Amusement – Pagina 225

17/12/201426/12/2014

Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu!

Wie zin heeft in een complexloze, maar toch niet geheel inhoudsloze typisch Franse komedie, die moet echt naar deze film gaan kijken. Serieus.

Deze morgen waren de collega’s en ik namelijk van toezichtsdienst bij de leerlingen van de derde graad in de Sphinx. De film was gekozen door de leerlingenraad, maar wij dachten er het onze van: “Het zal wel weer wat zijn…”

Wel, ik heb gegniffeld, gegrinnikt, gegierd en tranen gelachen. Echt waar. De film is heerlijk Frans, ongelofelijk herkenbaar, en ongemeen amusant. De hele zaal leerlingen was dan ook stil, we hebben geen enkele opmerking moeten maken (het kan ook zijn dat de ‘zware gevallen’ lagen te slapen natuurlijk, maar bon).

Ik geef u even de korte inhoud mee, geplukt van Cinenews.be:

Claude en Marie Verneuil zijn afkomstig van katholieke ouders uit de grote provinciale bourgeoisie en nogal conservatief. Maar ze zijn altijd ruimdenkend geweest. Het was echter even slikken toen hun eerste dochter trouwde met een moslim, hun tweede met een Jood en de derde met een Chinees. Hun hoop dat hun laatste dochter toch voor de kerk trouwt wordt aangewakkerd wanneer ze vernemen dat ze een brave katholieke jongen heeft ontmoet.

Of zoals mijn collega het formuleerde: “Dit is de ideale film als je even een winterdipje hebt, wanneer je behoefte hebt aan een gulle lach, en een oppepper nodig hebt.”

Ik geef haar volledig gelijk.

14/12/201425/12/2014

Omen II

De vorige was in mei, maar het lijkt eigenlijk veel korter: de “vikingen”larp Omen. Toen was het killig, nu was het ronduit koud. Al hadden we eigenlijk niet te klagen, gezien het weer donderdag en vrijdag overdag: alles lag zeiknat, maar het regende niet meer, en deze morgen kwam zowaar de zon ook boven.

Ik heb me uit kunnen leven: eerst als vrouw van de overleden schout van het dorp, en de rest van het weekend als Karia, huurlingengeneraal van de zwaarste groep elitekrijgers die er rondloopt in het land. Héérlijk om spelen: mijn verschijning op zich alleen al boezemde overal ontzag in. Alleen wou ik dat ik zo goed kon vechten als mijn personage…

Maar je kan niet alles willen, natuurlijk ^^

06/12/201422/12/2014

Sinterklaas

Ook al weet Wolf al dat hij niet echt bestaat, toch komt de Sint nog voor hem.

Ze kregen elk een rijkgevulde snoepverzameling, Merel kreeg het felbegeerde kleedje van K3, Kobe kreeg Skylanderkristallen voor zijn nieuwe spel, en Wolf kreeg een brief van de Sint, waarin vermeld stond dat hij een downloadcode voor Minecraft op PC kreeg. Alledrie content dus ^^

05/12/201422/12/2014

Goed gevulde, fijne dag

Er zijn zo van die dagen waarbij het ene op het andere volgt, maar dat alles gladjes verloopt, en dat je met een zelfvoldaan gevoel in bed kruipt. Wel, vandaag was er zo eentje 🙂

Ik wandelde te voet met de kinderen naar school, en nam meteen mijn fototoestel mee: de Sint kwam namelijk langs!

Daarna ging ik rustig wat verder verbeteren, en reed ik tegen twaalven de stad in. Ik had namelijk volgens traditie afgesproken met Gwen om samen te lunchen. Dat werd een Aziatisch restaurantje in de Limburgstraat, een noodle bar. Ik moet zeggen: de maaltijdsoep was dik in orde, het gezelschap nog meer. En ik kreeg zowaar een verjaardagscadeautje!

We kletsten honderduit, zoals dat hoort, vooral over kinderen en werk – dat komt ervan, als je twee leraars Latijn in dezelfde klassen in verschillende scholen van dezelfde scholengroep samenzet, natuurlijk – en genoten intens. Het gesprek werd verdergezet in de Barista in de Vlaanderenstraat, bij een stevige koffie.

En eigenlijk vonden we het allebei jammer dat we alweer naar huis moesten voor de kinderen. We kijken ernaar uit dat we ongegeneerd langer kunnen blijven zitten, wanneer de kinderen groot genoeg zijn. En er minder verbeteringen liggen te wachten, dat ook.

Enfin, ik ging nog snel een nieuwe zonnebril kopen – de vorige ligt ergens in de Ardennen, jammer genoeg – en was net op tijd thuis om de kinderen nog op te vangen. We aten een vieruurtje, ik draaide er nog snel een verbetering of twee door, en we vertrokken naar Barts kantoor. Ha ja, want ook daar kwam de Sint! Er waren pannenkoeken, massa’s chocolade, en ook cadeautjes.

