Acta Diurna de muliere ludenti
Mijn Merel heeft haar eigenste tekeningetje, ontworpen door Stephen van Barts kantoor. Toch handig, van die schitterende designers in huis hebben đ
Niet alleen staat het op haar kaartje en haar website, ik ga het ook op de muur van haar kamer schilderen. Enfin, ik was ermee bezig toen ze zich dan toch plots aankondigde.
(Dit bericht verscheen eerder al op Gentblogt)
Ik kreeg vorige week een mailtje van een vriendin: of ik geen zin had om met Kobe naar een kleutertoneel te gaan? Lang hoefde ik niet na te denken: Kobe staat altijd open voor dat soort dingen, en ik ook.
Dus deden we beiden zondag onze dikke jas aan, namen een paraplu mee, en trokken naar âBij de Vieze Gastenâ, voor de premiĂšre van Wanikan van het Gentse gezelschap 4Hoog. Ik had het op voorhand even opgezocht, maar werd niet veel wijzer uit het volgende tekstje:
In het begin is er niets
Alleen een beetje rommel
Uit niets komt iets
Waarom Daarom
Alles komt tot leven
Alles krijgt een leven
Het lijkt een droom
Maar dat is het niet
En dan
Is er nog een klein cadeautje
Beetje cryptisch, nee? We waren nog net op tijd (de parkeerplaatsen in de Reinaertstraat zijn niet dik gezaaid) en Kobe nestelde zich verwachtingsvol op mijn schoot. Het decor was bijzonder sober: 11 kisten/kasten van zeer variĂ«rende grootte, en een radio. En toen kwam er een jonge gast op, gekleed in enkel een slobberpull over een boxershort. Dat ontlokte mijn driejarige de commentaar: âKijk mama, die meneer heeft geen broek aan! En zijn pull is veel te groot!â Hilariteit alom.
Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.
âMama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.â
Een hele mooie kennismaking, interactie, âdansâ met beide slobbertruien, en verder vooral âcreatief met truiâ. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden.
Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: âZe mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijkenâ. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p
Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi â en uiteraard halfluid â samenvatte: âMama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hĂ©.â
Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.
Meer info over regisseur Jelle Marteel, de acteurs en het stuk zelf kan je hier vinden.
In Gent spelen ze enkel nog vandaag dinsdag 26/10 om 10.00 u. en 13.30 u., daarna kan je ze in de rest van Vlaanderen vinden.
(Dit postje verscheen eerder al op Gentblogt.)
Donderdagavond mocht ik Ă©Ă©n van de meest bevreemdende ervaringen meemaken die ik al gehad heb: een SubtleMob.
U kent wellicht wel al het fenomeen FlashMob, dat intussen ruim gecommercialiseerd is: mensen komen op een bepaalde openbare plaats samen, en op een afgesproken teken/uur doen ze een gezamenlijke handeling, zoals een vooraf ingestudeerd dansje. Oorspronkelijk was dit eenvoudigweg een groep mensen die elkaar smsâten of via Facebook opriepen, en dan bv. in het Sint-Pietersstation een volle minuut stokstijf gingen stilstaan. De reacties van de voorbijgangers waren vaak hilarisch.
Donderdag, zoals de titel al zegt, ging het er een pak subtieler aan toe. Alle deelnemers moesten zich inschrijven, en op voorhand een bepaalde track downloaden op een MP3speler. Bedenker/kunstenaar Duncan Speakman gaf vooraf voor een aantal dames een beetje uitleg: hij had het idee oorspronkelijk opgevat als kijk op Engeland, om mensen te doen stilstaan bij wat ze zagen om zich heen. Toen echter zijn schoonbroer Paul terminaal ziek werd, verschoof de focus naar âcarpe diemâ: geniet van elk moment dat je hebt, laat je niet leven, en sta af en toe stil bij de wereld om je heen.
