Buiten lesgeven, het mag eigenlijk niet. Je stoort meestal de andere klassen, en de leerlingen zijn doorgaans veel meer afgeleid. Daarnaast is het ook bijzonder slecht voor de stem, want het geluid is veel diffuser en je moet je dus harder inspannen.
Maar vandaag kon ik er toch niet aan weerstaan. Tweeëntwintig graden buiten, en een klasje vierdes van vijf leerlingen. Jawel, vijf. De andere klas vierdes telt 25 leerlingen, maar een andere, logischer splitsing kon niet. En een groep van dertig leerlingen is écht lastig, vandaar. Vijf leerlingen, Griekjes.
En buiten aan de kant van de sportzaal, waar je dus eigenlijk geen andere klassen stoort, staan er van die picknickbanken. Perfect voor zes mensen. Ik ging in het midden zitten, zij zaten rondom mij, en ik vertaalde Sallustius met hen. Het was geen doceren, het was samenwerken. Zoals één van hen opmerkte: “Dit is gewoon de sfeer van aan die Engelse colleges. Je weet wel, van die praatgroepen aan de universiteit bij een van de professoren in zijn bureau, zoals je altijd ziet in films”.
Hij had overschot van gelijk. Het was eigenlijk gewoon gezellig. Ik weet in elk geval wat ik met dat groepje ga doen, zodra het in de lente weer mooi weer wordt.