Geplaatst op

Naples, Monday 2nd of May

Waking up in the Villa Vergiliana was much more agreeable, I must admit. I have this really nice roommate for the stay, Juliana who lives in the UK but originally comes from Brazil, and has this typical Southern temperament and sense of humour. I like it!

We woke up at seven, and I really had to hurry to take a shower and make it to the nice breakfast at half past. And, with my warped sense of time, I had to hurry once more to get to the Sibylla Bus. For real, the bus company in Cumae is called Sybilla Bus, how cool is that!

Anyway, we drove off to the Piscina Mirabilis in Bacoli. Now that was really a sight to see, a hidden pearl and a truly amazing one! Since the Cape Misenum (Promunturium Misenum) was a naval basis in the Roman time, all those soldiers needed water. Fresh, clean, drinkable water, which was brought here from the mountains by the Aqua Augusta, a long aqueduct. But then, the water needed stored. So Agrippa let his architects and engineers divise a very clever and impressive Piscina, a water reservoir dug out in the mountain side, reinforced with columns and closed off. It’s huge, and you can walk around in it now. It’s, by the way, the starting point of Robert Harris’ Pompey (which I still need to read), and we could really imagine the boat on the water…

On our way back to the bus, we had a very nice view over the bay, a view which astounded me at the moment, but which – I’m sure – will definitely be improved the next couple of days. Oh, and I really had to take a picture of a pine tree to which, according to Plinius, the ash cloud of the Vesuvius bore a resemblance.

 

Next stop was the Museo Nazionale Archeologico di Napoli, in which we only got to spend a mere two hours. Leon – our trusted leader, as one of the guides pointed out – had warned us about that: we wouldn’t have enough time to even cover like a quarter of the museum, and we would really want to come back. As indeed, happened. I won’t post all of my pictures here, just a selection, but I took many more. Leon took us to several spots where he presented us with a real fine bit of explanation, drawing our attention to little details we never saw before, or feeding us exquisite little scraps of information.

After that, we returned to the Villa for a decent, warmly welcomed meal, and passed by the Arco Felice, a remains of an ancient 2nd century AD viaduct constructed by the emperor Domitianus, with still a lovely intact Roman road.

After coffee/tea we left again, this time really close – we could have walked, actually, were it not for the next visit we needed the bus for – to the Acropolis of Cumae. I thought the Piscina and the Museum already had blown my mind, but the afternoon just proved me wrong: going up on that lovely site, reading out the lines from Vergilius’ Aeneis, one could really feel the steps of Aeneas going up there to worship the gods, and we were retracing them. Standing in the temple of Apollo, we saw the coastline, heard the Latin verses of the ships mooring there, and we all kind of feeled really solemn. I think I even had goosebumps at a certain moment. It was so quiet, so serene, so beautiful, and yet so unbelievably familiar. This truly is the land of Vergilius…

And then we stood eye to eye with the entrance to the famous grotto of the Sybilla – which is, Leon hastened to burst the bubble, actually the beginning of fortifications high above the Cumae harbour. Yet, the place did inspire some awe, I must admit.

From there, it went to the Amphitheatre of Pozzuole, passing the famous (and sorely missed on Sunday, while I was lounging in different airports) Lacus Avernus, which Vergilius also describes in his Georgica as being one of the entrances of the Underworld. It’s actually an ancient crater which has filled up into a very nice lake. In Vergilius’ time it still must have been pretty sulphuric and poisonous though.

The amphitheater in itself was pretty special because you could really go in the catacombs, and see the way the wild animals would have been released into the arena. Oh, and apparently they did the Augias thingy to clean it, and let all the water from the Aqua Augusta run through it ^^

On our way down to the bus, we passed by the temple of Serapis, which is an excellent example of the height differences due to the volcanic activity: in the middle there’s a column that is full of shellfish holes, so at one point in history it must have been under water…

After a real nice stroll through the harbour and an icecream, we went back to the Villa for a really elaborate meal – think pasta, another dish of pasta, schnitzel and tiramisu – and a presentation by Merel about our assignments for the next day. Hey, it’s a study trip, not a holiday, so there are assignments! But I’ll tell you about those tomorrow, when we have completed them.

Anyway, this has been a very elaborate report of the first day, and my god, what a beautiful day it was!

 

Geplaatst op

Werken en plezier!

Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!

Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.

Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.

Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…

We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.

Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.

En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.

Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.

Geplaatst op

M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache

Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.

Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…

Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.

We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…

Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.

En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.

{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!

Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:

Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!

En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀

Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!

Ik kijk al uit naar de volgende! 😉

TFTC!

Blijkbaar was deze samen met een vriendin:

Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!

Bedankt voor de cache!

 

 

Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.

Geplaatst op

De geneugten van een laboratorium

Pasen, en heerlijk stil in huis. Net toen ik het volgende op mijn twitter zette:

labo

verzuchtte Bart ongeveer letterlijk hetzelfde. Dat het inderdaad een schitterend idee was geweest in de kerstvakantie, dat lab op zolder.

De kinderen hebben namelijk zowat de hele dag daar gezeten, met een heel fijn resultaat. Ze waren namelijk boefje aan het spelen, en hebben een kluis gemaakt met daarin allemaal verschillende soorten gif, en natuurlijk overal een tegengif bij. En een afsluitbare serumkluis, uiteraard, met daarin de gevaarlijkste giffen en een ultrageweer waarin ze de tesseract bewaren, jawel.