Per twee stonden we donderdag op de Korenmarkt, Graslei of Korenlei, elk met (al dan niet subtiele) oortjes of koptelefoon op, en stipt om acht uur lieten we Ă©Ă©n van de twee tracks afspelen. We kregen speciaal voor de gelegenheid gecomponeerde muziek te horen, met daartussen een vrouwenstem die ons af en toe dingen liet doen, zoals naar een venster gaan en je spiegelbeeld bekijken, weglopen van je partner en dan weer troostend terugkomen, stil blijven staan en naar je voeten kijken, de daken om je heen bekijken⊠Aangezien er (naar mijn totaal onkundige en onbetrouwbare schatting) toch zoân 300 mensen meededen, was het effect bevreemdend. Je zag anderen hetzelfde doen als jij, maar toch weer niet. Voorbijgangers bleven verbaasd staan en snapten uiteraard niet wat er aan de hand was. En de muziek was⊠vreemd maar tegelijk heel erg passend. Je voelde je op een eilandje met je partner, en toch weer verbonden met al die anderen om je heen. Mja, het is moeilijk te beschrijven. Het mooiste moment was wel het einde: toen iedereen, met intervallen van een paar seconden, tegelijk een slow begon te dansen. De voorbijgangers hoorden de muziek niet, maar zagen wel het effect, en het was mooi, daar op de Gentse kades.
Na afloop hoorde ik dat de andere track (Lost) veel droeviger was geweest dan de onze (Found), maar dat het effect op iedereen zowat hetzelfde was: ondanks de koude wind liep iedereen te glimlachen.
Bedankt, Duncan Speakman en Vooruit, voor deze mooie ervaring. Meer fotoâs kan je trouwens op de site van de Vooruit vinden.
De foto’s zijn van een jonge gast die ik daar ter plekke heb aangeklampt omdat ik hem zag lopen met zo’n knoert van een fototoestel, nl. Frederik Sadones. Bij deze bedankt!
Het zou al te gek zijn, als je zelf een prima designersteam in je bedrijf hebt, om een voorgedrukt geboortekaartje te kiezen. En dus had ik een paar weken terug een intakegesprek met een van de projectleiders van Netlash, en mocht ik mijn wensen rond het kaartje kenbaar maken. Ik gaf de twee vorige kaartjes mee (die Dirk nog gemaakt had), wilde hetzelfde formaat en quasi dezelfde tekstindeling, en liet verder Stephen carte blanche. Alleen geen babyroze of barbieroze, had ik gevraagd: ik heb een hekel aan roze! Ze kennen me ondertussen wel een beetje bij Netlash, ik had er dus het volste vertrouwen in.
En jawel, ik kreeg een eerste ontwerp in de bus, met als kernwoorden: paars, herfst, een vleugje mystiek en cuteness. Ik vond het tekeningetje prachtig: licht gotisch, meisjesachtig, en mega schattig! Alleen… Ik zou de kleur nu niet direct als paars gedefinieerd hebben, wel als oudroze en pruim. Ugh. En dan bedoel ik ook: ugh.
Op mijn vraag werd het omgezet naar echt paars, maar dat werd veel te donker en te gotisch: op zich heel mooi, maar niks voor een klein meisje.
En toen vroegen ze me zelf een kleurenpalet te kiezen, wat ik ook gedaan heb, en zag het er fantastisch uit! Nog steeds heel erg paars, maar wel weer vibrant en fris đ Ik ben er helemaal weg van, en ben van plan het tekeningetje op haar muur te schilderen, als ik me weer eens goed voel.
Bedankt, team Netlash!
Vandaag heb ik een heerlijke namiddag/avond gehad: de ledendag van Elanor, de Vlaamse “Tolkienfanclub” (al mogen we de naam Tolkien niet meer officieel gebruiken zonder daar zwaar voor te moeten betalen aan de erven).
Ik hou van fantasyboeken, en ik hou zeker en vast van Tolkien zijn schrijfsels, maar ik ben zeker niet fanatiek daarin. Er zijn leden die elke naam, zelfs die uit de Silmarillion, kunnen situeren, er zijn er die Elfs spreken, er zijn er die de boeken al minstens 50 keer gelezen hebben… Nee dank u (al kan vijf keer de Lord of the Rings ook wel tellen, denk ik).
Ik zit al ettelijke jaren in de vereniging, ken er iedereen (tenzij nieuwe leden of zij die nooit afkomen naar activiteiten), en doe ook geregeld mee. Elk jaar staan we met een stand op F.A.C.T.S., en doe ik daar aan vertellen, voorlezen, of Elfs schrijven. Er is de kwis, de spelletjesavond, en de internationaal gevierde Tolkien Birthday Toast. En vooral: ik ben Ă©Ă©n van de Barden van Elanor, een van de verhalenvertellers of liedjeszangers.
