Net toen we begonnen op te ruimen, gisteren aan de vijver, begon Kobe te klagen dat hij zoveel jeuk had. Ik dacht dat hij, net zoals de meesten van ons, gewoon gestoken was door een daas. Maar hij beweerde dat zijn rug zo vreselijk jeukte, en daar was totaal niks te zien. Het werd ook snel erger: zijn hele lijfje begon te kriebelen en te jeuken, en hij begon er zowaar van te huilen. Ik liep met Annemie (de gastvrouwe) mee naar binnen en spoelde hem af met kraanwater, want wie weet reageerde hij op iets uit het vijverwater? Het beterde heel even, maar niet lang. Ik heb dus een huilende Kobe in de auto gezet, terwijl ik verder opruimde. En toen begon ook Wolf te klagen van jeuk, ook al was er bij hem evenmin iets te zien.
Hier thuis heb ik ze allebei onmiddellijk doen douchen met Eucerin hypoallergene zeep, daarna ingewreven met een kalmerende lotion, en rustig tussen de koele katoenen lakens doen liggen. Ik dacht aan een soortement zonne-allergie, maar er was totaal geen uitslag te zien. Ze vielen allebei in slaap met de belofte dat ik vandaag met hen naar de dokter zou gaan, als het niet beterde.
En toen werd het ochtend, en stonden ze allebei vol kleine rode vlekjes, een beetje zoals de windpokken. Dat kon het echter niet zijn, want die hadden ze al gehad, en vooral, die manifesteren zich niet plots na een nachtje met een stuk of vijftig tegelijk.
Nu waren de jongens vrijdag van sportkamp thuisgekomen met een briefje dat een van de kinderen daar ‘krentenbaard’ had, een vrij onschuldige maar besmettelijke ziekte waarbij er zich allemaal vlekjes ontwikkelden die blaasjes konden worden. Ik had er nog nooit van gehoord, en googlede het dus even. Het blijkt beter gekend onder de naam ‘Impetigo’, maar ook dat was me onbekend. Het is dus een stafylokokkeninfectie, op zich niet ernstig, maar veroorzaakt wel serieuze jeuk.
Ik dus met hen naar de dokter, en die bevestigde het vermoeden. Hij heeft hen meteen een specifiek antibioticum voorgeschreven, en iets tegen de jeuk. Intussen staan ze nog meer vol met vlekjes, maar is de jeuk perfect beheersbaar, en zolang ze de blaasjes niet openkrabben, is het eigenlijk niet erg.
Enfin, ’t is weer mooi dus. Vandaag hebben we dan maar een rustdagje ingelast, iets wat we eigenlijk sowieso van plan waren, omdat de jongens doodop zijn. Niet dat Merel wilde slapen, maar ze heeft deze morgen wel tot tien uur geslapen, en dat wil ook wel wat zeggen.
Ze hebben rustig gespeeld, en toen waren Merel en Kobe plots verdwenen, richting ons kamer. Ze hielden wel contact met Wolf hier beneden via de telefoon, want ze hadden plots de interne lijn ontdekt. Na een tijdje werd Wolf te nieuwsgierig, en trok hij ook naar boven. Haaa, rust!
Ze bleken een feestje te hebben georganiseerd. In ons kamer hadden ze een stuk vloer vrijgemaakt, het salontafeltje omgetoverd tot bar (Wolf was me netjes komen vragen of ze ananassap kregen), en de radio aangezet.
Na een tijdje moest ik komen kijken, en ik heb dan maar drie kommetjes chips meegenomen, tot grote vreugde van het gebroed. Ze lieten een netjes ingestudeerd dansje zien (zelfs Merel deed dapper mee), en hielden een ‘gitaarconcert’. We hebben zelfs nog samen staan dansen ^^
Enfin, rustdagjes zijn prima voor de creativiteit. Zelfs als ze verstoord worden door rode vlekjes.
