Acta Diurna de muliere ludenti
Veel was het niet, die eerste sneeuw: er lag nog geen centimeter, en het gras lag nog niet eens toegesneeuwd. Maar toch weerhield dat er Wolf en Merel (en een klein beetje Kobe) niet van om meteen buiten te gaan spelen, Merel zelfs in haar blote beentjes. Kou? Da’s voor mietjes, zoveel is duidelijk.
Wolf verzamelde zowat alle sneeuw uit alle hoekjes, en samen slaagden ze er toch in om twee sneeuwballen te maken. Apetrots dat ze waren! En verkleumd, dat ook, ja.
Ik wilde een tas voor mijn nieuwe laptop. Probleem: het ding is nogal groot, en paste in geen enkele tas hier in huis, jammer genoeg ook niet in het ingewerkte compartiment in mijn lederen boekentas. Bummer! En in zo’n standaard zwart nylon geval had ik ook echt geen zin, om eerlijk te zijn.
Ik reed dus gezwind naar de Kringwinkels: in bepaalde afdelingen, zoals die aan de Dampoort en de grote klerenafdeling aan de Vlaamse Kaai, verkopen ze handgemaakte tassen, Gentmade. Voor het label alleen zou je het doen, toch? De tassen worden handgemaakt in een sociale werkplaats van binnengebrachte kledingstukken en oude lederen jassen, die ze niet meer kunnen verkopen. Elk stuk is dus uniek, mooi afgewerkt, en eigenlijk bijzonder goedkoop voor wat het is.
Ik had mezelf vorig jaar met kerstmis een handtas van 38 euro cadeau gedaan:
Ik wist dat ze ook tablethoesjes en laptoptassen verkochten, dus dat zou ideaal zijn. Ware het niet dat hun Pacmanmodel (de lederen laptoptassen dus) maar tot 40 cm breed gaan, en dat mijn computer 42 cm breed is… In een van de tassen zou hij nog net gepast hebben, maar die was in een spuuglelijk lichtgroen, dus nee.
Ik keek toen verder, en zag hun tote bags staan, hun grote tassen. Daar kon mijn laptop makkelijk in, mét toebehoren zoals kabels en muis, het ding ritst dicht met een indrukwekkende rits, én hij ziet er helemaal niet uit als een laptoptas! In de eerste winkel hadden ze er eentje in het juiste kleur maar met een veel te lichte draagriem, maar aan de Vlaamse Kaai zag ik er eentje dat perfect mijn goedkeuring kon wegdragen voor 22 euro:
Pas op, het ding is een halve meter breed, die foto bedriegt behoorlijk. De donkergrijze onderkant en de riemen zijn van leer, de rest is stof. De binnenkant is gevoerd met stevige zwarte stof, en er zit een gewoon zakje in en een ritszakje.
Dus: zoekt u nog een cadeautje, en heeft u geen inspiratie? Ga eens kijken bij Gentmade in de Kringwinkels: mooi gemaakt en niet duur!
Er zijn zo van die dagen waarbij het ene op het andere volgt, maar dat alles gladjes verloopt, en dat je met een zelfvoldaan gevoel in bed kruipt. Wel, vandaag was er zo eentje 🙂
Ik wandelde te voet met de kinderen naar school, en nam meteen mijn fototoestel mee: de Sint kwam namelijk langs!
Daarna ging ik rustig wat verder verbeteren, en reed ik tegen twaalven de stad in. Ik had namelijk volgens traditie afgesproken met Gwen om samen te lunchen. Dat werd een Aziatisch restaurantje in de Limburgstraat, een noodle bar. Ik moet zeggen: de maaltijdsoep was dik in orde, het gezelschap nog meer. En ik kreeg zowaar een verjaardagscadeautje!
We kletsten honderduit, zoals dat hoort, vooral over kinderen en werk – dat komt ervan, als je twee leraars Latijn in dezelfde klassen in verschillende scholen van dezelfde scholengroep samenzet, natuurlijk – en genoten intens. Het gesprek werd verdergezet in de Barista in de Vlaanderenstraat, bij een stevige koffie.
En eigenlijk vonden we het allebei jammer dat we alweer naar huis moesten voor de kinderen. We kijken ernaar uit dat we ongegeneerd langer kunnen blijven zitten, wanneer de kinderen groot genoeg zijn. En er minder verbeteringen liggen te wachten, dat ook.
Enfin, ik ging nog snel een nieuwe zonnebril kopen – de vorige ligt ergens in de Ardennen, jammer genoeg – en was net op tijd thuis om de kinderen nog op te vangen. We aten een vieruurtje, ik draaide er nog snel een verbetering of twee door, en we vertrokken naar Barts kantoor. Ha ja, want ook daar kwam de Sint! Er waren pannenkoeken, massa’s chocolade, en ook cadeautjes.
