365 – 02 januari 2018 – aperitiefje
2017 in beeld
Wat zou nieuwjaarsdag zijn zonder een filmpje waarin al mijn foto’s van de dag gebundeld worden? Het laat de kleine dingen zien die me opvielen, de dag typeerden, of die me gewoon blij maakten: een prachtige lucht, een bloem, de glimlach van de kinderen… En het is mooi om de dingen te zien veranderen en de kinderen groter te zien worden.
De filmpjes van vorige jaren zijn trouwens ook ongelofelijk fijn om opnieuw te bekijken: je ziet de kinderen gewoon opgroeien! Dit was 2016, 2015, 2014, 2013 en 2012.
De muziek is “Sound of Silence” van Disturbed.
Oudejaarsavond
Het werd een voor ons traditionele oudejaarsavond: hapjes en films. Eigenlijk had ik nog even een wandeling willen maken in de Bourgoyen, zoals ook een beetje een traditie is, maar om nu in de regen te gaan lopen… Nee, bedankt.
Bart en ik hadden gisteren al boodschappen gedaan, en dus waren er verschillende soorten chips, kaasstokjes, worstjes, dat soort onzin, en vooral ook zelfgemaakte pizzaatjes: pizzabodems gekocht, rondjes uitgestoken met een kommetje, en die dan apart belegd. De kinderen vonden het fantastisch!
En dus begonnen we rond een uur of zes met een eerste film die Merel had gekregen voor haar verjaardag: Trollen. Licht, maar er zaten echt wel een paar goeie vondsten in, vond ik. En intussen waren er dus massa’s hapjes. Daarna vonden we het nog wat vroeg om haar al in bed te steken, en kozen we nog een tweede film: “Isra en het magische boek”. Man man man, wat was dat? Zo slecht, zeg! Acteurs die gekozen zijn voor het politiek correcte, en die dan slecht nagesynchroniseerd zijn, regie die op niks trekt, een verhaaltje dat nog minder dan flinterdun is, een beeldvoering… Enfin, u snapt het wel. Merel vond het best te pruimen, maar wij hebben ons blauw geërgerd…
Daarna kwam er wat vuurwerk dat we nog liggen hadden van twee jaar geleden – ja, we waren voorzichtig, en ja, alles werkte nog – en zelfs nog vuurspatters, en toen was het tijd voor Merel om te gaan slapen. Op zich had ze wel mogen opblijven, maar hoe laat ze ook gaat slapen, ze is tussen zeven en acht uur wakker, en dan de rest van de dag niet meer te genieten…
En toen keken wij met de jongens nog naar Jason Bourne. De vorige drie Bourne films hadden we in de loop van de week bekeken, en dus nu het sluitstuk. Om middernacht keken we naar de gigantische hoop vuurwerk hier in de buurt, gaven elkaar een welgemeende knuffel, en dat was het wel zo’n beetje.
365 – 30 december 2017 – filmpje kijken
Nog eens geocachen en andere onzin
Twee dagen vreten, al dagen aan een stuk somber weer, en dan plots een min of meer droge dag waarop we niks te doen hebben. Allez ja, we moesten naar de computerwinkel, want puber Wolf was erin geslaagd om het pinnetje van zijn oortjes in een USBpoort te rammen, waardoor gans het spel tilt sloeg en niet meer aan wilde. En Kobe had van Delphine een Slijmboek gekregen, en nu moesten we dringend op zoek naar PVAclijm, een soort die nergens meer te vinden is.
We reden dus naar Mariakerke, om dan schaapachtig in de Dicomp vast te stellen dat de computer door de kortsluiting gewoon in safe mode was gegaan: de expert koppelde even de batterij los, zodat alle spanning verbroken was, en het ding sloeg meteen weer aan. Opgeluchte tiener, maar ook gegeneerde moeder. Enfin, we hebben weer wat bijgeleerd dus. Gelukkig konden we er ook drie verlengkabels voor Merels koptelefoon kopen, want die dingen verslijten snel. Geloof me, rustig in je zetel kunnen zitten zonder de gigantisch irritante gedubde stemmetjes van Nickelodeon of Disney Channel, het is het geld meer dan waar. En voor vijf euro per kabeltje kun je nu ook niet echt sukkelen.
