Gisteren had ik – samen met ons pa – een gesprek met de behandelende arts, zijn vaste neurologe die ik zelf ook al jaren ken.
Zij bevestigde dat op het multidisciplinair overleg die middag iedereen akkoord was gegaan met het ontslag van ons pa. De ergotherapeuten zeggen ook dat hij vlot trappen op en af gaat – wat toch wel belangrijk is in zijn huis – en dat ze wellicht geen verbetering meer kunnen bewerkstelligen.
De volgende stap is nu thuiszorg. Voor een woonzorgcentrum is hij veel te goed, ondanks al zijn medische problemen, en nu Martine 70 wordt, is het voor haar ook meer dan welletjes. Het is ook het ideale moment om ermee te stoppen: hij is 2.5 maanden weg van thuis, zij moet nu echt niet meer opnieuw opstarten als zijn huishoudster. 42 jaar is meer dan voldoende, me dunkt.
Ons pa kan dus naar huis zodra er familiehulp en poetshulp gevonden is, en daar zal de sociale dienst van het ziekenhuis me ongetwijfeld meer dan helpen. Die mensen zijn echt schitterend: ze kennen hun weg in dat administratieve kluwen, hebben alle juiste telefoonnummers en weten wie ze moeten aanspreken.
Enfin, hopelijk kan er snel een oplossing gevonden worden, want in de zorgsector is het personeelstekort een acuut probleem.
