Geplaatst op

Zonsondergang

Ik had toch wel even getwijfeld: ik was moe, en zou het niet praktischer zijn om de jongens gewoon af te gooien op de rugby, terug naar huis te rijden met Merel, hier rustig boterhammen te eten, en dan de jongens weer op te halen?

Maar toen bedacht ik me dat het eigenlijk wel een héle mooie dag was, absoluut niet koud, en dat het wellicht niet meer zo vaak zou lukken om met Merel te wandelen en te picknicken aan de Blaarmeersen.

En dus smeerde ik snel een ganse stapel boterhammen, stak een fles water in een tas, laadde de buggy in de koffer, en reed naar de Blaarmeersen. Merel en ik bleven even kijken naar de training van de jongens, en trokken daarna naar het strand. We babbelden zoals je alleen met een bijna-driejarige kan, aten brood op een bankje, reden naar het kleine piertje, en zagen toen een van de mooiste zonsondergangen die ik in tijden gezien heb. Ik vond het jammer dat ik mijn grote fototoestel niet bij had, maar ook met een iPhone kan je vrij behoorlijke foto’s nemen. En de kleuren, die werden alsmaar intenser.

IMG_0547 IMG_0548 IMG_0549 IMG_0550 IMG_0551

De eenden en meerkoeten zwommen rond ons, tot grote hilariteit van Merel, die een paar korstjes brood aan zo’n lief zwart vogeltje mocht voederen.

Ik vond het eigenlijk jammer dat het alweer half acht was, en dus eind van de training. Maar Merel was moe en moest gaan slapen, en het begon donker te worden.

Maar geloof me: deze dag pakken ze me alvast niet meer af.

Geplaatst op

Clubdag – Scoutsdag

Zo’n dubbele boeking op één avond, met dingen die ge echt alletwee wil zien/meemaken, met kinderen, da’s niet zo vanzelfsprekend.

Er was namelijk clubdag in de rugby, en toneel in de scouts, als begin van de scoutstweedaagse. Ik heb gewikt, gewogen, mensen geëngageerd, gepland, afgesproken, en het lukte zowaar!

Om zes uur stond ik met de drie kinderen (Bart zat ergens in Nederland) aan de Blaarmeersen, voor de clubdag van de rugby. Omdat ik daar in het clubhuisteam zit en foto’s wilde nemen, wist ik op voorhand dat het druk ging zijn. Ik had een leerling uit het zesde mee als nieuwe speler, en zijn vriendin (die trouwens bij mij in het vijfde zit) was mee als babysit voor Merel. Geen overbodige luxe, want ik heb nogal wat rondgelopen. Intussen zat Merel dus bij Phebe, at boterhammetjes, liet een ballon vliegen, en dat soort dingen.

rugby01
rugby02

rugby03

rugby04

Tegen kwart na zeven, toen de eigenlijke training begon (en ik het doodjammer vond dat ik de ‘oudertraining’ met de jongens moest missen) laadde ik iedereen weer in de auto, en reed naar huis. Wolf had al in de auto gegeten, moest gelukkig niet meer douchen, en kon zich gewoon snel omkleden. Gelukkig stond oma al paraat, en kon zij hem tegen kwart voor acht naar de scouts voeren (waar hij eigenlijk om zeven uur verwacht werd, maar ik had verwittigd). Intussen stak ik een doodmoeë Merel in bed, was Kobe ook omgekleed, en kon ik samen met hem naar het scoutstoneel gaan kijken.

Dat was overigens even knudde als altijd: een natuurgroep wil de scouts weg omdat die zogezegd de natuur vernielen, kidnappen daarom professor Zonnebloem, gebruiken diens raket om naar het verleden te vliegen en daar Baden Powell uit te schakelen, zodat de scouts nooit bestaan. De scouts steken daar, samen met Kuifje en co, een stokje voor.

scouts1

Wolf en de welpen (LOL, ideale groepsnaam ooit!) waren de tweede scène, en hij zit als natuurgroeplid achter een krant te spioneren.

scouts2

scouts3.

