Geplaatst op

Sportkampstress

Elke ouder heeft te kampen met hetzelfde probleem: wat doe je in hemelsnaam met de kinderen in de grote vakantie? Ik heb dan nog geluk dat ik zelf quasi de hele vakantie thuis ben, maar dan nog. Ik kan hen ook geen negen weken bezighouden, ze vervelen zich al na een halve week. Dus, elk jaar wordt er een planning uitgewerkt, voor een stuk samen met een vriendin. Wolf en Marthe zijn beste vriendjes, en we laten hen dan ook verschillende dingen samen doen.

Zoals het sportkamp. Nog een geluk dat Delphine me had gewaarschuwd dat de inschrijvingsdag vandaag was, want de kampen van Stad Gent zijn zeer gegeerd. De sportkampen zijn voor ons zeer interessant, omdat de sporthal vlakbij is. Alleen… Je moet online inschrijven, en de servers zijn daar absolùùt niet op berekend. Om negen uur deze morgen gingen de servers open en zat half Wondelgem – wat zeg ik, half Gént – achter zijn computer om toch maar te kunnen inschrijven voor een van de talloze kampen op diverse locaties voor alle mogelijke leeftijden. Delphine is erin geslaagd, met twee computers, om na vijventwintig minuten haar beide kinderen in te kunnen schrijven. Bij elke stap crasht de server immers meermaals.
Wolf is ingeschreven geraakt om 9.50u, Kobe zelfs maar om 10,05u. Ik geef het u op een briefke: meer dan een uur lang op een refreshknop duwen, er zijn leuker dingen. Vandaag hoorde ik dat Fien (een andere mama) er zelfs twee uur over gedaan heeft om beide jongens binnen te krijgen.

Ik weet niet wat u ervan denkt, maar ik vind dat schandalig. Er moet toch een andere oplossing zijn? Desnoods zwaardere servers?

Soit, Wolf en Kobe gaan de tweede week van de grote vakantie dus hier een paar straten verder op sportkamp. Ik zie dat volledig zitten 🙂

Geplaatst op

Eten

Nu dit weer!

Ik had al bij Gwen en anderen zitten stoefen dat Merel zo mooi patatjes at, dat ze na een week al 80 gram binnenspeelde, en dat ze het precies best leuk en lekker vond. En nu wil ze niet meer! Is het nu omdat ze ziek is, dat ze met dat hoestje zit en dat ik haar antibiotica moet geven? Dat ze die overschakeling niet leuk vindt? Of is het gewoon, zoals Ilse zo treffend zei over haar eigen dochter: “Die van ons heeft dat ook gedaan. Na een paar weken dacht ze: Bon, dat groentengedoe hebben we ook gehad. Nu weer melk.”

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het écht niet leuk vind.

Geplaatst op

Ziek

Nee, voor een keer ben ik het niet die ziek is, maar Bart. Hij voelde zich al gans vorige week niet denderend, en is dit weekend helemaal platgevallen. Zodanig zelfs, dat ik vandaag de dokter heb doen komen. Die heeft een griepje vastgesteld, en gezegd dat hij thuis moest blijven en rusten. Minstens tot en met woensdag. Bart zette het al op een verontwaardigd gepuf dat hij morgen al ging gaan werken, en woensdag zeker, tot hij nog maar eens een oncontroleerbare hoestbui kreeg en deemoedig weer in zijn bed kroop.

Merel is ook nog steeds ziek, en bijgevolg lastig. Ik heb mijn handen dus vol, al moet ik toegeven dat Bart echt geen lastige zieke is. En hij is blijkbaar goed ziek, want hij komt nauwelijks aan zijn computer. Al zijn vergaderingen zijn afgezegd, en ik geloof dat Dirk de rest opvangt. En maar goed ook.

Bon, ik ga nog een theetje maken voor mijn liefste, en de kleinste een suppo geven. All in a day’s work :-p

Geplaatst op

Stress!

Dat het mijn ochtend niet was!

Dat Bart ziek was, dat kondigde zich gisterenavond al aan. Dat ik dus de jongens naar school moest brengen, was het logische gevolg. Niet dat ik daar een probleem mee heb, het is gewoon een kwestie van planning. Maar.

