Zo van die onverwacht fijne middagen, da’s altijd wijs 🙂
Deze morgen was het een beetje hectisch: snelsnel naar school voor die introductielesjes, dan op vijf minuten van Mariakerke naar het Jan Palfijn voor mijn logopedie. Die mens vond dat ik precies wat opgejaagd was. Tiens.
Naar huis gecrosst, snel eten gemaakt voor de jongens die zelf te voet naar huis kwamen, en dan heel even adem happen.
Tegen twee uur mocht Wolf bij een maatje gaan spelen, twee straten verderop. Ik ben te voet met hem tot daar gewandeld, samen met Kobe, en toen ben ik gewoon blijven plakken. Fien had gezegd dat ze eigenlijk in de zon wou zitten, maar dat niet kon omdat ze dan altijd ander werk zag liggen. Bezoek was een goed excuus om wél van dat lentezonnetje te genieten, en dat hebben we dan ook maar samen gedaan, met een kop koffie erbij.
De kinderen speelden intussen buiten en genoten al evenzeer.
Toen ze om half vier naar de turnles moesten, vond ik het eigenlijk zelfs jammer, maar aan de andere kant: ik had ook nog wel wat werk liggen. En daar kon ik nu plots ook wel weer tegen glimlachen.