Kikewel
Merel heeft voor haar verjaardag een aantal potjes gekleurde… tsja, klei zal ik het maar noemen, zeker? Het lijkt wel stevig slijm, met bolletjes, en het lijkt op plasticine, maar het is het duidelijk niet. Je kan er super mee boetseren, en dus maakte ze vandaag Kikewel. Blijkbaar uit te spreken als Kikkewul. Geen idee waar ze de naam vandaan haalt, maar bon.
Eerst is er dus de vijver met een weide, en dan de kikker, en dan springt die in de vijver, en schijnt de zon. Ze heeft er een heus verhaaltje van gemaakt.
Toch mega schattig?
Namiddagje Lembeke
Zoals elke zondag was ons pa hier, en voor het eten speelde hij nog even schaak met Merel.
Maar voor het eerst dit jaar scheen ook de zon – toch min of meer – en dus was ik vast van plan om nog eens buiten te komen. En wat is er dan leuker dan te gaan geocachen? Ik wilde richting Lembeke, dan kon ik meteen ook een babycadeautje binnensteken bij een oudleerling van me.
En wis en waarachtig, zelfs ons pa wilde mee! Toen hij hoorde dat het telkens korte stukjes wandelen zijn, en tussenin telkens een stukje auto, zag hij dat helemaal zitten. Lang wandelen is sowieso niet aan mij en Wolf besteed, en dus gingen we met zijn viertjes vrolijk cachen.
Het begon helaas niet zo goed: de eerste cache van de dag, RR11, liet zich niet vinden. Tsja… We reden dan maar iets verder, en vonden er drie op rij van de Zoekerwtjes, die alle drie heel leuk gedaan waren: een eekhoorntje met een touwtje hoog in een boom, een stekkerdoos op een elektriciteitscabine, en een holle afgezaagde tak… Leuk!
Nog wat verderop stopten we in een heus stukje Lembeekse bossen, en vonden er een ongelofelijk mooie cache met een gans zoeksysteem. Dat systeem hadden we bijzonder vlug door, maar toen Wolf het nog even wilde laten zien aan Merel, sprong er een touwtje. Ook al had Wolf echt geen kracht gezet, we voelden ons toch een beetje schuldig, ja. Een beetje verder lag er dan nog een opgeloste mysteriecache, die verdomd goed begraven lag, maar die we dankzij de spoilerfoto’s toch vrij snel konden lokaliseren.
We reden Lembeke binnen, gaven het cadeautje af, en pikten meteen nog een laatste cache mee in het Scheutbos tussen de kasten van villa’s. Een moeilijke, bijna opgegeven, maar uiteindelijk toch nog gevonden.
En toen was het welletjes: tegen vijf uur waren we thuis voor koffie en verrukkelijke merveilleuxtaart. Heerlijke namiddag gehad, intens genoten van de buitenlucht en het feit dat het eens niet aan het regenen was, en af en toe zelfs niet grijs was!
Eerste concert van Cantandum!
Dat ik een fervent koorzanger ben, dat kon u hier al vaker lezen. Dat we met de helft van het ter ziele gegane Cantabile een nieuw koor hebben opgericht, ook.
En nu is er dus het eerste concert van dat nieuwe koor, zijnde NIEUW. Het is een nieuwjaarsaperitiefconcert, zeer uiteenlopend qua stijlen, maar met als rode draad dat nieuwe dus.
Verwacht muziek van Leonard Bernstein, maar ook Rossini, Poulenc, Rutter, Mendelssohn… We zijn er nog op aan het zweten, maar we hebben een excellente dirigent, een van de vaste dirigenten van het conservatorium, Geert Soenen, en voor hem moet het uiteraard goed zijn, of hij zou het niet doen.
Enfin, volgende week zondag, u weet dus wat gedaan. Kaarten te krijg via mij, of via de website. Liefst via mij natuurlijk. Gans mijn gezin en ons pa zullen er ook zijn, en het glas achteraf is inbegrepen in de prijs.