Enfin, al bij al een fijne dag! Al had ik misschien wel wat meer moeten verbeteren. Ach ja…

29/11/201419/12/2014

Ankoria 10 – Goudkoorts

Het was vroeg, deze morgen. Maar iets over achten zat ik met drie jongens in de auto – Kobe, Wolf en diens beste vriend Wout – richting Meeuwen-Gruitrode. Voorbij Leopoldsburg. Meer dan twee uur rijden dus. Urgh.

Maar de opgewonden en stralende gezichtjes op mijn achterbank, en het geklets honderduit, zeiden eigenlijk genoeg. Na dik twee uur reed ik door het kletsnatte gras, zagen we al overal enthousiaste kinderen op elkaar slaan met latex wapens, en zagen de jongens dat meteen weer zitten.

Er werd gevochten met maya’s tegen conquistadores, en geluisterd naar zonnekoningen (of zoiets).

Negen uur later zaten we opnieuw in de auto, deze keer net iets minder opgewonden, en vooral moe, eigenlijk. We hebben ongelofelijk veel geluk gehad met het weer: koud, maar wel stralende zon, en dat scheelt een pak als je de hele dag buiten moet lopen. De jongens hebben quasi geen seconde gezwegen en het ganse spel nog besproken. In elk geval vond ook Wout het voor herhaling vatbaar.

Op naar de volgende Ankoria!

29/11/201410/12/2014

365 – 29 november 2014 – van piraten en conquistadores die konkelfoezen

23/11/201408/12/2014

Van dammetjes, boswandelingen en – uiteraard – tanks

Erg lang werd er door onze nakomelingen eigenlijk niet geslapen, maar aangezien de onze nogal zelfstandig zijn, en die van Roeland en Sarah nog niet, stonden die op. Samen met oma, want die kan toch niet slapen als er kleine mormels rondcrossen. Opa daarentegen, die wordt blijkbaar pas wakker als er zes apen naast hem staan te springen, te roepen en te giechelen.

Waarna die arme opa gelukkig op zijn positieven mocht komen bij het ontbijt. We hadden bijna medelijden.

Na nogal wat vijven en zessen vertrokken we naar een beetje verderop, waar we een dambaar riviertje hadden gezien.

De mannen bleven daar achter (met de twee meisjes in de buggy’s), terwijl ma, Sarah en ik een deftige wandeling probeerden te maken. Alleen hadden ma en ik geen laarzen aan, en bleek de modder uiteindelijk toch wel wat te diep.

Toen ons ma trouwens probeerde om elegant over een poel te springen, bleef ze met haar voet achter een braam hangen, en viel ze languit in de modder. Sarah en ik sprongen verschrikt toe om haar recht te helpen, en zetten het toen op een onbedaarlijk lachen. Tsja…

Intussen was er ijverig gedamd: zowel op de grote rivier, als op het kleine stroompje dat over het weggetje liep, en dat vakkundig een nieuwe bedding had gekregen. En wij kregen drie drijfnatte jongens, zodat we alsnog eerst langs het huisje terug moesten – voor de jongens en ons ma, dus – om droge en propere kleren te nemen, vooraleer we konden gaan eten.

Bon, een hoop droge kousen, schoenen en broeken later konden we naar Houffalize, waar we na enig zoekwerk een pizzeria vonden. Het duurde helaas nog langer dan gisteren. Toegegeven, we waren met elven, maar hoe lang kan het duren om een pizza te bakken zeg!

En uiteraard moest er daarna nog naar een tank gekeken worden. Ha ja.

Thuis moest er opgeruimd worden, en intussen ook in bomen geklommen.

Enfin, twee uur later, tegen een uur of zeven, waren we opnieuw thuis, en moest ik me door bergen was heen werken, maar hadden we wel een fantastisch weekend achter de rug.

Dank u, ma en pa, we hebben er van genoten! Volgend jaar weer?

23/11/201408/12/2014

365 – 23 november 2014 – ma’s eerste selfie

22/11/201408/12/2014

Houffalize, streek van de tanks

Na een rustig ontbijt en wat gezellig geklets

zetten we allemaal samen aan richting Wibrin, om daar een tank te gaan bekijken. Ha ja, mijn pa is meer dan gefascineerd – bij momenten geobsedeerd – door alles wat met Wereldoorlog II (en ook wel een beetje I) te maken heeft, en daar horen tanks uiteraard bij.

