Geplaatst op

Een gewone zondag, enfin, toch een beetje

De dag begon met croissants en vriendinnen, ik gooide er eentje af aan het station – we hebben nog moeten crossen! – en om half twaalf stapten ook de laatste twee dames hun auto in, terug richting Dordrecht.
Ik moet het eerlijk toegeven: ik heb genoten van de voorbije dagen, maar ik was ook blij dat de rust terugkeerde in huis: helemaal stil en kalm.

Die rust duurde maar heel even, want om tien voor twaalf stond mijn pa al hier, en was ik volop bezig met een gigantische pot macaroni met hesp en kaas te maken. Wolf had daar expliciet naar gevraagd, en Bart was nog niet terug van Rome, ik moest dus wel zelf koken. Maar het smaakte enorm, en we genoten ervan, vooral dan ook van het dessert: zelfgemaakt vers roomijs met caramel ^^

Tegen dan kwam ook Bart thuis en waren we weer compleet. Bart at, viel prompt in slaap, en ons pa en ik reden naar Doornzele om daar een cachewandeling te doen, maar dat viel precies gelijk wat tegen. We zijn dan nog naar Speybank gereden die we met enige moeite wél opgelost kregen, en tegen half zes waren we weer thuis.

Een doodgewone zondag dus, met alles erop en eraan. Oh, en ons pa had gewoon een bloemetje mee voor mij: prachtige rode potroosjes! Ik hoop maar dat ze een beetje blijven staan, want ze zijn prachtig met mijn witte amarylissen…

Geplaatst op

Zeepreventorium: intake nummer twee

Jawel, vorige vrijdag hadden ze ons beloofd dat ze er spoed achter gingen zetten, dat ze zouden puzzelen om Wolf zo snel mogelijk op te kunnen nemen. Wel, ze hebben woord gehouden: maandag kreeg ik al meteen telefoon dat we vandaag de tweede intake zouden krijgen, een gesprek met de opvoeders, de kinesisten en de psychologe, en dat Wolf in de loop van volgende week zou opgenomen worden. Vandaag werd ons meteen verteld dat dat maandag al zou zijn: hij mag binnenkomen om 10.30 uur! Yay!

Rond half elf reed ik dus met de kinderen richting De Haan, zodat we nog tussen half twaalf en twaalf even hallo konden zeggen op een heel beperkte Meet & Greet Geocaching Event. Enkel de Luikse organisator was er, maar eigenlijk is dat toch wel leuk om even met zo iemand te kunnen praten. Daarna pikten we nog een zalige cache op die ons even deed nadenken en puzzelen, en gingen we eten. We hebben een prima restaurantje op de dijk gevonden met een beperkte kaart, maar met een zeer snelle, efficiënte en vriendelijke bediening. Hier komen we terug, al was het maar voor de kinderpannenkoek die bij het kindermenu hoort.

Tegen half twee stonden we voor de volgende gesprekken in het Zeepreventorium en kregen we nog de laatste nodige informatie. Wolf en ik hadden er allebei een heel goed gevoel bij, en vooral Wolf vond het een ongelofelijk bevrijdend gevoel dat zijn pijn eindelijk door iedereen au sérieux zou genomen worden.

Daarna reden we opnieuw richting het strand om een vieruurtje te eten. Om in het zand te spelen hadden we geen van allen zin, het was ook echt een grauwe dag, maar die pannenkoeken, wafels en vooral de gigantische meringue uit datzelfde restaurant van vanmiddag maakten alles meer dan goed.

Die meringue, daar ben ik nog niet goed van: een grote ring van meringue, gevuld met vanille-ijs met laagjes knapperige chocolade tussen, omringd met slagroom en gerold in de amandeltjes, met een grote toef erbovenop (die prompt in de warme choco van Kobe en Wolf verdween), in een bordje met advocaat en stukjes peer. Ik kreeg het met moeite op, de calorieën wil ik niet eens weten, maar ik werd er wel intens gelukkig van :-p

Daarna reden we fluks terug naar huis, want voor Wolf was het meer dan welletjes… Maar we hielden er echt een goed gevoel aan over, en dat is belangrijk.

Geplaatst op

Boodschapjes

“Mama? Mag Manou vandaag naar hier komen?”
“Tuurlijk, Wolf, maar dan gaat ze wel mee moeten om schoenen en om nieuwe identiteitskaarten. Als ze dat niet erg vindt…”
“Nee hoor!”

En dus zette ik vier kinderen – allez ja, Manou is 15 – in de auto, reden we naar Mariakerke, lieten pasfoto’s maken, haalden een nieuwe geocache om zo aan Manou te tonen wat dat was, stelden vast dat het te laat was om nog in het dienstencentrum te geraken, en reden dan maar naar de Brantano om sportschoenen voor Wolf – hij heeft die nodig aan zee – en deftige schoenen voor Kobe voor zijn lentefeest. Die laatste waren nog niet binnen en zijn besteld, en van die eerste ben ik niet zeker of ze wel goed gaan zijn. Bon, Wolf kan ze meenemen en we kunnen vragen of het dit type is dat ze bedoelen, daar in de kine van het Zeepreventorium.

