Het was een processie van Echternach, dat ene nieuwe raam hier beneden. Het ene grote raam aan de zijkant (naast de vroegere voordeur) is het enige raam beneden dat nog gewoon dubbel glas is, en nog niet vervangen door hoogisolerend glas. Omdat we toch glazenmakers over de vloer hadden, leek het ons het ideale moment om ook dat glas te laten vervangen. Juist ja.
De eerste dag dat de mannen van de ramen kwamen, hadden ze het glas wel bij, maar dus niet de tijd om het installeren. Ze gingen het ook gewoon even binnen zetten, en waren nog verontwaardigd ook over het feit dat ik niet wilde garanderen dat het daar niet gebroken zou raken, omdat er anderen volop aan het werk waren in die ruimte.
“Oe madam, we meugen wieder da nie binnen zetten? En tons moeten me wieder da were meepakken?”
Ze namen het glas dus weer mee. De dag daarop hadden ze het glas opnieuw bij, maar geen tijd. Tsja, glas opnieuw mee richting de West-Vlaanders, want er werd uiteraard verder gewerkt.
Derde keer, namelijk toen ze de ‘Colorbel’ kwamen installeren, het blinde stuk glas tussen grote en kleine badkamer boven: “Oi, madam, me zijme de latjes vergeten. Kunnen me wieder da glas nog altijd nie binnen zetten? ’t Zoe maar veur een weeke of tweeje zijn.”
Venster opnieuw naar af.
Tot deze morgen dus: om kwart over negen stonden ze hier met het glas, mét latjes en al. Tegen de middag bleek het netjes geïnstalleerd, en proper afgewerkt.
En meteen ook het plooiwerk in de hoek, dat ze ook nog moesten installeren, en waarvoor ze probeerden aparte verplaatsingskosten aan te rekenen (en dat er voordien zo uitzag).
Beetje bij beetje.
We gaan er écht ooit nog geraken. Jawel.