Feestje, of toch zoiets

Vandaag was er een feestje van allemaal ondernemers met kinderen. Bart had me een paar maanden geleden gevraagd of ik dat zag zitten, en of ik dan Pinkstermaandag wilde vrij houden. De locatie wist hij nog niet, er was zelfs een hele kleine kans dat het bij hem op kantoor zou zijn, want dat was een backuplocatie.

Forward een maand of twee. Ik had eerder deze week al een springkasteel geregeld, zodat er voor de kinderen toch iets te doen ging zijn. Want ja, het was bij ons op kantoor. Gisterenavond bleek dat er niet voldoende drank voorzien was, dus is Bart daarstraks nog naar de Delhaize in Mariakerke gereden, die vandaag gelukkig open was.

En toen bleek het vooral een netwerk event te zijn voor de organisatoren, zodat die de hele tijd stonden te praten. En er niet genoeg propere glazen waren, of kommetjes voor de fruitsla en het ijs. En niemand het blijkbaar nodig vond om zelf eens iets op te ruimen. Zodat ik eigenlijk de hele namiddag niks anders gedaan heb dan afgeruimd, de (gelukkig industriële en dus supersnelle) afwasmachine doen draaien, en de propere dingen weer uitgedeeld. Waarbij ik dan van sommige aanwezigen zelfs nog de opmerking kreeg: “Zeg, pakt dit ook ne keer mee, dat staat hier al een ganse tijd vuil te wezen! En kunt ge die tafel eens afkuisen zeg!”

pinkstermaandag

Tot zover mijn idee van een gezellig feestje met de kinderen, waarbij ook ik kon kennismaken met de anderen, en gewoon zitten praten. Maar de catering was in elk geval dik in orde: Aziatische hapjes en desserts, lekker! En alle mogelijke soorten drank, en massa’s fruitsla en heerlijk Italiaans ijs in de namiddag!

Waarom ik het opruimen dan niet zo gelaten heb? Omdat anders Bart nog tot een stuk in de nacht ging mogen opruimen en kuisen, dat het voor hem ook een netwerkevent was, en dat er morgenvroeg hier gewerkt moet worden.

Maar we hebben ons lesje geleerd: geen tweede keer. Zeker niet wanneer de aanwezige kinderen van hun ouders zonder meer met hun vuile stoffige schoenen over de zitpoefjes mogen lopen, chocomelk uitgieten op het tapijt en met hun handen in de kommen fruitsla zitten. Volgende keer zeggen we bijzonder vriendelijk: “Bedankt voor het aanbod, maar nee bedankt.” Goed geweten.

Luie dag

Ik was eigenlijk half van plan om naar Zomergem te gaan, naar de kanaalfeesten aldaar, maar het is er gewoon niet van gekomen. Gisteren was een drukke dag, morgen wordt weer een drukke dag… en dus werd vandaag een luie dag. En dan bedoel ik echt wel lui.

Behalve dan die acht machines was die ik erdoor heb gedraaid: winterjassen, dekentjes, mutsen en sjaals, dat soort dingen. Maar verder? Beetje buiten rondhangen, zwembadje opblazen en vullen, beetje in de zon zitten, met de kinderen spelen, buiten eten… Dat soort zondag dus. Alles kan, niks moet. Heerlijk, toch?

Zelfs Bart zat spontaan buiten (in de schaduw onder de luifel, maar toch: een hele prestatie!) en genoot van het zalige weer. En Merel vond het zwembadje ook zalig, al wilde ze eigenlijk altijd maar erin en er weer uit, en er weer in en er weer uit. Ik denk dat het voor haar misschien toch wat te koud was, maar toch bijzonder aanlokkelijk, vandaar.

zwembadje

Als mijn bloterds zo verder doen, gaan ze dit jaar nog bruin worden en al! Ondanks de zonnecrème die overvloedig gebruikt wordt.

Ankoria

Vandaag was er dus opnieuw Ankoria, de kinderlarp van Oneiros. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: ik heb het hier al eens uitgelegd.

Wolf keek er al weken naar uit, raadpleegde de kalender die in de keuken hing, en telde af hoeveel dagen er hem nog scheidden van zijn tovenaarspersonage. Donderdag had ik plots zitten bedenken dat Kobe misschien nog geen zes is, maar dat hij eigenlijk toch ook al bijzonder flink is, dat zijn broer hem wel op sleeptouw ging nemen, en dat hij dat superwijs zou vinden. Er lopen nog van die kleintjes rond, en daar hebben ze geen problemen mee, zolang er een van de ouders in de buurt is. En Bart zou het ook niet erg vinden, zo’n papa-dochterdagje, zonder zonen in de buurt.