Elke ledendag bereiden we iets voor: soms met zeven, zoals deze keer, soms alleen of met twee. Het kan voorlezen zijn, vertellen, toneel spelen, persifleren, zingen…
En elke ledendag is er ook de barbecue, en genieten we ervan gezellig te zitten kletsen, een robbertje te zwaardvechten (Namarië is de zwaardvechtafdeling van Elanor, die ook geregeld in kostuum voorstellingen geeft), te discussiëren (al dan niet over Tolkien) of de andere activiteiten die voorzien zijn.
Ik heb een zeer fijne dag gehad, en kijk al uit naar volgend jaar. Jawel.
Ben ik nu een nerd?
Ja ik weet het, ik post hier nogal vaak bloemen, maar ik zie dat dan ook bijzonder graag.
Zo had ik vorige week voor 2,19 euro een bosje kortstelige gele rozen gekocht in de Aldi, en die dan in een hele mooie… euhm, hoe noem je zo’n ding? Gemaakt uit ijzerdraad en dunne wilgentenen, lijkt het wel. Ik heb het ooit gekregen in een prachtig boeket van mijn schoonzusje, en daarna gehouden. En geef toe, dat ziet er toch veel mooier uit dan gewoon de rozen op zich?
En dan kreeg ik op Kobes verjaardag nog een boeket prachtige lange rozerode gladiolen. Gelukkig had ik een lange lange vaas staan đ
Voor de niet-Gentsefeestengangers onder u: MiramirO is het straattheaterfestival dat tijdens het tweede deel van de Gentse Feesten plaatsvindt op diverse locaties in de stad.
Ik kon met de kinderen uiteraard weer naar het EFTC trekken, er waren genoeg acts die we nog niet gezien hadden, maar ik wilde eigenlijk ook nog wel een beetje straattheater meepikken. Qua parking hadden we gigantisch veel chance: een mooi plaatsje op amper Ă©Ă©n straat van het Spaanskasteel, aan de lagere school.
Daardoor waren we een half uur te vroeg op het plein, en zagen we nog net een stukje van de voorstelling Timber van The Primitives. Jammer dat we het niet helemaal gezien hebben, het zat knap in elkaar, en ik heb goed gelachen, vooral met de subtiele verwijzingen en subtekst die de heren in de voorstelling hadden gestoken. Foto’s en bespreking zijn na te lezen op Gentblogt, uiteraard.
Op basis van diezelfde bespreking wilde ik zeer graag met de jongens naar Het Kleutertrommelbos, op de Sint-Baafssite. Ivan was daar zeer over te spreken, maar ik moet toegeven, onze kinderen vonden het gewoon saai. Ja, ze mochten op een trommeltje slaan, of met een tamboerijn of conga schudden, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. Er zat geen sfeer in, en de liedjes duurden vaak ook te lang. Kobe wilde zelfs niet meer meedoen, en is in zijn buggy gekropen om een dutje te doen. Dat zegt genoeg, vind ik.
Daarna zijn we, samen met San en haar kinderen, alweer, terug naar het Spaanskasteelplein gegaan voor de voorstelling Esféric van La Furtiva.
Ik moet toegeven, ik was onder de indruk. De officiële tekst luidt:
Esféric is een statische straatvoorstelling die dans, muziek, theater en het visuele met elkaar laten samensmelten. Twee mensen leven in hun eigen wereld, die bestaat uit een transparante zeepbel.
Ze bewegen zich elk afzonderlijk door de straten van de stad tot ze op een gegeven moment elkaar ontmoeten. De twee karakters willen elkaar leren kennen, maar zitten elk geïsoleerd in hun bol. De bol is een poëtisch element, een metafoor voor de communicatie tussen de mensen. Uit de bol komen staat voor de geboorte van een nieuw leven; meer bepaald het verlaten van de ene fase om zich te begeven naar een andere -nieuwe- fase. Een van de twee personages heeft er geen moeite mee om de bol te verlaten en zich te begeven naar die andere wereld, terwijl het voor die andere een traumatische ervaring is omdat ze bang is voor wat er zal komen en wat er met haar zal gebeuren. Door een gebrek aan vertrouwen wordt de bol een doorzichtige wand die hoger en dikker is dan een echte stevige muur.
