Vakantiegevoel
Merel had vandaag een pedagogische studiedag, maar gelukkig moet ik op woensdag niet lesgeven. We maakten er, zoals ze zelf achteraf zei, een soort vakantiedagje van. Allez ja, ik werkte wel een paar uur voor school, maar eigenlijk viel dat best mee.
Ze mocht lang tv kijken, we namen samen een lange douche, haar haar kreeg een haarmaskertje, en daarna deden we boodschappen en kookten we samen. En in de namiddag maakten we aardbeienijs, een grote kom fruitsla, en stond er brood te bakken, terwijl Kobe met een vriendje aan tafel zat voor een groepswerk voor Nederlands.
We zongen, we dansten, we kookten, en genoten van een meisjesdagje. Meer moet dat soms niet zijn.
Mini-stadswandelingetje
Eigenlijk genieten we er keer op keer van, Merel en ik, van die blokfluitles van haar. We sprongen rond vijf uur op de fiets – zij achterop bij mij – en reden gezwind naar de Poel. Dat fietstochtje alleen al is de max: we amuseren ons allebei, en roepen steevast “wheeeeeee” wanneer we de fietsbrug afrijden.
Een paar weken geleden waren we nog wat vroeger vertrokken om eerst iets te drinken in de Labath, vandaag zagen we dat niet zitten, maar na de les zijn we snel nog even tot aan bakkerij Himschoot gewandeld, waar we nog net binnen mochten want ze sluiten om zes uur. Een brood, maar vooral ook een dikke boule de Berlin rijker gingen we op het muurtje van de Graslei zitten. Want dat is wat je doet in Gent, toch?
Het was wel met de winterjas al aan, maar toch was ook het fietstochtje terug echt aangenaam. En de blokfluit? Dat gaat vooruit, zegt haar leraar. Ze oefent dan ook netjes alle dagen, zoals het hoort.
Dju!
Elk jaar is er op school de Kammekequiz. Vorig jaar kon ik niet meedoen wegens larpweekend, twee jaar geleden wonnen we nog met ons ma, Stijn en Tom, en ik had nog al eens gewonnen met een ander team.
Dit jaar kon mijn vast team er niet zijn, maar ik ging kijken om te spelen met de tweeling Jesse en Cody. Helaas, ik heb te lang gewacht om in te schrijven: op drie dagen tijd waren alle vijftig plaatsen al ingenomen!
Dju!
EDIT: een jonge collega had sowieso ingeschreven nog voor hij een team had. Clever thinking! We doen nu mee met vier collega’s, en blijkbaar, volgens de organisatie, zijn wij de gedoodverfde winnaars. Dat moet ik nog zien, maar ik zou het wel wijs vinden natuurlijk! Ik ben alleen niet zo goed in kwissen, en excelleer gewoon in het me omringen met de juiste mensen :-p
Van zingen en eten en cachen. En ook wel De Haan
Ik was eigenlijk redelijk vroeg op vanmorgen, rond half negen, en dus ging ik voor een ochtendwandeling in de crispe ochtendlucht (is daar eigenlijk een goed Nederlands woord voor?) doorheen de doodstille straten van Lage Mierde, en genoot.
Toen was er ontbijt, en nog een stevige repetitie van een uur of twee.
En toen was er een bijzonder lekkere waterzooi die Monique nog deze morgen had klaargemaakt, voor ze nog voor de middag vertrok om in de namiddag een feest te verzorgen.
Na het eten hielp ik nog even met opruimen, en toen vertrok ik huiswaarts, maar niet zonder nog een aantal caches te passeren. Eerst ging ik een hele mooie ophalen, waarvan ik de gegevens al tijdens de ochtendwandeling had verzameld. Een van de mooiere die ik al gezien heb.
Daarna reed ik richting Gent, maar met nog wel een paar mooie caches onderweg.
En ’s avond reed ik voor de laatste maal met Wolf naar De Haan. Daar hebben we de kans gegrepen, nu het al donker is om half acht, om er een nachtcache te zoeken. Je gaat naar de aangegeven coördinaten en schijnt daar rond met een zaklamp, tot je een reflector ziet oplichten. Daar vind je dan de volgende coördinaten, en zo uiteindelijk de stash. Leuk, echt leuk, en onze allereerste nachtcache.
Wolf was tegen negenen in het Zeepreventorium, en ik reed fluks naar huis.
Een mooie dag met veel buitenlucht en veel gewandel, maar dat heeft me ook echt fris in ’t kopje gemaakt.
Koorweekend
Ik weet dat ik vroeger nog op koorweekend geweest ben met Furiant, maar dat is echt al lang geleden. Cantandum bestaat intussen dik anderhalf jaar, en is vorig jaar ook al op koorweekend geweest. Toen was ik helaas gaan larpen, dus dat lukte toen niet.
Deze keer zag ik het wel helemaal zitten. Ik ben nochtans helemaal geen sociale, en ik ga dus ook niet graag op dat soort weekends, maar deze keer blijkbaar wel, ook al ken ik die mensen niet echt.