En daarna, toen was er tijd voor vieruurtjes en lekker hangen in de zon.

Meer moet dat in de vakantie soms gewoon ook niet zijn.  Die nieuwe identiteitskaarten zullen dan wel voor morgen zijn.

Geplaatst op

Kasten opvullen…

“Mama, ik heb bijna geen kleren meer, en geen enkele korte broek!”
“Wolf, zevert niet, uw kast ligt vol!”
“Euh da’s allemaal te klein…”
“Daar geloof ik geen barst van!”
Stoomt naar boven, trekt die kast open, ziet dat die vol ligt, begint stapels te pakken en Wolf te sommeren die aan te trekken.

Kwartier later: Wolf heeft nog drie lange broeken (waaronder één scoutsbroek) en vier T-shirts, de rest van zijn kast is leeg.

Moeder zucht, laadt het verzamelde kroost in de auto, rijdt naar de Ikea, eet daar, koopt nieuwe glazen, matjes en een hoop andere Ikeabrol, en gaat dan op zoek naar kleren.

Het plan was om langs de Kortrijksesteenweg in Sint-Denijs naar de C&A te gaan, maar blijkbaar heb ik me grondig vergist, en is er daar geen winkel (meer). Ik heb dat maar vastgesteld toen we eigenlijk al een heel eind op weg waren, en toen besloten we om maar door te rijden tot in Deinze en daar naar de C&A te gaan. Juist. Blijkbaar is die daar gelokaliseerd in een een klein winkelcentrum, dat standaard dicht is op maandag. Serieus zeg! Alleen de Zeb is er open, en Wolf heeft daar dan drie T-shirts van Jack&Jones gevonden.

In de rest van Deinze was ook niet zo veel winkel te vinden, zodat we er drie caches hebben gezocht en dan maar terug gereden zijn. Het plan was om dan langs de Kortrijksesteenweg nog even in de Brantano binnen te springen, maar die zijn we al tetterend blijkbaar rats voorbij gereden. Tsja…
(EDIT: die is er blijkbaar gesloten, het wordt – of is – een Aldi)

Uit pure balorigheid zijn we dan naar de C&A in de Roggestraat gereden, aan de Wondelgemstraat, en daar hebben we maar liefst 19 stuks gevonden, voor een totaal van 264 euro. Ik vind dat een schoon gemiddelde…

Wolf kreeg nog twee T-shirts, twee hele wijze hoodies van 9 euro ’t stuk – kan toch ook geen propere productie zijn, toch? – twee lange broeken en drie korte broeken, en een vree wijs hemdje. Pui en wegelink. Kobe kon ook wel een aantal nieuwe broeken gebruiken, en kreeg prompt ook twee lange broeken en drie korte broeken, en een felrode broek voor zijn lentefeest. En Merel kreeg een set van twee nieuwe flodderkleedjes, twee shortjes en een prachtige hoed.

De kasten waren meteen weer gevuld se! Mijn pijp was wel compleet uit, maar bon, dat hebben we dan ook weer gehad.

Geplaatst op

Een korte familiebrunch…

Elk jaar opnieuw is er de familiebrunch met de familie van mijn ma. Er werd dit jaar even getwijfeld of het wel zou doorgaan, zo kort na het overlijden van Klaartje, maar bon, we zien elkaar al zo weinig…
Tegen twaalven stond ik dus in Ursel: ik was alleen gereden, Bart was al ietsje eerder vertrokken met de kinderen in zijn nieuwe auto. We wilden met twee auto’s rijden omwille van Wolf, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog snel een cache op te pikken in Zomergem.

Om eerlijk te zijn: ik heb het niet zo op familiebijeenkomsten. Ik heb het sowieso al niet op bijeenkomsten, ik vind dat verschrikkelijk uitputtend, en je familie kies je dan ook nog niet zelf…
Enfin, ik zat goed en wel aan het dessert, toen Wolf liet verstaan dat het niet meer ging. Eerst ging Bart met hem naar huis rijden, maar eigenlijk was die in een interessant gesprek verwikkeld en zat ik toch niks te doen, zodat ik met Wolf naar huis gereden ben. Mijn rug vond het niet erg…

Tegen vijven waren ook Bart en de kinderen thuis, en kon er nog vrolijk gerolschaatst worden. Ha ja, de dag was in de gietende regen begonnen, maar allengs was het opgeklaard en tegen de late namiddag was het zalig buiten. Ik had zelfs nog snel een was gedaan en opgehangen.

Geplaatst op

Lentegevoel

Gisteren was het nog fris daar aan zee, maar vandaag vond ik het echt zalig! Tijd om de tuinkussens buiten te halen en ijsjes te eten.

Maar ik heb nu eenmaal geen zittend gat, en vlakbij aan de Zandbergen en het Wondelgemse kerkhof ligt een multi die al heel lang aan ’t pieken is. ’t Is eentje met projecties en zo, en dat kunnen we nu al wel, maar we hebben er ooit gestaan in volle zomer toen de tengels anderhalve meter hoog stonden, en dat leek me niet echt ideaal. Nu was het warm, en staan de tengeltjes nog maar tien centimeter, dus trokken Kobe, Merel en ik stevige schoenen aan, en trokken we naar ginder. De ene waypoint werd al iets vlotter gevonden dan de andere, maar we kregen een prachtig wandeltochtje en een fijne cache.

