Het ging al lang niet zo goed met Nelly, Barts mama. Ze had veel pijn door de vorm van reuma die ze had, de pijnmedicatie werkte niet meer zoals het hoorde, en door de cortisol was ze opgezwollen. Zij die altijd overal voor iedereen had gezorgd, voor iedereen in de bres was gesprongen, iedereen had geholpen, was nu bijna volledig afhankelijk geworden van anderen, en was daardoor ook niet echt vrolijk geworden.
Enkele maanden geleden had ze de knoop doorgehakt: het was genoeg geweest. Het traject had nog even geduurd, maar vorige week is ze dan, in het bijzijn van haar zonen, volgens eigen wens en naar eigen keuze ingeslapen.
Vandaag was er de uitvaart, en ook daar hoorden we het vaak: een bijzonder zorgende, actieve vrouw met een heel eigen wil. Het deed deugd om haar vriendinnen te zien, want doorheen die meer dan dertig jaar dat ik een deel uitmaak van Barts leven, heb ik ook die vriendinnen leren kennen. Samen hebben we afscheid genomen.
Nelly, ik wil je bedanken voor alles, maar in het bijzonder voor die fantastische, onvoorstelbaar fijne en even zorgende zoon van jou. Het ga je goed, waar je ook bent.
