Costa Rica
Drie weken geleden zijn mijn ouders op reis vertrokken naar Costa Rica. Het zag er een zalige reis uit, en dat bleek het ook te zijn, volgens de mailtjes van mijn ma: jungle, brulapen (waar vooral mijn vader, tot niemands grote verbazing, een voorliefde voor heeft opgevat), kaaimannen, kikkertjes, vogels van allerlei pluimage, werkende vulkanen… Het leek heerlijk.
Tot mijn pa bij een wandeltocht te paard van zijn op hol geslagen rijdier is gedonderd, en zijn sleutelbeen en een rib heeft gebroken. Ze hebben het nog een aantal dagen uitgehouden met een stevig verband, maar zijn uiteindelijk toch noodgedwongen naar de hoofdstad verhuisd voor repatriëring.
Alleen… De vluchten zaten blijkbaar vol, vooral als ze businessclass wilden om beter te zitten en slapen. Pas vandaag zijn ze dus geland, na een aantal doodsaaie dagen in het kleine hoofdstadje.
Aangezien de verzekeringsmaatschappij hen per taxi naar huis liet brengen, hoefde ik hen niet af te halen op de luchthaven of het station (want oorspronkelijk gingen ze landen in Schiphol en daar de trein nemen), maar ik had er wel voor gezorgd dat ik bij hen thuis was om valiezen te helpen dragen en dergelijke. En ook uit pure bezorgdheid.
Mijn pa zag er al bij al vrij deftig uit. Minder erg dan ik had gevreesd. Maandag mag hij al naar de orthopedist, voor een consult over een eventuele operatie of zo. Oef.
Fonts
Ik heb nog massa’s dingen aan mijn hoofd (Raaaaaah! Stress!) waar toch wel een deadline aan vasthangt. Zoals bijvoorbeeld de doopboekjes voor Merel, tegen zondag 22 mei. Ik wil liever niet de standaardboekjes gebruiken, omdat wij met twee meters zitten. En die standaard oubollige geloofsbelijdenis heb ik er ook uitgegooid en vervangen door een hedendaagse humanistischer variant. Moet kunnen.
Ik wil haar boekje graag in de stijl van die van haar broers: de buitenkant compleet over the top met een bizar lettertype en een tekeningetje dat wel Word Art lijkt :-p
En toen vond ik het juiste lettertype of font niet meer. Blijkbaar stond dat op mijn oude PC wel nog, maar niet meer op deze. Lang leve Twitter: daar werd me IdentiFont aangeraden: je kan kenmerken van je font ingeven, en uiteindelijk zeggen ze je wat je zoekt. Aangezien de hoofdletters in dit font nogal distinctief zijn, was het blijkbaar niet zo moeilijk. En heb ik kunnen downloaden wat ik zocht: Bernhardt Fashion 🙂
Lang leve Twitter! En lang leve het überkitcherige doopboekje dat wellicht bij kopiëren dan weer zó erover is dat het weer goed wordt :-p
Recup.
Twee mei. Fijne dag, op zich. Alleen, het is voor velen een recupdag voor de eerste mei. Ook niks op tegen. Maar ik dacht dat recup en het wettelijk vastgestelde aantal vrije dagen iets was voor werknemers.
Blijkt onze crèche, met twee zelfstandigen, ook dicht te zijn vandaag. Dat is uiteraard zeer makkelijk als je met een forfaitair bedrag per maand werkt: extra dagje vakantie en geen inkomstenverlies. Alleen waren ze dat aan ons vergeten doorzeggen, en zei ze er gelukkig nog iets van vrijdagavond.
We hebben even met ons handen in het haar gezeten: ik moest uiteraard werken, want de scholen zijn – terecht – open. Ziekenfonds kan ik niet om opvang vragen, want Merel is niet ziek. Mijn ouders zijn op reis, en mijn schoonouders wonen nogal ver. En mijn vaste babysits zijn allemaal schoolplichtig. Tsja.
Bart heeft dan maar al zijn afspraken afgezegd en is thuis gebleven. Gelukkig heeft Merel veel geslapen, zodat hij deftig heeft kunnen werken. Uiteindelijk is hij om vier uur, toen ik thuis kwam met de jongens, nog naar kantoor getrokken voor een vergadering.
Maar ik vind dat die crèche algelijk gemakkelijk is. Of ligt dat nu aan mij?
R.I.P. Osiris
Daarstraks begon ik met de kinderen het kleine tuintje aan mijn bureau in orde te zetten: dode bladeren opruimen, hout opnieuw stapelen, onkruid verwijderen, en een paar plantjes planten.
Alleen… het stonk er zo! Ik dacht dat er ergens een dode vogel lag, en ging op snuffelonderzoek. Zo kwam ik aan het hoekje tussen mijn raam en de muur, bedekt met klimop. En daar zag ik, onder de klimop, plots een stukje grijze pels. Helaas.
