Een hele mooie stencilgraffito op de zonneschermen van lokaal zeven. Elke keer opnieuw vind ik ze prachtig.
Sidney Gale
De naam uit de titel zegt u wellicht niks. Dat is ook heel normaal, tenzij u bij de Gentse rugby speelt. Dan zou u zich diep moeten schamen, want dan heeft u het feest van vandaag overgeslagen.
Sidney Gale was in de jaren ’70 een schitterende speler en trainer van Gent Rugby, in wiens ere er elk jaar nog prijzen uitgedeeld worden op het Sidney Gale Cup Gala. Pas op: ik ben er vóór dit jaar ook nooit naartoe geweest, zelfs niet toen mijn broer het won. Toen zat ik zelf al lang niet meer in de rugby. Vorig jaar konden we om een of andere reden niet, maar dit jaar was me gevraagd het boeltje te presenteren, en aangezien ik daar toch wel zo’n beetje een opleiding voor gehad heb, zag ik dat wel zitten.
Ik heb dus de boel aan elkaar gepraat, de winnaars naar voor geroepen, en tussen beide delen in zijn er frietjes met warme beenhesp verorberd, ook door Wolf, Kobe, Merel en zelfs Bart, die speciaal langs waren gekomen.
Voor herhaling vatbaar? Welja. Ik heb toch sterk de indruk dat de jongens gaan blijven spelen. Ze zijn nog steeds dolenthousiast over hun sport.
Foto’s
Kobes communie begint akelig dichtbij te komen – nog zo ongelofelijk veel dingen te doen! – en dus moesten er dringend foto’s genomen worden. De fotografe was al lang besteld, maar het goede weer, dat liet wat op zich wachten.
Vandaag werd de koe bij de horens gevat, en reden we naar Zomergem. Jawel, ook Kobe wilde dolgraag zijn foto’s aan de vijver, waar Wolfs foto’s zijn getrokken, en destijds onze trouwfoto’s. Tsja…
Ik denk dat het meer dan in orde zal zijn: de tuin lag er mooi bij, de ezels waren gewillig, Kobes rode jasje stak mooi af, en zijn elandje moest er ook bij. En vooral: Kobe werkte volledig mee, hoe lang het ook duurde.
Zelf had ik mijn fototoestel niet mee, ik heb alleen in een rappeke een foto genomen van Merel, die daar prachtig stond te spelen. In tegenlicht, helaas.
Klasconcertje
Je zult niet anders zien: net op de dag dat ik personeelsvergadering heb, heeft Wolf ook een klasconcert. Het ene was gepland tot 18.00u, het andere begon om, jawel, 18.00u. Zucht.
Gelukkig kon Bart inspringen: hij had een meeting in Brussel tot vier uur, en hoopte – met dat verkeer van ons weet je nooit – toch op tijd terug te zijn.
Maar ik had geluk: tot ieders verbazing duurde de personeelsvergadering amper tot half zes, en ook Bart was netjes op tijd terug. Dat maakte dat ik naar huis reed, gewoon Wolf oppikte voor zijn concertje, en de twee kleintjes niet hoefde mee te sleuren.
Niet dat zo’n concertje veel voorstelt: alle kinderen spelen één of twee stukjes, en het publiek bestaat uit ouders en medeleerlingen, gewoon in een groot klaslokaal. Maar zo krijgen de kinderen wel al van in het begin mee hoe het voelt om op te treden, en hebben ze minder zenuwen.
365 – 09 april 2014 – poppenmuts
De jongens hebben zelf, met zo’n rondbreiraam (een punnikding) een mutsje gemaakt, met een klein beetje hulp van mij. We wisten niet goed wat de maten waren, en dit blijkt dus goed te zijn voor een boreling of een babypop. Tot Merels grote vreugde.
Den Haag
Een eerste uitstap binnen Stad In Beeld was dus Den Haag. Vorige jaren was dit een aparte daguitstap voor wiskunde en geschiedenis, nu is die geïntegreerd in de GWP-week, waardoor jammer genoeg Antwerpen (met het fotomuseum en een opdracht in de Zoo) is weggevallen. Maar Den Haag is een waardige vervanger, al is het wel lang rijden natuurlijk.
De ene helft van de leerlingen ging richting het Eschermuseum, waar ze een wiskundige rondleiding kregen van de wiskundeleerkrachten, terwijl de andere helft aan de hand van een omschrijving een hoop foto-opdrachten kreeg. Aangezien ik geen wiskundeleerkracht ben, heb ik jammer genoeg het Eschermuseum niet gezien, maar wel twee keer de wandelzoektocht gedaan. Op zich ook niet erg, natuurlijk, ik heb hele leuke foto’s kunnen nemen, en had twee fijne groepen. In de voormiddag was het wel nog berekoud, in de namiddag was het ronduit zalig. Sommige foto’s heb ik dus gewoon twee keer genomen, wegens de witte lucht in de voormiddag, en de stralend blauwe lucht in de namiddag.
Een beeld op een binnenplein
Beeldhouwkunst op een speklaaggebouw
Hoogbouw die in de volksmond ‘de tampon’ wordt genoemd. Prachtig gebouw, als je het mij vraagt.
