Geplaatst op

Pasen

Het is intussen ook traditie dat we op Pasen naar Ronse gaan. Of Paasmaandag, als de Ronde op Pasen zelf valt, want dan is er geen doorkomen aan ginder in de Vlaamse Ardennen.

Nelly had zichzelf weer overtroffen, als in: een nieuwe traiteur gevonden in Berchem die schitterende vis- en vleesschotels maakt. We waren met zes volwassenen en vijf kinderen, waaronder drie jonger dan 7. Ze had dus voor acht man besteld, en had er toen toch nog maar wat extra garnaaltjes bij voorzien, en een paar extra eitjes gekookt, en nog een meloen gesneden, want ah ja, ziet dat er ne keer te kort zou zijn zeg!

IMG_9414

Maar eerst, toen we toekwamen, was er de paaseierenraap. De paasklok had de eitjes gelukkig in zakjes gestoken, en die allemaal netjes in de voortuin gedropt, zodat het snel zoeken was. En gelukkig had die lieve paasklok er ook aan gedacht dat er een meisje tussenzat dat geen chocolade lust, zodat er ook snoep in zakjes was.

En toen werd er gegeten, en had Nelly ook nog verse aardbeien gesneden, met toch wel bijzonder lekker aardbeienijs van Carte d’Or. Intussen speelden de kinderen vooral buiten, eigenlijk, en was ik stikjaloers op Nelly’s rhododendron.

Enfin, het werd een gezellige middag, waarna ik nog twee grote potten eten meenam naar huis. Want al dat eten dat ze te kort ging hebben, kon ze echt niet alleen opkrijgen. Staf had al eten mee, ik had een ruime portie voor dinsdag, en morgen maak ik er nog voorgerechtjes van ook.

Geplaatst op

Es ist vollbracht.

Mja. Alweer een kort hoofdstuk afgesloten: daarnet heb ik het allerlaatste concert van Cantabile gezongen.

Cantabile, dat was in de koorwereld een begrip. 58 jaar geleden zijn ze begonnen onder Jos Vandenborre, en vandaag zijn ze definitief gestopt. Ik heb er dus een jaar gezongen, en twee concertreeksen (-reeksjes) meegemaakt. Ik ben geen sociaal mens, dus vrienden heb ik er niet gemaakt, maar dat was ook niet mijn intentie. Wel heb ik er wondermooie muziek gemaakt, en dat is wat telt.

Eén lid heeft de volle 58 jaar meegezongen, maar er waren er wel meerdere die meer dan twintig of zelfs dertig jaar op de teller staan hadden. En dus was deze avond een emotioneel moment. Goh, zelfs ik heb even moeten slikken, en ik zong amper een jaar mee. De kerk zat dan ook vol met enkel genodigden, het was een gratis concert met uitgebreide receptie achteraf. Op die receptie ben ik niet lang gebleven: ik had drie kaarten gevraagd en gekregen, voor mijn pa, en voor Wolf en Kobe. Eigenlijk had ik Bart in gedachten gehad, maar Kobe vroeg om echt mee te mogen, en voor Bart zou het toch eerder geweest zijn om mij een plezier te doen.

Nochtans is de Johannespassie van Bach niet het meest toegankelijke muziekstuk voor een 13- en een 9-jarige. Maar ze vonden het prachtig, en ik kan hen geen ongelijk geven: de solisten waren schitterend, stuk voor stuk, en ik heb een diepe bewondering voor Adriaan De Koster, de evangelist. Wat een prachtige, zuivere stem met immens veel zeggingskracht… Chapeau! De kinderen hadden vooral oog voor de barokinstrumenten die je ook niet zo vaak ziet: de aartsluit, de viola da gamba, het orgel, de Franse hoorns, de viola d’amore… Wolf vindt die muziek zodanig mooi dat hij zelfs een spreekbeurt over de barokmuziek gaat maken, zegt hij. Goeie smaak, die kinderen van mij.

En al zeg ik het zelf: Cantabile stond er, zo voor de allerlaatste keer.

Maar niet getreurd: met ongeveer de helft van het koor gaan we verder, onder een andere dirigent, onder een andere naam, zijnde Cantandum. Een verwijzing naar Cantabile, uiteraard, maar meer dan dat: we gaan verder gewoon omdat “er moet gezongen worden”.

Nog geen idee hoe of wat, en of de stemmen wat haalbaar zijn, maar bon, we zien wel.

In elk geval: bedankt, Cantabile. Het was een mooi jaar.

