Ik weet het, het is vaak een loos begrip, een “warme” school. Maar het is feedback die we heel vaak krijgen van zowel leerlingen, oud-leerlingen als ouders. En ik, ik als leraar kan dat alleen maar bevestigen.
Ik ben wellicht niet de gemakkelijkste als collega: ik heb overal een mening over, doe dingen graag op mijn eigen manier en zal de kritiek niet schuwen als ik denk dat iets beter kan. Ik ben ook absoluut geen sociaal mens: ik heb een gemakkelijke babbel, maar ik zal me niet snel laten kennen en zeker niet snel echt connectie maken met iemand.
Maar ik kwam gisteren dus terug op school en man, wat een warme ontvangst! Heel veel collega’s die me vroegen hoe het ging, of ze iets konden doen, dat ik er inderdaad niet meer getrokken uitzag, en of het wel een goed idee was dat ik al terug was. Of ze voor mij niet moesten kopiëren, zodat ik dat zelf niet hoefde te doen. Of ze geen dekentje moesten halen toen ik in een tussenuur even ging liggen. Of iemand mijn toezicht niet moest overnemen zodat ik kon liggen. Of ze mijn spullen niet hoefden te helpen dragen. En het is niet alsof je aan mij kan zien dat er iets scheelt, ik zie er doodnormaal uit. Een collega bood zelfs aan om van lokaal te wisselen zodat ik de trap niet op hoefde, maar dat is gelukkig geen probleem.
En toen mijn veter los was, bukte een jonge collega zich zonder iets te zeggen en maakte mijn schoen vast. Want bukken is inderdaad een lastig gegeven.
Ook de leerlingen waren bezorgd, maar ook blij dat ze me terugzagen. Zelfs leerlingen die ik niet in de klas heb of zelfs maar gehad heb, gaven me een warme glimlach en zeiden welkom terug.
Weet je? Dat doet deugd. Dat is ook de reden dat ik toch sowieso even terug wilde voor die examens. Dat is ook de reden dat ik wil blijven werken, zo veel mogelijk. Want die sfeer, die pakt niemand je af.