Acta Diurna de muliere ludenti
We waren nog niet uitgenieuwjaard: Kobe moest nog bij zijn peter langs. En omdat het Lichtmis is, nodigde Ilse ons uit voor pannenkoeken. Daar kunnen we kort over zijn: ze waren heerlijk!
En zelf heb ik er eindelijk eens aan gedacht Kobes nieuwjaarswens op te nemen, gewoon omdat het zo leuk gezongen is. Alleen deed hij het deze keer zonder de gebaren, jammer!
Oh, en Merel is nog steeds verzot op Ilse!
Als uw schoonmoeder redelijk onverwacht op de lappen gaat naar Reims, dan wordt het nieuwjaren uitgesteld. Op zich totaal geen probleem, want we waren al net iets minder volgevreten dan twee weken geleden.
Er werden nieuwjaarsbrieven gelezen, cadeautjes uitgedeeld, en vooral lekker en veel gegeten.
Mijn grootmoeder, de moeder van mijn pa, is onlangs 102 geworden. Omdat de hoop te groot is, hebben toen enkel haar kinderen dat gevierd met haar. Met de kleinkinderen hadden we gisteren afgesproken om samen te nieuwjaren. Lang niet iedereen was er – dat is ook bijna niet te regelen – maar we waren er toch met een flink aantal.
Oma zat erbij, keek ernaar, en glunderde. En at vrolijk mee van de meegebrachte taart, hield een ganse conversatie met mijn zesjarige over zijn lezen, speelde met de driemaander, en zag een fotosessie goed zitten.
Alleen die oren willen niet altijd even goed mee, en ook de hoorapparaatjes zijn niet altijd van goeie wil. Of, zoals ze het zelf verwoordde: “Ge moet daar zo soms ne keer op kloppen, just gelijk bij de kleine kinders”.
Times they are a-changing. Gelukkig maar.
Maar chapeau voor deze dame die beide wereldoorlogen heeft meegemaakt, en zelfs nog herinneringen heeft aan de eerste.
Ik wacht vol ongeduld op de foto’s van mijn kozijn. In afwachting is er hier al eentje die Bart getrokken heeft met zijn gsm, met de achterkleinkinderen.
We hadden dat nog niet gehad, en het werd zo langzamerhand tijd, dus: familiefeest van de Rombautjes. Er waren massa’s hapjes – dat begint hier precies een trend te worden – er waren nieuwjaarsbrieven, zes al intussen, en er was ook heerlijk brood met kaas, charcuterie, en wijn. Aan de mannen te oordelen: redelijk wat wijn, ja. Het was vooral bijzonder gezellig, vond ik. En onze drie blonde meisjes konden het prima met elkaar vinden, terwijl de jongens intussen een kamp bouwden in de speelkamer, en we die eigenlijk gehoord noch gezien hebben.
Maar foto’s zeggen altijd meer dan woorden.
Mijn dochter en mijn twee metekindjes. Drie blondekopjes. 3M.
Kerstdag – dat is al langer de traditie, al twintig jaar, denk ik – spenderen we bij Barts familie. Vroeger was dat met een ganse resem oudtantes, Barts grootvader, en de broers van Nelly en hun gezin, tegenwoordig is dat een tak gezakt naar feest bij Omaly. Ook hier is de evolutie mooi om zien, al deed het even pijn toen ik achteloos de post van vorig jaar openklikte, en daar Jeroom nog blozend en relatief gezond zag. We missen je, bompa, zeker op dagen als vandaag. 2012 en 2010 zijn gedocumenteerd met foto’s, blijkbaar.
Ook hier werd er weer zeer uitgebreid getafeld, terwijl de kinderen speelden.
Omdat er pas op 19 januari kan genieuwjaard worden, mochten de kinderen ook al hun nieuwjaarsbrieven voorlezen. De envelopjes volgen echter pas in januari :-p
Ze kregen wel een cadeautje: Skylanders voor de jongens, een dekbedovertrek met feetjes voor Merel. Waar ze overigens hier thuis al grondig mee gespeeld heeft, en waar ze daarstraks mee gaan slapen is.