Ik had me al overslapen: in gans het gedoe er niet aan gedacht mijn wekker te zetten, en voor een keer – damn you, Murphy! – waren de jongens natuurlijk NIET wakker om zeven uur. Bon, half acht is geen probleem, ook dan komen we er wel zonder ons noemenswaardig te haasten.

Naar de badkamer dus, en daar de jongens in de douche gestoken. Ook tot hier nog niet echt een probleem. Tot Kobe plots uitgleed en zeer bizar terechtkwam tegen een paar uitsteeksels van de douchedeur: twee sneetjes in zijn onderrug/poepje, die serieus aan het bloeden waren. Ik moet u het huilconcert niet beschrijven zeker?

Bon, iets later was het bloed gedept, de wondjes ontsmet en twee grote plakkers geplakt. En tranen en jongenslijven gedroogd. En mochten we toch wel serieus beginnen voortdoen, met dat ontbijt en zo. Nog net op tijd zaten we in de auto, als we het wilden halen voor de bel ging. Maar, waar waren de jassen? Niet aan de kapstok, niet in de auto, zoals ik dacht? Huh? Het was de dag voordien misschien wel stralend weer geweest, maar nu was het amper zeven graden, en dus echt wel jassenweer. Ik ben als een gek gans het huis beginnen afzoeken. Ik dacht zelfs al dat ze uit de auto gestolen waren. Tot ik ze in de respectieve kleerkasten vond: de kuisvrouw was bijzonder ijverig geweest en had ze weggehangen, alsof ze niet meer nodig waren. Hmm.

Wolf was dus vijf minuten te laat, maar zijn juf wuifde het weg. En in Kobes kleuterklasje was het gelukkig ook geen probleem. En ik? Ik was alweer een jaar van mijn leven kwijt.

Waar is die koffie? Dat ik kalmeer, tiens!

Geplaatst op

Mixed feelings

Een zeer wisselvallige dag, welzeker.

Het begon al niet te denderend: Merel is ziek! Gisteren had ze zich nog min of meer normaal gedragen, gisterenavond had ze plots 39,6°. Op zich nog niet echt alarmerend, baby’s hebben vaak serieuze koorts, maar toch meer dan genoeg om de dokter te bellen. De arts van Kind & Gezin had het dinsdag nog gezegd: Merel had dan wat last van haar neusje en van slijmoogjes, en blijkbaar waren haar oortjes ook niet helemaal zuiver meer. Ik moest gewoon geregeld spoelen, maar als er koorts zou opkomen, toch de dokter raadplegen.
Deze morgen dus gebeld, en ik had chance: tien minuten later was er nog een plaatsje! Ik ben te vierklauwens in mijn auto gesprongen, en Merel heeft het begin van een oorontsteking. Als ze nog eens een zware koortsopstoot heeft, moet ze antibiotica krijgen, het dutske.

Daarna ben ik naar mijn ma gereden om daar de zieke Merel af te zetten: uitvaart bij ons op school. Omdat het leerlingen zijn die ik zes jaar in de klas heb gehad, wilde ik er toch wel bij zijn. Als leerkracht vind je dat op den duur banaal, maar voor de leerlingen blijft het belangrijk. Het thema was sprookjesfiguren, en voor mij hadden ze, oh verrassing, de heks voorzien. Lekker makkelijk: een basic gothic outfit uit de kast genomen, een punthoed op, en klaar. Alle collega’s waren verkleed, en ik heb schitterende dingen gezien. Petje (of in dit geval hoed) af!

Na een wisselvallige en al bij al matige show ben ik dan terug naar mijn ouders gereden. Merel had bijna twee uur gehuild, maar was dan toch in slaap gevallen. Eten wilde ze niet doen, net zoals de nacht voordien. Amai mijn boezem! Ik heb dus rustig en bijzonder lekker gegeten: erwtensoep, en dan konijn met gebakken appeltjes en véél saus. En zelfs een appeltaartje als dessert 🙂 Dank u, ma! Mijn ouders waren allebei ook goed gezind, en we hebben gezellig buiten in de zon op het balkon zitten kletsen en lachen. Fijne dag, fijne dag.

