Ik was al de hele vorige week aan het niezen en snuffelen, maar dat lag voornamelijk aan mijn allergie-die-geen-allergie-is. Maar gisteren ging het weer compleet fout, op een andere manier dan.
In de loop van de namiddag, na school, begon ik me mottig te voelen. Misselijk, hoofdpijn, buikkrampen, wat draaierig… Ik wilde de Masks niet afzeggen omdat de heren op me rekenden en ik dat ook echt wel graag doe, maar ik heb er nauwelijks iets gegeten – Geraard had nochtans paaseitjes voorzien, van die lekkere – en achteraf bleek dat de heren vonden dat ik echt wel stilletjes was voor mijn doen. Mij was dat niet opgevallen, maar bon.
Ik ging gisterenavond dan ook meteen slapen, met het idee dat het wel beter ging zijn, maar ook met het gevoel dat ik elk moment ging moeten overgeven.
Deze ochtend werd ik wakker zonder hoofdpijn, en ik dacht dat het wel oké was. Tot ik de trap afging en de misselijkheid meteen weer vollen bak kwam opzetten. En ik ook nog eens richting toilet mocht spurten wegens darmkronkels. Hmm. Ik belde naar school, gaf werk door voor de derdes en liet mijn zesdes zowaar naar huis gaan, terwijl ze eigenlijk een herhalingstoets hadden die ik perfect in de studie kon laten doorgaan en die ik klaarliggen had. Zegt genoeg over hoe ik me voelde…
Ik ben in mijn zetel onder mijn donsdeken gekropen en heb niet veel meer bewogen. Ugh.
Tegen ’s avonds voelde ik me wel een heel pak beter, en ik denk dat het morgen wel weer over zal zijn. Zo’n typische eendagsbuikgriep dus. Maar mens, ge kunt daar dus serieus slecht van zijn.