Wanneer ik in bedekte termen te horen krijg dat één van mijn leerlingen een gebroken hart heeft, dan smelt er altijd iets in mij.
Dan zou ik het liefst willen troosten en knuffelen. Dan zou ik willen zeggen dat het wel betert, dat zoiets slijt, dat er meer vis in de zee zit, dat het niet de laatste keer zal zijn dat zijn hart gebroken wordt, en nog meer van die oeroude cliché’s. Maar ik weet ook dat hij daar geen boodschap aan heeft, want dat het toch zo verdomd veel pijn doet. En dat daar vooral niks aan te doen valt. Het enige wat ik kan doen, is een luisterend oor bieden. Het is dan aan hem om dat eventueel aan te nemen, hij ziet maar.
En als ik hem dan tegen het lijf loop en die troosteloze blik in zijn ogen zie, en het flauwe glimlachje om zijn mond, dan breekt mijn hart helemaal.
En dan ben ik zo ongelofelijk blij dat ik geen zeventien meer ben.
En vooral, dat ik al die jaren geleden al mijn Bart gevonden heb.
Toen ik 17 was en ik had LDVD dan was m’n leerkracht latijn wel de laatste bij wie ik zou gaan uithuilen. Ik kreeg dan ook les van een gereïncarneerde Romein.
Had ik toen jou als leerkracht gehad, ik was misschien wel afgekomen.
Maar wie verwacht al dat medeleven van een determineer- en verklaarfanaat?
Leerkrachten, ze blijven me verbazen, maar dan in positieve zin 🙂
Hadden we allemaal maar zo’n leerkracht Latijn gehad nietwaar! Ik herinner me de mijne nog, helaas.