Dag drie: London by bike!
Misschien wel de ultieme tip voor Londen, nog veel meer dan de boottrip van gisteren: de Blue Bikes! Londen heeft een systeem ingevoerd van huurfietsen met 700 docking points verspreid over het (uitgebreide) centrum. Je betaalt 2£ voor 24 uur, en je mag zoveel fietsen lenen als je wil. Enige restrictie: het is in periodes van een half uurtje. Gebruik je hem langer, dan betaal je bij. Maar dat hoeft dus niet: er zijn zodanig veel stallingen dat je dan gewoon je fiets stalt, vijf minuten wacht, en dan hem opnieuw ontleent voor een half uur. Maar wijs! Ge moet wel durven, en u gewoon smijten in het verkeer. Het is echt niet voor bange zielen.
We hebben deze morgen wat langer slapen, zijn opnieuw gaan ontbijten in dat hipsterplaatsje van gisteren
– ze hebben er dus ook croissants en bananen – en hebben daar voor de deur onze eerste fietsen ontleend, gewoon om even uit te proberen. We moesten nl. maar iets verderop zijn, namelijk Southwark Cathedral. Dat was ons voorgespiegeld als bijzonder mooi en het oudste gothische gebouw in Londen, maar eigenlijk was dat een gewone grote gotische kerk. We waren dus snel weg, naar de Tate Modern. Helaas begon het toen te regenen, ook al had het weerbericht ons voorgehouden dat het wellicht toch wel droog ging blijven tot na de middag. Tsja. Gelukkig bleef het bij een zachte motregen, en is het niet beginnen doorregenen. We passeerden ook even de Golden Hinde, replica van het schip van Francis Drake.
In de Tate zijn we vooral de cubisten gaan bekijken – die Duchamp!
Nooit geweten dat die mens écht zo kon schilderen! – maar ook bijvoorbeeld Rothko
Robert Mapplethorpe, en een van mijn all time favourites, Louise Bourgeois, vooral gekend van haar gigantisch grote spinnensculpturen ‘Maman’. Als iemand daar ooit een figurine van vindt: bijzonder graag! Maar het mens tekent, schildert, sculpteert, naait
en doet grafisch werk. Chapeau.
Of deze mij onbekende Friedrich Vordemberge-Gildewart
Het gebouw van de Tate Modern is trouwens ook bijzonder: een oude energiecentrale met een reusachtige turbinezaal. Mooi! De foto doet de afmetingen helaas geen eer aan, wat je beneden ziet zijn werkmannen met een fluo hesje.
In de miezerende regen liepen we dan maar over de Millennium Bridge,
een metalen voetgangersbrug die ondanks het slechte weer intensief gebruikt wordt. We liepen wat verder, tot aan Fleet Street, om op aanraden van Kim en Wim te gaan lunchen in de Wagamama, Japanse fastfood. Lekker, en blijkbaar vooral kantoormensen uit de buurt.
Na de lunch gingen we weer de fiets op, en het stopte zowaar even met regenen. Fietsen in London is trouwens een avontuur op zich: je hebt overal Blue Bikes, er zijn redelijk wat fietspaden, er is veel fietssignalisatie, maar de auto’s en vooral bussen zijn blijkbaar de fiets in het straatbeeld nog niet gewoon: ze zouden je ongegeneerd van je sokken rijden!
Enfin, ongedeerd kwamen we aan het Barbican Center, zetten onze fietsen in de stalling – ze staan dan meteen ook weer veilig vast, je hebt er geen omkijken naar – en gingen voor 12,50 pond de man de tentoonstelling Digital Revolution. Zeer interessant: eerst een overzicht van de allereerste computers, tot en met de eerste Tetris, Leisure Suit Larry, Duke Nukem, en dat soort dingen.
Daarna loop je door een aantal digitale (kunst)toepassingen: een installatie van onder andere Will.I.Am,
camera’s die je capteren en je laten zien met speciale effecten, zoals kleurenstrepen – op de bovenste foto zie je mijn rood haar, en daaronder de camera
en hier heb ik de camera op mijn buik en zwaai ik met de andere hand
of vlammende ogen waar rook uit lijkt te komen.
