Plat

Omdat het zo goed als de laatste is voor mijn personage (zie de post van gisteren) ben ik er vol voor aan het gaan. Ik heb nog nooit zoveel gevochten met dit personage als vandaag. Ik heb ook nog nooit zoveel blauwe plekken gehad als vandaag, denk ik, en dat komt dan nog niet eens door de tegenstanders, maar wel door mijn eigen mannen :-p

Ik was onder een betovering beginnen slaan op hen, en toen hebben ze me getackled en zijn ze boven op mij komen zitten, jawel. Dat is nu eenmaal de efficiëntste manier om iemand te stoppen. Ik weet niet hoe vaak ik dat al bij hen heb moeten doen, maar zelf was ik het nog niet echt tegengekomen. Aan de foto te zien, vonden ze het ook niet zo heel erg jammer :-p

Poort1

(foto Paul Sluyts)

Poort

Jawel, het is weer van dat: ik vertrek straks weer op LARP.

Voor de 23ste keer met dit personage, het heeft dus al driëentwintig weekends overleefd. Ik denk dat ik ermee begonnen ben in 1996 of zoiets, en ik speel het nog altijd met zeer veel goesting.

Ja, het personage heeft wel wat meegemaakt: ettelijke keren doodgemept en toch weer op het nippertje gered. Getrouwd met grote ceremonie, kinderen gekregen, kinderen afgepakt, weduwe geworden, een lief opgedaan, lief ook doodgekregen… Op een bepaald moment waren we met twaalf in de stam (ik speel een barbaar-sjamaan), nu zijn we nog met vier. Ik heb ettelijke ceremonies voor de spirits gedaan om barbaren op te nemen in de stam, ik heb helaas ook ettelijke barbaren begraven… Ik ben professor-chirurgijn geworden, heb ettelijke armen en benen aangenaaid en zelfs anderen uit de dood teruggehaald, ik heb menig monster, demon of duivel naar de andere wereld geholpen… Ik heb me eigenlijk beestig geamuseerd.

Maar nu is het verschil tussen beginnende spelertjes level 1 net iets te groot geworden met personages zoals ik, die toch wel ietsje machtiger zijn. En dus is er een reset: iedereen die hoger is dan level 6, moet verplicht stoppen. Je krijgt de tijd om uit te bollen en een exit te voorzien, je mag ook gewoon stoppen en iets anders beginnen.

Mijn nieuwe personage ligt alvast klaar, compleet met outfit en al. Alleen kan ik nog even geen afscheid nemen van Gork, niet zolang er nog barbaren van mijn stam rondlopen. En dus ga ik dit weekend nog eens Gork spelen. Met volle goesting.

Nieuwe schoentjes

Die kleine van mij, daar zit pit in! We gaan daar later nog wat mee tegenkomen, medunkt.

Ik had al een paar dagen zitten denken dat haar schoentjes precies wat te klein werden, omdat ze niet echt stevig doorstapte. Deze morgen bevestigde ze dat: ik wilde haar schoenen aandoen, en ze weigerde categoriek. Ze trok haar benen terug, spartelde, greep een schoen en gooide die weg, en zei resoluut: “Nee!”.

Ah bon. Aandringen en opnieuw proberen resulteerde alleen maar in een onaards gekrijs. Die schoenen ging ze duidelijk niet meer aandoen. Toen ik haar dan maar op haar kousen op de grond zette, nam ze de schoentjes en ging ze in het schoenenrek zetten. Weg ermee dus.

sandalen1

Bart heeft haar dan maar meegenomen op haar kousen en in de creche haar pantoffels aangedaan, en ik ben deze namiddag om nieuwe schoenen gereden, twee maten groter dan wat ze nu had. Veel keuze was er niet, toch niet in wat ik haar eigenlijk wilde kopen: zo van die gesloten schoentjes met een riempje, zomerschoenen maar geen sandalen. Tenzij ik felroze wilde, of iets met gigantische harten op. Nee dank u.

sandalen2

Het zijn zachtpaarse sandalen geworden, de meest neutrale die er tussen zaten. Ook hier weer bijzonder veel felroze of glitter en zo. Merel vindt ze duidelijk mooi, stapt er stevig op, en sputtert hoegenaamd niet tegen. Zij blij, ikke blij.