Ik was echter nog totaal niet uitgewandeld, maar de kinderen hadden geen zin meer, en dus trok ik op mijn eentje nog naar Wippelgem, naar Goed Ten Broeke, voor een drietal kilometer langs prachtige paadjes. Ik heb wel een half uur staan zoeken naar de cache zelf, maar bon, uiteindelijk toch gevonden. Oef!

Uiteindelijk was ik net op tijd terug thuis om te eten en dan een DnD sessie te spelen. Intens genoten vandaag, echt waar.

Geplaatst op

Fantastisch dagje eten en cachen

Omdat ik destijds Veroniques rolluiken had gefikst, wilde ze ons eens uitnodigen om ’s avonds zelfgemaakte hamburgers met frietjes te eten. En omdat ik haar dochter al eens een geocache-initiatie had gegeven, en haar eigenlijk ook al, stelde ze voor om daarvoor te gaan cachen. Schitterend plan, vond ik.
Toen ik gisteren boodschappen deed en van ons middageten een lichte lunch maakte, een soortement brunch, heb ik Veronique en Leonore dan ook maar meteen uitgenodigd. Ik had spiegeleitjes, gerookte zalm, surimi, kaas, sla, radijsjes, rauwe champignons, worteltjes, … Enfin, een ganse hoop, en het werd best gezellig!

Na een koffietje reden we richting Daknam, voor een geocachetoer van negentien caches, en blijkbaar een aanrader. Awel, meer dan een aanrader. We maakten een prachtige wandeling waarbij we geen enkele auto tegenkwamen, door de velden liepen, langs water, en prachtige caches deden. Een boomklimcache – best dat Kobe het aapje mee was – eentje bijna in het water, een buizenpuzzel, een buis om los te peuteren, een vogelhuisje, een quasi onzichtbare, en zelfs een ongelofelijk wijze met een elektronisch memoryspel in. Schitterend! En de grijze dag veranderde allengs in een warme zonnige dag.
Véronique maakte foto’s, en ik mag er hier gelukkig enkele gebruiken.

We waren net om drie uur gestart, en het was kwart voor zeven tegen dat we terugwaren. Ik pikte Wolf op, en we reden tot bij Véronique thuis voor de hamburgers. En óf die smaakten!

Fantastische dag gehad!

Geplaatst op

Brussenkamp

Een paar maanden geleden hadden twee oudleerlingen van me me gecontacteerd: ze organiseren elk jaar een kamp voor broers en zussen van gehandicapte kinderen (ze hebben zelf een fantastisch broertje met het syndroom van Down) en dit jaar was het thema Griekse en Romeinse goden. Ze wilden een dagje een “expert” uitnodigen, en daarvoor hadden ze aan mij gedacht.

Vorige week hebben we samen gezeten om mijn uitleg ook echt vorm te geven, en vandaag stapte ik dus met de kinderen de auto in naar Lokeren. Daar zaten ze in een prachtig kasteel in een park, en hadden we ruimte met hopen en kilo’s. De eerste groep die ik mocht entertainen, samen met Kobe, waren acht jongens van 1ste, 2de en 3de middelbaar. Ik gaf hen eerst een uitleg rond gladiatoren, beantwoordde al hun vragen, en het laatste kwartier – ik had telkens een uur per groep – mochten ze ook effectief per twee vechten met larpwapens. Ik heb het gevoel dat ze het zalig vonden.

Daarna kwamen de zestien- tot achttienjarigen, en hebben we samen diverse Romeinse gerechtjes gemaakt. Ook dit viel precies wel in de smaak.

Na het eten kwam dan eerst een groepje van zes meisjes tussen zes en acht, en hebben we ons geamuseerd met de kledij van Romeinse dames, plaktattoos, haar opsteken, juwelen, schmink… Merel amuseerde zich precies wel!

Als laatste had ik dan acht jongens van het vierde, vijfde en zesde studiejaar, met een paar stevige karaktertjes ertussen. Die kregen eigenlijk gewoon les, en ik hield op voorhand mijn hart vast, maar ze waren allemaal bijzonder geïnteresseerd. Ik gaf hen eigenlijk mijn introductielesje Latijn, en ze deden echt allemaal goed mee.

Na afloop ging ik nog even snel een cache meepakken die vlakbij lag, en de ooievaars spotten.

Leen en Lies hadden me op voorhand gevraagd wat ik wilde als betaling, en ik had dat afgewimpeld, maar toch hebben ze me nog twee Bongobonnen als bedanking gegeven, eentje voor een zoete zonde, en eentje voor een familie-activiteit. Leuk!

Wolf had in de voormiddag meegedaan, maar ging in de namiddag gewoon liggen, want het ging niet meer. Merel vond het een fantastische dag, en ook Kobe had zich geamuseerd, vooral dan met het trampolinepark in de namiddag. En ikzelf vond het de max om eens te doen. Win op alle vlakken dus!