Geplaatst op

Nieuwe tuinmeubels en stoelen!

Nu ik toch ongemeen veel geld aan het uitgeven was, kon ik daar maar evengoed mee verder doen. Na de nieuwe grote zetel, de salontafel, het ei van Wolf en de nieuwe tuinmeubelen kon ik evengoed eens kijken voor nieuwe stoelen. Niet dat de keukenstoelen die we nu hebben, zo erg zijn, verre van, ik vind die nog steeds mooi. Maar onze buitenstoelen zijn aan vervanging toe, en de huidige keukenstoelen zijn daar prima voor geschikt. En Merel gaat ook stilaan op een grote stoel beginnen zitten, en dan hebben we er eentje te kort. Ik had het er hier trouwens al over in 2012, ’t is dus geen bevlieging.

Ik ben dan eens gaan kijken op tweedehands sites, en lo and behold, daar stonden toch wel zwarte .03 stoelen van Vitra te koop voor 275 ipv 475 euro zeker? Ze waren blijkbaar uit een advocatenpraktijk geweest, maar nu overbodig, vandaar. Er is ook effectief niks aan. Enfin, ik nam contact op, en reed deze namiddag met de kinderen naar Laarne om vier van die stoelen op te pikken. 1100 euro, dat wel, maar da’s nog altijd een pak minder dan 1900, en zoals gezegd, het is niet bepaald een bevlieging :-p

In Laarne pikten we in ’t passeren nog een paar geocaches op, en reden toen naar de Weba. Onze auto werd ingeruild voor een camionette – je had Kobe en Merel moeten zien glunderen! – en we konden fluks de nieuwe salontafel en de tuinmeubelen opladen. Thuis werd alles afgegooid, en de camionette terug ingewisseld voor de auto met de stoelen.

Een en ander zag er ietsje later als volgt uit:

Heerlijke kussens, en weinig geld. Toch in vergelijking met de stoelen :-p

IMG_9869

De salontafel in elkaar steken zal voor morgen zijn, ik ben nu al zo content als een katjen. Maar eerst is er vanavond nog koor.

Geplaatst op

Vakantie

Vakantie. Eindelijk.

Ik was er echt aan toe, het is de laatste weken vreselijk druk geweest. En voor iemand durft piepen over de vele vakantie: ik neem gewoon mijn overuren op, serieus.

Enfin, Wolf is deze morgen voor vijf dagen vertrokken naar Center Parcs met Quinten en diens ouders en grootouders, dus hebben Kobe, Merel en ik het rijk voor ons alleen. En vandaag hebben we dan ook niks gedaan.

Of toch: ik ben met ons pa naar de neurologe geweest, omdat het de laatste tijd echt niet goed met hem gaat, sinds de verandering van medicatie na zijn manische episode. En daar ben ik wel een paar dingen te weten gekomen, ja. Zo had zij bijvoorbeeld sterk geadviseerd dat hij even zou opgenomen worden in de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis), een soort crisiscentrum, maar dat had hij resoluut geweigerd. Hij had haar dan wel beloofd contact op te nemen met een psychiater, en had kaartjes meegekregen en alles, maar had daar wel in alle talen over gezwegen tegen mij. Hij was blijkbaar ook weer gestopt met bepaalde medicatie op eigen houtje, omdat hij het uiteraard beter weet dan iemand die 14 jaar gestudeerd heeft.

Enfin, ik heb me echt grondig kwaad gemaakt omdat wij ons uiteraard zorgen maken en hij niet wil ingaan op de broodnodige hulp. Ik ga dus morgen bellen naar een gespecialiseerde psychiater die mensen van 60+ behandelt, dus vaak met bijkomende klachten zoals Parkinson, zodat zijn medicatie eindelijk op punt kan worden gesteld. Zoals de neurologe zei: zij doet de fysieke component, niet de psychische.

Bon, we zien wel. Maar ik heb nu al het gevoel dat het geen vlekkeloze vakantie zal worden…

Geplaatst op

Stilte. Oef.

Terwijl de jongens hier al zaten te gamen, hees Merel zich in scoutsuniform, nam haar rugzakje mee, en ik voerde haar naar het station, want ze ging net op groepstocht. Dat is met alle geledingen, van 6 tot 26 (of zoiets) naar dezelfde bestemming. Wolfs feestje lag al vast toen we hoorden dat het groepstocht was, want anders hadden we een andere dag gekozen. Het was de bedoeling dat ook Kobe meeging, maar die had te weinig geslapen en blijkbaar ook te veel chips gefret de avond voordien, en voelde zich misselijk. Hij is dan ook weer in zijn bed gekropen.

