Acta Diurna de muliere ludenti
Of Wolf, negen jaar zijnde, nog in die zandbak speelt, vraagt u? Ik ben vandaag om 125 kg extra zand gegaan (ge ziet dat dus met moeite liggen, maar bon), Bart heeft dat bij het oude zand dat er al in lag, gekiept, en ja hoor: ik ben de kinderen twee uur gewoon kwijt geweest. Rust en stilte hier in huis, en zij rustig in de schaduw buiten. Al een chance dat ik het ding in de schaduw heb gezet…
Ik had Merel beloofd dat ze een slaapkleedje ging krijgen zoals mama, zodra ze ’s nachts geen pamper meer nodig had. Tot hiertoe draagt ze pyjama’s, zoals haar broers.
Maar toen stonden we in de Hema, en hingen daar schattige slaapkleedjes van Jip en Janneke, en kon ik het niet laten er eentje mee te nemen. Hier thuis wou ze het zo graag uitproberen, dat ik het alvast openmaakte. Tot mijn grote verbazing zaten er niet één, maar twee slaapkleedjes in! Eentje voor Merel, en eentje voor haar pop! Ik had dat dus niet eens gemerkt in de winkel…
Merel was er zodanig zot van, dat ze het meteen wilde aandoen (en de pop ook natuurlijk) en dat ze het niet meer heeft afgedaan. Ik heb er haar dan maar in laten slapen ook…
(Ze stond zodanig te springen dat ik ze niet scherp op de foto kreeg)
Man, wat een gerecht zeg! Op goed geluk even in de ‘Gezond Gezin’ van Weight Watchers gekeken, en mijn oog viel op pagina 176 dus. Een simpel gerecht, vrij snel klaar, en ongelofelijk lekker. Wolf: “Mama, dit kan toch geen Weight Watchers zijn? Dat is toch veel te lekker?”
Gebakken kippenreepjes, met een sjalotje, en daarbij preiringen in een lichte melksaus, en dan met lasagnevellen en light kaas.
Voor het juiste recept moet je maar in het kookboek ‘Gezond Gezin’ kijken. Dat kookboek is – ik heb het al vaker gezegd – trouwens een aanrader voor iedereen met kinderen: gezond, veel groenten, weinig vet, en niet moeilijk. En dus ook lekker!
Hier thuis viel het nog mee, maar toen Merel en ik aanzetten naar Ronse om bij de schoonmoeder de jongens op te halen, en samen iets te eten in Ronse, begon het te druppelen. Nelly had – optimistisch – een tafeltje buiten gereserveerd, maar gelukkig hadden de mensen van het restaurant zelf wel al door dat het binnen toch wel veiliger was. Geen nood, we zaten achteraan, niet ver van de achterdeur, zodat we de kinderen perfect buiten op het springkasteel konden zien spelen. Want regen of geen regen, er werd gesprongen. Wat me andermaal opviel, was dat Merel deze keer wél meeging op het springkasteel. Zodra er andere kinderen zitten, durft ze niet, maar als het enkel haar broers zijn, springt ze vrolijk mee.
En Nelly en ik, wij kletsten er vrolijk op los.
Na het eten – intussen was er een gestage druilregen aan het vallen, bij een temperatuur van 22° – ben ik nog even met de kinderen langs de plaatselijke Hema (knutselgerief, zoals plakletters en stempeltjes) en de Action (nog nooit binnen geweest, wat een rommel zeg!) geweest, en daarna ben ik maar naar huis gereden. De plannen om eventueel naar Aubéchies en de Gallisch-Keltisch-Romeinse site daar te gaan, vielen letterlijk in het water.
Geen nood, Aubéchies loopt niet weg. En wij hadden een gezellig luie middag.
De jongens zitten bij Nelly, Bart is gaan werken, en dus is het hier enkel Merel en ik. Dochterdagen, als het ware. Ik geef het toe, ik keek daar bij het begin van de vakantie toch wel tegenop: twee maanden met continu kinderen om me heen, en dus geen moment rust. De jongens gaan af en toe op kamp, maar Merel is nog geen drie en valt daar dus buiten. Twee maanden Merel dus. En ik die zo gesteld ben op rust en stilte, en momenten voor mij alleen, solitair als ik ben. (En ja, ik weet het, er zijn mensen die daar echt geld voor zouden geven, om twee maanden thuis te zijn met hun kinderen, maar vergeet niet, ik ben vaak thuis met de kinderen, en moet in die uren ook nog werk zien gedaan te krijgen. Dus dat is hier nu niet de kwestie.)