Fototoestel

Eigenlijk neem ik best wel veel foto’s, zeker nu ik met die 365 reeks bezig ben. En sowieso van de kinderen, als herinnering en zo. Ik heb altijd al zo’n klein zaktoestelletje gehad, een Nikon Coolpix, en daar ben ik nog altijd bijzonder tevreden van: klein, snel, handig, en lichtgewicht in mijn handtas. “En waarom gebruik je je iPhone dan niet?” krijg ik vaak te horen. Wel, dat kleine toestelletje is nog altijd beter van kwaliteit, en er zit een zoom en een flits op, wat bij de telefoon niet het geval is.

Ik vond het echter stilaan tijd om eens een deftiger toestel te kopen: een spiegelreflex, met verwisselbare lenzen en een pak betere kwaliteit. Dat gaat van mij nog altijd geen fotograaf maken, maar dan kan het alvast niet echt meer aan het toestel liggen :-p

Ik had, door omstandigheden, 450 euro aan FNACbons die daar ideaal voor waren. Niet dat de service daar zo groot is, maar bon, het maakt alles een pak goedkoper :-p Ik ben gisteren wel raad en uitleg gaan vragen in Art & Craft in Mariakerke, wat mij betreft een uitstekende fotowinkel met vooral ook een excellente service. Ik ben er ook heel eerlijk geweest, en gezegd dat ik het basistoestel in de FNAC moet kopen, maar dat ik alle toebehoren bij hen ga aanschaffen. De prijs is dezelfde, heb ik gemerkt.

Ze hebben me daar – net zoals op Twitter, overigens – een Nikon of een Canon aangeraden, en dat het verschil eigenlijk puur een kwestie van goesting is, en hoe het toestel in de hand ligt: qua kwaliteit zijn die echt evenwaardig. Ik heb wat gekeken, gevoeld, en ben voor een Canon Eos 1100D gegaan. Zwaarder raadden ze me af: dit is een ideaal beginnerstoestel, en als het me ligt, zou de overstap naar een echt degelijk (en duur) toestel alleen maar moeilijker worden.

canon

Dat was dus dat. Vandaag heb ik dan na het eten de jongens in de auto gezet, geparkeerd in de Kouter, de FNAC binnengelopen om dat toestel (met een jaar verzekering erbij, dat wel), en een ijsje gaan eten om het te vieren.

Ik zal wel nog zien wanneer ik tijd vind om het toestel op te laden en in gebruik te nemen. Het zal alleszins vandaag of morgen niet zijn. Examens moeten binnen, en al.

Peripatie

In het zesde geef ik na Pasen altijd Antieke Filosofie. Ik geniet daar echt van, vooral dan van de discussies met mijn leerlingen.

Eén les gaat over Aristoteles, en die gaf volgens de legende peripatetisch les. Ik probeer dat dan ook in de praktijk te brengen, en dus ga ik altijd een lesje eind mei gaan wandelen in het park naast de school. Met zestien leerlingen van 17-18 jaar in mijn kielzog, en ik druk gesticulerend een uitleg aan het doen over categoriëen, formele oorzaken en het verschil tussen dunamis en energeia.

Zij lopen mee met hun boekje in de hand, proberen mijn uitleg te volgen, en proberen vooral zich niet al te hard te laten afleiden door het aanwezige bos, groen, vijvertjes, andere wandelaars en bomen.

Dit jaar nam er eentje dat laatste nogal letterlijk: midden in een uitleg hoor ik plots een enthousiaste “bonk”. Ik kijk om, en zie dat een van de jongens naar zijn hoofd grijpt en wat staat te duizelen. Jawel, die was tegen een boom gelopen. Goed bezig.

In elk geval had ik vandaag geluk met het weer: ideaal om in een bos rond te lopen.

Lesgeven: soms is het nog zo lastig niet :-p