We gingen nog even de Action en de Wibra binnen, maar helaas, geen lijm.
In het terugrijden naar huis reden we naar de Lange Velden, want daar liggen twee caches (naast onze eigen multicache, uiteraard): een recente eenvoudige, en een opgeloste mysterycache met twee waypoints die blijkbaar niet simpel te vinden is, want daar heb ik al eens uitgebreid staan zoeken.
De eerste werd snel gespot door Kobe, voor de tweede hebben we met zijn allen alweer even staan zoeken, maar toen viel Wolfs oog erop. Waypoint 2 zal voor een andere keer zijn, want de twee ruggen vonden het meer dan welletjes.
Dat het niet lang was, maar wel deugd deed. En dat Wolf vooral heel erg opgelucht was ^^
Kerstdag
Zoals traditie ook al jarenlang vereist, gaan we op kerstdag zelf naar Barts familie. Vroeger was dat bij Barts nonkel, maar een behoorlijk aantal jaren is dat gewoon bij Barts thuis in Ronse.
Ook nu had Nelly vanalles voorzien: zelfgemaakte hapjes, en dan soep en hoofdgerecht van bij de traiteur, en dessert van bij de beste bakker in de wijde omtrek. En toch was ze ongelofelijk zenuwachtig en voortdurend aan het klagen, waardoor iedereen eigenlijk zelf ook wat nerveus begon te lopen. Tsja… Volgend jaar mag het gerust bij ons zijn, maar daar wil ze niet van weten.
Enfin, ook hier waren er een paar cadeautjes, en ik kreeg een fantastische dagcrème van Estée Lauder van haar, in zo’n geschenkpakket met oogcontourcrème en dergelijke erbij. Wij hadden voor haar een nieuwe, roosgouden iPad voorzien omdat haar vorige wat oud en traag begint te worden, en de iPad echt haar venster op de wereld is. *zwaait* Dag Nelly!
Enfin, er werd duchtig gespeeld, alweer veel te veel gegeten, en aansluitend ruimden we alles nog netjes op, zodat Nelly er niet te veel werk aan zou hebben.
Luxe schaakpartij
Ons pa kwam hier aanzetten met een onverwacht cadeau: het prachtige schaaktafeltje dat hij meer dan een halve eeuw geleden zelf maakte uit hout en badkamertegels. In combinatie met de grote Romeins-Keltische schaakstukken was het prachtig…
Ik maakte het proper, Merel en Kobe stelden de stukken op, en samen speelden ze een partijtje, terwijl opa alles aan Merel uitlegde, en haar tips gaf. Ik weet niet wie er het meeste van genoot, maar ik vermoed opa ^^
En toen was er nog taart, en toen was Merel de kapster die al ons haar in een feestcoupe stak. Enkel Bart was dapper genoeg om de confrontatie met een fototoestel aan te gaan…
365 – 17 december 2017 – kapster
Ontbijtje
Het was moeilijk dit jaar om met Gwen af te spreken. Normaal gezien gaan we elk jaar tijdens de kerstexamens samen ontbijten of lunchen, maar aangezien ze nu voor de Pedagogische Begeleidingsdienst werkt, heeft ze natuurlijk geen examens meer. We hadden vorige zaterdag afgesproken, maar ik voelde me niet bijzonder lekker. We spraken dan maar af voor de volgende dag, maar dan kreeg zij het niet meer rond met de kinderen. Tsja, dat gebeurt al eens in een gezin. En dus hadden we deze morgen afgesproken voor een ontbijtje. Omstandigheden zorgden ervoor dat het half tien was voor ik in Wald stond, en jammer genoeg moest zij om half elf alweer weg wegens een afspraak in Assenede.
Tot mijn verrassing was Erik er ook bij, en dat maakte het extra gezellig, al ging hij na een half uurtje al weg, want ook hij moest examens verbeteren. En hij wilde ook onze babbel niet verstoren, zei hij.
Babbelen hebben we dan maar gedaan, zij het vrij kort. We hebben dan maar afgesproken in de vakantie om een dagje samen te zitten met alle kinderen erbij. Steevast gezellig, en tijd genoeg om te kletsen. Vriendschappen moet je onderhouden, en sommige daarvan zijn gewoon goud waard.