Zeer poëtische beelden waarbij iemand vleugels krijgt, en als hij dan met zijn armen zwaait, ook begint te vliegen
Of uitgesproken woorden die veranderen in een vlinder.
Deel twee waren oude spelletjes op computers, but: been there, done that, got the high score. Wij zijn ouder dan het gemiddelde doelpubliek, vrees ik ^^
Deel drie was een interactief gegeven met lasers: je kon ze besturen, er ping-pong mee spelen, gordijnen van maken… Helaas was het daar veel te donker om foto’s te kunnen nemen.
Intussen was het helemaal gestopt met regenen, en fietsten we fluks naar de British Museum, waar we eerst – tradities moeten gerespecteerd worden – een koffie dronken in de Starbucks tegenover de hoofdingang. Veel tijd hadden we niet in het British, maar dat was genoeg om te genieten van de tijdelijke tentoonstelling van de Anglo-Saxons. Mooie dingen zeg!
Intussen was het half zes, waren we buitengegooid uit het museum, en hadden we nog wat tijd te doden. Want half zes is nog wat vroeg om al te gaan eten, nee? We overwogen even een comedy show, maar die zijn moeilijk te vinden op donderdag. Uiteindelijk besloten we – het weer was nog altijd best te pruimen – om een serieus eind naar het noorden te rijden, naar Upper Street in Islington (dank u, Arnold, voor de aanrader) en daar een Indiër te zoeken. We reden wat verkeerd, kwamen tot de constatatie dat de kaart met docking points geen goed idee is om je op te oriënteren, en reden alsnog naar Islington. De chicken tikka wrap was overigens bijzonder lekker!
Ik wist Bart ervan te overtuigen geen taxi te nemen – ik word altijd zo ziek in die ondingen! – maar de fiets naar huis te nemen, een goeie vijf kilometer door het Londense verkeer en voorbij de talloze lichten. We moesten halverwege wel even stoppen om te docken en een nieuwe fiets te nemen, maar alla.
Dit is dus even een markthalletje waar we doorfietsten.
Het voordeel aan fietsen is dat je veel meer ziet, in buurten komt waar je anders helemaal niet zou komen, en dus veel meer de sfeer opsnuift. We zijn dus uit Islington naar beneden gefietst, de Thames over, en zo verder tot in Southwark, eigenlijk dus gans centraal Londen door, of, om u een idee te geven: van net de bovenrand van onze gekochte toeristische kaart van London tot net voorbij de onderrand. Hadden we het geweten, we hadden gisteren ook onze voeten wat meer gespaard, en ook fietsen gehaald. Voor twee pond per persoon per dag kan je niet sukkelen, vind ik.
Bart heeft sinds de laatste update van zijn iPhone ook de app Moves staan, iets dat perfect bijhoudt hoever je op een dag wandelt, fietst, en je sowieso verplaatst. Dinsdag hebben we in totaal 11,2 km gewandeld, gisteren was dat 17,3 km, en vandaag was dat 11,3 km. te voet, en 16,4 km per fiets. Over die laatste hebben we trouwens net geen twee uur gedaan, om maar aan te geven hoe vaak en hoe lang je dus voor de lichten staat te wachten. Maar ook: we fietsten echt rustig, en keken vooral veel om ons heen.
Zo’n fiets: dikke dikke aanrader dus, als je zonder kinderen in Londen bent. Het is uit je doppen kijken, maar je ziet gigantisch veel meer.
Morgen rustig ontbijten, dan het Designmuseum hier vlakbij, lunch, ons gerief inpakken en de valies gaan afzetten in St-Pancras station, en dan te voet naar Camden Town. We moeten toch nog iets doen op onze laatste dag? En wie weet vind ik er wel een geschikte, betaalbare middeleeuwse jurk!