Wellicht is hij aangereden, en dan naar huis gekomen om hier te sterven. Ik had nooit stilgestaan bij het tuintje achteraan. Mocht hij in de grote tuin onder een struik gekropen zijn, dan had Catullus hem wel gevonden. Maar hier… Hij lag op amper een meter van me vandaag. Als hij nu nog eens één keer deftig gemiauwd had, dan had ik hem misschien nog kunnen redden.
Tsja.
Ik heb een put gegraven naast hem, en hem er dan voorzichtig ingerold. Hij ligt nu begraven op iets meer dan een meter van me, tussen de struiken.
Arme Osiris.
Afscheid van een trouwe viervoeter
De titel klinkt dramatischer dan het is, hoor!
Al meer dan een maand sukkelen we enorm met onze Catullus: hij is bijna veertien, en nu incontinent geworden. Ik heb hem uitgebreid laten onderzoeken, en de dierenarts heeft vastgesteld dat het gewoon door zijn ouderdom is, en dat er niks aan te doen valt.
Ik heb het er al uitgebreid over gehad met onze hondenwandelaar. Dat is een buur een beetje verder in de straat, die vroeger altijd zelf een hond had, maar er nu geen meer mag van zijn vrouw. Zijn vorige hond, waarmee ik hem altijd zag wandelen, was plots gestorven aan blaaskanker, en hij was er zodanig het hart van in dat zij hem dat niet nog eens wil aandoen. Toen ik hem er ooit over aansprak dat ik hem niet meer zag passeren met zijn beest, en hij het verhaal deed, zei ik al lachend: “Oh, maar ge moogt altijd met die van ons gaan wandelen hoor!” Diene mens zijn gezicht klaarde gans op, zijn ogen begonnen te stralen: “Serieus?” Euh… Sindsdien, een jaar of vier geleden, komt hij elke dag Catullus halen voor een fikse wandeling. Hij heeft een sleutel van ons huis, dus het maakt niet uit of we thuis zijn of niet.
Toen ik Didier dus vertelde van ons probleem, en dat we desnoods een spuitje gingen moeten geven, heeft hij me doen beloven dat niet te doen zonder eerst met hem te spreken. Hij heeft het met zijn vrouw besproken, en ging hem desnoods zelf in huis nemen. Hij heeft geen kinderen, en zo kan het al iets makkelijker.
Gisteren had ik hem laten weten dat Bart en ik besloten hadden dat het zo voor ons niet langer kon, en dat de arme Catullus dus weg moest. En vandaag stond hij dus aan de deur: eerst is hij de hondenmand en wat ander gerief komen halen, en wat later kwam hij om de hond zelf. Ik heb serieus geslikt, het beest een grote knuffel gegeven, en was eigenlijk bijzonder opgelucht dat ik wist dat het beest in goeie handen was. Ik weet niet of ik het mezelf ooit zou vergeven hebben dat ik hem een spuitje had laten geven, terwijl hij verder nog in excellente gezondheid was.
Maar ik mis hem wel. Weet je, wij hebben geen dag in dit huis geleefd zonder de hond. Hij is hier gekomen de dag dat we verhuisd zijn. Veertien jaar.
Dus ja, het doet raar. Maar ik ben ook opgelucht. Niet langer overal druppels of klodden haar, en eindelijk ook eens ongestoord een deur kunnen laten openstaan.
En toch mis ik hem.
Uroloog
Een heerlijke stralende dag, en wij zijn voor een stuk binnen gaan zitten, meer bepaald in de voormiddag bij de kinesist (de kinderen waren voorbeeldig), en in de namiddag bij de uroloog.
Wolf had namelijk een bedplasprobleem, maar dat is zichzelf aan het oplossen momenteel, van zodra ik eigenlijk de afspraak bij de specialist had gemaakt. Zijn afspraak heb ik dus maar geannuleerd, maar ik wilde een checkup voor Kobe. In maart 2009 is hij namelijk geopereerd voor kryptorchie: zijn testikels waren niet ingedaald. Nu was ik bang dat er toch nog steeds iets mis was, en wilde ik een controle. De dokter stelde me gerust: alles was in orde, en ik zal – hopelijk – probleemloos oma worden later 🙂 Ook hier hebben de jongens zich exemplarisch gedragen: ik kan dus echt overal komen met hen, en da’s bijzonder fijn.
Thuis hebben we dan maar als beloning met zijn allen een ijsje gegeten, en daarna ook het avondeten buiten gegeten. Man, ik hou van de zomer in april!
Vakantiezondag
Vorige zondag voelde al als vakantie aan, met die brunch en dat verjaardagsfeestje. Vandaag had net hetzelfde gevoel, al zal het weer er ook wel voor iets tussen zitten.
