Geplaatst op

Een beetje haastig…

Dat het een dag was van haasten, vliegen en zenuwachtige dinges. Maar dat had ik er wel voor over, want Omen en al…

Ik gaf twee uur zesdes en meteen ook een herhalingstoets, die tegen ’s avonds dus al verbeterd moest zijn. Daarna kwamen twee uur eerstes, wier korte toetsje ik in de speeltijd nog kon verbeteren en ingeven. Het vijfde lesuur had ik geen les, zodat ik dan al een aantal herhalingstoetsen erdoor kon jagen.
Daarna was er toezicht en nog meer verbeterwerk, en dan nog twee uur tweedes met alweer een klein toetsje. Moet ik zoveel toetsen geven, vooral op het laatste nippertje? Goh, nee, maar met die kleine toetsjes kunnen ze hun punten ophalen, dus ja…

Soit, ik kwam thuis tegen vier uur, ging meteen aan mijn bureau zitten, en verbeterde de rest. En gaf toen de punten in, maakte rapportcommentaren op, en stuurde alles door. En toen was het dus al vijf uur, en kon ik mijn larpgerief beginnen inladen. Gelukkig hielpen Wolf en Kobe me, want alleen zou het nog langer geduurd hebben.

Soit, het was rond zessen tegen dat ik eindelijk vertrok, en dus acht uur voor ik in Leuven stond. Lang leve het drukke verkeer…

In De Kluis waren helaas alle goeie kamers al bezet, maar ik kreeg nog een plekje in het chaletachtige gebouw, Berkenhof. Tsja. Ik had mijn elektrisch deken mee, en gelukkig hielp een vriend me uitladen, zodat ik uiteindelijk nog vrij snel als non in het spel stond. En meteen alle stress van me afgleed.

Geplaatst op

WWW

Nee, niet World Wide Web, maar wel Wilde Wijven Weekend. Allez ja, het is al twintig jaar geen weekend meer, maar Kim had het nog altijd www gedoopt :-p

Toen we zeventien of achttien waren, ging ik met Kim, Nathalie en nog een paar vrienden regelmatig op weekend, aan zee of in de Ardennen. Later werden dat etentjes omdat we door kleine kinderen geen weekend meer weg geraakten. Soms bleef het bij een avondje iets drinken, en eigenlijk doen we het lang niet vaak genoeg. Maar vanavond was het wel nog gelukt om nog eens af te spreken om samen iets te gaan eten.

Kim en Nathalie wonen allebei aan het station, en dus werd het een restaurant in de Fabiolalaan, het Spoorloos Perron. Ik kende het niet, zelfs de dames kenden het niet maar Kim had een foldertje gekregen, en dus gingen we een kijkje nemen. Dik in orde, dat kan ik u zeggen. Niet goedkoop, maar wel de betere brasserie. We namen gezamenlijk een bordje tapas, en dan een hoofdgerecht. Een echt dessert hoefde niet, maar wel een verwenkoffie, en die was méér dan genoeg.

 

Op ons, dames!

Geplaatst op

Just another Sunday

De dag begon natuurlijk met cadeautjes en knuffels voor Bart. De inhuizige puber lag nog te slapen.

Maar zelfs op zijn verjaardag haalde Bart zijn innerlijke chefkok boven, schotelde ons als voorgerecht een trio van paté voor, en maakte een fantastisch gerecht klaar met haas, een keur van paddenstoelen en een heerlijke truffelrisotto. Wow…

En daarna gingen ons pa en ik naar Rieme om een paar caches op te pikken, maar veel geluk hadden we niet: we konden er twee totaal niet vinden, alleen een derde. Tsja…

Het werd een korte maar fijne wandeling, wel een beetje koud.

Maar thuis was er hete koffie en lekkere taart, en meer moest dat totaal niet zijn op deze vredige zondag.

Geplaatst op

Dagje Sint-Niklaas

Toen Wolf zei dat hij vandaag graag naar Sint-Niklaas wou om daar af te spreken met een vriend uit het Zeepreventorium, wilde hij met de trein gaan. Ik zag er meteen de ideale gelegenheid in om zelf eens naar Sint-Niklaas te gaan, er eindelijk eens binnen te springen in de Spelfanaat van Fré, en dan meteen een geocachewandeling te maken doorheen de stad. Ik denk niet dat ik ooit al in Sint-Niklaas ben geweest, vandaar.

Bon, tegen tweeën waren we er, en Wolf verdween meteen met David: we spraken af rond een uur of vijf. Ik duffelde me goed in, stelde vast dat het er pokkedruk was, maar wel prachtig, zij het koud weer. De drukte bleek te zijn doordat er op de Markt een Sinterklaascircus stond, en dat er vanalles te doen was rond de Sint. Tsja, het is niet voor niks Sint-Niklaas zeker?

Enfin, ik nam mijn fotoblad met allemaal details van handen en voeten van standbeelden, en begon rond te lopen, na een bezoekje aan de Spelfanaat. Die katapulteerde me meteen twintig jaar terug in de tijd: het was er helemaal de sfeer van The Lonely Mountain destijds in Gent, waar we Dirk hebben leren kennen, en waar we ook kennis maakten met tabletop roleplay en LARP. Ik voelde me er echt meteen welkom én thuis.

Maar de standbeelden riepen, en man, er staan er wel enige in Sint-Niklaas! Prachtig! Ik wist meteen dat ik hier nog terug ga komen, en dan het liefst nog met Véronique om te genieten van de standbeelden en de mooie stad.

In de winkelstraat, waar het extra druk was wegens het Huis van de Sint, moest ik zelfs lachen met de beelden: iemand had hen voorzien van googly eyes, wat een heel grappig en soms bevreemdend effect had. Oordeel zelf maar.