365 – 10 juli 2014 – fiets
London baby, dag twee
Als ge wakker wordt omdat ge naar het toilet moet, mag het bed nog zalig zijn, dat helpt niet veel. Ik was dus om half acht wakker, las een beetje over wat we gingen doen vandaag, en niesde rond half negen Bart wakker. Arme jongen…
Enfin, het zorgde er wel voor dat we iets over negen in The Kitchen zaten, een hip, helder ontbijt- en lunchplekje hier wat verderop, met veel wit en een open keuken. We namen elk een sloot koffie,
ik nam pancakes met maple syrup en pecans, Bart ging, tot mijn grote verwondering, voor porridge. Hij ontbijt normaal gezien niet, vandaar.
Een omwegje langs London Bridge Railway Station om een Oyster Card te kopen later, liepen we langs het water om de boot te nemen naar Greenwich. We lachten ons even een kriek met een Japans selfiegadget (dat we overigens een paar keer gezien hebben)
en stapten op de boot. Het waaide wel, maar de zon scheen heerlijk, en echt koud was het niet. En die boot: da’ een immense aanrader! Bedankt iedereen die ons de tip heeft gegeven! Voor 16,50 £ per persoon – Londen is duur, jong! – hadden we een dagticket, en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Die boot is eigenlijk gewoon een waterbus, met een hoop haltes, en af en toe maakt hij behoorlijk wat snelheid. We stapten af aan Greenwich,
wandelden voorbij de Cutty Sark,
wat andere gebouwen
stelden ons vragen over wat ze hiermee bedoelen
zagen een prachtige “boekenbank” zoals die overal in Londen staan,
liepen door het zonovergoten park naar boven naar het Royal Observatory,
vonden 7 £ om aan te schuiven om op de officiële nulmeridiaan te gaan staan wat veel, en liepen er dus maar over langs de andere kant ^^
Er stonden wat verderop een paar vrijwilligers met een speciale zonnetelescoop: wijs, jong! Nog nooit eerder met eigen ogen de zon, inclusief zonnevlekken, erupties en pokdalige oppervlakte gezien.
Enfin, we dronken koffie,
genoten van het park en de prachtige uitzichten over de stad,
gingen iets eten in een echte pub,
en namen de boot in de andere richting, tot het eindpunt aan de London Eye (dat reuzenrad). De tocht duurde veertig minuten, en ik heb dus een massa foto’s genomen. Het is de beste sight seeing die je je kan dromen!
Het inhammetje waar we te voet over gingen, komende van onze logeerplek. Ik heb het er later nog wel over ^^
The Shard, volgens hun zeggen het hoogste gebouw van West-Europa. Heel dominant in het straatbeeld, en ook echt wel mooi.
Links de Teelbal, ofte City Hall. Ook wel scheef ei genoemd en zo.
De HMS Belfast, oorlogsschip dat daar definitief voor anker ligt, en te bezoeken is.
Southwark Cathedral
Tate Modern met de Millennium Bridge
Aan de Eye zullen we geweten hebben dat we in toeristisch gebied kwamen: we moesten ons een weg banen door de massa! Over de brug, langs Big Ben en the Houses of Parliament beterde het eigenlijk niet zo.
En aan Trafalgar Square zag het zwart van het volk, het leek wel Gentse Feesten.
Intussen was het behoorlijk warm geworden, en zochten we toevlucht (en een vieruurtje) in de Costa Coffee boven de boekhandel Waterstones. We vonden meteen ook cadeautjes voor de kinderen, oef.
En toen was het stilaan tijd voor wat cultuur in de National Gallery, waar we het segment van de impressionisten gingen bekijken. Prachtige dingen gezien van zowel Monet als Manet, maar ook Van Gogh, Renoir, en veel Degas. Mooi mooi.
Verder ging de tocht, naar Picadilly Circus, waar we gewoon op straat een hoek om stonden aan te schuiven om over te steken. Zot gewoon!
Enkele beelden tussendoor:
We wandelden naar Covent Garden,
dronken daar een veel te dure maar wel lekkere aardbeiensmoothie,
en vonden het welletjes. Terug naar de Thames dus, via een klein parkje,
en opnieuw de boot op naar de London Bridge.
En dan opnieuw langs het water
voorbij dat odeon waarover ik het al eerder had, en waar ze nu muziek aan het spelen waren
met tussenstop bij een Italiaan voor avondeten
richting huis.