Het traditionele zondagsontbijt zorgt altijd al voor een goed begin: versgebakken croissants, boterkoeken en chocoladebroodjes met chocolademelk, en een zachtgekookt eitje 🙂
Tegen half elf waren we in Gent centrum: JCI Artevelde, waar Bart lid van is, gaf een soortement van concert. SACD heet het, al heb ik nog niet kunnen achterhalen waar die letters voor staan. Een man nam ons, aan de hand van diverse cd’s, mee op een muzikale geschiedenisles, maar vooral zijn anekdotes en uitleg waren hetgeen alles interessant maakte. Ik wist niet goed wat ik mocht verwachten, en vond dat ze het geen concert hadden mogen noemen, maar het was wel de moeite waard. De scene van Tinnenpot was dan ook zeer huiselijk aangekleed, met sofa, flatscreen met knetterende haard, bloemen, schemerlampen, en een kick ass geluidsinstallatie. Maar wat ons over de streep had gehaald om te komen, was de kinderopvang :-p Zelfs Merel vormde geen probleem. De jongens hebben er prima gespeeld, Kobe had zich zelfs laten schminken als Spiderman. Dat vond ik dan persoonlijk weer geen goed idee, en ik kreeg gelijk: al amper een half uurtje later begon hij te klagen dat het jeukte en piekte in zijn ogen, en dat ik het moest afwrijven. Gelukkig zijn die vochtige doekjes voor Merel prima als demaquillage, en heeft hij een tijdlang rondgelopen met half beschilderd gezicht.
We zijn eventjes gebleven op de receptie, net lang genoeg voor Merel om eten te krijgen en net kort genoeg voor de jongens om zich niet te vervelen, en zijn dan naar de Korenmarkt gewandeld om te eten in de Pizza Hut. Die met Grimbergenkaas kan ik trouwens aanraden. Daarna zijn we een klein eindje verder gewandeld, om een boottochtje te maken vanaf de Korenlei. Ik had dat al lang beloofd aan Wolf, en nu kwam het er dus eindelijk van. De jongens genoten, en Merel heeft nog maar eens op een bizarre plaats de borst gekregen, zucht. Ik moet zeggen, ik ken Gent serieus grondig, en toch is zo’n boottochtje toch nog verrassend door het nieuwe perspectief. En ook hier gaf de lerarenkaart me 3,5 euro korting :-p
De dag eindigde helaas niet zo rooskleurig als de rest van de dag was geweest: we hadden geparkeerd op de hoek van de Academiestraat en de Augustijnenstraat, en stonden voor een stukje op het zebrapad. Ik had er Bart nog op gewezen, maar die dacht dat het wel ging meevallen op een zondag. Al lachend had ik eraan toegevoegd dat hij dan maar de eventuele boete moest betalen, ook al zat ik achter het stuur.
Ja maat! De auto is dus gewoon weggesleept he! Ergens hebben ze wel gelijk, maar toch, dat is toch wel hardvochtig! We hebben een taxi gebeld, en die heeft mij met de kinderen thuis afgezet, en heeft daarna Bart tot aan het UZ bij de auto gebracht. Hmpf. Eigenlijk toch wel een serieuze domper op zo’n mooie dag.
Jammer!
Catullus, the sequel
Gisteren ben ik naar de dierenarts geweest met de hond, voor een extra onderzoek. Op de foto’s is nauwelijks iets te zien, tenzij een verbrede sfincter. De dierenarts heeft ons pilletjes meegegeven, met ongeveer 50% kans op succes. Maar het beestje zijn incontinentie is wellicht onomkeerbaar, en een gevolg van ouderdom.
Als dit niet helpt, dan wordt het een spuitje, vrees ik. Met ongelofelijk veel pijn in het hart, want de hond is per slot van rekening veertien jaar bij ons geweest. Maar overal urine in ons huis, terwijl er drie kinderen zijn, is onhoudbaar. Echt.
Damn!
Crèche
Hmm.
Vandaag heb ik met Mereltje een bezoek gebracht aan de crèche. Het is dezelfde kribbe als die van Kobe destijds, vlakbij, en degelijk. De Spruitjesdoos houdt er geen strenge regeltjes op na, maar is soms onorthodox, en daar hou ik wel van. Als peuter kwam Kobe geregeld pottezwart van het spelen thuis, vol met verf of andere toestanden. En hij vond het er fijn 🙂
Merel moest haar ogen uitkijken. Andere kinderen, andere geluiden, en een vreemde omgeving. Toen Cindy haar even overnam, begon ze evenwel te huilen: een ander gezicht dan mama, dat was er eventjes teveel aan. Hmm.
Morgen gaat ze een ganse dag, want dan begin ik te werken. Ik zal daar geen traan om laten, zo’n rationele moeder ben ik wel, en het is ook niet bepaald mijn eerste. Ze is er goed, dat weet ik: warm, proper, gevoed, veilig, en regelmatig ook geknuffeld. Meer kan een mens niet vragen. En toch zou ik het fijner gevonden hebben moest ze gelachen hebben naar Cindy, en zonder morren in een wippertje zitten rondkijken hebben.
Mja. We zien morgen wel.