Merel was na haar serieuze dut ook goed gezind, en wilde dan toch eten, gelukkig maar. Ik ben dan naar huis gereden, en heb thuis nog op ’t gemak wat huishouden gedaan, terwijl de kinderen op school in de opvang in de zandbak speelden.

En toen sloeg de dag weer om.

De jongens waren lastig, Kobe was huilerig, Merel had weer serieuze koorts en stopte niet met huilen. Kobe moest in bad, Wolf nam een douche, en toen bleek dat de sensoren van het bubbelbad niet op tien cm water zijn voorzien, en begon het zichzelf al droog te blazen terwijl Kobe er nog inzat. Uiteraard net op het moment dat Merel tóch een paar slokken wilde drinken. Consternatie alom. En toen huilde zij nog wat meer, en wilde Kobe niet eten en werd Wolf ambetant van de andere twee, en was ook mijn humeur ver te zoeken. En belde Bart dat zijn afspraak in de file zat en hij dus later ging zijn. Hmpf. Bad timing.

Gelukkig eindigde de dag in rust, met een slapende Merel en een Bart aan mijn zijde. Oef.

Geplaatst op

Tot zover het concert

Is er dan al eens een concert te zingen op minder dan 500 m van mijn deur. Mijn favoriete Gloria van Vivaldi dan nog, die ik zeer graag zing. En die ik nog eens als tenor mocht zingen, want tegenwoordig ben ik naar de alten gevlogen.

Zit ik toch wel met die rug zeker!

Ik kan niet eens een kwartier rechtstaan, laat staan een concert zingen.

Balen! (Afgezien dan nog van het engagement dat ik weer eens niet kan nakomen).

Geplaatst op

Rug

Ik ging vandaag eens de tuin wat verder onder handen pakken (nog steeds niemand die een hek wil?), het hondenkot afbreken, en een hoop gerief naar het containterpark brengen.

Ik leeg dus mijn koffer uit, haal de buggy eruit en zet die in de garage. En die klapt natuurlijk open net als ik hem wil neerzetten. Ik moet nogal raar gegrabbeld hebben en een rare beweging gemaakt hebben, want het is in mijn rug geschoten. Alweer.

Ik hoop dat het snel betert, want ik loop compleet scheef, kan met moeite zitten, en kan al helemaal Merel niet oppakken of neerleggen. Vandaag en morgen is Bart nog thuis, maar als het niet betert, zit ik maandag met een probleem.

Nu dàt weer. Zucht.

Geplaatst op

Hond

We hebben een hondenprobleem. Onze Catullus is intussen al veertien jaar bij ons, en eigenlijk nog steeds een zeer patent beest, zeker voor een labrador. Die beesten worden doorgaans niet erg oud, de onze is al een uitzondering. En al helemaal omdat hij eigenlijk niks mankeert, tenzij een beetje doof aan het worden.

Tot nu.

Sinds een paar dagen verliest hij zijn urine. Het is niet dat hij opzettelijk plasjes in huis doet, integendeel. Maar hij laat overal druppeltjes vallen, en als hij ergens liggen slapen heeft, ligt er soms een klein plasje. Last lijkt hij er niet van te hebben. Hij niet.

Want je moet eens in een huis met drie kinderen voortdurend overal op je parket hondenurine liggen hebben. Waar de kinderen dan inlopen, want die kijken uiteraard niet voortdurend naar de grond. Ik loop dus hele dagen wél naar de grond te kijken, en overal druppeltjes op te vegen. En drie keer per dag de keuken en de hal te dweilen, waar hij tegenwoordig een groot deel van de dag doorbrengt. En hij snapt helemaal niet waarom hij plots niet meer bij ons in de woonkamer mag, en kijkt dan met zijn grote bruine droeve ogen me vragend aan.

Vanmiddag ga ik naar de dierenarts. Hopelijk is het iets eenvoudigs, maar gezien zijn leeftijd vrees ik ervoor. En dan weet ik echt nog niet wat we gaan doen. Want een incontinente hond in een gezin met kinderen, helaas, dat is geen optie.