Daar stelde Bart vast dat zijn gezicht toch eigenlijk wel goed verbrand was, en ik ben daarnet nog even naar de supermarkt wat verderop gelopen om after sun. Wel handig, zo van die winkels die open zijn tot elf uur ’s avonds. Hij ligt wel al meer dan een uur te slapen intussen, ik ga hem moeten wakker maken. Maar we hebben vandaag ongeveer achttien kilometer gestapt, en we zijn dat beiden niet gewoon, vandaar de vermoeidheid.
Morgen gaan we de fiets op. Het gaat minder warm worden dan vandaag, hooguit achttien graden, zeggen ze, en af en toe een bui. Laat ons hopen dat we daar dan tussen fietsen…
365 – 09 juli 2014 – Good ol’ England
Londen, dag één
Zo heel erg rustig begon de dag eigenlijk niet, want zeven uur, da’s vroeg voor een vakantiedag. Edoch, Kobe moest om acht uur aan het station staan met de scouts, dus zat er niks anders op. Bart ging hem afzetten in de gietende regen, en intussen grabbelde ik Merels spullen bij elkaar. Want valiezen op voorhand maken, da’s voor mietjes, daar doen wij niet aan.
Tegen kwart voor negen zat niet alleen haar gerief, maar ook het grootste deel van mijn eigen spullen in een valies, gaf Merel haar papa een dikke knuffel, en ging ik haar afzetten bij oma. Daar kreeg ze meteen een nieuwe roze diadeem van “My Little Pony”, en glunderde ze van oor tot oor. Toen ze daarna ook nog haar opa mocht gaan wakker kriebelen, was ze me al meteen vergeten. Daar stond ik dan…
Enfin, om half tien goot ik een koffietje naar binnen, grabbelde de nodige toiletspullen en elektronica bij elkaar, en stapte om tien uur met mijn geliefde in een taxi. Om half elf werd de taxi omgezet naar een eerste trein, richting Brussel. Daar waren nog zeeën van tijd, meer dan genoeg om een koffie te drinken, een wok naar binnen te werken,
wat dingen over Londen te lezen – dank u, Yves! – en een geweigerd ticket te laten nakijken. Nog een chance dus, dat we meer dan vroeg genoeg waren! Enfin, de Eurostar had wat vertraging, maar tien over één kwam hij langzaam op gang. Toch ongelofelijk wat een snelheid dat ding bij momenten haalt! Maar dus net op het juiste moment, bij het binnenrijden van de tunnel, een foto genomen :-p
Om twintig over twee uur lokale tijd zagen we dat de wachtrij aan de toiletten van St-Pancras immens was, stelden we vast dat blijkbaar niet alle koffiehuizen een toilet hebben, en riepen we een Ubertaxi. Wijs, jong, een Toyota Prius! Helaas wist die niet exact het adres te vinden, werd ik stilaan wagenziek, en zeiden we hem ons aan het begin van de straat af te zetten. Hmpf. Niet ons beste idee, want 1. de straat was lang 2. uiteraard bevond ons adres zich aan de andere kant 3. we hadden blijkbaar bakstenen mee in onze rollende valies. Tsja.
Uiteindelijk bleken we het straatje te vinden, en onze ogen werden groot. Het bleek een “estate” te zijn, een woonwijk van allemaal kleine appartementjes met een smalle trap en een een gaanderij aan de buitenkant. Charmant geschilderd, met veel bloemen en planten, maar ook veel buitenhangende was en zo. Het “sociale woonwijk”gevoel was groot, we voelden ons meteen in een Britse detectiveserie.
Maar de kamer viel al bij al mee, helaas was de foto wel nogal flatterend. Maar ze is ruim genoeg, en er is uitstekende wifi, niet onbelangrijk voor ons ^^
Toen ik daarstraks met de bewoners sprak over de huurprijzen, viel mijn mond open: ze betalen rond de 1500 pond per maand voor dit kleine dingetje, gewoon omdat het zo dicht bij de City ligt. En inderdaad, het is maar een paar minuten stappen tot aan de Thames, en dan kom je meteen in een zeer hippe buurt terecht, vlak bij de Tower Bridge. Het zijn hier allemaal gerestaureerde pakhuizen waar nu internetbedrijfjes en zo zitten, in van die hippe kantoortjes, en overal van die kleine restaurantjes en zo.