Enfin, al bij al een fijne dag! Al had ik misschien wel wat meer moeten verbeteren. Ach ja…
Vorig jaar waren mijn toenmalige vijfdes stikjaloers op de “vrijdag taartdag” van mijn zesdes, en in het begin van het jaar zijn ze daar dan ook dolenthousiast mee begonnen. Tot bleek dat ze die taarten wel degelijk zelf moesten bakken en daar dus moeite moesten insteken, ha ja. Het ligt ook niet meer op vrijdag maar op maandag, en dat valt precies ook niet zo mee. Soit, er is al een paar keer taart geweest:
Nu ja, het hoeft ook niet echt taart te zijn hoor: één keertje was er panna cotta met versgemaakte frambozencoulis met frambozen uit zijn tuin. I kid you not.
Of gewoon marsepeinen bolletjes, in cacao of speculooskruimels.
Zaterdag was dus mijn verjaardag, en ik had hen beloofd dat ik dus vandaag taart ging meebrengen. Deze morgen – ik moet pas om tien uur richting school – heb ik dus nog een kokostaart gebakken, zodat die kon afkoelen, en ik die tussen één en drie – ik heb een dubbel springuur, zeer vervelend – kon versieren. De glazuur werkte niet goed mee, maar bon. Al bij al was ze best geslaagd, ze werd in elk geval enthousiast ontvangen.
Ik hoop alleen dat er weer wat animo komt rond de taart na nieuwjaar, want stiekem vind ik dat ook wel wijs, en vooral lekker 🙂
Na een rustig ontbijt en wat gezellig geklets
zetten we allemaal samen aan richting Wibrin, om daar een tank te gaan bekijken. Ha ja, mijn pa is meer dan gefascineerd – bij momenten geobsedeerd – door alles wat met Wereldoorlog II (en ook wel een beetje I) te maken heeft, en daar horen tanks uiteraard bij.
Deze tank was overigens de max, omdat het eigenlijk maar een halve is, en je er dus in kan. Wat – ik moet het u eigenlijk niet eens zeggen – meer dan uitgebreid gedaan werd. Ik ben er overigens nog uitgevallen: terwijl ik met mijn koppetje door het kijkgat stond te lachen, schoot mijn hiel van het staplatformpje af, en schoot ik dus met mijn bakkes keihard tegen de rand van het kijkgat. Auw. Het ziet gelukkig niet blauw, maar het voelt zo wel. Een zeer bakkes van uit een tank te vallen, ge moet het maar weer doen…
Enfin, we reden verder, tot aan een pracht van een stuwdam, waar je ook echt het water kon zien vallen. Fijn ^^ De kinderen vonden het de max, en het uitzicht was prachtig.
En Marne en Kobe, die twee zijn blijkbaar zot van elkaar. Ze liepen voortdurend hand in hand, en Kobe droeg ongelofelijk veel zorg voor zijn kleine nichtje. Al ben ik zelf ook gigantisch in de lach geschoten met haar. Ik wilde haar ook een handje geven, maar aan de ene hand had ze dus Kobe, en in de andere hand droeg ze haar olifantje. Toen ik mijn hand uitstak, moest ze geen fractie van een seconde nadenken: “Floep”, zei ze, en de olifant vloog in haar mond. De foto is onscherp omdat ik zo aan het schateren was.
We reden nog wat verder, tot in La Roche, en gingen er iets eten. Wij dachten aan een kleinigheid omdat het dan ook vrij rap zou gaan, maar de bestelde croques, spaghetti en balletjes in tomatensaus lieten bijzonder lang op zich wachten. Ach ja, het was niet alsof we haastig waren, we hadden eigenlijk alleen behoorlijk wat honger :-p En Marne, die sliep door alles heen.
Na het middageten gingen we rondhossen in het kasteel van La Roche. Geef toe, een pracht van een kasteelruïne onder de stralende zon, dat kàn je toch gewoon niet negeren?
Aansluitend liep ik nog snel een winkel binnen voor ondergoed en T-shirts voor de jongens – hun zak met kleren staat nog thuis op hun bed, netjes volledig ingepakt; gelukkig zaten de schoenen en laarzen apart, en lagen de jassen los in de auto – en reden we naar een “bellevue” op de weg terug. Bart had geen zin in de wandeling en wilde al beginnen koken, en hij liet ons dus achter voor een stevige afdaling, en, logischerwijs, klim. Ons pa lieten we aan het begin van de helling achter om alle hijgproblemen te vermijden, maar hij vond het zitten in een bos op een omgevallen boom best aangenaam, zo bleek.
Het begon al te schemeren toen we terug naar huis reden, en daar had Bart al ijverig staan zwoegen in de keuken. Bij wijze van verjaardagscadeautje had hij everzwijnengebraad gemaakt met boschampignons en drie soorten puree, voorafgegaan door blokjes paté en andere hapjes. Lieverd, dank je!