Enfin, Merel ging dus naar Oostende, zwemmen in het subtropisch zwembad daar, en een duinenspel in de namiddag.

En hier thuis werden om elf uur de jongens opgehaald, en daalde de stilte neder. Oef. Ik geef het eerlijk toe, ik was bijna zot.

Merel had een prachtige dag, maar begon te huilen toen ze me zag aan het station: haar voeten deden zo’n pijn, en aan haar ene hiel was er inderdaad een grote blaar. Maar zodra ze op mijn rug zat, was ze alweer aan het lachen. Gelukkig maar.

Zo’n zondag, ne mens zou dat gewoon kunnen worden…

Geplaatst op

Neurolyse

Deze voormiddag stond ik om half tien netjes bij dokter Burssens, alweer. Twee stagiairs kregen nog maar eens de uitleg rond de voet van mij, en Burssens spoot vrolijk een stevige dosis lidocaïne in mijn voet. Ik hing ongeveer aan het plafond van de pijn, maar het verdovende effect verspreidde zich snel, dat moet ik toegeven. Kent u dat vervelende, stijve gevoel in uw kaak wanneer de tandarts verdoofd heeft? Wel, dat ambetante gevoel zat nu dus in mijn voet. Maar nu was het de bedoeling om die voet stevig onder druk te zetten, zodat het zeer duidelijk zou zijn wanneer de verdoving zou uitgewerkt zijn. Aan de hand daarvan kan de dokter bepalen wat het precies is.

Ik trok dus mijn sandalen aan – heerlijk gewoon! – en begon te stappen. Ik ging vruchteloos op zoek naar een geocache in het Delphine-Boëlparkje, en stapte daarna via de Parklaan – prachtige huizen! – naar het Citadelpark.

Menig pokémon werd gevangen, de voet werd stevig onder druk gezet, en ik pikte nog een geocache op.

Via de Prinses Astridlaan, de Oostendestraat en de Prinses Clementinalaan wandelde ik iets na twaalven terug, en jawel, exact twee uur na de inspuiting begon de voet gemeen veel zeer te doen.

Toen ik ’s avonds belde naar de dokter met die mededeling, moest hij lachen: “Ze hadden u verteld wanneer het ging uitgewerkt zijn, zeker?” Blijkbaar is het nu wel duidelijk wat er aan de hand is: een geknelde zenuw! Die moet nu operatief losgemaakt worden, een neurolyse dus. Enfin, op zich geen zware ingreep, en dan drie weken een loopvoetje of mijn laars. Juist ja.

Nu nog bepalen wanneer het kan.

Geplaatst op

Nieuws van het voetenfront

Vorige week had ik eindelijk, na een wachttijd van een maand, een MRI van de getormenteerde voet kunnen laten maken. Vandaag kon ik dan mijn opwachting maken bij de dokter zelve, in de hoop dat de MRI iets zou prijsgeven van de geheimen in mijn voet.

Wel.

Op de MRI was nu ne keer niks te zien, zeg. Een klein beetje vocht misschien ter hoogte van de tweede straal, maar dat was dat.

Maar blijkbaar was dat op zich dan ook weer veelzeggend, want dat betekent dat het niks aan het bot is, ook geen artrose, en dat er wellicht aan de spier ook niks scheelt. Blijft over: pees en zenuw. Burssens wilde me meteen een inspuiting geven in de voet, om me dan een stevige wandeling te doen maken, maar helaas was dat geen optie, want ik heb helemaal geen schoenen bij, alleen maar mijn fameuze laars. Want wat wil hij bereiken? Hij gaat me inspuiten met een plaatselijk verdovend middel, en dan moet ik de voet echt belasten en forceren door bijvoorbeeld een stevige wandeling. Als dan op een bepaald moment – hij kent de exacte werkingsduur van het product – de voet toch weer pijn begint te doen, is het duidelijk de zenuw. Iets waar hij redelijk zeker van is, maar graag toch volledige zekerheid over heeft, voor hij begint te opereren en zo.

Enfin, volgende week dus hopelijk eindelijk een definitief verdict.

En zo blijft ne mens bezig…

Geplaatst op

Elandje

Vandaag is Kobe vertrokken op sportplattelandsklassen, en hij had er enorm, maar echt enorm veel zin in. Gelukkig maar!

