Claus
Toen een vriendin me vroeg of ik vanavond mee wilde naar de voorstelling ‘Claus’ in Tinnenpot, hoefde ik geen moment na te denken: uiteraard! Ik vind het Tinnenpot een bijzonder charmant theater, ik heb het wel voor de teksten van Hugo Claus, en ik zie Guido Vanderauwera best wel graag spelen.
Zij kwam met de dochter langs om pannenkoeken te eten, die installeerde zich daarna in de zetel bij mijn kinderen, en wij trokken ’t stad in. Tram was wegens de pijnlijke rug geen optie, maar we vonden, ondanks het lichtfestival, toch bijzonder vlot een plekje, oef.
De enscenering – regie van Decaluwé, overigens – is eenvoudig maar bijzonder doeltreffend: een bank met boeken, een tapijt, een lezenaar, en centraal een beeldscherm met daarachter een projectiescherm. Vanderauwera brengt de monoloog heel sober: hijzelf speelt de figuur Claus die episodes uit zijn leven vertelt aan de hand van zijn verschillende vrouwen. Tussendoor leest hij zelf authentieke teksten van Hugo Claus voor – duidelijk te herkennen omdat hij dan aan de lezenaar staat. Regelmatig worden er ook gedichten die Hugo Claus zelf voorlas afgespeeld, terwijl de tekst geprojecteerd wordt. Of luister je naar de liederen van Kitty Courbois, Lisbeth List en anderen die de teksten van Claus zingen.
Ik kende de teksten van Claus eigenlijk niet zo goed, maar echt, die man heeft pakkende, beklijvende dingen geschreven. Mooi, raak, to the point, soms scabreus. Ook dat maakt deel uit van de figuur Claus die jong was in de jaren ’60. Helaas maakte ook zijn rookverslaving deel uit van zijn persoonlijkheid, maar dat was nu niet echt een aspect waarmee ik graag wilde geconfronteerd worden. Een rokende acteur op scene had voor mij echt niet gehoeven, hoe kenmerkend dat ook was: ik had aan de teksten en het spel meer dan genoeg.
Laat me het zo samenvatten: deze voorstelling heeft me zin gegeven om in de bibliotheek een bundel van Claus te ontlenen en die langzaam te savoureren. Een aanrader voor wie van de teksten van Hugo Claus houdt of er graag kennis mee wil maken. Jawel.
De voorstelling speelt nog op 10 februari en 16/17 maart, in Tinnenpot.
Kaprijke
Kaprijke, begot, welja.
Twee weken geleden heeft onze dirigent tijdens de repetitie per ongeluk mijn iPhone tegen de grond gekegeld. Ik was de repetitie aan het opnemen, en hij was niet aan het opletten. Resultaat: mijn scherm in 1000 stukjes. Gelukkig werkte hij nog, maar ik moest wel opletten dat ik er mijn vingers niet aan sneed.
Nu, ik kon hem natuurlijk in de Kundig laten repareren, maar Hendrik, een van onze bassen, zei dat hij iemand kende die dat voor véél minder kon repareren. Het ging wel iets langer duren, want die mens moest die stukken nog bestellen en al.
Enfin, het heeft wat geduurd, maar vanavond ben ik tegen acht uur naar Kaprijke gereden om voor 60 euro (ik heb die mens er 70 gegeven) mijn gsm te voorzien van een nieuw glas. Minder dan de helft van een andere winkel. Maar ik zat dus wel een uur vast in Kaprijke, en het mocht misschien wel koud zijn, het regende niet. Ik heb dan maar een rondje geocaching gedaan: in Kaprijke ligt er een heel mooi toertje langs een reeks beschermde gebouwen, telkens netjes voorzien van een bord met uitleg. Daar moet je telkens een bepaald woord uithalen, omzetten naar een cijfer, en zo krijg je de uiteindelijke coördinaten. Foto’s heb ik niet genomen wegens nogal donker en zo, maar ik heb er wel deugd van gehad, al heb ik een groot stuk met de auto gedaan. Het eindpunt heb ik helaas niet gevonden: zo om half tien ergens in een straat staan zoeken, in de buurt van huizen, dat voelt niet zo comfortabel aan, om eerlijk te zijn.