Ergens was ik wel opgelucht dat ik alleen kon rijden: dan kon ik vertrekken wanneer ik dat wilde – in casu na het afzetten van Kobe op zijn muziekles – en op het gemak mijn ding doen. Anderhalf uur later, en vijf euro armer want de files vermeden via de Liefkenshoektunnel, reed ik Lage Mierde binnen. Waar ik nog een van de eersten bleek door bovengenoemde files. Enfin, ik installeerde me in een gigantische kamer samen met Marianne, en zag dat het goed was. De foto’s zijn van vandaag.
Daarna waren er croques en een eerste stevige repetitie, en toen was ik al meteen zo moe dat ik gewoon in mijn bed gekropen ben daarna, zo tegen kwart voor elf. Stevig dagje…
Vanmorgen zaten we om negen uur aan het ontbijt, en tegen half tien werd er alweer gezongen, uiteraard. De Christmas Cantata van Nils Lindberg, het is niet van de poes.
’s Middags zorgde Monique, de vrouw van onze tenor Hendrik en traiteur, voor een stevige broodmaaltijd, en daarna gingen we met zijn allen wandelen. Als in: 10 kilometer door de Nederlandse bossen en velden, langs water en vooral langs heel veel paddenstoelen. We hielden uiteraard halverwege een welverdiende rustpauze in een groot openluchtcafé, en toen werd het wat frisjes, maar verder kon je gewoon in een Tshirt rondlopen. Vreemd weer, vreemd weer!
Thuisgekomen moest ik even liggen want de rug vond die 10 kilometer niet zo fijn, maar bon. Een dik half uur later werd er nog een goed uur gezongen, en daarna was er een feestmaaltijd voor het Ceciliafeest: een viertal hapjes zoals paling in ’t groen en versgefileerde tongrolletjes, en dan een hoofdgerecht van eendenborst met verschillende soorten groenten. En last but not least verse ananas met witte chocolademousse en een saus van mango. Monique had de hele namiddag stevig doorgewerkt, maar het was de moeite! Er was een ode, ook de dirigent hield een korte speech, en helaas viel de nochtans minutieus voorbereide quiz in het water wegens tijdsgebrek. Zonde van het vele werk…
Tegen middernacht lag ik in bed, moe in lijf en leden. Een vermoeiende maar zeer vervullende dag, jawel.
Toneel in ’t stad
Toen ik hoorde dat Guido Vanderauwera opnieuw zijn Cicero speelde in theater Tinnenpot, zag ik het meteen zitten om met onze vierdes, vijfdes en zesdes Latijn ernaartoe te gaan. Directie vroeg meteen of dit niet kon voor alle vijfdes en zesdes, maar dat ketste ik meteen af, de voorstelling van 2012 indachtig.
Ik fietste dus vrolijk met een collega iets over enen richting stad, ging met hem iets eten op het terrasje van Boon, de vroegere Veneziana, en stelde vast dat het er lekker en wonderwel goedkoop is: 13.5 euro voor een stevig stukje quiche met slaatje en een hippe Wostok met abrikoos en amandel.
Netjes om twee uur stonden we me 53 leerlingen aan het theater, en tien minuten later stond Cicero het beste van zichzelf te geven. De bespreking volgt nog op de website van de school, maar is op zich niet zo verschillend van wat ik vroeger al schreef: een zwaar stuk dat toch wel enige voorkennis vereiste.
Aansluitend fietste ik nog even tot aan de Hema om extra pepernoten, en ging dan naar huis. Toch vreemd dat ik er vroeger zelfs niet aan gedàcht zou hebben om met de fiets te gaan, terwijl ik het nu de meest normale zaak van de wereld vind en er nog intens van geniet ook.
En straks dan naar Nederland, naar Lage Mierde, maar dat is voor morgen.
Rust in de Laarnese velden…
Gisteren was ik zo dolgedraaid thuisgekomen, dat ik vond dat ik vandaag wel wat rust kon gebruiken. En dan bedoel ik niet gewoon thuis, want dan ga ik toch weer aan het werk op mijn PC, maar buiten in de velden, in de stilte en de natuur.
Ik ging dus eerst lesgeven tot iets na tienen, werkte dan tot twaalf uur nog een aantal verbeteringen en administratie af, at snel iets, stak mijn fiets met enige moeite in de koffer – mijn volgende auto heeft een trekhaak, goed weten! – en reed naar Laarne voor een rondje Heksencaches en meteen ook een aantal In de Laarnese Velden.
Ik heb vier uur rondgereden in een hemdje, van cache naar cache, doorheen de velden en de bossen, en hier en daar lang gezocht op een cache. Af en toe kruiste ik iemand, maar verder was er enkel de stilte. Man, dat had ik zo hard nodig…
Helemaal ontspannen kwam ik thuis, knuffelde de kinderen, deed nog wat schoolwerk, en reed naar de koorrepetitie.
Zalige, zalige dag!
365 – 11 oktober 2018 – Bankgatrede
365 – 09 oktober 2018 – Labath
