs is ook niet nodig, bizar maar waar.

En als u mij niet gelooft, kunt u het (samen met de nodige technische details) gaan lezen bij de rest van de rijders die dag: Koen, Jean Le Motard, Kristof van Lookit en Bert. Of u bekijkt gewoon het filmpje, dat we die dag hebben geschoten met een GoPro, en dat Koen voor ons heeft gemonteerd.

Nazomer

En dàt het nazomert!

Gisteren was het al 28°, vandaag zal dat niet minder geweest zijn, denk ik. Ik haalde de jongens af van de muziekles om drie uur, gaf iedereen een vieruurtje, ze deden snel hun huiswerk, ik pakte een hoop gerief in, en wég waren we, richting Blaarmeersen.

Ik vermoed dat het kwart voor vijf was tegen dat we er waren, en we hebben dus een uur kunnen zwemmen. We waren overigens duidelijk niet alleen. Ik laat u even meegenieten van een paar foto’s, getrokken rond half zes. Half september, mensen, half september.

IMG_1850

IMG_1851

IMG_1847

IMG_1848

IMG_1849

IMG_1858

IMG_1853

IMG_1855

IMG_1856

IMG_1857

IMG_1859

Tegen kwart voor zes riep ik ze uit het water, trokken de jongens hun rugbykleren aan, en renden ze – bijna te laat – naar het veld.

IMG_1860

Merel en ik, wij genoten nog verder van de zon en van onze picknick.

IMG_1861

IMG_1863

Zo’n nazomers, dat mag van mij wat langer duren.

Pita-pizza met spinazie

Omdat ik op woensdag moet werken tot 12.05u, en we al om 13.15u richting de notenleer moeten, is er bijzonder weinig tijd over om te koken. ’s Avonds koken is geen optie, want dan is er rugbytraining.

Gelukkig is er het kookboekje ‘Gezond koken in een handomdraai’ van de Weight Watchers (ha ja, we volharden in het dieet, die kilo’s moeten eraf): snelle en lekkere recepten, meestal heel simpel, maar waar je dus zelf niet zou opkomen. Ik doe dan de boodschappen op dinsdag, en snij eventueel zelfs al een aantal dingen op voorhand

Neem nu vandaag: pita-pizza’s dus, te vinden op pagina 66. Eigenlijk is het recept met fontina-kaas, maar die had ik niet gevonden, ik heb dan maar light gratinkaas genomen.

IMG_1658

Bon. Zoals ik het al zei, is het bijzonder eenvoudig. Je neemt pitabroodjes, en belegt die met vanalles. In dit geval was dat een basis van verse spinazie met knoflook en ui, en daarop dan wat kaas. Ik had nog hespeblokjes staan, en heb die erbij gelegd, en dan voor de kinderen nog een schijfje ananas. Een vijftal minuutjes in de oven, en klaar! Een aanrader!

Ik vind zo eentje eerlijk gezegd wel niet genoeg als middagmaal, en heb er anderhalf opgegeten. Het zal ook wel verschil maken dat ik gewone witte pita’s heb genomen, en geen volkorenpita’s, zoals in het recept staat, maar ik vond die dus niet.

In elk geval, ze zijn maar 6 propunten per persoon, en anderhalf of zelfs twee is dus geen probleem. Ik mag ze nog maken van de kinderen.

IMG_1659