Het was eigenlijk ook de bedoeling dat vandaag Omaly en mijn ouders gingen komen eten, maar blijkbaar had Nelly al andere plannen. Ze komen dus morgen, en ik kijk er al naar uit.
En als resultaat hebben we vandaag een fantastisch fijne, rustige Pasen gehad, waarop ik alles heel erg op ’t gemakje heb gedaan, in de tuin gewerkt, gewied, viooltjes geplant, grondankers gestoken, dat soort onzin. Oh, en heel erg veel blogposts voor school heb geschreven, dat ook.

Geplaatst op

Uitvaart 2016 (100-dagen)

Oef, hij zit er ook weer op, die Uitvaart. En ik moet het toegeven: hij was best geslaagd!

Ik heb er gisterenavond nog tot acht uur gezeten, bij de leerlingen, en ook deze morgen was er generale repetitie. Daar heb ik een stuk van gezien, maar ben halverwege weg gegaan, want blijkbaar ging ik erin voorkomen. En wat ik had gezien, was gestructureerd en in orde, en dan ging de rest ook wel zo zijn.

Enfin, daar heb ik toch het grootste deel van de ochtend aan gespendeerd, ben me dan thuis gaan omkleden in chiquere kleren – het thema was galabal – en dan was er natuurlijk de show. Daar kan u foto’s van bekijken en een verslagje van lezen op de schoolwebsite. En ook dit jaar werd er zonder morren, met man en macht gewerkt om alles zo snel mogelijk proper te krijgen, en was alles netjes weg tegen vier uur. Chance voor mij, want ik wilde voor vier uur op de lagere school zijn, want daar organiseerden de zesdes hun koffiestop voor Broederlijk Delen. Dat had ervoor gezorgd dat ik gisterenavond om half negen Wolf nog instructies stond te geven hoe hij twee cakes met chocoladestukjes moest maken. Ha ja, want ik was niet eerder thuis. Toen ik opperde dat hij het toch ook aan Bart had kunnen vragen, keek hij me stomverbaasd aan. Zo ver had hij gewoon nog niet gedacht, want dat soort dingen komt altijd bij mij terecht. En nochtans is Bart de kok hier in huis…

Enfin, geslaagde Uitvaart, geslaagde koffiestop, net op tijd bij de kinesist om half vijf, en tegen zessen netjes met picknick in de rugby. En dan eindelijk tijd om eventjes adem te halen.

Geplaatst op

Onze eerste eigen geocache

Het was eigenlijk maar een kwestie van tijd, voor we onze eerste eigen geocache zouden aanmaken. Wolf had het logrolletje al maanden geleden gemaakt, we wisten ook al waar we hem wilden verstoppen, maar ik geef het toe, het was er gewoon nog niet van gekomen.

Vandaag zag ik dat om een of andere reden wél zin in.

Ik had een stevig potje van ontschminkdoekjes, we printten een officieel geocacheblaadje af, en terwijl Kobe naar de muziekles was, wandelden Wolf, Merel en ik naar een parkje hier wat verderop, helemaal verscholen in een hoekje. Ik ben er zeker van dat 90% van de inwoners van Wondelgem niet eens weet dat het bestaat.

IMG_1611

Met mijn telefoon en met een GPS-toestelletje van school bepaalden we de coördinaten van een mooi plekje, staken het ding weg, en dienden het voorstel van cache in op www.geocaching.com. Er staat dat het wel een aantal dagen kan duren vooraleer het goedgekeurd wordt, maar kijk, een paar uur later stond de cache al online, en jawel, nog een paar uur later waren al een paar cachers er bovenop gesprongen. Ha ja, het is een prestatie om de eerste te zijn bij een nieuwe cache!

Ik geef toe, ik was eigenlijk wel trots, ja. Zeker toen we van een van de cachers een favorietpunt kregen omdat de coördinaten echt tot op de meter juist waren, en dat voor een allereerste cache.

Wolf en ik zijn van plan er wel nog een pak meer weg te steken. Zo willen we een multi maken (= een met meerdere coördinaatpunten, en dan op het einde de stash) in de Lange Velden, want ook dat park is behoorlijk onbekend. Misschien wel een leuk projectje voor de Paasvakantie?

Geplaatst op

Peter Koen

Wolf had van zijn peter twee filmtickets gekregen (naast een serieuze geldsom in de vorm van een of andere belegging) en die mocht hij nu samen met hem opdoen. Als in: ik bracht hem deze namiddag naar Brussegem, en morgen ging hij tegen de middag dan wel meekomen met Koen en Else naar nonkel Staf voor diens verjaardagsdiner.

Hij zag het helemaal zitten, en dus reed ik na het middageten richting Brussel. We gingen eraf in Asse, en pikten in Bollebeek nog een cache mee. Het was echt wel de kleinste ooit, met nochtans een logboekje netjes opgerold erin. Het was daar pokkekoud, maar Wolf was apetrots dat hij het kleine dingetje toch had gevonden.

IMG_1702

Enfin, we tuften verder tot bij nonkel Koen, ik gaf hem een zoen, en reed terug. En stopte toch nog een klein beetje verderop om er in een prachtig landschap alsnog een cache te vinden. En koud, maat!

En Kobe en Merel? Die waren thuis prachtig aan het spelen!