Er werd eerst nog een spelletje Jenga gespeeld met de kinderen
en daarna vlogen ze in bed, waarna wij gewoon nog in de zetel hingen, Sarah, ma en ik scrabbelden, en iedereen eigenlijk gewoon vroeg ging slapen wegens compleet uitgeteld. Poeh.
Sinds begin dit jaar komen de kinderen vrijwel elke dag te voet naar huis. Dat is nu eenmaal makkelijker, en voor mij een pak minder stressvol. Ze doen dat netjes met de schoolrij: die brengt hen tot het einde van de straat, en daar steken ze onder begeleiding over. Voor de rest moeten ze door de woonwijk, en steken ze enkel nog twee keer over via het zebrapad. Oh, en nog een keertje hier aan de deur.
Enkel op maandag blijven Merel en Kobe in de opvang: ik heb les tot kwart over vier, en daarna pik ik hen op. Wolf mag sinds dit schooljaar op maandag zelf naar huis komen, hij heeft een sleutel. Hij zegt dat hij er van geniet, van dat uurtje alleen thuis in alle stilte, en ik begrijp hem volledig.
Op woensdag scheelt het vooral een pak: ik geef zelf les tot vijf over twaalf, en dan komen we ongeveer gelijktijdig thuis. Dat betekent dat ik snel kan beginnen koken, en dat we nog rustig kunnen eten voor de jongens naar de muziekles moeten om half twee.
Eigenlijk was de afspraak dat ze alleen naar huis zouden komen als het weer het toeliet, en dat ik hen wel ging ophalen als het regende. Maar toen bleek dat onze definities van regenen niet altijd gelijk lopen, en dat ik daar dus al eens op school stond terwijl zij intussen al thuis waren. Intussen komen ze zonder meer naar huis, regen of niet. Tenzij het stortregent natuurlijk, maar bon.
Dat geeft dus het volgende beeld, en daaraan merk je duidelijk dat ze het niet erg vinden:
Zo beetje bij beetje komt ons huis nog gans in orde. De berging is nu zo goed als klaar – behalve de deur dus – en ook in de inkomhal begint het eruit te zien zoals het hoort. Er staat een schoenenbankje, het kadertje met de brievenbussleutels hangt op, en een tijdje geleden heb ik van mijn schoonma drie PVC vierkante kaders gekregen. Bijzonder jaren tachtig, dat wel, maar de kleuren passen hier, en ik vond het nog wel iets wijs, vooral dan om bij het binnenkomen mijn sleutels en zonnebril en zo op te leggen. ’t Is vooral eens iets anders dan een kastje of een tabletje.
Zo van die dagen dat ge ziek zijt, dat zijn van die dagen dat ge dankbaar zijt dat er zoiets bestaat als Lego. Echtig. En dus volgt nu reclame. Maar dan ook wel gemeend.
Ik had van de mensen van Lego en Oona een gigantisch grote doos opgestuurd gekregen, en daarin zat niets minder dan de Lego Chima Vuurtempel. Wijs, maat! Kobe was onmiddellijk zijn andere Lego Chima ventjes gaan halen, en dat gaf dit resultaat.
Een grooote doos dus, als je die gewone legoventjes ziet staan.
Er zaten twee bouwpakketten in: de grote tempel die ook kan vliegen, en het kleinere, tsja, schip dan maar, zeker?
Ik lag in mijn zetel, en ik zag dat het allemaal dik in orde was. De jongens amuseerden zich te pletter, de tv ging zelfs niet aan, en als ik hen niet naar bed had gestuurd, waren ze om tien uur ’s avonds nog bezig. Heerlijk, gewoon. Zelfs de eclairtjes bleven staan, want ‘Mama! Ik heb nog geen tijd gehad om dat op te eten, hoor, ik ben wel aan het bouwen he!”
Lego, het blijft een prachtcadeau. En sinds ik van het bestaan weet van Lego Wishlist, kijken de jongens er al helemaal naar uit. Geen raden meer wat ze wel of niet zouden willen, wat ze wel of niet leuk vinden, en – voor oma’s en opa’s – wat ze al dan niet al hebben. Ze vullen zelf in, en jij kan het bekijken. Dik in orde.
Zeker als je zo mottig als wat in je zetel ligt.
Bij momenten ben ik toch écht wel trots op mijn school.
Neem nu het project rond duurzaamheid. Daar is een paar leerkrachten mee begonnen dit schooljaar, en een pak leerlingen is mee op de kar gesprongen.
Vandaag was een eerste hoogtepunt: de 11.11.11-actie “Sorry is niet genoeg”. Ik stond erbij, keek ernaar, glunderde, en zag dat het goed was. En wat al helemaal mijn dag goed maakte, is dat ik woensdag een persbericht had uitgestuurd, en dat er vrijdag wel degelijk een reporter van Het Laatste Nieuws stond.
Mijn verslag van de dag kan u op de schoolblog lezen: http://kamariakerke.wordpress.com/2014/10/28/sorry-is-niet-genoeg-2/
Geef toe: we doen dat goed, daar in Mariakerke.