Maar mijn dochter, da’s een schatje. We knuffelen, we giechelen, ze kruipt op mijn schoot als ik aan de PC zit en steelt slokjes koffie, en we doen meisjesdingen. En vooral: ze wijkt niet van mijn zijde, geen seconde. Tenzij ik rustig aan de computer zit, dan speelt ze alleen. Maar zodra ik rondloop, loopt ze mee. Ik heb haar intussen al zover gekregen dat ze niet meer met me binnen in het toilet gaat. Maar de laatste keer had ze een stoeltje genomen en zat ze voor de deur te wachten. Go figure.
Of zoals hier: toen waren de jongens op sportkamp, en was ze bovenop de keukentafel gekropen om te lezen terwijl ik stond te koken. Deze morgen hield ik mijn hart vast: ze was netjes aan het spelen, en ik ging douchen. Zij wilde beneden blijven, want ze was aan het spelen met de maxicosi. Ik had haar nog gezegd dat ze naar boven mocht komen als ze dat wilde, maar dat die maxicosi dan wel beneden moest blijven, want dat die veel te zwaar was. Maar nee hoor: tien minuten later stond ze plots bij me in de badkamer, mét de maxicosi. Die ze zelf de trap had opgezeuld dus. Zucht.
Die maxicosi, dat is momenteel haar favoriete speelgoed. Er blijkt een barst in te zitten onderaan, en hij is dus niet meer bruikbaar, maar Merel vindt hem zalig, en speelt ‘Baby Nona’. Ze heeft deze morgen er zelfs tv in liggen kijken, of ze kijkt toe hoe ik de was ophang.
En deze namiddag zijn we nog samen de stad ingetrokken, voor de laatste maandag van de Feesten. Veel valt er niet meer te beleven, maar bon. Tijdens een gigantische plensbui zijn we naar de tango gaan kijken in de Spiegeltent, en daar wilde ze eigenlijk nog wel een beetje blijven, “kijken naar het dansen, mama”.
Verder liepen we rond, even naar Bata Bata (het opgeklopte sfeertje daar zei me niks), dan terug door Baudelo, via de Belfortstraat naar de Australian Ice Cream, en dan via de Korenmarkt terug naar de Vrijdagmarkt. Niks speciaals, maar eigenlijk wel best leuk, wij met ons tweetjes.
En zo gaan de dagen open en toe, zoals i. het al zo mooi uitdrukte, en was het vakantie.
Ik denk dat ik deze ga laten vergroten en ophangen. Getrokken door Wolf, overigens.
Deze middag kwam Nelly – mijn schoonmoeder – eten bij ons. Bart had een zalige rosbief gemaakt, er werd over erfeniskwesties gepraat en dingen geregeld, en er werd buiten op het terras koffie gedronken en taart verorberd. (Toch een zalig woord, nee, verorberen? Dat geeft mij zo’n meticuleus gevoel, alsof je dan met je vingertopje het laatste kruimeltje van je bord plukt. Maar dit terzijde.) Ze kreeg meteen ook een crash course iPadgebruik. Tot hiertoe was het altijd Jeroom geweest die ons gevolgd had op twitter, en die haar mijn blog toonde en de foto’s bekeek op Dropbox. Nu moest ze het echter zelf leren, en dit was een ideaal moment: uitleg van ons, en dan de twee jongens voor twee daagjes met haar mee, die het haar ook kunnen uitleggen.
Ik ben vooral blij dat ze het wíl leren, want mijn schoonma en elektronica, dat is niet altijd de ideale combinatie. Maar goed, ze heeft vandaag al getwitterd, ze heeft haar kersverse Gmail al bekeken, en nu moet ze maar eens bewijzen dat ze ook deze blog kan lezen en er commentaar op geven.
*zwaaizwaai, Nelly*