Geplaatst op

Lente

De zon schijnt, en half Vlaanderen zit in zijn tuin. Zelfs Wolf kwam me daarnet vragen of hij buiten mocht spelen. Dat mocht, want hij was van plan een beetje heen en weer te fietsen op het voetpad. Het gras ligt er namelijk nog modderig bij, en ook de speeltuigen zijn nog wat vuil.

Maar de lente komt er onmiskenbaar aan:  daarnet zaten er drie mussen in de struik voor het raam te spelen en te fluiten, een paar dagen geleden (in de gietende regen) vloog een dikke vrouwtjesmerel rond met stro in haar bek, en ik heb net opgemerkt dat de vlinderstruik al vol kleine blaadjes staat.

De hond wil voortdurend buiten, en overal lopen wandelaars te genieten van de zon.

En ik? Ik zit languit in de zetel, en kijk verlangend naar buiten. Het gras is altijd groener aan de overkant, nietwaar?

Geplaatst op

Laptop

Ik heb al een jaar of twee een laptop. In het begin heb ik hem voortdurend meegesleept naar school, maar intussen heb ik een vaste PC met uitstekende internetverbinding in mijn lokaal, zodat dat niet meer hoeft.

Het ding ligt sindsdien voor het merendeel van de tijd in een schuif. Uiteraard gebruik ik hem wel af en toe, op reis bijvoorbeeld, of in de zomer als ik buiten wil zitten bij de kinderen. Hij heeft ook al gediend als depannage bij Netlash (toen de nieuwe computers nog niet waren toegekomen en de stagiair zonder computer zat), of om een vriendin uit de nood te helpen bij een acute laptopcrash.

Maar de laatste paar dagen weet ik bijzonder goed waarom ik het ding heb: ik geniet er immens van! Ik zit in de zetel, met telefoons, afstandsbediening en te verbeteren toetsen bij de hand, mijn geopereerde voetje netjes omhoog, en de laptop op schoot. Op die manier hou ik contact met de buitenwereld en voel ik me niet echt afgesneden. En kan ik me eigenlijk best wel verzoenen met mijn tijdelijke immobiele lot.

Nu nog proberen uitvissen waarom hij zo vreselijk warm wordt, en we zijn er helemaal 🙂

Geplaatst op

Het liefste zoontje ter wereld

Ik weet wel dat veel mama’s dit over hun kind zeggen, en ja, de boutade ‘Mijn kind schoon kind’ is niet voor niks een boutade, maar lees even mee, en u zal me wel gelijk geven.

Zoals altijd waren de kinderen rond zeven uur wakker, vakantie of niet, en gingen ze met papa naar de badkamer. Diezelfde papa wou geen risico op extra beenbreuken bij zijn vrouw lopen door haar zonder toezicht van de trap te laten stommelen met haar krukken, en maakte me rond half acht wakker. Een kwartier later zat ik bij de kinderen aan tafel boterhammetjes te smeren, en nog een kwartier later was papa naar het werk vertrokken, met medeneming van Kobe om die onderweg in de kribbe te droppen, en met achterlating van Wolf.

Diezelfde Wolf heeft uitmuntend voor me gezorgd. Hij bezorgde me stapels kussens om me te installeren, drapeerde een dekentje over me, en nestelde zich daarna liefdevol in mijn arm om samen tv te kijken. Een uurtje later overhandigde hij me mijn krukken, schoof een tapijtje uit de weg en gaf de hond een duw, en loodste me naar de keuken als piloot van een vliegtuig, mét bijhorend gebrom.
Daar hielp hij me de afwasmachine aanzetten, gaf me een tas, nam de melk uit de ijskast, zette de microgolf in werking, en maakte me een volmaakte latte, compleet mét suikerklontje en lepeltje. Intussen had hij ook al geholpen de was te sorteren, in de machine te steken (waspoeder doseren en in het laatje doen was voor mij) en het boeltje aan te zetten, en een mand propere was naar de living te versleuren. Daarna nam hij omzichtig de volle kop hete koffie in een ovenwant en zette die op het salontafeltje bij me, en kroop weer bij me in de zetel.
’s Middags hielp hij de tafel zetten en afruimen, liet hij een paar keer de hond buiten en weer binnen, hielp hij me nog maar eens een koffie te zetten, voorzag me van koekjes, bouwde een kussenhuisje rond me, sprong enthousiast heen en weer toen het lukte een paar spelletjes te winnen met de Wii (die hij zorgvuldig bij me had gebracht, nadat hij de tv wat had gedraaid en zo), nam de telefoon voor me op, en was eigenlijk ongelofelijk braaf, lief en geduldig met me.

