En op zo’n moment komt mama to the rescue, want ik kan moeilijk de drie kinderen aan een haakje hangen, terwijl ik zelf aan het lesgeven ben.
Gelukkig begin ik op maandag maar om 9.20u, en ligt de school ook amper een kwartiertje rijden van ons ma. Deze morgen heb ik dus de kinderen afgezet rond kwart voor negen, en ze zagen het volledig zitten. Alleen Kobe had een opmerking: “Hoe, mama, is er daar geen wifi? Hoe moet ik dan op mijn iPad spelen??” Niet, dus :-p
Rond drie uur kon ik hen alweer ophalen, en ben ik vrolijk blijven kletsen. Ik heb nog hun computer eens in orde gezet, wat overbodige programma’s gewist, de nodige updates opgehaald, dat soort dingen. En koffie gedronken, en nog meer gekletst :-p
Daarna, aangezien dat dan amper nog vijf minuutjes is, zijn we nog even tot bij mijn grootmoeder gereden. De kinderen vinden dat om één of andere reden ook altijd leuk, ook al valt er daar voor hen niet veel te doen. Lang blijven we dan ook niet, maar we hebben elkaar dan tenminste eventjes gezien. Zo’n oma van 91,5, daar moet je zorg voor dragen.
Enfin, toch nog maar eens een dikke merci voor ons ma!