Acta Diurna de muliere ludenti
Met al die kleine meisjes die zo kort op elkaar geboren zijn, zijn er hier nogal wat verjaardagsfeestjes. Zo bevonden we ons vandaag in Brussegem, om Livs tweede verjaardag te vieren. Er waren cadeautjes, er was taart, en er was zelfs nog een gevulde zak van Sinterklaas, waarin voor elk kind een cadeautje zat. Ze vonden het in elk geval heerlijk.
Kleine Mereltjes worden groot. Maar ook kleine Mereltjes krijgen een feestje, wanneer ze verjaren.
Het is misschien dan wel al meer dan twee weken geleden, maar zo’n hoop oma’s, opa’s, tantes en nonkels bij elkaar krijgen is geen sinecure.
Maar vandaag kreeg Merel dus haar feestje. Met taart, uiteraard, en met cadeautjes. Een nieuwe pop die ze nauwelijks nog loste, met bijhorende kleertjes en een bedje. Vier kleurrijke retropotjes voor in het keukentje, en nog een paar envelopjes. En een felroze retro metalen auto, die helaas nog wat te moeilijk is om te trappen, maar waarin ze wel haar voeten op de grond kan zetten en zo kan voortbewegen.
Ze genoot van het volk, ze genoot van de taart en ’s avonds de kaas, ze genoot van alle aandacht, ze genoot van de cadeautjes, en ze genoot van haar twee leeftijdsgenootjes.
Al had ze uiteraard aan geen kanten door wat al die heisa eigenlijk betekende.
Met de nieuwe pop
Omdat ik op donderdag niet op school moet zijn, ik Bart van de ganse dag toch niet ging zien, en ik geen zin had om vandaag alleen te zijn, had ik vandaag afgesproken met een oude vriendin. Oud als in: we kennen elkaar nu al meer dan vijfentwintig jaar, van in het middelbaar dus.
Ik pikte haar op aan haar huis, en reed naar Fou d’ O, aan de Sneppebrug. Ik was er al eens geweest, en had toen besloten om er terug te keren voor de lunch. Blijkbaar had ik overschot van gelijk.
We dronken er een (alcoholvrije) aperitief, namen het dagmenu, en kletsen intussen honderduit. Over de problemen met de kinderen, over werk, over hobbies, over… Tsja, je kent dat wel, dat soort gesprekken.
Ze had zelfs een cadeautje mee: een heerlijk ruikende badgel en body butter. Ideaal voor in de winter dus. Thx, Lie!
Daarna reed ik rustig terug, deed boodschappen, prutste hier wat rond in huis, zat een half uurtje te lezen in de stralende zon (achter glas, uiteraard), verbeterde toetsen, hielp met huiswerk en dat soort dingen, haalde Mereltje op, gaf iedereen pannenkoeken te eten, en stopte uiteindelijk de kinderen in bed.
En later op de avond heb ik een hoop kaarsjes aangestoken, en me in de zetel genesteld met mijn boek en een misérabletaartje. En zag ik dat het – eigenlijk, feitelijk – allemaal best ok was om alweer een jaartje ouder te worden.
Het was een trouwfeest dat ik me nog lang zal herinneren, al was het maar door de hitte. Maar ook door het stralende (en bezwete) bruidspaar.
Om drie uur werden we in Aalst in de Rozerie verwacht, en de thermometer in de auto zei 32°. Jawel. Nog een chance dat de bruid de dag voordien melding had gemaakt van waaiers, want ik had de mijne mee. Zelf had ze er een tiental voorzien, en die gingen gretig van hand tot hand. Want de ceremonie zelf mocht dan wel in de kleine kapel van het domein zijn, het was er snikheet.
De bruid was prachtig, de ceremonie ontroerend, er werd in de speeches zowel met bloemen als met bloempotten gesmeten, het was gewoon goed.
En toch was iedereen blij om terug buiten te zijn, in de schaduw op het gras. Want ja, zo’n schitterende zomerdag heeft natuurlijk wel één groot voordeel: alles was gewoon buiten te doen. De chique tafels stonden buiten op het plein voor het kasteeltje gedekt, netjes in de schaduw, en dat was heerlijk. Ik had alleen medelijden met de koks die aan hun barbecue stonden: het zweet liep hen in straaltjes af.
Barbecue, zegt u, op een trouwfeest? Oh jawel. Maar dan een van de echt wel sublieme soort: eerste voorgerecht met zalm in papillotte en gegrilde gamba’s, met een keur aan slaatjes en bijgerechten. Tweede voorgerecht: gevulde knapperig gebakken kwarteltjes (maar man, zo lekker!) en lamskoteletjes. Hoofdgerecht: entrecote. Met uiteraard allemaal aangepaste bijgerechten.