Bart zette hem af, terwijl ik ging lesgeven. Nu, op maandag moet ik maar lesgeven tot 12.05 uur, de rest van de dag heb ik vrij om te verbeteren en voor te bereiden. En wat zag ik plots, in de namiddag, in de zetel liggen?

Kobes eland.

Alleen als u Kobe niet kent, zou u zeggen: “En dan?” Want wie mijn Kobe wel een beetje kent, weet dat zijn elandje heilig is voor hem. Hij heeft die bij zijn geboorte gekregen van mijn nonkel Luc, en sinds hij een jaar of zo is, is hij onafscheidelijk met dat beest. Hij is nu negen, en soms vind ik het behoorlijk overdreven, zijn gehechtheid aan dat beest. Hij heeft intussen een ganse collectie pluchen elanden, trouwens.

Maar slapen zonder zijn eland? Dat lukt niet, aan geen kanten. Als hij ’s avonds bij het slapengaan zijn eland niet vindt, komen er dikke, dikke tranen.

En nu zag ik Eland dus liggen in de zetel. Vergeten… Mijn hart bloedde, want ik wist dat hij niet ging kunnen slapen zonder, en dat hij vooral echt ging huilen omdat hij hem niet mee had. Tsja… Maar om daarvoor nu speciaal naar Wachtebeke te rijden, een uur onderweg? Nee, dank u.

Maar toen viel mijn frank: meester Wim, de zorgleraar, gaat vanavond naar ginder om een casinospel te spelen met hen. Ik belde dus naar school, en jawel, meester Wim liep daar nog rond. Ik stak Elandje in een zakje, plakte er een sticker met een kusje op, en reed naar school. Wim zag het volledig zitten om het beest mee te nemen, gelukkig maar. Hij ging hem vanavond als prijs voor de winnaar tonen. Ik ben eens benieuwd…

Ik weet alleen dat ik een heel erg dankbare Kobe zal hebben…

 

Geplaatst op

MRI

Jawel, eindelijk de MR scan vandaag. Ik heb maar een maand moeten wachten, en dat viel blijkbaar dus zeer goed mee, want de standaard wachttijd is 4 maanden. Zucht.

Enfin, een twintigtal minuten gepiep, gebrom, getuut, geklop, en ik ben gewoon in slaap gevallen. Blijkbaar vind ik dat repetitieve lawaai rustgevend. Ne mens moet dan ook zo stil mogelijk liggen te liggen, en ik lag ook effectief vree op mijn gemak.

Ik ben benieuwd voor wat de dokter zal zeggen, volgende week.

IMG_2593

Geplaatst op

Fysiotherapeut en andere perikelen

Wolfs rug is dus echt niet in orde, en het betert aan geen kanten met de kinesitherapie die hij gekregen heeft. De kinesist stuurde hem terug richting huisarts, die ons prompt doorverwees naar een fysiotherapeut.

Juist ja.

Enfin, ik dus gebeld naar het Jan Palfijn, en de eerste afspraak die ik kon maken bij gelijk wie van het team, is de tweede week van de paasvakantie.

Juist ja.

Ik vrees dat hij nog even op zijn tanden zal moeten bijten dus, en nog even wachten met rugby. Niet dat dat nu trouwens aan de orde zou zijn, want vanmiddag is hij weer wat anders tegengekomen.

Normaal gezien is hij op woensdag thuis zo een vijftal minuten voor half één. Vandaag niet dus. Het werd kwart voor één, en ik werd bezorgd. En bellen kon ik niet, want hij had zijn gsm niet bij. Zucht. En toen zag ik hem komen aanstrompelen – we zaten voor het eerst buiten te eten – met zijn fiets in de hand. Hij was blijkbaar gevallen ter hoogte van de Neptunus – zonder duidelijke aanleiding, hij wist het zelf niet – en had zich toch wel pijn gedaan, ja. Zijn stuur stond helemaal paraplu, en zijn rem was compleet ontregeld. Zijn ego was gedeukt, en zijn rechterhand helaas ook. Maar bon, ik plooide zijn stuur weer recht, legde ijs op zijn hand en stak het daarna in een verband, en voederde hem. Hij was een beetje van slag, ja.

Daarna wandelden we rustig samen naar de fietsenmaker, die bijzonder begrijpend was, en de fiets er vandaag nog tussen wilde nemen zodat Wolf hem morgen weer kan gebruiken. Fijne mens.

Enfin, voorlopig geen rugby dus, om meerdere redenen. Alweer.