Wolf is net vijf geworden. Waar heb ik zo’n ongelofelijk kind aan verdiend? En zeg me nu niet dat de titel van deze post niet op zijn plaats is, toch zeker voor vandaag.

Geplaatst op

Menu

Kijk, dat doe ik dus graag hé, koken voor vrienden.

Ook al heb ik een slechte rug, ik kan het niet laten om er mijn ziel in te leggen. Geen halve baksels of dingen van de traiteur, als ik iets in mijn gedachten heb, dan wil ik het ook zo.
Deze avond kwamen er oude vrienden van vroeger eten, van toen wij nog op ’t unief zaten. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt telkens weer bijzonder vertrouwd aan. En aan die mensen wilde ik wel degelijk iets deftigs voorschotelen.

Het menu van daarnet:

* aperitiefhapjes:  halve abrikoosjes gevuld met een mengsel van ricotta, honing en kaneel; geitenkaas gevouwen in een pakketje van gedroogde gandaham; kerstomaatjes in twee gesneden met een blokje mozzarella en een beetje basilicum tussen, op een prikkertje; witloofblaadje gevuld met een mengsel van zalm, zure appel, sjalot en room; champignons gevuld met kruidenkaas

* voorgerecht: een aspergemousse op een bedje van gerookte zalm, afgewerkt met rode kaviaar en dille

* hoofdgerecht: rolletjes van kalkoenlapje, gandaham, rozemarijn en mozzarella, opgediend met verse tagliatelle (met room en parmezaan) en een toost belegd met boschampignons en fleur de sel

* nagerecht: tiramisu van peperkoek en peer

* koffie of rooibosthee met truffels

Bart heeft er een Château Pavie 1973 (Saint-Emilion) bij geserveerd, uit mijn vaders wijnkelder.

Het heeft gesmaakt, maar dat lag voor een groot deel ook aan het eminente gezelschap.
Hopelijk doen we er deze keer niet zo lang over om elkaar terug te zien.

Geplaatst op

Car Wash

Ik vind het dom geld, maar een enkele keer per jaar geef ik toch geld uit aan de car wash. Het is me momenteel veel te koud buiten om zelf aan de slag te gaan met emmers water, hogedrukspuiten en sponsen. Maar het laagje vuil dat op mijn auto lag, was écht niet langer te negeren. Kobes handjes waren zwart van gewoon de deur vast te nemen, en da’s nu ook weer niet de bedoeling.

En ik geef toe, ik geniet ervan om rustig in mijn auto naar de radio te luisteren, terwijl twee mannen rondom mij ijverig in de weer zijn met spons en zeepsop, hogedrukspuit, of iets later met zeemvel en trekkertje. Ook dat machien zelf heeft wel iets: die roterende toestanden, terwijl je auto voortgetrokken wordt. Het doet me altijd denken aan de kermis.

Maar vooral het feit dat er nu een wagen staat te blinken in mijn garage, en dat daar dus geen spatje op te zien is, en dat ik er zelfs durf tegen gaan leunen, wel, da’s mij die 13,5 euro wel waard.

Zolang het maar niet vaker is dan een enkele keer per jaar :-p

Geplaatst op

WWW

Vanavond ben ik nog eens uit geweest met de ‘meisjes’. Niet dat we woest zijn gaan dansen of grote pinten drinken, nee hoor, we hebben heel beschaafd zitten kletsen bij een thee of een wit wijntje en een bordje zoet en wat bruschetta’s in Het Oeverloze Eiland.

Eigenlijk doe ik dat al jaren. De gewoonte dateert eigenlijk van toen ik 17 was, en met een paar vriendinnen op weekend ging. Jongens mochten niet mee, wat de respectieve lieven niet altijd even leuk vonden. Het evenement werd ook meteen WWW gedoopt, ofte het Wilde Wijven Weekend. Van het World Wide Web was nog geen sprake.
Niet dat we iets speciaals deden, hoor. We zaten afwisselend in de Ardennen of aan de kust, en we maakten lange wandelingen, kletsten oeverloos, kookten zelf, speelden gezelschapsspelletjes, en hadden vooral gigantisch veel de slappe lach. Bakvissen onder elkaar, quoi.