Maar ik heb nu dus wél een herstelde iPhone én een fijne avond gehad, dik in orde. Wie weet wanneer ik nu dus ooit nog eens in Kaprijke kom om die stash op te halen…
365 – 30 januari 2018 – havermout met fruit, buiten in de zon
Concert!
Ik had het niet verwacht, maar toen ik vanmorgen opstond, was mijn rug eigenlijk in prima staat. Des te beter, want om kwart over negen was ik al de deur uit, om om 11.00 uur ons concert te kunnen zingen. De opkomst was behoorlijk, het concert zelf ook, als we de reacties mogen geloven.
(klikken op bovenstaande foto om bij het filmpje uit te komen)
Daarna waren we bijna onmiddellijk weg, want Bart had een tafel gereserveerd in de Cassis op de Vrijdagmarkt. Niet goedkoop, maar wel heel lekker! En grote porties: ons pa had nog een ganse portie varkenswangetjes mee naar huis, en de desserts – en we hadden niet eens een voorgerecht genomen – kregen we niet eens volledig op. Stel u voor…
Alleen… naast ons viel plots een mijnheer flauw. Hij was gewoon ineengezakt op zijn stoel, en zijn vrouw begon bijna te panikeren. Met behulp van een paar mensen van een andere tafel heeft Bart hem neergelegd, en toen is de ambulance gekomen. Gewoon een vagale syncope, maar het was de allereerste keer dat hij dat tegenkwam, ze hebben hem voor het zekerste toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Doet toch maar raar…
Al het mannenvolk is daarna naar huis gereden, terwijl Merel en ik nog een klein wandelingetje doorheen Gent maakten: via de Langemunt en de Donkersteeg naar de Mammelokker (om daar een virtuele geocache te loggen) en terug via het stadhuis en het grafittistraatje. Dat leverde eigenlijk nog wel best een paar fijne foto’s op.
Cantandum in Korsele
De première van ons koor se!
Ik heb me de hele dag koest gehouden, zodat ik tegen kwart voor vijf – ik had net Kobe opgehaald van zijn fagotles – kon vertrekken naar Horebeke voor het concert. En ja, ik kon het niet laten, letterlijk in het passeren heb ik nog een geocache opgepikt, een hele mooie aan het geconserveerde overblijfsel van een hele oude catalpa in Zingem.
En het concert zelf? Wel, we hebben de pannen van het dak gezongen, en ook al was zeker één werk behoorlijk onzuiver, we kregen een staande ovatie. Altijd leuk, natuurlijk, voor een eerste concert!
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik binnen de grote groep van Cantabile – de meesten kenden elkaar dan ook al jàren – nooit echt mijn draai heb gevonden. Maar dit koor, ja, dit ligt me. Ik had in het begin een beetje mijn twijfels bij de dirigent, maar Geert haalt meer uit ons dan de vorige dirigent, heb ik zo het gevoel. Hij doet het in elk geval schitterend, en ik hoop dat hij met ons verder wil. En mijn medetenoren, yup, ook dat klikt wel. We hebben in elk geval altijd heel veel lol, daar op die achterste rij, en dat is wat telt.
Op naar het concert van zondag!
Sociaal en al
Wat ik soms wel een beetje mis, nu ik zo lang thuis ben, is af en toe een deftig gesprek met een volwassene. Uiteraard zijn de kinderen thuis, en is Bart er ook, maar wat sociaal contact is ook wel aangenaam. Gelukkig ben ik van nature niet zo’n sociale, en heb ik dus niet zo veel behoefte om alle dagen mensen te zien, zoals sommige andere mensen. Ik ben graag alleen thuis, in stilte, met mijn boeken en mijn computer, maar toch…
Vanmiddag kwam mijn maatje Veronique langs, en hebben we al kletsend in de zetel gehangen. Awel, dat was inderdaad zeer fijn.
Tegen vier uur vertrok ik dan naar school, voor de leesclub: ook dat deed echt deugd, iets te kunnen doen uit mijn “normale” leven. Mijn rug deed voor een keer zelfs niet lastig, stel je voor.
Het besproken boek was overigens “The Perks of being a Wallflower” van Stephen Chbosky, en de bespreking vindt u hier op de schoolwebsite, as per usual.
Zo af en toe eens sociaal zijn, het doet deugd, ja.
