Acta Diurna de muliere ludenti
Kinderverjaardagsfeestjes, dat blijft amusant! Zeker als het best wel mooi weer is, de kinderen goed gezind zijn, en er heerlijke taart, hamburgers en hotdogs zijn.
En kleine meisjes die met heel veel plezier en gegiechel show staan geven ^^
Gelukkige verjaardag, Alexander!
Van die mooie donderdagen, waarop je niet echt iets gepland hebt: ik kan het u ten zeerste aanbevelen.
In de voormiddag heb ik eigenlijk gewoon een pak administratie weggewerkt, en samen met de kuisvrouw een paar dingen aangepakt. Ik ruim dan op, zodat zij beter kan schoonmaken. Eten hoefde ik maar op te warmen, en toen had ik zelfs tijd om een half uurtje in volstrekte rust in de hangmat te liggen. Zonder kinderen die vanalles kwamen vragen, of gewoon joelend voorbij renden. Stilte. Oef.
Maar langer dan een half uur hou ik dat dus niet uit, ik kan niet echt stilzitten. Ik ging dan maar aan mijn fiets prutsen, en stelde vast dat mijn licht écht niet meer werkte, wellicht als in: lampje kapot. En dat had ik nu niet liggen. Maar mijn kapotte bel vervangen, dat ging wel. En nu heb ik dus zo’n mega cool (en spotgoedkoop, uit de Action) geval met een kompas! Moeha!
Nog wat later ging ik Merel afhalen van school – de jongens zaten op de generale repetitie van het scoutstoneel – en aten we wat van de blauwe druiven uit Peters tuin. Heerlijk!
En toen ging mijn telefoon: waarom Kobe zijn toneelkleren niet meehad? Euh… Hij had tegen mij gezegd dat de leiding wel voor iets ging zorgen. Hij moet een marginale, voetbalminnende Gentenaar spelen, en het is niet alsof wij hier Buffalogerief liggen hebben. Maar bon, enig denkwerk later reed ik met een vrolijke Merel achterop, en een grote plastiekzak met een trainingsbroek, een wit marcelleke met daarop in blauwe alcoholstift “Buffalo 9000”, en een blauw petje naar de scouts. Het werd in dank afgenomen.
We fietsen zachtjes terug, en ik zweette me te pletter. Zomaar eventjes 29 graden, zeg!
En ’s avonds aten we gewoon buiten. Half september, in onze T-shirt, en we genoten ervan.
Heerlijk gewoon!
En dàt het nazomert!
Gisteren was het al 28°, vandaag zal dat niet minder geweest zijn, denk ik. Ik haalde de jongens af van de muziekles om drie uur, gaf iedereen een vieruurtje, ze deden snel hun huiswerk, ik pakte een hoop gerief in, en wég waren we, richting Blaarmeersen.
Ik vermoed dat het kwart voor vijf was tegen dat we er waren, en we hebben dus een uur kunnen zwemmen. We waren overigens duidelijk niet alleen. Ik laat u even meegenieten van een paar foto’s, getrokken rond half zes. Half september, mensen, half september.
Tegen kwart voor zes riep ik ze uit het water, trokken de jongens hun rugbykleren aan, en renden ze – bijna te laat – naar het veld.
Merel en ik, wij genoten nog verder van de zon en van onze picknick.
Zo’n nazomers, dat mag van mij wat langer duren.
Deze morgen begon lekker vroeg – half negen op de muziekschool, jawel – maar was dan ook productief. Maar vooral de namiddag was heerlijk: ik bracht Merel naar een verjaardagsfeestje, stopte Bart onder een dekentje – hij is intussen toch wel behoorlijk ziek – en ging met Wolf de fiets op. Kobe mocht helaas niet mee, die zaagt al dat de 800m naar school te ver zijn…
We fietsten langs het Gaardenierspad, de brug over, en de stad in.
Daar was OdeGand bezig, en er heerste een ongelofelijk gezellige drukte, met overal muziek.
