Nieuwjaarsbrieven, deel twee
Omdat ik maar een beperkte hoeveelheid kan uploaden per week, kreeg ik niet alle nieuwjaarsbrieven online in één post. Hier volgt dus deel twee, blijkbaar enkel te bekijken via PC, en niet via tablet. Tsja.
In elk geval meenden de kinderen het wel.
Kobe, de eeuwige toneelspeler:
Alexander met toch wel een leuke tekst:
Wolf had dan weer twee versies van zijn net iets volwassener brief. Hij wordt groot, mijn Wolf.
En dan waren er ook nog nieuwjaarsbrieven in Ronse, bij Omaly. Onze brieven waren dezelfde, ik heb ze dus niet nog eens opgenomen. Maar Liv had uiteraard nog iets nieuws, ook al was ze blijkbaar nogal verlegen om hem op te zeggen.
En Bo is uiteraard nog te klein voor een nieuwjaarsbrief, maar die gaf gewoon een dikke knuffel. Kan ik mee leven ^^
Nieuwjaar 2015 in Ronse
Uiteraard kon het nieuwjaren in Ronse niet achterblijven, en dus togen we deze middag naar gindse contreien.
Er werd geaperitiefd, en er waren nieuwjaarsbrieven, uiteraard. Met veel gegiechel en gedoe, en fijne cadeautjes.
Wolf kreeg vier boeken van Minecraft, en hij en Kobe sprongen nog net geen gat in de lucht! Kobe kreeg daarna – nonkel Koen vond het zo zielig dat hij anders als enige niks kreeg – ook nog een hele leuke doos met zelf te maken vlieg”tuigen”. Leuke dingen! En Merel was helemaal weg van haar cadeautje: een minikeukentje in hout – “Kijk mama, met een peper- en zoutvaatje, en bloemen!” – en een soort sjaaltje-kapje-mutsje van Hello Kitty, dat ze trouwens de hele middag heeft aangehouden.
Nelly had opnieuw zelf gekookt, en het was verdomde lekker! Als voorgerecht (en hoofdgerecht voor de kinderen) heerlijke vol-au-vent, als hoofdgerecht een Ardeens gebraad met spruitjes, boontjes in spek, erwtjes en worteltjes, en uiteraard kroketten.
En als dessert een fantastische taart van bij Burez, een Saint-Honoré maar dan in een moderne versie. Lekker, maar zwaar!
Er werd ook ongelofelijk veel gespeeld.
Tussendoor kon Bart weliswaar wel een tukje doen, maar hij was hoe dan ook doodop, dus erg lang zijn we dan niet meer gebleven.
Nelly, bedankt voor de fijne middag, en voor de cadeautjes!
365 – 03 januari 2015 – we spelen een spel vandaag!
Nieuwjaar 2015 in Zomergem
We waren uitgenodigd tegen vier uur bij ons ma, en tegen half vijf waren we er, om dan nog de eerste te zijn. Ons ma was al bijna ongerust…
Enfin, iets later kwam ook mijn jongste broer toe met de kinderen, we aten pannenkoeken en een klein stukje taart, en nog wat later kwam ook mijn andere schoonzusje met de kinderen toe. Mijn oudste broer was, zoals altijd, wat later.
Bij de aperitiefhapjes hoorden ook de nieuwjaarsbrieven, en ik heb ze deze keer vastgelegd voor de familiekronieken, gewoon omdat ze zo schattig waren.
Eerst dus Marne, mijn kleine überschattige metekindje, met haar sterretje:
Daarna de tweede jongste, Merel dus. Die haar nieuwjaarsbrief al compleet vergeten was:
Ook Marie-Julie was niet helemaal tekstvast meer:
Nand was alweer meer de showman:
De brieven van Alexander, Kobe en Wolf volgen in een latere post, wanneer ik ook die heb kunnen uploaden.