We hebben die weekends een behoorlijk aantal jaar blijven volhouden, tot het er plots eigenlijk gewoon niet meer van kwam. Met de vaste kern, zijnde ikzelf en twee vriendinnen uit het middelbaar, ben ik altijd contact blijven houden. Soms wat meer, soms wat minder, maar we bleven wel voortdurend in elkaars leven. Zij gingen mee in de suite bij mijn liefloze broers toen ik trouwde, één van hen ging een paar keer met mijn ma en mij mee op schok in Engeland, en we spraken af en toe af om samen iets te eten. WWW petit comité, als het ware.

Een aantal jaar geleden besloten we het WWW nieuw leven in te blazen, maar dan wel in afgeslankte versie. Weekends zagen we voorlopig even niet zitten, met de kinderen en al. Dus begonnen we opnieuw vriendinnen uit te nodigen om samen iets te gaan drinken, vrouwen onder elkaar. Wilde wijven zijn we al lang niet meer, maar de naam bleef wel hangen. Ladies’ night zou misschien wat toepasselijker zijn, ondertussen.

Intussen nodigen we altijd een hoop volk uit, maar met meer dan zes zijn we nog nooit geweest. In elk geval geniet ik er elke keer weer van, en elke keer denk ik dat we het wat vaker moeten doen.

Misschien ooit weer op weekend? Zonder man en kinderen? Ik denk dat dat eigenlijk wel weer de max moet zijn. Om het in de termen van 20 jaar geleden te zeggen :-p

Geplaatst op

Tiramisu met peperkoek en peer

Ik heb ooit een receptje van de Colruyt uit de krant gehaald, waarmee ik eigenlijk ongelofelijk veel succes heb. Ik vind het, om eerlijk te zijn, ook lekkerder dan gewone tiramisu.

Bart vindt dat ook, en wilde het ‘klaarmaakproces’ ook eens filmen bij wijze van experiment. Bij deze dus.

Benodigdheden voor een glaasje of acht:

– vier tot zes sneden peperkoek
– twee à drie rijpe peren, in kleine stukjes gesneden
– beetje citroensap
– amaretto (voor de niet-alcoholici: caramelsaus)
– 500 gr mascarpone
– 5 eiwitten
– 4 eierdooiers
– 2 eetlepels rietsuiker
– 2 zakjes vanillesuiker
– 2 eetlepels bloemsuiker
– 5 eetlepels cashewnoten

– Verbrokkel de peperkoek en leg een laagje in 8 glaasjes (of in één grote schaal, kan ook natuurlijk)
– Giet een scheut amaretto in elk glaasje, over de peperkoek
– Schep daar een laagje peren over, kleingesneden en besprenkeld met citroensap

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZUNifMMv27gvpz-QBuLIQVRHwYazVcElpVFqWgPV8IO6 nolink]

– Doe de mascarpone in een kom, voeg de eierdooiers, rietsuiker en vanillesuiker toe en roer stevig door elkaar.
– Klop het eiwit stijf, en spatel het voorzichtig door het mascarponemengsel.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZauYUX-BzXgOUOHNcKNAD0v-trNVEc1ELm1ORnkee2gg nolink]

– Vul de glaasjes met het mengsel, en zet onmiddellijk in de koelkast, toch voor een paar uur.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZYJU1iAegdmopTIa9h7F1gWDl7vkTSdAk9NdQyFiLADP nolink]

– Hak de cashewnoten grof, of vijzel ze plat, en bak ze, samen met de bloemsuiker, in een pan met antiaanbaklaag. Vetstof heb je niet nodig. Roer geregeld om tot de nootjes mooi bruin kleuren, maar let op dat ze niet verbranden.
Je kan dit op voorhand doen, maar uit ervaring weet ik dat iedereen begint te watertanden van de bakgeur alleen al.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZZItNNIjrr53vbldi3uWq8nIb5k4TiBnjjJKfWSKCpAK nolink]

Laat even afkoelen, en versier de glaasjes met een stevige schep nootjes.

