Vermoeiend was het wel, gisteren: om half vijf uit ons bedje, tegen zes uur bij schoonbroer in Brussegem (onze auto staat daar veilig, en onze oudste zoon zal daar ook veilig blijven de rest van de week) en tegen half zeven in de luchthaven.
Ze hadden ons aangeraden drie uur op voorhand te zijn, en dat was niet zo’n grote luxe: we hebben zelf amper een kwartiertje moeten wachten, maar na ons ontstond er een grote rij aan de incheck. Ook bleek alleen mijn stoel gereserveerd, en niet die van Bart. Gelukkig konden ze ons wel nog naast elkaar zetten.
Daarna een koffietje, een croissantje, beetje netten, tegen half negen door de controle, en dan nog even wachten op het vliegveld zelf. De vlucht zelf duurde acht uur en was apesaai: ik heb behoorlijk wat geslapen, een film gezien, drie afleveringen van House gevolgd, en gesuft. Dankzij de Touristil was ik bij de landing alleen maar verschrikkelijk ongemakkelijk, maar heb ik niet moeten kotsen. Al een hele verbetering buiten vroeger. Ook de bagage was netjes op tijd en snel, en op amper vijf minuten waren we door de controle in de States, compleet met vingerafdrukken en foto.
Buiten werd de hitte op ons gesmeten: 30°, probleemloos. Even narekenen leerde dat een bus voor twee, en de aansluitende metro ons bijna evenveel zou kosten als een luchtgekoelde, oh zo makkelijke taxi, dus hebben we ons laten voeren naar het hotel. Heerlijk!
Dat hotel is trouwens de moeite: een schitterende lobby, een prachtige binnentuin (alleen voor hipsters, je mag er bv geen laptop opentrekken) en een heerlijk dakterras op het 15de. Het hotel telt 800 kamers, piepklein maar heel verzorgd: donker hout rondomrond, met alles verder in het wit. Het bed laat een halve meter over aan elke kant, en dan is er nog een douche, een toilet en een lavabo, alles op 2.5 x 1.2 meter. Helaas ligt onze kamer op het negende, boven de binnentuin, en is er nogal wat lawaai van de bar beneden en de alomtegenwoordige airco’s.
Gisteren zijn we, na het inchecken en opfrissen in het hotel, nog wat gaan rondlopen: de obligate Starbucks binnen, en dan even verder gewandeld in Central Park, en tot op Times Square. ’s Avonds hebben we dan afgesproken met Pieter (Pietel) om samen heerlijke sushi te gaan eten, en daarna nog een cocktail te drinken bij ons op het dakterras. De uniformpjes van de diensters hier zijn trouwens de moeite: een zwarte bikini met een openvallende zwarte kimono beneden, op het dakterras de witte versie. Wel wat seksistisch natuurlijk, aangezien je dan wel jong en mooi MOET zijn. Het hele hotel is trouwens ingericht door Philippe Starck, wat wel een en ander verduidelijkt natuurlijk.
De ganse stad is er overigens één van extremen: de mensen zijn ofwel oversized, ofwel bruin en afgetraind. Een maat 42 kom je hier nauwelijks tegen. Anderzijds voel ik me dan wel op mijn gemak natuurlijk :-p
Direct hebben we afgesproken met Robby, een goeie vriendin van me die uit Washington komt, maar wel lang hier in NY heeft gewoond. Ik kan al niet wachten om ze te zien.
Enfin, NY out for the moment, een nieuwe update later.