Ik heb goed gelachen, ons ma is voor het tweede deel ook nog afgekomen (intussen was Bart dus thuis), de kinderen hebben nog een bakje frieten gekregen, we hebben even aan het verschroeiende kampvuur gezeten voor een klein stukje van de zangstonde, en om tien uur zijn we huiswaarts gegaan. Jammer dat we de clubavond niet verder hebben meegemaakt, maar soit, we hebben allebei kunnen doen op een redelijke manier.

Goed gelachen ook: iemand bij de rugby vroeg waarom we al voort gingen, en ik zei ‘Scoutsweekend’. Reactie: “Ja zeg, ze moeten kiezen hé!” Droog antwoord: “Yup, ze kiezen de scouts”.

Geplaatst op

Druk

Dat het toch altijd druk is, zo die eerste weken van het schooljaar. Wennen aan het nieuwe snellere ritme, nieuwe leerlingen of nieuwe juffen, en nieuwe uren voor alle nevenactiviteiten. Ik zal het geweten hebben.

Mijn uurrooster is niet het beste dat er is, maar ik kan er best wel mee om, en het is maar voor september. Op woensdag ben ik vrij: ik heb schatten van collega’s die weten dat dat belangrijk is voor mij, en ze houden daar zoveel mogelijk rekening mee. Want op die manier kan ik eten maken voor de kinderen, hen van school afhalen, en vooral ook Merel vrij snel in bed steken. Als ik zelf moet lesgeven tot 12.05u, ben ik pas om half een thuis met de kinderen, en moet ik dan nog beginnen koken en zo.

Ik heb dan in de voormiddag ook tijd om vanalles te doen. Zoals vandaag: Kobes rugbyschoenen zijn te klein, maar de grote baan in Lochristi, met al die winkels, is pokkedruk op woensdagnamiddag en zaterdag. Ik ken zijn schoenmaat, en dus ben ik deze voormiddag zelf om schoenen geweest voor hem. Koodza heeft dat niet, maar gelukkig had Brantano er wel: 45 euro. Met een bon van oude schoenen (ik heb er nog een stapeltje, als je er wil: vraag maar! 15 euro korting per schijf van 60, interessant om botten te kopen, en nog tot begin oktober) kreeg ik korting, en nam ik er nog een iPadhoesje voor de schoonmoeder bij. En voilà, ik weer blij se!

Het eten was klaar tegen dat ik de kinderen kon afhalen. Gelukkig maar, want Merel was compleet aan het crashen. ’s Morgens was ze al aan het dreinen geweest, maar wilde ze toch per se naar school. Ik had al medelijden met juf Femke… En ’s middags was het er inderdaad niet op gebeterd: ze bleef neuten en zachtjes pîepen, werkte een groot bord spaghetti naar binnen, en sliep van kwart voor een tot kwart voor vijf, jawel.

Intussen reed ik fluks met Wolf tegen half vier naar zijn eerste notenleerles in het tweede jaar. Hij zag het volledig zitten. Maar toen ik hem om vijf uur wilde gaan afhalen, ging mijn telefoon terwijl ik in de auto zat: “Mama? Je was een half uur mis van uur, het was van drie tot half vijf. Ik sta al een half uur te wachten”. Hij had effectief om half vijf gebeld, en ik was net te laat om mijn telefoon op te nemen. Ik heb onmiddellijk teruggebeld naar het mij onbekende nummer, maar daar nam niemand op. Ha ja, zei Wolf, ik heb het inderdaad heel lang horen bellen, maar die mens was aan het kletsen en negeerde zijn telefoon. Tsja, zo schiet het niet op natuurlijk.

Enfin, er werd gevieruurd, rugbykleren aangetrokken, en naar de training gereden, in de gietende regen. Ik haalde dus om half acht twee kletsnatte jonge honden op, die dat helemaal niet erg vonden en een goeie training hadden gehad, zeiden ze.

En zo vult een mens zijn dagen…

Geplaatst op

Blaarmeersen

Wat doet een mens op een meer dan stralende, bijna tropisch warme woensdagnamiddag in het begin van het schooljaar?