Geplaatst op

Lente (met drol)

En dat het lente was vandaag! We hebben er allemaal van genoten, zelfs Bart die normaal met geen stokken buiten te krijgen is.

Een rustige voormiddag, een lekkere maaltijd (worst met spruiten, jawel, tot wanhoop van Wolf), en daarna een tukje van Barts kant. Tegen half drie hebben we hem wakker geschud, want toen waren de jongens al lang buiten aan het spelen, en was ik al in de tuin aan het prutsen. Bart heeft zowaar het gras afgereden, en ik heb aan planten allerhande geprutst, en de tafels en stoelen afgewassen.

Vooral dat laatste. Hmpf.

Ik was daarvoor de hondendrollen aan het opruimen (dat heb je, met een hond, in de winter blijven die liggen) maar Kobe moest natuurlijk net gaan rondstruinen waar ik nog niet gepasseerd was. Zonder te kijken waar hij stapte. Uiteraard.

Ik gebood hem stevig door het gras te gaan slepen om de getroffen sloef af te kuisen, maar da’s blijkbaar kweetniehoe lastig. Wat duidelijk minder lastig was, was een tuinstoel omver te gooien, en dan met de vuile sloefen op de textilene rugleuning te gaan stappen. Wat op zich uiteraard al niet mag, zo’n leuning is niet voorzien op achttien kilo kleuter. Laat staan dat textilene verzot is op hondendrol. En dat het bruine goedje zich tussen de gevlochten vezels nestelde met een hardnekkigheid die bij voornoemde kleuter niet misstaat.

Ik dacht dat ik hem kon villen. De kleuter, niet de stoel.

Soit, een stevig sopje en een stevige schrobbeurt later staan de tuinmeubelen klaar voor gebruik. Het gras is afgereden, de klimplanten hangen weer op, en de plantenbakken staan leeg te wachten op wat nog moet komen.

Het mag lente worden. Voor echt en al.

Geplaatst op

Ziek

Deze keer niet alleen ik, maar ook nog Kobe.

Vannacht was die niet te genieten: huilen, klagen over een zere kaak en een zeer oor, nog meer huilen, opstaan dat hij niet kan slapen… Hij heeft Nurofensiroop gekregen van Bart, en heeft de halve nacht bij ons in bed geslapen. Enfin, gewoeld. Hij had ook wel koorts, was serieus aan het gloeien.

Deze morgen voelde hij zich iets beter, maar had 38,7° en een vuurrood rechteroor. Ik heb dan maar rond acht uur een huisbezoek aangevraagd bij de dokter, dan kon die meteen ook even naar mijn hoest kijken. De griepsymptomen zijn weg, maar die hoest is bijzonder hardnekkig, en ik voel me nog steeds flauwtjes.

Ik had tegen twaalf uur bij mijn ouders willen zijn – we gingen daar eten, en dan bleven de jongens een nachtje slapen –  maar de dokter bleef maar weg. Alles stond klaar, het meeste zat al in de auto, en de kinderen hadden zelfs hun schoenen al aan. Rond kwart over twaalf heb ik nog eens gebeld naar de dokter, en die belde zijn collega dat hij ons dan eerst moest nemen. Soit, tegen tien voor één was hij bij ons. Voor Kobe bleek het een algemene infectie te zijn: rode keel, verstopte neus, en een oor waar een prop in zat waardoor hij niet goed kon zien hoe erg het was. In elk geval antibiotica, zodat hij zich snel weer beter ging voelen. Voor mij idem: oren waren ok, maar keel zag behoorlijk rood, en mijn longen deden niet wat ze moesten doen. Ook antibiotica, want het sleepte al te lang aan.

Enfin, we waren om half twee bij mijn ma, die daar eigenlijk niet om kon lachen aangezien zij zelf al gegeten hadden, en zij dus mocht herbeginnen met koken (opwarmen) voor ons.

En ik, ik voelde me slecht, en dat was volgens de dokter niet meer dan normaal. Hopelijk kunnen Bart en ik vannacht wat slapen.