[garagetv S5tWrMlltinbzaDc-uPAawZbIXKdjUiwWbvLw6xnCcuwmyDlqQshOV7vu3DIz6p-d5 nolink]
Smakelijk!

Geplaatst op

Babysit

Gisterenavond zijn Bart en ik gaan eten voor de nieuwjaarsdiner van Netlash, samen met alle collega’s dus. Locatie was Het Aards Paradijs in Merendree, en ik moet zeggen, het was de moeite waard. Ik had nog nooit eerder wortelspons gegeten, of lolly van hazenpaté, of koekje van champignon, of een bolletje van rozenbottel. U raadt het al: de chef alginds is een adept van het moleculair koken, stijl Ferran Adria.

Voor de gelegenheid hadden we een babysitter gevraagd die ook wilde blijven slapen. Ik heb een logeerkamer met excellent bed, dus waarom ook niet? Wolf en Kobe waren klaar, ze moest ze enkel nog in bed steken. Ik had Wolf verteld dat hij ’s morgens haar mocht wakker maken, en zij wist wat ze moest doen met de kinderen, zodat wij nog wat konden slapen.

Enfin, rond elf uur ging mijn telefoon. Dat Kobe serieus had overgegeven, dat ze hem al in bad had gestoken, een verse pyama had aangedaan, dat zijn bedje ververst was, maar dat ze het toch even wou laten weten. Bart wilde meteen naar huis vertrekken, maar dat vond ze niet nodig, alles was alweer onder controle.
Het arme kind: normaal ging ze een avondje rustig tv kunnen kijken, en net nu bleek Kobe last te hebben van zijn maag.

Een dik kwartier later: SMS. Dat Kobe nog eens had overgegeven, en dat ze hem nu wat rechtop ging laten zitten. Hij gedroeg zich nochtans goedlachs en springlevend.

We zaten op dat moment nog na te praten bij een koffie, zodat we maar meteen zijn doorgegaan. Je mag nog zó bedrijfsleider zijn, op zo’n moment ben je vooral ouder.

Thuisgekomen lag het huis er rustig bij, maar kwam Lien toch even verslag uitbrengen. Kobe sliep alweer, heerlijk rustig. Ik heb alle vuile spullen maar meteen in de wasmachine gestoken, en dat was dat.

En de volgende morgen? Hebben Bart en ik heerlijk lang geslapen. Rond tien uur bleek Kobe alweer in zijn bedje te liggen, en zat Lien met Wolf Mario Galaxy te spelen op de Wiii.

Ik denk, ondanks het feit dat het me het dubbele van een gewone avond kost, dat ik toch vaker eens een babysit ga vragen die blijft slapen. Dat is wel zó heerlijk…

Geplaatst op

Bad

Ik gebruik mijn bad eigenlijk niet zoveel. Een douche is zoveel sneller, efficiënter en vooral milieubewuster.

Maar soms kan ik echt zin hebben om een lang heet bad te nemen, zoals gisterenavond. Heet mag je in dit geval letterlijk nemen: het badthermometertje wees op een bepaald moment 41,8 aan. Gezond? Nee. Zalig? Oh ja.

Maar een bad is niet zomaar een bad. Daar hoort een heerlijk zacht satijnig badschuim bij. En kaarsjes. En een glaasje Baileys of zoiets. En iets om te knabbelen, zoals een lat donkere chocolade. En dan ook nog iets om te lezen natuurlijk, niks zwaars, eerder een tijdschrift of zo. En dan moet er lekker veel water in, en de badkamer moet heerlijk warm zijn. En de spots wat gedimd, zodat de sfeer er zalig is. Alleen de muziek was ik vergeten opzetten, maar eigenlijk vond ik dat niet eens zo erg.

En dan ziet dat er zo uit:

bad.jpg

En ja, dan ben ik wel een paar uur zoet.

Hoe gaat u in bad?

Geplaatst op

Donker

De eerste grijze regenachtige ochtend sinds weken, en het is meteen al een pak minder aangenaam om op te staan.
Het is al voorbij negen uur, en ik moet nog steeds een licht aansteken als ik voldoende wil zien om te kunnen werken.

Nee. Dit is echt mijn ding niet. Geef mij maar krakend stralend helder vriesweer en de zon door heel het huis.

Gelukkig is er koffie. Dat maakt ook veel goed.