Tot zondag!
Huisje Weltevree en Start!, twee fijne caches.
Toen ik deze voormiddag naar de kinesist moest, wilde ik daarna, ondanks het grijze, druilerige weer, toch nog een geocache meepikken. Ik heb het stilaan gehad met dat binnenzitten, dat grijze weer, dat passieve. Uiteraard loop ik regelmatig tegen de grenzen van mijn rug aan, maar bon, een kort geocacheding, dat moest kunnen.
Want vlak in de buurt van Barbara’s praktijk lag al serieus lang de oplossing van een multicache, Huisje Weltevree, die Wolf en ik in juli 2016 al per fiets hadden opgelost. Alleen bleek toen de uiteindelijke stash in een bos begraven te zijn, en hadden we een prikstok nodig. Toen zaten er ook wat jonge gasten op het speeltuintje naast het bosje, en ongemerkt zoeken was dus geen optie.
Achteraan Barbara’s praktijk staat ook al minstens vijf jaar een ganse hoop intussen geroest alaam, waaronder een riek die een tand mist. Ik heb die gewoon getsjoept – ze gaat die nooit vanzeleven missen – en ben in dat bosje gaan rondstekken. De GPS van mijn iPhone – ik moet dringend, maar echt dringend eens een geocache GPS kopen – sloeg weer alle kanten uit en stuurde me van hot naar her, maar bon, ik bleef vrolijk overal in de grond prikken, tot, jawel, er plots ’tok’ klonk. Onder een laagje aarde zat een plank, en daaronder zat een stuk pvc-buis van tien centimeter doorsnede, met daarin een doos. Ευρηκα! Ik had al gelezen dat het boekje niet meer beschrijfbaar was wegens te vochtig, en dus had ik zelf een filmroldoosje voorzien met daarin een logrolletje, kwestie van alles weer in deftige conditie te kunnen achterlaten. Er zat ook nog een heel leuke travel bug in, eentje die al jaren aan het rondzwerven was en naar zijn oorspronkelijke plekje terug wilde, en laat hem nu toch wel in een van de caches van zijn baasje zitten zeker!
Enfin, ik had er helemaal een goed gevoel door.
Dat werd nog versterkt door het feit dat ik, door die cache te loggen, gemerkt had dat een korte multi hier op de Dries van Wondelgem net gearchiveerd was, eentje van dezelfde legger als die van Huisje Weltevree. Doodjammer, want dat was echt een leuk kort rondje, maar de legger was intussen verhuisd en zag het niet zitten om de cache nog verder te onderhouden. Dus mailde ik de eigenaar dat ik hem gerust wilde adopteren en onderhouden. Die zag dat zitten, vroeg een transfer aan, waar prompt op gereageerd werd, en ik kreeg die cache onder mijn hoede. Het potje was verdwenen door de werken op Den Dries, en dus nam ik – voor het eerst sinds de rugperikelen – heel voorzichtig de fiets en fietste naar de kerk, om daar de cache weg te steken. Het fietsen lukte wonderwel, maar het zou toch nog voor geen grote afstanden mogen zijn. Ik controleerde ook nog even de opgaves van de multi, zag dat er hier en daar een paar dingen onleesbaar waren geworden, en paste de opgave aan.
En zo heb ik vandaag een cache van anderhalf jaar geleden eindelijk afgerond, en een van onze allereerste caches gered van de vergetelheid. Go me!
Nieuwjaar in uitgesteld relais
Het is nu toch al een paar jaar zo dat we pas de zondag na nieuwjaar naar Ronse gaan. Ik vind dat een prima idee: zo kan iedereen op nieuwjaar zelf rustig wakker worden, uitbuiken en suffen. En dan geniet je extra van het diner op die zondag.
Vandaag waren we dus netjes om twaalf uur present bij Omaly, en zij was een heel pak minder zenuwachtig dan op kerstdag, gelukkig maar. De sfeer zat meteen heel anders, veel gemoedelijker. Er waren hapjes, en er waren meteen ook nieuwjaarsbrieven, uiteraard.
