Vorig jaar had ik een heel fijn zesdejaar. Zo fijn, dat ik hen ging uitnodigen om een grote ijskrijm te komen eten, zodra mijn verbouwingen achter de rug waren. Het is er dus nog steeds niet van gekomen, het zal voor in de lente zijn.
Wel ben ik vandaag met de Griekjes van vorig jaar gaan eten, de 6de Latijn-Griekse dus, samen met mijn collega van Grieks, in -hoe kan het ook anders- een bijzonder fijn Grieks restaurant.
Ik heb getwijfeld om het af te zeggen: mijn stem deed nog lastig, mijn keel deed pijn, en ik had geregeld buikkrampen. Toch wou ik het eigenlijk niet missen, en ik ben bijzonder blij dat ik gegaan ben.
Het was leuk om hen terug te zien: amper een paar maand geleden, en toch al zoveel veranderd. De brave leerlingetjes van toen spreken nu vol passie over hun studies, over hun studentenleven en hun profs, over hun cursussen en hoe zwaar het wellicht nog wordt. Maar hun ogen blinken, en ze genieten duidelijk.
Het was na twaalven toen we naar huis gingen, dat zegt genoeg. Het was een bijzonder fijne avond.
En weet je? Als dit de toekomst is, als dit de jeugd van tegenwoordig is, dan hoeven we ons eigenlijk nog niet teveel zorgen te maken. Want er zit toekomst in, geloof me!