Marie-Julie had van mij – ik ben haar meter – een doos gekregen met twee prinsessenjurken in, een roze en een blauwe. Merel had al haar K3-kleedje aan, en Marne wou dolgraag de blauwe aantrekken. En toen hadden we dus drie blonde prinsesjes:
In elk geval werd er intussen ook duchtig gespeeld, vooral met monster Jeroen:
We aten allemaal brood met massa’s kaas, ons ma hield een heuse brie-queeste, er werd ijstaart naar binnen gespeeld, en mijn broers en ik zaten gezellig op elkaars kap, zoals altijd. Maar na het dessert zijn we bijna onmiddellijk naar huis gegaan: Bart was intussen helemaal gecrasht en zag zelfs bleek, en ook de kinderen waren behoorlijk moe. Het was dan ook half tien tegen dat ze in bed zaten. Alle vier ^^
Enfin, een hele fijne avond gehad. Merci, ma!
Kerstmarkt? Nee bedankt.
Na alweer een rustige ochtend vond ik dat Bart nog wel wat rust verdiende, en dat de jongens wel wat beweging konden gebruiken. Ha ja, door gans de toestand met Bart is hun vakantie zo’n beetje in het water gevallen. Niet helemaal natuurlijk, maar we hebben niet echt uitstapjes gedaan en zo.
Bon, wij dus rond een uur of drie richting ’t stad. Omdat ik zo snel wagen- en-alles-wat-beweegt-ziek ben, is een volledige tramrit voor mij echt geen optie. We namen dus de auto, en reden tot aan de Ferrerlaan, daar waar de tram in een eigen bedding langs het Guislain rijdt. Om daar vast te stellen dat die halte afgeschaft is, en we dus te voet naar de volgende mochten.
We zijn doorgereden tot het eind van de Veldstraat, over de Kouter naar de hoek van de Vogelmarkt gewandeld om daar een cadeautje op te pikken, en dan rustig via de Mageleinstraat op het Sint-Baafsplein verzeild. In de kerstmarkt dus. Poeh. Da’s dus echt niks voor mij, he: veel volk, en vooral veel brol en eten. En eten en brol. Maar wel een cadeautje voor ons ma gevonden. Schaatsen konden we niet wegens Merel nog te klein – toch tussen al dat volk – en we zijn dan maar verder gewandeld tot aan de Damass: ijsjes voor Kobe, Merel en mezelf, een warme wafel voor Wolf.
Wolf mocht daarna van mij op de grote glijbaan, en Kobe kreeg een minipoesje in speksteen.
Tegen dan was het donker, en hebben we de tram teruggenomen. Op blijkbaar ook al een onorthodoxe wijze: blijkbaar via een halte die alleen in de Gentse feesten bestaat. Maar de chauffeur had ons opgemerkt, was toch gestopt, maar was toen we uitstapten ons toch even komen zeggen dat er eigenlijk geen halte was, en dat hij in de problemen had kunnen komen door toch te stoppen. Ik heb hem hartelijk bedankt – er zijn toch nog lieve mensen – en we hebben het genoteerd voor een volgende keer.
“Voor donker thuis, hé!”
De voormiddag trok zich sloom op gang, zoals elke vakantievoormiddag hier. Ik sliep lang, de kinderen keken naar de Ketnetfilm om negen uur, we ontbeten, en we lummelden wat rond.
Ik kookte uitgebreid, de kinderen aten er nauwelijks van – ook al zo’n traditie hier – en we maakten ons klaar om richting school te gaan. Niet voor de school zelf natuurlijk, al begreep Merel dat eerst niet helemaal.
Maar er was wel Pierke van Poppentheater Pedrolino, een jaarlijkse poppenkastvoorstelling met het Gentse Pierke, georganiseerd door de Orde Der Drie Wijzen. Op de voorstelling worden er ook altijd koekjes uitgedeeld, waarin drie bonen zitten verstopt, en dat zijn dan de koningskinderen in de grote Driekoningenstoet hier in Wondelgem.
Bon, wij dus vol goeie moed naar de poppenkast. Pierke, dat is een begrip hier in Gent: een goed hartje, maar vol met kwajongensstreken en vooral een ‘vrie gruute muile’. Er zijn dan ook meerdere Pierkes hier in Gent, en ik kende vooral het Spelleke van Drei Kluite uit het Huis van Alijn, en Poppentheater Magie, dat soms in de abdij speelt.
Helaas.
De decors en de poppen waren prachtig, da’s waar. We kregen het verhaal van de drie koningen, en dat mag je bijna letterlijk nemen: heel erg veel monologen, weinig actie, en misschien 15% Pierke… De teksten waren ook absoluut niet op kinderen gericht. Of kent u een zesjarige die zonder problemen de woorden ‘verwezenlijkt’ of ‘gezwicht’ kent, om er maar een paar te noemen?