Door middel van dans gaan ze met elkaar communiceren, maar na het afbreken van het transparante pantser wordt de relatie tussen de mensen vermoeiend, gecompliceerd en merk je al gauw dat deze relatie gebaseerd is op macht.
Zelf zag ik een woordeloze, sterk poëtische voorstelling. Twee danseressen bevinden zich elk in een grote plastieken bol, en voeren een prachtige choreografie uit. Uiteindelijk zoeken ze contact met elkaar, en verlaten, de een al aarzelender dan de ander, hun bol. Ook dan blijven ze dansen, maar blijkt dat de ene de baas wil spelen over de andere, wat uiteraard voor conflict zorgt. Zelfs iemand uit het publiek wordt erbij betrokken, gewoon om de ander jaloers te maken. Na verloop van tijd slaagt de ene erin om de ander opnieuw in haar bol op te sluiten, en neemt de danseres in de bol de bewegingen over van een glazen bol die de ander in handen heeft. Ongelofelijk mooi om zien, en prachtig gechoreografeerd. Mooi, mooi.
Daarna gingen de kinderen even spelen op het kleine, overvolle speeltuintje, en zochten we een plaatsje voor Noah en Uri met Cirque No Problem. Dat de voorstelling goed was, ook dat hadden we al op Gentblogt gelezen. Het koppel acrobaten toonde hun kunsten met het nodige gevoel voor humor, al stond Uri op een bepaald moment zelf serieus te lachen. Blijkbaar waren we nogal een apart publiek, zoals de jongeman die moest helpen de trapeze recht te houden, en dan zelf maar op een bepaald moment aan die trapeze ging hangen. Ook nooit geweten dat de naam Tom voor zoveel hilariteit kon zorgen. Ik heb in elk geval smakelijk gelachen, en de kinderen waren razend enthousiast. Wolf weet meteen weer waarom hij naar de turnles gaat :-p
Ik heb in elk geval weer een zeer aangename middag gehad op de GF, zonder loden hitte deze keer, en gelukkig ook zonder de voorspelde buien.
Xavier, een oudleerling en intussen ook goeie vriend van me, is volop bezig met muziek. Ik vind het knap, maar het is een behoorlijk apart genre waarin hij zich beweegt. Hij heeft een eigen project, VoidWork, waarmee hij nu ook een tweede CD uit heeft. Naar aanleiding daarvan heb ik voor Gentblogt een interview met hem geregeld.
Het is uiteraard al op Gentblogt verschenen, maar ik wilde hem toch nog een extra steuntje in de rug geven. Ik zou zeggen, lees, en vooral ook: luister.
Gent is een kunststad. Niet alleen vanwege haar historische schatten, maar ook omwille van de vele artiesten. Voor Gentblogt gingen we eens op zoek naar wat er zoal leeft in de duistere hoekjes van onze middeleeuwse stad.
Na het verstoren van enkele koppeltjes, een dronken student en enkele vogels, vroegen we het dan maar gewoon aan muzikale Gentenaar Xavier De Schuyter, die met zijn ambient project VoidWork wel het Ă©Ă©n en ander af weet van wat er zoal loert in het donker.
Gentblogt: Geef eens wat meer uitleg over VoidWork. Waaraan kan een nietsvermoedende luisteraar zich verwachten?
Xavier: VoidWork wordt meestal omschreven als zijnde âdark ambientâ, een muziekgenre waarbij het vooral draait om de duistere sfeer van bepaalde geluiden. De nummers zijn dan ook vaak niet opgebouwd rond een wiskundig patroon en worden meestal niet ingespeeld met gewone muziekinstrumenten. Zo gebruik ik een heleboel vervormde samples -uit films of zelfs uit het alledaagse leven- en heb ik verschillende synthesizers ter beschikking. Eigenlijk kan je stellen dat VoidWork een soort horror soundtrack is. Al zijn er ook enkele meer traditioneel, melodische nummers die er bij de meeste mensen wel makkelijker zullen ingaan. Je kan zelf oordelen door het album te kopen via blackdrone.com.