En dan had u het dessertenbuffet nog niet gezien. Bijzonder uitgebreid (ik heb van de helft niet eens geproefd, en ik was al weg met een vol bord) en vooral ook bijzonder lekker. Soesjes, confituurtaartjes, flan met caramelsaus, rijstpap met bruine suiker, pannenkoekjes, tiramisu, javanais, avocadotaart, appeltaart, drie soorten bavarois, panna cotta, perenmousse, chocolademousse, vers fruit, chocoladefontein, vier soorten ijs, bruidstaart, éclairtjes.. En ik ben wellicht nog een paar dingen vergeten.
Maar ik denk dat ze vooral gigantisch veel flessen water zullen mogen betalen, want dat was immens: het blééf heet, daar op dat plein. Pas tegen een uur of elf, na de goochelshow en de openingsdans, begon het wat af te koelen. Er is dan ook bijzonder weinig gedanst, want dat moest binnen, waar het wél nog pokkeheet was. Wij zaten overigens aan tafel met fijne vrienden, en meer moest dat eigenlijk niet zijn, want ik heb verdomd goed gelachen.
En buiten was het intussen supergezellig, met de kaarsen en de tafels en iedereen die bleef kletsen…
Het is hier de traditie dat we niet alleen een verjaardagsfeestje geven voor de vriendjes, maar ook voor de dichte familie. Die feestjes zijn eigenlijk onze familiefeesten, want met kerstmis en nieuwjaar hoeft dat eigenlijk niet zo. Maar op deze manier zien we elkaar toch wel een aantal keer per jaar (er zijn intussen acht kleinkinderen in de dichte familie, reken maar uit).
Er werd eerst duchtig gekuist in de voormiddag, en ook de tuin lag er (toch voor ons doen) prachtig bij. We maakten zes grote pizza’s, en haalden taart, en hadden toen zowaar nog een uurtje over om nog lekker even te rusten.
Jammer genoeg begon het klokslag drie uur te regenen 🙁
Maar heel erg was dat niet: we begonnen binnen met de cadeautjes, en tegen dan was het buiten alweer opgedroogd, en kon er zelfs buiten gezeten worden voor taart.
Er waren uiteraard de obligate gevechten met nonkel Jeroen
en er moest geschommeld worden, of wat dacht u?
De meeste foto’s zijn genomen door Dirk, en die moet ik nog eens doorkrijgen, maar dit zijn er een paar van mijn fototoestel.
Er werd veel taart gegeten (Dirks chocoladetaart van bij Persoone was schitterend!), mojito’s gedronken en pizza gegeten, en we konden de hele tijd buiten zitten, terwijl de kinderen speelden.
Al bij al een schitterende dag gehad.
Gelukkige vijfde verjaardag, kleine Kobe!
Deze morgen werd er hier ijverig opgeruimd, de slingers hingen al van gisteren, en er werd nog snel een muziekpak in elkaar gestoken. Ha ja, want Kobes vriendinnetjes kwamen spelen.
Helaas, zijn feestje was niet onder een goed gesternte: van de zes vriendjes die hij had uitgenodigd, liet er eentje meteen weten dat zij niet kon komen, en twee konden meteen wel (dat was ook op voorhand nagekeken, want Kobe wilde zeker dat de liefde van zijn leven, Maud, er zou bij zijn. Blijkbaar is hij trouwens ook nog steeds haar prins op het witte paard, en wijst ze anderen steevast af). Nummer vier en vijf, een tweeling, lieten gewoon niks van zich horen, en nummer zes ging komen. En ik kon niet echt nog anderen vragen, want blijkbaar gaf een jongetje van zijn klas (die hij er eigenlijk ook bij wilde) net diezelfde dag ook zijn feestje. En alle ‘reserves’ waren daar gevraagd, net als Kobe zelf.
Tsja. Dan maar met drie meisjes zeker?
Het werd twee uur, en Maud en Bo stonden hier met een grote grijns. Om half drie heb ik een SMSje gestuurd naar de mama van het derde meisje, en rond vijf uur liet die weten dat ‘haar dochter niet ging aanwezig zijn daar ze bij haar tante was’.
Bof.
Maar het feestje was wel mega geslaagd. Ze hebben hier gespeeld, cadeautjes open gedaan,
taart gegeten,
muziekpak gespeeld,
(waarbij er gekke foto’s werden getrokken,
Wolven werden gekriebeld,
en werd gedanst)
verstoppertje gespeeld, en toen zijn ze uiteindelijk toch buiten beginnen met water spelen, zodat ze allemaal drijfnat waren, en zich vreselijk goed amuseerden.
Er werden nog snel wafels gegeten, en toen de ouders de meisjes kwamen halen, wilden ze eigenlijk niet naar huis. Altijd een goed teken, dat.