Eerst haalden we een ijsje, en dat aten we op op de kademuur van de Graslei, terwijl een sitarspeler het beste van zichzelf zat te geven op het waterpodium, en wij keken hoe de kano moede naar zee schoof.
Daarna wandelden we naar de Cora Kemperman, omdat er nieuwe wollen jassen waren binnengekomen. Ik werd meteen verliefd op een getailleerd prachtexemplaar met grote kap. Duur, dat wel, maar bon, het is een winterjas met alpaca en mohair. En vooral ongelofelijk mijn goesting.
Daarna liepen we nog verder rond, naar de Kouter, om even hoogte te nemen van de Cultuurmarkt (fotoverslag op Gentblogt). We hebben ons er helaas weg moeten haasten: ware het niet dat Bart ziek in zijn bed lag, en we om vijf uur Merel moesten ophalen op dat feestje, we waren veel langer blijven rondhangen.
Maar Merel had zich schitterend geamuseerd bij haar Louis – die ging eerst enkel zijn drie meiden vragen, de onafscheidelijke Merel-Lieze-Flore – en was heel knap geschminkt als ijsprinses.
Enfin, een heel erg fijne namiddag gehad. Ik moet dat vaker proberen doen, zo’n moeder-zoonmoment.
Net zoals vorig jaar was er ook dit jaar een clubdag bij de GRFC, of de Ghent Rugby Football Club. Ik was gevraagd om het te presenteren, en eigenlijk zat het wel goed in elkaar. In elk geval minder chaotisch dan vorig jaar :-p
Helaas was er gigantische file rond Erpe-Mere, en zaten blijkbaar nogal wat mensen vast in die file, maar bon. Kwart over zes liet ik de voorzitter aan het woord, daarna de gloednieuwe trainerscoach, en dan stelde ik de ploegen van de -12 jarigen voor en stuurde hen richting veld. Ha ja, de kleintjes hebben toch niks aan al dat gespeech.
Er kwam nog een woordje van de secretaris, de rest van de teams werd voorgesteld, en er volgde een grote gezamenlijke training, mét ouders erbij. Afsluiten deden we met versgebakken frietjes ^^
Eigenlijk was het vooral een bijzonder gezellige boel, mede dankzij het excellente weer natuurlijk. Ik trainde niet mee, ik nam foto’s, terwijl Merel met haar rugbyvriendinnetje Hasse (en haar mama) vrolijk ronddrentelde. De hele reeks is te bezichtigen op de FB pagina van de rugby, ik geef er hier ook een paar mee.
Hoofdtrainer Michel stond het even uit te leggen.
Aangezien Kobe nu in het derde leerjaar zit, mag hij ook beginnen met notenleer. Hij kijkt ernaar uit: hij loopt ganse dagen te zingen, en is verzot op muziek.
Gelukkig valt het nog mee qua uren: op woensdag heeft hij les van half twee tot drie, en heeft Wolf intussen gitaarles van tien voor twee tot drie. Die twintig minuutjes houdt hij zich daar wel bezig, met zijn gitaar, met vriendjes, of met zijn gsm.
Op zaterdag is het net ietsje lastiger voor mij: Kobe heeft notenleer van half negen tot half tien, en dat piekt. En dan mag ik een uurtje later opnieuw naar Evergem kletsen, want Wolf heeft notenleer van half elf tot een. Met de fiets gaan vind ik voor hem nog geen optie: hij moet het drukke kruispunt aan de R4 over, en het is er, ondanks de lichten, écht niet veilig. Afslaande auto’s, weet u wel?
Maar bon, morgen gaan ze van start. Kobe popelt nu al.
In mijn lesrooster voor september heb ik de donderdag vrij. Da’s een van de duidelijke voordelen van 4/5 te werken, echt. Maar concreet betekende dat voor mij voor ’t eerst in twee maanden een dagje voor mezelf, helemaal alleen. Enfin ja, om half vier moest ik wel weer de kinderen ophalen, maar bon, lang genoeg om intens te genieten dus.