Gentblogt: Klinkt een beetje akelig. Waarom heb je net voor dat genre gekozen?
Xavier: Het kwam vrij natuurlijk. Na vele jaren bezig te zijn geweest met rock en metal, was ik toe aan iets anders. Ik wou per se iets alleen in elkaar knutselen om zo totale vrijheid te hebben over muziek en concept en als verwoed fan van bovennatuurlijke horrorverhalen kwam ik bij VoidWork.
Natuurlijk besef ik dat ik niet het meest populaire genre heb gekozen, maar ik denk toch dat het iets is wat zijn niche kan overstijgen. Als je kijkt naar hoeveel thrillers en horrorfilms er in de bioscoopzalen worden gedraaid, merk je wel dat mensen bang gemaakt willen worden. Angst laat bepaalde hormonen vrij komen en weekt bepaalde gevoelens los. Angst zorgt ervoor dat je je bewust bent van je eigen kwetsbaarheid.
Gentblogt: Je hebt een nieuw album uit. Kan je daarover iets meer vertellen? Wat is het verschil met je eerste album?
Xavier: De nieuwe cd heet Horror/Forsaken en bevat eigenlijk twee albums. Horror is iets melodischer en bevat een aantal eerder neo-klassieke nummers, terwijl Forsaken meer abstract is. Het grote verschil met mijn debuut album Asylum is het meer professionele geluid â dankzij een boel nieuwe instrumenten en hardware â en de stem van Ann-Mari Thim. Ann-Mari is een klassiek geschoolde sopraan uit Zweden die ook zingt bij Arcana en Seventh Harmonic.
Horror/Forsaken is ook geen conceptalbum zoals Asylum. Het draait gewoon om de themaâs angst en verlatenheid. Al bij al denk ik dat de nieuwe cd toegankelijker is dan het debuut. Een mening die gedeeld wordt door het nieuwe label âBlack Drone Recordsâ uit AustraliĂ«.
Gentblogt: Wat zijn de reacties op het nieuwe album en wat volgt er nog?
Xavier: De reacties op Horror/Forsaken tot dusver zijn erg positief. Ook het debuut werd goed onthaald. Hoewel ik niet hengel naar goedkeuring, is het zeker leuk te weten dat er mensen zijn die mijn hersenspinsels kunnen waarderen. Wat betreft de toekomst, kan ik alvast zeggen dat er dit jaar nog een cd verschijnt. Basement zal de beste elementen bevatten van de vorige releases en ze samenbrengen op Ă©Ă©n album. Volgend jaar ergens staat er dan een neo-klassiek album op het programma.
Gentblogt: Heb je ambities om live te spelen of iets anders te bereiken met VoidWork?
Xavier: Ik zou graag een audio-visuele voorstelling geven waarbij mijn muziek begeleid wordt door een aantal op groot scherm geprojecteerde sfeerbeelden. Mijn ultieme ambitie is soundtracks maken voor horrorfilms, luisterboeken en computerspelen.
Gentblogt: Waarmee ben je nog zoal bezig behalve VoidWork?
Xavier: Ik maak deel uit van verschillende bands en projecten. De meeste ervan situeren zich in het metal genre. De belangrijkste zijn Akem Manah â horror/doom metal â , Sentience â melodische doom metal/rock â en Self â Gentse black metal. VoidWork blijft echter mijn belangrijkste muzikale bezigheid momenteel. Natuurlijk vul ik mijn vrije tijd ook met andere dingen zoals schrijven, lezen, sporten en series bekijken. Ook kook ik erg graag. Als vegetariĂ«r is dat mooi meegenomen.
Gentblogt: Je bent geboren en getogen in Gent. Waarvan hou je het meest in onze stad?
Xavier: Het uitzicht vanop de Sint-Michielsbrug. Zeker âs ochtends als de meeste mensen nog slapen is het indrukwekkend. Het geeft me een soort tijdloos gevoel en is zonder twijfel Ă©Ă©n van de allermooiste delen van eender welke stad ter wereld. Ook de Gentse voorsteden vind ik erg interessant. Je kan er de prachtigste kasteeltjes en parkjes vinden.
Gentblogt: Heeft Gent een invloed op je muziek?