En Kobe? Kobe was moe, maar bijzonder tevreden. Hij had in elk geval ook zijn Maud terug gezien 🙂
De dag begon zalig: lekker uitslapen, en dan “verrast” worden met een heerlijk ontbijt en cadeautjes 🙂
Er was een croissant, een zachtgekookt eitje met dopboterhammetjes, een kommetje verse gesneden aardbeitjes (die Merel eigenlijk vrijwel allemaal opgegeten heeft :-p ) met een yoghurtje erbij, chocomelk, bloemetjes uit de tuin, magazines om te lezen, en drie lachende kinderen. Wat wil een moeder meer?
Knutselwerkjes, zo blijkt. Merel had een kaartje mee uit de crèche, Kobe had een gedichtje en zowaar een echt kunstwerk, op hout en gevernist en al, ik vind het prachtig. En Wolf had een briefje met daarop de zelf opgestelde tekst:
Liefste mama,
Mama jij bent zo zacht om te knuffelen.
Dank je wel dat je zo lief bent.
Ik ben zo gelukkig dat jij bestaat.
Jij bent de liefste mama van de wereld.Je kapoen Wolf
Ja, dat doet wat met ne mens, zo op zijn nuchtere maag. Ook al viel de handgemaakte ketting van drinkrietjes en rode parels wat tegen (ze heeft niet eens de dag overleefd, helaas, en staat dus ook niet op de foto).
Tegen de middag zijn we dan naar Ronse gereden, voor een zeer gemoedelijke en gezellige middag bij de schoonouders. Nelly had voor een keer geen spel gemaakt van haar eten, maar gewoon zelf een kouwe pla voorzien, en dan zorgde alleen maar voor een relaxtere sfeer dan anders. Barts broer was er niet, dus was het al helemaal rustig en ongedwongen.
Verbazend ook hoe zot Merel is van haar grootvader: ze gaat altijd onmiddellijk naar hem toe als hij dat vraagt, en kruipt meteen op zijn schoot. Zelfs meteen bij het binnenkomen al. Ze had nu het rijk voor zich alleen, en crosste het hele huis rond op haar autootje. Of speelde met broerlief.
(met haar nieuwe rokje aan)
Er werd ijs gegeten als dessert,
ik stelde plots vast dat de plekjes in Merels gezicht windpokken moesten zijn, aangezien ik één enkele echte pok op haar rug ontdekte (ze had nergens last van),
er werd koffie gedronken met koekjes van het koekjespakket van de schoonbroer, er werd geknuffeld en onnozel gedaan,
en we waren zowaar tegen vier uur thuis, zodat ik nog een was kon buitenhangen en er nog verwoed buiten is gespeeld.
Ik prijs mezelf gelukkig met zo drie schatten van kinderen. En met een moeder en twee grootmoeders die eigenlijk feitelijk nog steeds in (relatieve) goede gezondheid zijn.
Gelukkige moederdag, voor al mijn lezeressen!
Als nieuwjaarscadeau hadden we mijn schoonouders een chef aan huis cadeau gedaan: op die manier konden we genieten van een heerlijk diner, zonder dat mijn schoonma er al dat werk aan had (en de bijhorende stress) en dat we niet op restaurant hoefden met de kleintjes.
Het was een beetje in uitgesteld relais, maar vandaag mochten we wel gaan eten 🙂 Dat Nelly er geen werk meer aan zou hebben, was bijzonder relatief: het huis moest wel gepoetst zijn tot in de kleinste hoekjes, ze was een extra grote tafel gaan halen bij de buren, had een nieuw compleetje, was naar de kapper geweest, en had zelfs menukaarten laten maken. Zo is ze dan wel weer, mijn schoonma.
Toch was het bijzonder gezellig: het vertrouwde van het eigen huis, compleet met kamers waar de kleintjes konden slapen, en toch het gemak van een restaurant. Zij komen de tafel dekken, zij doen de bediening, en na afloop merk je niet eens dat er iets gebeurd is, want je keuken ligt smetteloos, ze nemen zelfs de vuilbak mee en slaan een dweiltje (al weigerde Nelly dat laatste categoriek).
Het menu was succulent, op zo’n manier zelfs dat ik de hapjes en het dessert vergeten fotograferen ben. Ach ja…
Maar u krijgt alvast de omschrijvingen:
* Champagne J.M. Gobillard Brut Grande Réserve met mini huisgemaakte hapjes.
* Kreeft. Fris slaatje van quinoa met groene kruiden, boontjes en tapastomaatjes. Eitje met mayonaise en cocktailsaus.
* Gebakken ganzenlever, gecaramelliseerde appeltjes, aceto balsamico siroop
* Filet pur van Belgisch witblauw rund. Béarnaise en bloemkoolmousseline, Provençale en gepersilleerde mille-feuille van Charlotte de France, aardappelen natuur en broccolipuree.
* Sabayon van Kriekbier, vers fruit, vanilleroomijs en sinaasappelkantkoekje
Hier dus geen foto van, maar wel de tussenin spelende kinderen
* Moka met huisgemaakte zoetigheden (en de pralines en eitjes die Nelly nog gekregen had)
En dan vragen mensen zich af waarom ik naar de Weight Watchers moet…