Ik hielp de kuisvrouw eerst met opruimen, deed wat administratie en dergelijke, at vroeg, en nam toen warempel de fiets richting Gent.
“Hoezo, warempel? Het is toch maar vijf kilometer?” (Ik hoor het u al denken.)
Ja, maar de weg van hier naar Gent is nu niet bepaald de gezelligste en veiligste om met de fiets te doen: ofwel moet ik langs de drukke Wiedauwkaai, ofwel via de Ferrerlaan, en da’s ook niet bepaald een cadeau. Tot eigenlijk een dik jaar geleden: toen kwam de Gaardeniersbrug erbij, en meteen ook het Gaardenierspad.
“Huh?” (U denkt wel luid, vandaag.)
De Gaardeniersbrug, da’s die nieuwe fiets- en voetgangersbrug aan de Tondelier, die parallel loopt met de Wondelgembrug. U weet wel, met die nieuwe trambrug erbij die nog niet in gebruik is, daar aan de Gasmeterlaan. Het resultaat is dat ik vanuit Wondelgem eerst een eindje langs de Morekstraat over de fietssuggestiestrook moet, maar dat ik dan kan afslaan naar dat Gaardenierspad (enkel voor voetgangers en fietsers), dat door de Wondelgemse Meersen loopt, uitkomt op die brug, en dat ik dan enkel nog de Blaisantvest moet oversteken, de Molenaarsstraat moet doorpeddelen, en uitkom op de Lievekaai. Vandaar is het eenvoudig langs het Gewad (amai mijn gat, die kasseien!) de Jan Breydelstraat in, brugje en Hooiaard over, en ik sta op de Korenmarkt.
Geen twintig minuten toe, ik zeg het u, met de auto haal ik dat niet!
Ik was oprecht verbaasd over dat nieuwe pad en de brug, genoot intens van de heerlijke zon, en reed naar de Cora Kemperman. Ha ja, want ik ben toe aan een nieuwe winterjas, en daar waren nieuwe modellen binnengekomen die me wel wat leken. Helaas, het viel toch nog niet zo mee als gedacht. Geen nood, ik fietste langs de stadshal en genoot even van de pianomuziek.
Mijn dieet indachtig ging ik niet voor een ijsje van de Australian, maar stopte bij de Moochie voor een Frozen Yoghurt met verse aardbeien en mango. Man, dat smaakte dubbel zo lekker omdat het in verhouding zo mager is 🙂
Ik ging nog even langs bij de Hema, kocht daar wat kleine spullen, stopte alles in mijn fietstassen, en fietste fluitend naar huis terug. Enfin, naar de kinderen.
Maar man, dit dagje heeft me deugd gedaan!
Vandaag was er weer rugby, na twee maanden vakantie. De zon scheen, de kinderen hadden er zin in, en… Wolf mocht dus niet. Hij loopt zelfs nog op krukken, van rugby was er dus geen sprake. Het piekte, zei hij: hij wilde zo graag meedoen, maar dat ging uiteraard niet. Dus keek hij maar, en probeerde nog iets op te steken.
Ernest was er ook, het tweede zoontje van Gwen en Erik. Voetbal is niks voor hem, maar rugby hopelijk wel. Wel ironisch: in Zuid-Afrika is voetbal de zwarte sport, en rugby de blanke sport, en hun twee zonen doen het net andersom ^^
Merel amuseerde zich ook te pletter: er was namelijk Hasse, een ander hoogblond klein mormel wier broertje ook speelt, en met wie zij zich de hele tijd al giechelend heeft geamuseerd. Met veel dank aan de mama, overigens: die zag het zitten om met die twee meisjes een soort training op zich te houden. Fijn om zien!
Jammer eigenlijk dat Wolf niet kan stappen, of we hadden er een heerlijke wandeling van gemaakt!