Tegen dan was de rug het serieus aan het opgeven, wellicht ook door de koude. Wolf zat intussen een heel eind buiten Sint-Niklaas bij de vriend thuis, en ik beloofde hem daar dan op te halen. Eerst werkte ik echter nog de beeldentocht af met de auto, en toen ik de uiteindelijke stash in handen kreeg, was het al serieus donker.

Het was dik na zessen tegen dat we thuis waren, en ik vleide me meteen in de zetel, maar de dag was meer dan geslaagd. En vooral voor herhaling vatbaar, maar dan mag het iets minder fris zijn.

Geplaatst op

Kammekequiz 19

De Kammekequiz, de razend populaire quiz op school, was dit jaar op drie dagen volzet. Ik probeer elk jaar opnieuw mee te doen, maar de quiz valt nogal vaak samen met een of ander larpweekend, en dan gaat de larp voor natuurlijk.

Vorig jaar deed ik niet mee, in 2016 won ik nog, met ons ma en ons quizteam. Mooie herinneringen…

Dit jaar was ik gewoon te laat om in te schrijven met een eigen team, de 50 plaatsen waren op drie dagen weg, serieus zeg!  Maar Ferre had ingeschreven, nog zonder team, en dus bevonden we ons deze avond met vier collega’s en een gezonde dosis competitiviteit rond eenzelfde tafel. Volgens de organisatie waren wij de gedoodverfde winnaar, maar daar waren we zelf helemaal niet zo zeker van, en terecht: we eindigden uiteindelijk derde, op tien punten van de winnaar. Niet slecht, en ik had een heel amusante avond, maar geen winnaars. Volgende keer ga ik proberen om wél snel in te schrijven en misschien toch met Tom en Stijn deel te nemen. Winnen is namelijk nog altijd het leukst ^^

Het officiële verslag met massa’s foto’s heb ik uiteraard op de schoolwebsite gepost, of wat dacht u?

Geplaatst op

Achtste verjaardagsfeestje

Ik geef het u op een briefje, zo zes gillende meisjes van acht jaar in huis, dat maakt lawaai.

De ochtend begon gelukkig rustig: ik moest koken, een taart maken, het huis opruimen en een muziekpak voorbereiden. Ha ja, want hier in huis zijn er blijkbaar tradities voor feestjes, en drie daarvan zijn, volgens Merel en vooral haar vriendinnen: een roze taart, een muziekpak, en een griezelig parcours in Wolfs kamer.

Die taart, dat was dezelfde als vorig jaar. Merel wil namelijk geen slagroom en geen chocolade, en vooral wél mango. En dus maakte ik opnieuw een biscuit, sneed die in twee, legde er een mango in blokjes tussen en een dikke laag mascarpone, en werkte af met roze marsepein. Veel marsepein.

Tegen twee uur stonden ze hier: Lieze natuurlijk, en Julie, maar ook Jeanne, Poppy en Feja. Er waren cadeautjes en daarna taart, en de sfeer was enorm uitgelaten.

Intussen had ik ook het muziekpak in elkaar gestoken, met behulp van de jongens. Kobe zorgde voor een soortement parcours in de tuin, en een wedstrijdje zakkenlopen, en Wolf deed de muziek en bereidde een gans griezelparcours voor, zoals gevraagd. En verder waren er nog kleine opdrachtjes zoals een liedje zingen, een showtje opvoeren, een spelletje balletjeblaas spelen, krijttekeningen maken, dingen uitbeelden, enfin, dat soort dingen dus. Ze vonden het zà-lig!

En om af te sluiten waren er nog pannenkoeken, ook nog voor de mama’s en oma’s die kwamen ophalen, en Kaat en Janne natuurlijk ook.

En toen? Toen werd het heerlijk stil in huis…

Geplaatst op

Van vipdiners en fijne feestjes

Het was me het avondje wel, gisteren.

Al zoveel jaren word ik uitgenodigd op het Halloween feestje van Bart en Birgit, en de paar keren dat ik er gelukkig wel geraakt ben, heb ik me altijd keigoed geamuseerd.

Alleen zag ik het dit jaar niet zitten. Te ver rijden naar Antwerpen, te druk, te lastig voor de rug… Ik twijfelde en twijfelde, en toen Bart zei dat er weer een VIPdiner was het in het S.M.A.K. en me uitnodigde om mee te gaan, zei ik onmiddellijk ja.

Iets over zeven stonden we dus in het S.M.A.K. voor een soortement retrospectieve van de Vrienden van het SMAK, en daarna nog een tweede tijdelijke tentoonstelling. Daar ben ik weer dat koppel tegen het lijf gelopen waar ik de vorige keer me zo mee geamuseerd heb, en blijkbaar was dat wederzijds, want we gingen prompt aan dezelfde tafel zitten, met alweer een zeer geanimeerd gesprek.

Kwart voor elf vertrokken we ginder, en ik was eigenlijk nog helemaal niet moe, en zelfs een beetje hyper door het gelach met die mens. Ik besloot dus om alsnog naar Antwerpen te rijden voor dat feestje. En een kostuum? Wel, ik had geen zin om me echt om te kleden, dus ik hield mijn zwart kleedje gewoon aan, gooide daar een roodbruine cape van de kinderen over,  nam een rieten mandje, legde daar een wolvenmasker in, en gooide daar een handdoek over. Roodkapje met een twist dus.

Ik heb me, zoals verwacht, bijzonder goed geamuseerd, en lag maar in bed tegen half vijf of zo. Go figure. Tsja.