Kijk se, hier voel ik me nu goed door zie !
Toen Bart dinsdagavond rond een uur of elf thuis kwam van kantoor (ik dacht eigenlijk dat hij naar de opleiding in Leuven was), vroeg hij me om nog even de presentatie van zijn lezing voor de volgende dag na te kijken op spelfouten. Het ding zat in mijn inbox.
Dat vervult me dan met trots. Om diverse redenen.
1. Mijn ventje mag een lezing geven over Web2.0 aan de Universiteit Leuven. Puh !
2. Hij gaat ervan uit dat ik inderdaad op hem wacht tot hij thuis is.
3. Hij wéét gewoon dat ik het nog niet te laat ga vinden om het na te kijken, ook al ben ik moe en zo.
4. Hij vertrouwt blindelings op mijn correctorcapaciteiten. Al zeg ik het zelf, ik ben inderdaad een spellingsfreak die grijs haar krijgt van elke spelfout. En ja, ik ben een mierenneuker als het op liggende streepjes aankomt, of extra spaties, en dat soort onzin.
5. Hij vraagt gewoon mijn mening, wil weten of het goed is. Alsof niet alleen hij, maar ook ík degene ben die iets afweet van Web 2.0. Misschien omdat ik pedagogisch geschoold ben ?
Hoe dan ook, ik heb zijn presentatie gecorrigeerd op tal van minieme foutjes, en ik zag hem er des te liever om.