We maakten dan maar een stevige wandeling: langs het water (door voetgangersgebied)
– met een tussenstop voor koffie en een dessertje – voorbij de Tower Bridge,
en de Tower aan de overkant
verder langs City Hall, waar ze een wreed wijs half verzonken concertdinges hebben
voorbij Hay Market, met een heel mooi dak en een ongelofelijk wijze steampunk fontein
tot aan de London Bridge. Eventjes de brug op voor een fotootje:
Dan afgeslagen naar links, voorbij het station met nota bene een V2 als ornament
en uiteindelijk door Bermondsey Street met nog meer hippe winkeltjes en zo, en felgekleurde lichten onder de spoorweg
Ik weet niet hoe Bart het doet, maar hij trekt zo van die hipster dingen aan. Neem nu ook het restaurantje waar we gegeten hebben: The Garrison. Het was ons aangeraden door de bewoners, we passeerden er toevallig, en inderdaad: bijzonder lekker! Het was wel zo goed als volboekt: ze wilden ons een plaatsje geven, als we niet langer dan een uur wilden blijven zitten tenminste. Het had een hoog Lepelbladgehalte, vond ik: leuk ingericht, veel jong (en gay) volk, pure producten met helaas een navenante prijs, maar bon. Terwijl we aten, begon het serieus te regenen, maar gelukkig was dat zo goed als voorbij, terwijl we verder naar huis wandelden.
Om half negen waren we hier al terug: Bart viel prompt in slaap, en ik probeerde een paar dingen uit te stippelen voor de komende dagen. We gaan vooral veel rondlopen op ’t gemak, zonder verplichtingen of ons op te jagen. Wat ik wel wil doen: een dagticket voor de boot, volgens het hop-on-hop-off systeem, en dan naar Greenwich varen, daarna helemaal terug naar Westminster, tussenin vanalles bekijken, en dan weer naar hier. Er is hier ook een huurfietsensysteem: je hebt een dagticket voor twee pond, en daarmee mag je zo vaak je wil een fiets nemen voor max. een half uur per keer. Fiets je langer aan één stuk door, dan moet je bijbetalen. Maar er zijn zo veel stallingen, dat je gewoon even kan wisselen. Ik zou gewoon door de stad willen fietsen, tot aan Camden, en dan zien we wel wat we onderweg bekijken. Het Designmuseum is hier vlakbij, en dat zouden we willen doen, en ik wil zeker ook nog binnen in het Tate Modern en de British. Maar ach, lukt dat niet, dan ga ik er niet van wakker liggen. Ik wil eigenlijk vooral gewoon genieten.
365 – 08 juli 2014
Lijstje zomer 2014
Het is grote vakantie, en er is dus weer een gigantische berg werk die op me ligt te wachten. Ik heb alles netjes in kleine hapjes gecompartimenteerd en opgelijst, en het is de bedoeling om elke – niet bezette – dag toch minstens één dingetje te kunnen doorstrepen, en ook elke dag iets van naaitaakje te doen. Want die berg naaiwerk die daar ligt, is ook niet te overzien.
Bon, dit is de stand na een week (en al een paar dingen die ik gedaan heb tijdens de verbeterperiode in de examens). Ik vind dat ik eigenlijk al goed opgeschoten ben ^^ Niet dat ik me de illusie maak dat dit af gaat zijn in september, maar bon. Bij de doorstreepte dingen kan je soms zelfs doorklikken naar de blogpost die daarover gaat.