En toen was er zalm, en daarna een fantastische kalfsblanket, en uiteraard nog taart ook.
We wasten af, ruimden op, en we zagen dat het goed was. Meer moet dat toch niet zijn, zo’n familiefeest?
Speelplezier
Deze voormiddag ging ik dus Merel ophalen bij Marie-Julie, en die kwam heel liefjes vragen of ik alsjeblief nog een koffietje wilde drinken met mama, zodat Merel nog een klein beetje langer kon blijven… Goh, ja zeker? ^^
Enfin, thuis had Bart dan gekookt, was het na de middag even rustig, en tegen vier uur ging Merel naar de scouts: de Driekoningenstoet hier in Wondelgem. Wolf zag het niet zitten met zijn rug, en Kobe, tsja, had geen goesting, want hij wilde slijm maken met zijn broer.
Maar vooral: na de scouts kwamen Lieze en Janne mee om te blijven slapen! Lieze is het beste vriendinnetje van Merel, en Janne is haar vierjarig zusje. We hadden allemaal een beetje gevreesd dat Janne nogal verlegen ging zijn, en zou beginnen huilen, maar nee hoor: grote zus was mee, Kobe is een van haar speelmaatjes op school, en Merel kent ze ook natuurlijk.
De drie meisjes hebben hier nog zitten spelen, flink gegeten, en Wolf is met hen naar boven gegaan rond acht uur, wat resulteerde in een onaards gebrul, gegiechel, gegibber, gejoel en gegil. Ik ben ze daarna nog netjes gaan instoppen met verhaaltjes en knuffels, want ze sliepen alle drie samen in Wolfs grote bed. Ik vind dat zo super van mijn tiener, dat hij zijn kamer en bed wil afstaan en zelf dan maar in Merels bed gaat slapen. En ’t is niet dat we moeten aandringen, hij biedt dat zelf aan.
Erg lang hebben ze niet meer liggen babbelen, maar Merel was dan ook erg moe van gisterenavond bij Marie-Julie, toen het vlot elf uur was geworden…
Maar ze heeft er blijkbaar intens van genoten!
Een dag van geocaches tussendoor
Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.
Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.
Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?
We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!
Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.
Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.
Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.
En de rug, die hield het zowaar uit…
Voorwaar een fijne dag, jawel!
Slijm
Dat er tegenwoordig links en rechts al eens slijm werd gemaakt, dat wist ik, maar dat het zo’n rage was? Dat had ik in de verste verte niet durven denken, nee.
Mocht u niet weten wat ik bedoel met slijm: dat is het spul dat je vroeger kon kopen in de winkel in een potteke, lekker groen van kleur: een taai, rekbaar goedje op basis van lijm dat echt aanvoelt als, ja, slijm.
Tegenwoordig word je dus verondersteld dat zelf te maken, in alle vormen en kleuren en texturen. Alleen… Vind maar eens de juiste lijm zeg! Kobe had een slijmboek gekregen van tante Delphine voor kerstdag, en ik was dus vorige week al op zoek gegaan naar knutsellijm. Vergeet dat dus maar: Action, Wibra, Zeeman, Dreamland, Colruyt, Delhaize, Carrefour, zelfs Atita: niks meer! In de Atita wist men me te vertellen dat ze de vraag aan geen kanten konden bijhouden: de lijmproducenten hadden hun productie verhoogd met 40%, maar dat was nog niet de helft van de vraag. Juist ja.
Ik had dan maar houtlijm meegebracht met dezelfde bestanddelen, maar dat bleek toch niet te werken. Ik had ook al op Facebook gevraagd of iemand nog ergens lijm wist staan, maar helaas.
