Geplaatst op

Chronicles 1

Ik geef het toe: ik had de voorbije dagen zoiets van “waar heb ik me nu weer voor opgegeven?”. Ik had er geen zin in, had me niet voorbereid, was niet mee met de conversaties en de achtergronden en voelde me ook allesbehalve sociaal.

Waar had ik me dan wel voor opgegeven?

Een korte live, gebaseerd op DnD, in een fort nog voorbij Luik. Het concept is wel wreed wijs: ge stelt op voorhand een groep samen, net zoals bij een tabletop DND, en ge gaat in het spel, met een basis set regels, heel eenvoudig. Ge krijgt een opdracht – hier: ga mee met uw opdrachtgever in de tombe van zijn grootvader om een dagboek te halen. Alleen is de tombe een beetje bespookt en zo…

Fort Barchon is een echt fort, met een heel ondergronds gangenstelsel, perfect dus voor Dungeons and Dragons. Samen met uw groep doet ge een reeks ontmoetingen waar ge u ofwel uit ziet te klappen of de nodige klappen uitdeelt. Ge onderzoekt kamers, lost raadsels op, puzzelt kistjes open en komt na een uur of drie-vier bij een eindbaas die ge uiteraard ook moet zien te verslaan. Het is dus een lineair spel, en er waren uiteindelijk vijf opeenvolgende groepen die allemaal hetzelfde verhaal hebben gespeeld met een paar uur tussen.

Mireille had een groep samengesteld met uiteraard zichzelf, Arend, haar broer Wes, Maité, mezelf en ook nog Kim en zijn zoon. Met zijn zevenen dus, wat misschien wat veel is, maar het liep wonderwel. Hier en daar waren er nog schoonheidsfoutjes en konden er nog dingen verbeterd worden, maar al bij al heb ik me bijzonder goed geamuseerd. Het voordeel is dat ge lineair speelt en dus continu actie hebt, ge zit geen moment te wachten.

Ik vind het een ideale opstap voor wie larp nog niet kent, maar wel al tabletop speelt: kort, vol actie, met effectief gemep, maar dus ook met scenario en al.

Ze gaan het hernemen ergens in maart of april, de datum ligt nog niet vast, maar als ge dus wil weten wat larp is maar geen zin hebt om meteen een gans weekend te gaan: doen! Ik heb me alvast kostelijk geamuseerd, ondanks de tegenzin in het begin.

Sabrina was ook mee als NPC en heeft de foto’s genomen.

 

Geplaatst op

Nieuw seizoen taartdagen?

Het heeft eventjes geduurd, maar jawel, ook dit jaar is de taartdag in het zesde jaar eindelijk begonnen, en hoe! Een van de leerlingen heeft thuis een soortement cakehuis, taartenworkshop, online winkel voor alle mogelijke benodigdheden om zelf taarten te bakken en te versieren.

Hij kwam dis toe met zo’n speciale cupcakedoos met daarin, jawel, 12 cupcakes met daarop mijn gezicht. Ze hebben zo’n toestel thuis om eetbare foto’s te printen, en hij had drie foto’s van mijn Instagram geplukt en die op de cupcakes geplakt. Man, ik vond ze zalig! Hoe origineel!

Waarop overigens een van de leerlingen verzuchtte: “Mevrouw, serieus, hoe kunnen we daar nu ooit nog over?”

Tsja.

Hoeft ook niet, als het maar lekker is!

Geplaatst op

Boswandeling

Vandaag waren er de hele dag klassenraden, maar ik heb niet alle klassen, dus daar zit soms behoorlijk wat wachttijd tussen. Zo voorzag ik op een bepaald moment tussen mijn vijfdes maar liefst twee uur, en ik zat er niet ver naast.

Maar vandaag was het een prachtige dag, mijn rug reageert niet zo positief op al dat zitten zonder liggen, en dus ging ik voor een wandeling in het park naast de school. Altijd fijn, zo’n stukje natuur naast je werkplek.

Ik had niet eens een jas nodig, en ik genoot van de beginnende herfstkleuren en vooral alle paddenstoelen die ik overal terug vond. Oh, en ik genoot ook van mijn pimpelpaarse oufit. Want als je paars gaat, ga je helemaal.

 

Geplaatst op

Kammekequiz 24

Vorige vrijdag was er weer onze enige echte Kammekequiz, en waar ik vorig jaar nog de aanvulling was van een team leerlingen die eigenlijk geen zin hadden in quizzen en gewoon voor de lol kwamen – voor geen van beide partijen fun dus – had ik deze keer wel ingeschreven met het KAM Consortium, waarmee ik eerder al had meegedaan. Ik had collega’s Louise-Anne en Lisa mee, en mijn quizkampioen Tom van mijn reguliere quizteam. Samen zaten we qua kennis en interesses zeer complementair, ik had dus vol vertrouwen al verkondigd dat we voor top drie gingen, en hopelijk voor de overwinning.

Nu, dat is het net niet geworden: we zijn vierdes geworden, doordat we een snelle ronde te snel hebben afgegeven, de bal missloegen en daardoor een reeks punten zijn verloren. Nu, de ploeg die voor ons was, had diezelfde fout gemaakt, dus winst zat er hoe dan ook niet in, maar bon, vierde plaats is ook mooi, toch?

Ik heb in elk geval een fijne, zij het drukke avond gehad, en volgend jaar gaan we er opnieuw voor! Yup!