Ik was overigens ongelofelijk opgelucht dat er geen van de zwarte kinderen op school aanwezig was, want ik geneerde me nu al dood: toen de derde – weliswaar prachtige – en vooral ook zwarte koning ten tonele kwam, bleek hij een “allo micro”-Frans te praten, met dus een zwaar Congolees accent, en bijzonder flauwe grappen. Nog bijna een chance dat hij dus Frans sprak, want kinderen hebben echt geen boodschap aan zijn verholen racisme. En wat dacht u van de opmerking van de plaatselijke herder dat ze de schapen wel even alleen konden laten, want dat “het offerfeest nu toch al voorbij was, en ze wel geen schapen meer nodig zouden hebben”?
Lardeer het geheel ook nog eens met een hoop reclame voor en na dat het poppentheater te boeken was voor verjaardagsfeestjes en andere gelegenheden, dat er foldertjes waren, dat het ideaal was om de kinderen stil te houden terwijl mama aan het koken is, en dat soort commercieel gedoe, en u begrijpt het al: ik ben geen fan.
Naar wat ik van andere ouders hoorde na afloop, ben ik trouwens niet alleen met die mening: er was niemand die het echt goed vond. Maar ook de kinderen hebben enkel gelachen wanneer Pierke zelf er was, met zijn gevatte opmerkingen en vrolijk gestamp. En beide jongens vonden het ook niet echt goed. Jammer, maar niet voor herhaling vatbaar dus.
Enfin, wat Wolf dan wél de max vond, was de impromptu uitnodiging van Cindy om bij Wout te komen slapen! Ze namen hem maar meteen mee, en gingen later in ’t passeren – ze moesten nog de dochter afhalen van de manège – zijn gerief wel komen ophalen. Beide jongens waren door het dolle heen!
Ik wandelde dus door de avondzon met Kobe en Merel naar huis, en toen we aan het pleintje kwamen, bleek er net een vriendinnetje buiten te komen om te spelen. En toen sprak ik voor het eerst de gevleugelde woorden: “Doe maar, Kobe, maar voor donker thuis hé!” Ik moest zowaar even slikken.
Ze worden groot, meneer! Gelukkig dartelde mijn meisje op haar laarsjes aan mijn hand door alle bevroren plassen heen, en lachte ze zoals enkel een vierjarige lachen kan.
Ik ben een gelukkig mens, meneer.
Eerste sneeuw
Veel was het niet, die eerste sneeuw: er lag nog geen centimeter, en het gras lag nog niet eens toegesneeuwd. Maar toch weerhield dat er Wolf en Merel (en een klein beetje Kobe) niet van om meteen buiten te gaan spelen, Merel zelfs in haar blote beentjes. Kou? Da’s voor mietjes, zoveel is duidelijk.
Wolf verzamelde zowat alle sneeuw uit alle hoekjes, en samen slaagden ze er toch in om twee sneeuwballen te maken. Apetrots dat ze waren! En verkleumd, dat ook, ja.
Kerstdag 2014
Ook kerstdag was in feite goed gevuld.
Naar traditie hebben de kinderen me weer eens laten slapen, en toen was er tijd voor ontbijt, een douche, opruimen, en vertrekken naar Ronse. Het deed een beetje raar zonder Bart, maar gelukkig waren Liv en Merel weer dikke vrienden:
De jongens speelden dan weer op hun iPad en zo:
Mijn schoonmoeder had voor een keertje geen traiteur aangesproken, maar nog eens zelf gekookt, en het was dik in orde: zalmcarpaccio met fijne olijfolie en roze pepertjes, tomaat-wortel-pompoensoep, kalkoenrollade met warm fruit en kroketjes, en ongelofelijk lekkere buche van Burez. Alleen die laatste heb ik op foto, de rest ben ik gewoon vergeten.
Het resulteerde in het volgende zicht:
We hebben eigenlijk vrij snel gegeten, zodat we ook vrij snel richting ziekenhuis konden, bij Bart. Opnieuw moest er vanalles verteld worden, en zag Bart er opnieuw een beetje beter uit. Al is hij precies nog zeer snel moe.
