Af en toe komt Bart thuis met een boek van iemand die hij kent, en als dat dan een roman is, dan wil ik die wel lezen, ja.
Het verhaal draait rond Oskar Metsiers, een toch wel behoorlijk getraumatiseerde jongeman met sterke OCD, zeker als het op tellen aankomt.
Dat trauma is ook niet verwonderlijk: Hautain springt voortdurend heen en weer doorheen drie periodes in Oskars leven: Oskar die als kleine jongen zijn ouders verliest door een ongeval met een hert en dan noodgedwongen bij zijn grootouders gaat wonen. Mensen met zeer goede bedoelingen, die helaas niet in staat zijn emoties te uiten en dan de dood van Oskars ouders maar negeren, waardoor zelfs de begrafenis een kille bedoening wordt.
Wanneer zoveel jaar later ook oma sterft, besluiten Oskar en zijn grootvader om de dood geen kans te geven, om de dood buiten spel te zetten door onopspoorbaar te verdwijnen. Ze nemen nauwelijks afscheid, Oskar laat zijn werk als statisticus van de ene dag op de andere in de steek en verdwijnt naar Vlieland, zonder duidelijk plan.
Daar wordt hij opgevangen door een taxidermist die net als hij buiten het leven staat en verdwijnt hij inderdaad. Ook zijn trauma’s, zijn angsten, zijn obsessies verbleken.
En dan moet Oskar toch nog een aantal losse eindjes zien op te ruimen en keert hij terug naar de bewoonde wereld, met alle gevolgen vandien.
Hautain beschrijft het allemaal met aan de ene kant weidse beschrijvingen die soms zeer raak zijn, soms de bal volledig mis slaan, aan de andere kant met een koude afstandelijke stijl die perfect past bij de gedachtegang van zijn hoofdpersonages. De expliciete seksscène had bijvoorbeeld niet gehoeven voor me, maar past wel perfect bij hoe Oskar zelfs seks benadert.
Ik lees niet vaak in het Nederlands, omdat dat vaak stroef overkomt, maar hier past het wonderwel.
Vond ik het een aanrader? Goh, het is niet meteen mijn stijl. Maar het blijft wel hangen, en dat is meer dan je van veel andere boeken kan zeggen. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik het gelezen heb.