Deze tank was overigens de max, omdat het eigenlijk maar een halve is, en je er dus in kan. Wat – ik moet het u eigenlijk niet eens zeggen – meer dan uitgebreid gedaan werd. Ik ben er overigens nog uitgevallen: terwijl ik met mijn koppetje door het kijkgat stond te lachen, schoot mijn hiel van het staplatformpje af, en schoot ik dus met mijn bakkes keihard tegen de rand van het kijkgat. Auw. Het ziet gelukkig niet blauw, maar het voelt zo wel. Een zeer bakkes van uit een tank te vallen, ge moet het maar weer doen…

Enfin, we reden verder, tot aan een pracht van een stuwdam, waar je ook echt het water kon zien vallen. Fijn ^^ De kinderen vonden het de max, en het uitzicht was prachtig.

En Marne en Kobe, die twee zijn blijkbaar zot van elkaar. Ze liepen voortdurend hand in hand, en Kobe droeg ongelofelijk veel zorg voor zijn kleine nichtje. Al ben ik zelf ook gigantisch in de lach geschoten met haar. Ik wilde haar ook een handje geven, maar aan de ene hand had ze dus Kobe, en in de andere hand droeg ze haar olifantje. Toen ik mijn hand uitstak, moest ze geen fractie van een seconde nadenken: “Floep”, zei ze, en de olifant vloog in haar mond. De foto is onscherp omdat ik zo aan het schateren was.

We reden nog wat verder, tot in La Roche, en gingen er iets eten. Wij dachten aan een kleinigheid omdat het dan ook vrij rap zou gaan, maar de bestelde croques, spaghetti en balletjes in tomatensaus lieten bijzonder lang op zich wachten. Ach ja, het was niet alsof we haastig waren, we hadden eigenlijk alleen behoorlijk wat honger :-p En Marne, die sliep door alles heen.

Na het middageten gingen we rondhossen in het kasteel van La Roche. Geef toe, een pracht van een kasteelruïne onder de stralende zon, dat kàn je toch gewoon niet negeren?

Aansluitend liep ik nog snel een winkel binnen voor ondergoed en T-shirts voor de jongens – hun zak met kleren staat nog thuis op hun bed, netjes volledig ingepakt; gelukkig zaten de schoenen en laarzen apart, en lagen de jassen los in de auto – en reden we naar een “bellevue” op de weg terug. Bart had geen zin in de wandeling en wilde al beginnen koken, en hij liet ons dus achter voor een stevige afdaling, en, logischerwijs, klim. Ons pa lieten we aan het begin van de helling achter om alle hijgproblemen te vermijden, maar hij vond het zitten in een bos op een omgevallen boom best aangenaam, zo bleek.

Het begon al te schemeren toen we terug naar huis reden, en daar had Bart al ijverig staan zwoegen in de keuken. Bij wijze van verjaardagscadeautje had hij everzwijnengebraad gemaakt met boschampignons en drie soorten puree, voorafgegaan door blokjes paté en andere hapjes. Lieverd, dank je!

Er werd eerst nog een spelletje Jenga gespeeld met de kinderen

en daarna vlogen ze in bed, waarna wij gewoon nog in de zetel hingen, Sarah, ma en ik scrabbelden, en iedereen eigenlijk gewoon vroeg ging slapen wegens compleet uitgeteld. Poeh.

20/11/201430/11/2014

Pedagogische Studiedag

Qua timing had het een pak beter gekund, dat geef ik toe. Zo’n paar weken voor de examens is niet ideaal, maar bon, het lag blijkbaar vooral aan de pedagogische begeleidingsdienst die wilde komen spreken.

Bon, eerst dus een dik uur ‘interactieve presentatie’. Mja. Ik kan niet zeggen dat ik iets nieuws geleerd heb, en dat gold blijkbaar voor het overgrote deel van de collega’s. De aansluitende vakgroepvergadering was wél zeer zinvol, en we gaan die zelfs nog op een latere datum verderzetten.

De zelfgemaakte lasagne van onze onovertroffen kokkin Anja voldeed aan alle verwachtingen, en daarna prezen we de goden gelukkig voor het goede weer: een deel van ons ging met gids wandelen in de Bourgoyen, een deel sprong op de fiets om onder leiding van de collega geschiedenis een boeiende fietstocht door Gent te maken, en 25 van ons werden door de schoolbus gedropt aan de torentjes van het Rabot, om dan op de Lievekaai in kayakken en Canadese kano’s te stappen. De max, gewoon!

Ik wilde foto’s nemen, en kreeg daarom de zoon van onze werkman Pierre – beiden uitmuntende en bijzonder ervaren kayakkers – mét hond in een cano toegewezen. Zalig gewoon! Ik heb er gigantisch van genoten, en het volledige fotoverslag krijgt u nog, zodra het op de schoolwebsite is verschenen. Gent vanop het water is een compleet andere ervaring. Een kayaktocht op de Gentse binnenwateren: ik kan het iedereen aanraden! En als daar dan nog taart en koffie op volgt in de kayakclub, kan het voor mij al helemaal niet meer kapot. Dank u, directie!