Zo’n dag dus, die nog min of meer goed kwam
Het begon eigenlijk al goed vanmorgen: ik stond netjes om half tien bij de kinesist, die me met een verwonderde blik aankeek. Ik stond niet in haar agenda? Tiens, want dat had ze me nochtans zelf gedicteerd vorige donderdag. Maar ze snapte al wat er gebeurd was: aangezien ik nogal flexibel ben qua uren, had ze me eruit gegooid, en ging ze me bellen voor een nieuwe afspraak. Wat ze prompt vergeten was. Juist. Maar ze gaf me wel een nieuwe afspraak om half drie, en meteen eentje voor vrijdag om half twee.
Ik deed dan maar wat boodschappen, sakkerde op de vervloekte regen, en reed naar huis. Op zo’n momenten mis ik ons ma, en dan vooral een telefoontje van haar om eens goed te zagen over dat grijze weer dat maar aanhoudt, en het gebrek aan zon, en die verdomde regen, en… Ik zette iets gelijkaardigs op mijn Facebook, en prompt ging de telefoon: een vriendin van me die eens lekker wilde zagen over dat vervloekte weer! Zalig gewoon! Ik fleurde zowaar helemaal op van dat telefoontje. Enfin, telefoon, want we bleven denk ik een half uur kletsen.
Intussen was trouwens ook de zon er eindelijk doorgekomen en genoot ik intens. Iets later ging dan ook nog de bel: een lieve collega die in naam van al het personeel een kaartje en bloemetje kwam brengen. Awel, dat doet deugd…
Ik moest me nog haasten om te eten, want om half twee stond ik dus opnieuw bij de kinesist. Die me alweer met een verwonderde blik aankeek: ik was een uur te vroeg? Godver, inderdaad, in al mijn haast had ik me nog vergist ook. Dju toch.
Intussen was de zon volop aan het schijnen, was er een stralend blauwe lucht, en voelde het buiten zowaar lenteachtig aan. Ik ben niet naar huis gereden in dat uurtje, maar een eindje verder in Evergem een cache gaan zoeken die een halve kilometer ver in een boerenslag lag. Mijn jas heb ik zelfs in de auto laten liggen, een dikke gilet was voldoende. Alleen had ik nieuwe schoenen aan, en in die half overstroomde, modderige slag was dat niet bepaald mijn beste idee, maar bon, het was wat het was. Met enige moeite heb ik de modderige cache gevonden, maar ik heb wel een uur lang lopen genieten, daar buiten in de zon.
Om de cache te vinden had ik een oude riek meegebracht, want hij lag begraven onder een heel dun laagje. Ik denk dat ik toch eerst een baksteen of vijf heb opgegraven, voor ik erop uit kwam, en ik was blij dat er hier en daar serieuze plassen stonden waarin ik mijn handen kon afspoelen.
Enfin, al bij al werd het toch een bijzonder aangename dag.
365 – 21 januari 2018 – taartenbakkers
Hand-in-Hand quiz
Woensdag op de SQ quiz had Tom het me terloops gevraagd: of ik geen zin had om zaterdag mee te doen met een quiz in Wondelgem, in de Zulle. Ik zei niet meteen ja, omdat ik eigenlijk niet wist of ik daar wel goesting in ging hebben.
Deze voormiddag stuurde hij nog een smsje, en ik stemde uiteindelijk toch gewoon in: ik ging toch al helemaal aangekleed en opgetoeterd zijn, en het was niet alsof het verder dan drie minuten rijden was :-p
Om half acht zat ik dus in de Zulle, onze “nieuwe” polyvalente zaal waar ik eigenlijk nog nooit geweest was, en ik geloof dat ze er staat sinds 2015. Tot mijn verbazing was de organisatie in handen van een collega, en zag ik er ook nog andere bekenden en oudleerlingen.
En de quiz zelf? Die was best amusant, met hele leuke vragen, gebaseerd op de verschillende soorten televisiekwissen die er momenteel lopen op de diverse Vlaamse zenders. Blijkbaar zat ons team goed rond, want we haalden zowaar 218 op 225, en wonnen daarmee nog ook!
Al bij al een fijne avond gehad, yupyup. En meteen ook eens de Zulle van binnen gezien.