Getrokken in het gigantische, witte, prachtige stadhuis van Den Haag
Datzelfde stadhuis, weerspiegeld in een theatergebouw van Rem Koolhaas
Monument voor de gestorven Joodse kinderen. Je kan er ook gewoon op spelen.
Doorgang naar de Binnenhof, waar de Tweede Kamer gevestigd is, het Nederlandse parlement
Willem.
Paleis Noordeinde, met de wapperende vlag, zodat je weet dat Willem-Alexander aanwezig is.
Stad In Beeld dag 1
Er hing wel enige nervositeit in de lucht, ja: gingen ‘mijn’ fotografen het wel goed doen in de workshop? Aan de ene kant was ik er bijzonder gerust in, aan de andere kant blijft er toch altijd enige twijfel: je wilt niet afgaan tegenover je collega’s en 70 leerlingen.
En dus passeerde ik om kwart voor acht langs de bakker, en zat ik om acht uur met de fotografen aan tafel voor een laatste bespreking.
Een uur later zag ik dat het goed was: de leerlingen luisterden perfect naar de theorie,
waren daarna druk bezig de kleine technische opdrachten in de school uit te voeren, en vonden het interessant, de ene puberende schoolmoeë enkeling daar gelaten natuurlijk.
’s Middags gingen we iets eten met de collega’s in de stralende zon,
verzamelden de leerlingen aan de McDonalds (al minstens dertig jaar het vaste afspreekpunt van de jeugd)
en verspreidden ons toen over de stad voor de portretopdracht. Ik had voor mezelf en mijn twee groepen de Gras- en Korenlei uitgekozen, en ik moet toegeven: excellente keuze!
Zeker toen ik besloot dat ook de Hooiaard en de daar tegenoverliggende Damass tot de Gras- en Korenlei behoorden ^^
Enfin, het leven was mooi, en het was een zalige manier om mijn geld te verdienen vandaag, daar op het muurtje aan de Graslei, met een koffie en een hoop fijne leerlingen.
Zalig weertje
Wolf was de hele namiddag bij een vriendje gaan spelen, en Kobe en Merel hebben quasi de hele tijd buiten gezeten, in de modderpartij: spelen in de aarde is blijkbaar dubbel leuk.
Tegen kwart na vijf ben ik Wolf gaan ophalen, zodat we op tijd gingen zijn voor de rugby. Ik had meteen ook een grote doos boterhammen mee en een flesje water, en mijn fototoestel. Ik heb de jongens afgegooid ter hoogte van het clubhuis, en ben met Merel doorgereden naar de parking het dichtst bij de grote speeltuin en de steigers aan het water.
We hebben wat gespeeld, rustig gegeten op de steiger, en toen verder gespeeld tot het quasi donker was. En toen was het toch ook wel tijd om de jongens te halen.
Bij deze de foto’s:
Zó groot is ze intussen al!
Gitaarexamen
Vandaag had Wolf zijn allereerste gitaarexamen ooit. Alle kinderen van het eerste jaar werden verwacht om 17.00u op de academie, moesten een toonladder en een stukje spelen, en werden beoordeeld door beide juffen. De ouders mochten erbij zijn, en dus bleven Merel, Kobe en ik luisteren.
Het verwonderde me hoe weinig zenuwen Wolf had, en hoe goed hij eigenlijk speelde na een half jaar. Hij was één van de weinige die perfect in de maat speelde, en hij was dan ook, samen met een andere jongen, de eerste met 86%. Grote onderscheiding dus, en een bijzonder trotse mama.
Gedichtendag 2014
Al voor de negende keer wil ik hier een gedicht posten. Het is niet voor niets gedichtendag. En ik ben ook niet voor niets een leerkracht Latijn, en dus dacht ik: laat ik mijn publiek maar even iets bijleren :-p Want iedereen kent wel de uitdrukking carpe diem, maar in welk gedicht stond die pluk de dag ook alweer? Een speekmedaalde voor wie nog wist dat dat bij Horatius was, en een kus van de juf en een bank vooruit als je zelfs wist dat het in carmen I 11, het gedichtje van Leuconoë was.
Tu ne quaesieris – scire nefas – quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. Ut melius quidquid erit pati,
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques, et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.
Voor de meesten is er niet veel aan zonder vertaling, en dus vertaal ik het even voor u.
Leuconoë, probeer niet uit te vissen – de goden staan toch niet toe dat je het te weten komt –
welk einde zij voor mij, of welk einde zij voor jou in petto hebben,
en waag je kans niet bij de Babylonische numerologen.
Hoeveel beter is het niet gewoon te aanvaarden wat er nog zal komen?Of Jupiter je nu nog meerdere winters verleent, of dat dit de laatste is,
die nu de kracht van de golven laat botsen op de puimsteenrotsen in de Tyrrheense zee:
gebruik je verstand, filter de wijn, en stel je hoop niet op een lang leven, want de tijd is kort.
Terwijl we spreken, is de jaloerse tijd ons al ontvlucht.
Pluk de dag, en vertrouw zo min mogelijk op wat de toekomst brengen zal.