Hij kon op de valreep nog mee, en dus reed ik deze morgen met mijn twee kinderen en Koen en Quinten naar Mol. We hadden allemaal lichte kleren en veel zonnecrème mee, in zwaar contrast met vorig jaar oktober toen het quasi van het begin tot het einde regende.

Wolf zag het op slag weer helemaal zitten, legde het systeem aan zijn broertje uit (die daar wonderwel mee weg was) en was binnen de kortste keren al aan het spelevechten met een paar anderen. Van die moussen en latexen wapens, ik kan het iedereen aanraden.

Zelf heb ik de meest uiteenlopende rollen gespeeld: hofdame, boertje, pixie, roversleider, genezer… Maar altijd wel ergens met een oogje op de kinderen, uiteraard. Op een bepaald moment heb ik een hysterisch huilende Kobe uit het spel gehaald: ze werden aangevallen door een hoop monsters, en er zat een grote, boze en vooral vreselijk indrukwekkende wolfman achter hem aan. Het ventje was écht bang, en hij niet alleen: er waren er meerdere aan het huilen van de schrik, wat dus eigenlijk niet de bedoeling is.
Toen hij wat bekomen was op de schoot van zijn mama, verklaarde hij gedecideerd dat hij niet meer ging meespelen, alleen toekijken: het was veel te eng. Een paar anderen hebben hem dan maar meegenomen naar het spelkot en hem het kostuum getoond en laten aanraken, en toen was het al een pak beter. Maar toch: hij is er nog altijd niet uit of hij bij een volgende editie wel wil meedoen. De ene keer zegt hij van wel, omdat het zo leuk was, een andere keer dan weer niet omdat het veel te griezelig was. Maar hij is er wel mee bezig, want hij begint er geregeld weer over.

En Wolf? Die heeft zich te pletter geamuseerd, en zit nu alweer te vragen wanneer de volgende komt.

Zomers

Je weet dat het eindelijk zomert als:

– je je kinderen naar school brengt in enkel een T-shirt, short en sandalen
– je je kinderen extra water meegeeft naar school
– je bij thuiskomst diezelfde kinderen eerst in de tuin ondersteboven houdt en eens flink schudt, zodat die halve zandbak uit hun kleren valt
– je je oudste afzet op de kinderboerderij, en weet dat ze een schitterende dag zullen hebben
– het Towel Day is en je die handdoek kan gebruiken om je zweet af te wissen
– je kan lunchen met een vriendin op het terras van de Café Parti, en je blij bent dat de bomen je wat schaduw geven
– diezelfde lunch uit heerlijke slaatjes bestaat, en je daar blij om bent
– je, bij het afhalen van de kinderen, eerst een kwartier moet aanschuiven aan de ijsjeskar
– je daarna gewoon in de schaduw op een boordsteentje met je kinderen gelukzalig dat ijsje kan opeten, en jaloerse blikken krijgt van de passerende fietsers
– je blij bent dat je met de fiets zo’n zalig briesje over je heen krijgt
– je verheugd naar de ongelofelijk groeiende en gezonde munt in je tuin kijkt
– je het jammer vindt dat er ’s avonds niemand langs komt om op je terras mojito’s te drinken met die verse munt
– je op datzelfde terras de muggen van je moet afslaan
– ’s avonds om elf uur de ramen en deuren nog steeds openstaan.

Zalig, toch?

Weight Watchers week van 24 mei

Zeer blij met het resultaat vandaag, ook al heb ik de voorbije twee weken toch niet zo schitterend mijn best gedaan, en dat is nog een understatement. Mijn probleem is dat ik tegenwoordig weer niks opschrijf, en zo werkt het niet natuurlijk. Maar ik kom tenminste niet bij, en heb totaal niet het gevoel dat ik aan het diëten ben (verre van), dus da’s best ok. Die nieuwe, gezondere levensstijl zit er dus toch wel ingebakken. Moest ik nu mezelf nog zo ver krijgen om te beginnen bewegen, het was helemaal mooi.

Soit, de cijfers:

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
10-05: 80,3
24-05: 80,1

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
10-05: 83,1
24-05: 82,7