Maar bon, tegen goed half zes waren we thuis, trokken we de gordijnen dicht, staken we kaarsjes aan, had iedereen zijn pyjama of slaapkleedje aan, en keken we onder een dekentje naar Frozen, die Merel van oma had gekregen.
Ook dat is Kerstmis. Heerlijk gewoon.
Kerstavond
Dat het een heerlijke dag was vandaag ^^
We begonnen heel rustig: ik heb – nog maar eens – lekker lang geslapen, we hebben laat ontbeten, en ik heb de everzwijnenragout, die we gisteren gemarineerd hebben, opgezet. Tussendoor werd er ook nog gewoon gekookt, een deel van het dessert voorbereid, en tegen twee uur stond ik met de kinderen in het ziekenhuis, waar we een – naar omstandigheden – stralende Bart zagen: netjes gedoucht, verse pyjama, geschoren, bril op, en vooral met lichtjes in zijn ogen. En vooral die had ik enorm gemist. Hij was wel nog behoorlijk moe, en had pijn, maar het was wel terug mijn Bartje! Hij is blijkbaar trouwens een “anatomische variantie”, dixit de chirurg: zijn galblaas lag niet waar ze normaal gezien behoort te liggen. Alles was dan ook nog zodanig ontstoken, dat elk plekje waar ze aan kwamen, onmiddellijk begon te bloeden, waardoor het een moeilijke en langere operatie werd. Van geen wonder dus, dat hij langer op intensieve moest.
We zijn toch wel een tijdje gebleven, de kinderen moesten vanalles vertellen aan hun papa, ook zij hadden hem duidelijk gemist.
Maar bon, tegen half vier waren we terug thuis, en konden we aan de concrete voorbereiding van het feest ’s avonds beginnen. De kinderen hadden in de voormiddag al het meeste opgeruimd, maar er moest nog gestofzuigd worden, alles netjes gezet, de tafel moest gedekt, en ik moest nog zowel voorgerecht als dessert maken. Ik had gelukkig recepten gekozen die niet al te veel tijd vergen, maar toch.
Ik had helaas gerekend op het feit dat mijn familie doorgaans iets te laat is, maar deze keer waren ze bijzonder stipt, om niet te zeggen klokslag zes uur hier. Wolf nam de honneurs als gastheer waar, terwijl ik snel uit de douche sprong en me klaarmaakte. Gelukkig duurt het drogen van mijn haar exact 1 minuut en 35 seconden…
Enfin, het werd een gezellige en zeer lekkere avond. Schoonzusje Delphine had een massa hapjes voorzien:
Intussen werden de pakjes opengemaakt, en Kobe was ongelofelijk enthousiast over zijn Skylanders:
Merel kreeg een prinsessencomputer, en Wolf en Alexander waren begeesterd door de wereldbol die ze elk van oma hadden gekregen:
Daarna kregen de kinderen vol au vent met frietjes, en begonnen wij aan het menu:
* tartaar van Sint-Jacobsvruchten met mango, gember en limoen
* everzwijnenragout met boschampignons, een peertje in wijn en kroketjes. Het recept is van Libelle Lekker, op aanraden van mijn poetsvrouw: niet al te veel werk, en vooral alles op voorhand. Een dikke aanrader, echt, iedereen vond het magnifiek.
* een verrassingspotje naar recept van Sofie Dumon uit ‘Goe gebakken’. Eigenlijk is het heel simpel: peer met chocolade in een vuurvast potje, afdekken met bladerdeeg, en vijftien minuten in de oven. Daar had ik ook versgedraaid vanille-ijs bij gemaakt: netjes getimed zodat het ijs klaar was tegen dat het desserttijd was, en dus ongelofelijk smeuïg.
Daarna waren er nog chocolaatjes en zo, maar daar is eigenlijk weinig van gegeten, want iedereen had meer dan genoeg.
Om negen uur had ik Merel in bed gestoken, om tien uur de jongens, en tegen half elf gingen ook de anderen naar huis, want ook Marie-Julie en Alexander moesten slapen.
En toen was het huis stil, en leeg. En hoe fijn de avond ook was, ik mis Bart… Kerstavond is toch niet hetzelfde zonder je geliefde.
Maar weet je: zalig kerstfeest, iedereen!