Living/keuken:
– piano compleet opruimen
– piano stemmen
– verandadak kuisen
– vloer aanpakken, i.e. afschuren en opnieuw opboenen, plank per plank
– rolhouder kopen + installeren
– blikjescrusher ophangen
– kruimeldief ophangen
– berging opruimen richting nieuwe berging
– gordijnrail + gordijn ophangen
– kleine kadertjes ophangen
– bureaukast opruimen en opnieuw opvullen – ben ik al aan begonnen
Toiletten:
– nieuwe planken/rekje
– decoratiestreep wegschilderen met bordverf
– handdoekhouder definitief ophangen
– nieuwe rolhouder boven
– buis wegschilderen/bekisten
Garage:
– alles (zucht)
Kinderkamers:
– gordijnbakken schilderen
– skelet ophangen
– Wolfposter ophangen
– lamp definitief installeren
– tweede lamp installeren
– tochtstrip
– naambordje Wolf
– poster LotR ophangen
– muggennet Merel
– klok Merel
– lampje Merel
– gordijnen voor Kobe maken
Naaikamer:
– opruimen
– naaiwerk
* indianenkostuum Kobe
* bandjes BH veranderen
* knop van jeansbroek herstellen
* manchetten van twee sweaters vervangen
– kasten leegmaken en opruimen
Badkamer:
– kast leegmaken/opruimen
– plafond herschilderen + zijmuur rond kastje
– schuiven kuisen
– deurklink repareren
“Loft”:
– alles bijzonder grondig opruimen en schoonmaken
– kast leegmaken/opruimen
– boeken terugzetten
Diversen:
– kaders ophangen Kobe
– kaders ophangen gang
– foto’s bestellen en ophangen
– fotoboeken maken
– vestiairekast uitkuisen en vullen
– wijnrekken ophangen
– auto laten keuren herkeuren
– Eandis contacteren
– cursus Turks bekijken
– haag laten scheren
365 – 07 juli 2014 – mama
Hoe zet je nieuwe manchetten aan een sweater?
Vindt u dat ook zo vreselijk, uw lievelingspull die eigenlijk nog prima is, ware het niet van de manchetten die compleet versleten zijn, met gaten en al, zodat u er niet meer mee buiten kunt komen?
Ik kreeg van een vriendin voor Wolf drie heerlijke sweaters van Ghent University die te klein waren voor haar zoon. Ik heb er zelf zo eentje, en het is effectief mijn lievelingspull. Een van de drie was nog in zeer goede staat, en Wolf draagt hem nu ook bijzonder graag. Maar van de andere twee waren de manchetten versleten, zoals ze ook gezegd had. Maar, zo zei ze erbij, misschien kon ik die vervangen? Losse manchetten kan je namelijk kopen in de Veritas, wist ze me te vertellen.
Het duurde even, maar ik raakte in de Veritas, en kocht donkerblauwe manchetten, omdat die nog het beste gingen passen bij de sweaters in kwestie. Ze zijn gebreid, maar dus niet “vastgezet”: je kan er zo een ladder in trekken, mocht je dat willen, zoals je kan zien op onderstaande foto.
Bon, vandaag ben ik eindelijk eens beginnen uitpluizen hoe je die dingen eraan zet, en ik kwam tot de constatatie dat het verbazingwekkend simpel was. Het losmaken van de kapotte manchette duurt zelfs langer dan het aanzetten van de nieuwe.
Je begint dus uiteraard met het voorzichtig lostornen van de oude manchette.
Daarna schuif je de nieuwe manchette binnenstebuiten over de mouw, aan de goede kant van de mouw, met de twee open kanten netjes op elkaar.
Dit zigzag je zorgvuldig over de rand heen, zodat je alle steken vastzet en ook de drie lagen (een manchette is altijd dubbel) mooi aan elkaar zet. Ik surfileer zelfs twee keer, zodat ik zeker ben dat ik alle steken mee heb.
Het resultaat ziet er dan als volgt uit:
Vervolgens stik je de mouw, zoals ze hier ligt, op een halve centimeter van de rand, mooi rondomrond.
Nu keer je de manchette om, zodat je ziet wat het wordt. Schuif de hele manchette nu over je machine, en stik nogmaals, door de stof van de mouw heen, op ongeveer een halve centimeter. Zorg dat je aan de binnenkant de rand van de manchette mee hebt. Meestal zat daar ook de vorige naad, zodat je netjes in hetzelfde spoor kan stikken.
Succes, en mocht het nog niet duidelijk zijn: stel gerust vragen.