Xavier: Ik denk het wel. Je kan niet ergens opgroeien zonder dat het een impact heeft. Gent staat ook open voor alternatieve stijlen, iets waarvan ik tijdens mijn tienerjaren dankbaar heb gebruik gemaakt.
Gentblogt: Je gaf al aan dat je bezig bent met metal en aanverwanten. Van welke muziek kan je nog genieten?
Xavier: Voor de duidelijkheid, ik ben een muziekliefhebber, geen metalfan. Ik luister even vaak naar opera, blues, country, pop en new wave dan naar metal of rock. Ik zou dan ook ooit nog een folk- en bluesband willen hebben. En mij misschien zelfs wagen aan opera. Al was het maar voor de uitdaging.
Gentblogt: Wie kan je VoidWork aanraden?
Xavier: Iedereen zou op zân minst eens moeten luisteren met een hoofdtelefoon in het donker of bij kaarslicht. Liefst met een goed boek erbij. Dat kan ook gratis, want het debuut is helemaal voor niks gratis te downloaden op www.myspace.com/voidwork
Gentblogt: Bedankt voor het gesprekje, en veel succes!
Het album Horror/Forsaken is verschenen bij www.blackdrone.com en is te bestellen via de website.
Andere muziek van Xavier De Schuyter is te beluisteren via www.myspace.com/akemmanah
Gisteren waren we uitgenodigd door de projectontwikkelaar van Barts nieuwe kantoor aan de Voorhavenlaan voor een concert van Sioen. Die woont daar namelijk amper een straat van, en is gekend in de hele buurt. Iets na achten ging ik het terrein op, en kon al meteen niet weerstaan aan een ijsje van de ijskar die daar stond.
Het gebouw zelf, tsja, dat kende ik al natuurlijk. De organisatie had aan de ene kant een podium opgetrokken, en voor de rest een behoorlijk stuk afgezet omdat de vloer er nog niet af was. Je kon wel rondomrond buiten rondlopen, en vooral aan de waterkant zat de ’terrasrand’ vol mensen die in de avondzon iets dronken en genoten van het heerlijke weer.
Geef toe, het uitzicht was prachtig! Zelfs een fotootje van mijn Iphone kan het illustreren.
Bart had zijn ganse kantoor uitgenodigd, en ook zij zagen de nieuwe werkplek perfect zitten. Eindelijk ruimte, en veel zelfs.
Zelf kreeg ik nog een primeur en kon ik even de bovenliggende lofts in aanbouw gaan bekijken (dank zij mijn kozijn die de organisatie deed en boven een stroomkabel nodig had). Man, prachtige ruimtes, maar duur!
Kwart over negen begon dan het eigenlijke concert. Frederik Sioen stond op het podium met zijn gewone bezetting van gitarist, bassist, drummer en blazer (zelf speelt hij gitaar of piano/keyboards), maar aangevuld met een extra percussionist uit Senegal, en vooral vier schitterende stemmen: twee heren, twee dames, en elk met een vocaal geluid om stikjaloers op te zijn. Ze mochten die stem gelukkig ook regelmatig etaleren zonder beperkt te blijven tot het achtergrondkoortje, en vooral de dames pleegden daar een felgesmaakt Afrikaans danspasje bij.
Het concert begon vrij mak, vond ik. Misschien lag dat ook wel aan het publiek, dat naar mijn gevoel eerder was gekomen om te kletsen en netwerken dan voor het concert. I plead guilty, ook ik was vrolijk aan het praten met bekenden. Naarmate het concert vorderde, werd het echter meeslepender, en toen tegen elf uur ‘Diamonds on the souls of her shoes’ van Paul Simon als bisnummer gespeeld werd, stond ik volop te dansen en te swingen. Sioen speelde een mix van eigen nummers en covers, zoals ‘Redemption Song’ van Marley.
Er volgde dan ook een serieus applaus na afloop. Ik hoop alleen voor Sioen dat het tweede concert op zaterdag, voor buurtbewoners en betaald publiek, wat meer enthousiasme opwekte. Want, hoe je het ook draait of keert, dat was meer dan verdiend!
30 jaar geleden maakte hij er een eind aan, amper 23. Requiscas in pace, Ian.