Geplaatst op

Duister Gent

Het is een moeilijk traject, blijkbaar, dat Vampire hier in Gent voor mij. De eerste sessie kon ik niet wegens Gent Jazz. De tweede sessie – het is één keer per maand – was ik er wel en had ik blijkbaar wel indruk gemaakt, al had ik eigenlijk geen flauw idee wat ik aan het doen was.

Sessie drie was op de dag van de begrafenis van Nelly, en toen stond mijn hoofd er begrijpelijkerwijs niet op.

Gisteren was ik er wel weer: de Kunstbiënnale had me eigenlijk wel uitgeput, maar voor die Vampire kan ik het grootste deel gewoon zitten, dus dat lukt nog wel. Opnieuw heb ik nauwelijks rust gehad: ik zet me aan een tafel en laat iedereen tot bij mij komen, en soms staan ze echt op vinkenslag om te zien wanneer ik vrij ben. Eigenlijk wel fijn, ja.

Kris heeft een foto van me gemaakt, en ja, ik ben nog steeds behoorlijk rond, ook al zijn er wel al behoorlijk wat kilo’s af.

Geplaatst op

Kunstbiënnale

Ik had vaag iets ziet passeren op Facebook: dat er vorig weekend iets te doen was geweest in en rond het Prinsenhof, en dit weekend ook nog, iets met kunst en al. Goh, had ik gedacht, we hebben deze zaterdag eens ook echt vrij – allez ja, Bart had wel nog veel werk maar wilde tijd maken – en we konden even goed ginder eens gaan kijken, en dan daarna naar het MSK voor Stefan Van Vleteren.

Ik keek online en zag tot mijn grote verbazing dat er echt een heuse website was, en een hele route met een catalogus, en maar liefst 22 stopplaatsen en een hele resem kunstwerken. Ik viel bijna van mijn stoel: huh? Wij gaan vaak naar Watou en proberen ook altijd de Triënnale in Brugge mee te pikken, en waarom wist ik hier dan niks van? Ik bestelde prompt tickets en ging iets over twee met Bart op pad. We parkeerden aan het appartement en gingen te voet naar het Prinsenhof. Allez ja, de Rosanetuin – aan de Brug der Keizerlijke Geneugten – waar het startpunt was, we onze tickets en het programma konde krijgen. Man, wat een volk! En een professionele organisatie die niet moest onderdoen voor die van Brugge. Ik was nog steeds helemaal ondersteboven dat ik dit niet eerder had gehoord.

We gingen op pad: het Augustijnenklooster, een architectenbureau, het klooster van de Arme Klaren, enkele bijzonder knappe privéwoningen, een ontmoetingsplaats… Ik leerde vooral ook nieuwe gebouwen in Gent kennen en kwam op plaatsen waar ik nog niet eerder was geweest, zoals voornoemde kloosters. Eén locatie sloegen we over omdat er een lange rij gegadigden stond te wachten, en in de plaats gingen we koffie drinken in de Izy zodat ik ook even kon zitten. Want ik had dus gedacht dat dat een kunstwerkje of vijf ging zijn, een kleinschalig iets… We bleken uiteindelijk meer dan drie uur op pad te zijn. Van Fleteren zal voor een volgende keer zijn, vrees ik.

Maar ik heb ervan genoten, meer van de architectuur en de wandeling dan van de kunst, als ik eerlijk ben. Maar voor herhaling vatbaar? Duh. Dit staat met stip genoteerd.

 

Geplaatst op

De Kleine Cervantes, editie 2025-2026

Wat vinden jongeren zélf het allerbeste jeugdboek? Dat is het opzet van de Kleine Cervantes, de jeugdliteratuurprijs van de Stad Gent. Elk jaar lezen meer dan 100 Gentse jongeren uit de eerste graad van het middelbaar onderwijs 5 jeugdboeken, genomineerd door een professionele jury. Ze lezen, debatteren, gaan creatief aan de slag in workshops en kiezen uiteindelijk een winnaar die wordt bekendgemaakt op het slotfeest.

Vorig jaar deed onze school voor de eerste keer mee met deze literatuurprijs: een dozijn leerlingen en een handvol leerkrachten ging de uitdaging aan om de vijf boeken te lezen én onderling te bespreken. Uiteindelijk bleven er 8 leerlingen over, en die hadden een bijzonder fijn slotevenement in mei.

Het was duidelijk voor herhaling vatbaar, en dus zijn we er dit jaar opnieuw bij, met vijf nieuwe, te bespreken en te beoordelen boeken:

  • Welkom thuis, chrononauten / Dirk Weber
  • De spin en de sleutel / Anna Woltz
  • Ommouw me / Ted van Lieshout
  • Oever / Ludwig Volbeda
  • De wonderverteller: over de reizen van Marco Polo / Lida Dijkstra en Djenné Fila
9789025884154 Ommouw me

De Kleine Cervantes werd in 1998 in het leven geroepen om het leesplezier via de school een duwtje in de rug te geven. Leerkrachten gaan actief aan de slag met hun leerlingen uit de eerste graad middelbaar onderwijs, een leeftijdsgroep waarin lezen dreigt af te nemen. Ze discussiëren, debatteren, creëren én feesten. Zo wil de Kleine Cervantes het leesplezier aanwakkeren en daarmee de persoonlijke, cognitieve en emotionele ontwikkeling van jongeren bevorderen.

En dat, dat kunnen wij als school alleen maar toejuichen, toch?

Klik hier voor nog meer info!