En toen kreeg ik dinsdagavond een berichtje van Renzo: dat er blijkbaar massa’s lijm was binnengekomen in de Action. Zijn dochter Elena is intussen een zelfverklaard slijmexpert, en volgens haar is die lijm de beste, samen met lenzenvloeistof uit het Kruidvat (maar Action mag ook). Woensdagvoormiddag lukte het niet meer om er nog om te gaan, maar in de namiddag vonden we fluks nog een half schab lijm (van de 7 dozen die er de avond voordien stonden). Enfin, nieuwe lenzenvloeistof gekocht, en eenmaal thuis moest er blijkbaar onmiddellijk geëxperimenteerd worden. En jawel, Elena’s tips bleken goud waard!
Maar intussen hadden we al een lijmworkshop bij Elena thuis afgesproken. Ik bracht eerst Wolf naar Arwen – alweer – en bracht daarna Kobe en Merel naar Elena, die al zat te popelen. Blijkbaar had de mama verwacht dat ik ook ging blijven om te slijmen, maar dat zag ik écht niet zitten.
In de plaats daarvan ben ik eerst nog even gaan zoeken naar een cache vlakbij – tevergeefs – en heb ik braafjes in de zetel gelegen.
En dat slijm? Daar zijn ze echt wildenthousiast over: verschillende kleuren, texturen, met glitters of zonder glitters… Slijmballen!
Nieuwjaar
Nieuwjaarsdag begon, zoals altijd, zeer gezapig. Tot ik me, in slaapkleed bij het ontbijt, realiseerde dat ik van plan was om naar de Geocache Nieuwjaarsevent te gaan op de Kouter! Om elf uur… En het was kwart over tien, ik moest nog douchen, aankleden en naar ginder rijden. Tsja… Ik was er tegen twaalf uur, miste net de speech, maar zag dat er wel een goed gevulde kiosk was. Het was mijn allereerste eventcache, en het was eigenlijk wel leuk om al die andere cachers te zien. Velen van hen kwamen van een behoorlijk eind ver, en in de parkeergarage stond het vol met geocache auto’s. Wat is dat dan? Wel, bij het geocachen zoek je niet alleen verstopte locatiecaches, er zijn ook trackables: kleine voorwerpen die van cache tot cache reizen, en die je kan “spotten” door de code in te geven. Sommige trackables kan je niet meenemen, enkel spotten, zoals auto’s dus :-p Dan staat er in ’t groot achteraan een geocacheteken met een code.
Tegen kwart na één was ik weer thuis, had Bart gekookt, en luierden we allemaal samen gezellig wat.
Tegen zes uur stonden we dan in Zomergem, net zoals vorig jaar: wij zorgden voor (simpele) hapjes, Jeroen had de drank meegebracht, en Roeland zorgde voor brood, kaas en hesp voor croques uit het vuistje.
De ene was al wat frisser dan de andere, maar de grootste uitgaander was blijkbaar… ons pa! Zijn gezelschap van vorige jaren had verstek laten gaan, en dus had hij zelf maar iemand uitgenodigd, van wie hij wist dat ze ook alleen zat. Hij had voor hapjes gezorgd, Sint-Jacobsschelpen in de oven als voorgerecht, en dan had hij zowaar zelf konijn klaargemaakt! In de snelkoker, met een lekker sausje, witloof en gebakken patatjes. Zij had dan het dessert meegebracht, en blijkbaar was het half vier geworden. Wie had dat ooit gedacht van ons pa? Zelf uitnodigen, koken, opruimen, het huis gezellig… Ik in elk geval niet, en ik denk dat ons ma ook haar ogen niet zou kunnen geloven… Enfin, hij kan er maar deugd van gehad hebben ^^
Wij waren allemaal net op ’t zelfde moment toegekomen, en het was dus meteen bakske vol.
En uiteraard waren er nieuwjaarsbrieven…
En toen waren er warme hapjes, en croques, en bijzonder gemoedelijk gebabbel. Eigenlijk nog nooit zo goed overeengekomen met mijn broers dan sinds ons ma dood is. Iets dat ons verbindt, zeker?
Op u, ma. Ge zoudt ervan genoten hebben, van al uw volk.