Kerstavond, dat is stilaan de traditie dat mijn ouders naar hier komen, zo tegen half zes. Het is trouwens mooi om zien hoe we allemaal evolueren, zo jaar na jaar. In 2012, en 2011 waren er foto’s, daarvoor blijkbaar niet. Maar Merel groeit als kool, zo blijkt.
Net zoals vorig jaar waren er enkel hapjes. Massa’s, tonnen, kilo’s hapjes, zodat we weten wat we de komende dagen nog gaan eten, medunkt.
En uiteraard waren er pakjes. Eigenlijk veel te veel pakjes, maar ik had doorheen het jaar zóveel kleine cadeautjes verzameld, dat ik wel niet anders kon.
– voor Bart een stapeltje strips
– voor ma een paar rode schoenen, die ik ooit hetzelfde gekocht had als zij, maar waar zij de hare compleet versleten heeft, zijn de mijne amper gedragen. Transfer dus, en wij allebei blij.
– voor pa niet zijn standaard zeurkalender, maar wel deze oorlogskalender. Hij was onder de indruk.
– voor mij had Bart een gans pakket Dr. Who DVD’s: de hele reeks met Matt Smith, David Tennant en Christopher Ecclestone, maar ook al een gans deel van de vroegere, zelfs met de allereerste doctor. Ik ben benieuwd, en ik ben vooral supercontent. En voor mezelf had ik een hele mooie handtas, Gentmade (gemaakt uit oude leren jassen voor de Kringwinkel), en een ring.
– Wolf kreeg – hou u vast – een stapel van vijf griezelboeken, een boek over Tolkien, het handspel van Weerwolven van Wackerdam, een doos Clics, en een doos met twee puzzels.
– Kobe kreeg een boek met 1000 dingen om te maken/tekenen, een boek met 100 weetjes over dino’s, een boek om dino’s te leren tekenen, ook een doos Clics, en een puzzel
– Merel kreeg een mini houten poesje, een boekje om te leren tellen, een nieuwe pop, toebehoren voor bij de pop en een heksenkleedje met hoed erbij
Merel zat netjes om half acht in bed wegens anders morgen niet te genieten, de jongens gingen slapen om half tien, en tegen half elf gingen ook mijn ouders naar huis. Bart en ik ruimden op, en een dik kwartier later lagen we beiden in de zetel, te genieten van een rustige avond.
Zo mogen kerstavonden altijd zijn.
Gisteren zes vrienden over de vloer, vandaag alweer feest: Marne, mijn lieve metekindje, wordt twee!
En dus zaten we met de hele familie heerlijk te brunchen bij hen thuis. De kinderen speelden boven en we hoorden hen joelen tot beneden. De volwassenen praatten en dronken, en aten van de rijkelijk gevulde tafel.
En we zagen allemaal dat het goed was.
Gelukkige verjaardag, Marneke van me!
En dan heb ik het voor één keertje niet over onze Merel, maar wel over Barts petekindje Liv.
Die wordt dinsdag drie jaar, maar omdat mijn schoonbroer aan het verbouwen is, gaven ze een klein familiefeestje in de feestzaal van Else haar tante in Wetteren. Voor ons niet gelaten: het is een pak dichter, en het dessertbuffet is altijd dik in orde. En Merel keek er gigantisch naar uit om met Liv te spelen.
Alleen jammer dat ze het cadeautje, een dik boek van Jip en Janneke, al hadden. Maar geen nood, Standaard boekhandel doet daar eigenlijk niet moeilijk over, ze wisselen zonder problemen. Alleen is het te hopen dat Liv dat nieuwe boek dan nog niet heeft. Ach ja, de Standaard is vlak bij mijn school, veel moeite is dat niet.
In elk geval is er hier ’s avonds niet echt veel meer gegeten, alleen Kobe heeft nog serieus wat binnengespeeld. En ik snap dus echt niet hoe hij dat doet, want de hoeveelheid pannenkoeken, tiramisu, cake en snoepjes die hij in de namiddag al verorberd had, was hallucinant, ik was er zeker van dat we hem een zakje gingen mogen geven in de auto. Niet dus. Kleine vreetbeer!