Juist, zijn dochter van twee in bed steken, want die was doodop.

Edoch, na drieënhalf uur vond ik dat ze toch wakker mocht worden. Ik smeerde een stapel boterhammen, propte zwemhanddoeken en rugbygerief in een grote tas, propte de kinderen in de auto, en reed naar de Blaarmeersen. Ha ja, want om zes uur hadden de jongens rugbytraining, en zo konden ze eerst nog een uurtje zwemmen. Ik moet het toegeven: het was zàlig in het water. En er waren wel meer mensen die daar zo over dachten, konden we vaststellen.

strand01

strand02

strand03

De kinderen genoten: de jongens speelden haai, en Merel en ik waren de haaienvangers. Gejoel en gespatter gegarandeerd. In die mate zelfs, dat we de tijd uit het oog verloren, en de jongens een half uur te laat waren op training. Ach ja…

strand04

strand05

Merel en ik aten rustig onze boterhammetjes op op het grasveld, kleedden ons ook aan, en wandelden naar het trainingsveld, nog net op tijd om de jongens nog eventjes aan het werk te zien.

strand06

strand07

Rugby: ’t is een wijze sport, dat ik het u zeg!

Geplaatst op

Leuven, ofte rugby

Het werd een combinatiedagje vandaag: eerst met de jongens naar Leuven voor een rugbytoernooi, dan ergens iets eten, en dan naar Jette voor een babybezoek aan Wolfs petekindje. Jawel, Wolf is peter geworden, maar tot zijn twaalfde neemt Bart nog de honneurs waar.

In Leuven bleek er geen coach te zijn voor de U9 (de kinderen onder de negen jaar, Wolfs groep) en die functie heb ik dan maar overgenomen. Blijkbaar deed ik dat nog zo slecht niet, zei Wolf. Ik was in elk geval zeer trots op mijn team, want de fouten waar ik hen op wees tijdens de (halve minuut) rust en tussen de matchen in, werden netjes in gedachten gehouden en serieus verbeterd. Dik in orde!

Een paar van de (talloze) foto’s (Wolf en Kobe hebben allebei een rode colletje onder hun truitje):

rugby01

rugby02

rugby03

rugby04

rugby06

rugby07

rugby05

Geplaatst op

Hmpf.

Het had een fijne dag moeten worden.

Ik was van plan om te zorgen dat ik met de jongens tegen kwart over negen aan het rugbyveld stond, waar hun tornooi om tien uur van start ging gaan. Intussen ging Bart zorgen dat de jongens ingeschreven raakten in de sportkampen van Stad Gent (wat niet zo evident is, want de servers zijn altijd overbelast), boodschappen doen, en dan achterkomen met Merel. Ook oma en opa, Roeland of Sarah met Nand, en Dirk en Ilse gingen komen kijken.

Helaas. Het liep een beetje in het honderd.

Om te beginnen voelde ik me allesbehalve goed bij het opstaan rond acht uur. Ik had slecht geslapen, maar ik was eigenlijk gewoon misselijk. Dat gevoel werd even later bevestigd toen ik niet alleen serieuze buikloop kreeg, maar ook nog moest overgeven, en uiteindelijk amper op mijn benen kon staan. Tot zover de rugby voor mij. De kinderen waren intussen aangekleed, en Bart ging ze dan maar afleveren aan het rugbyveld. Mereltje mocht mee.

Intussen probeerde ik de kinderen in te schrijven voor de kampen, me met enige moeite rechthoudend voor de PC. Wolf was als allereerste binnen, om een minuut over negen. En toen kwam Kobe aan de beurt: “Prijshoek is niet ingevuld” en ik kon niet inschrijven. WTF? Ik belde meteen naar Delphine (van Marthe), en ook bij haar lukte het niet. Ze had nochtans Briek zonder problemen voor datzelfde kamp kunnen inschrijven. (En intussen is het uiteraard volzet 🙁 )

Enfin, toen kwam er een telefoontje binnen dat het toernooi voor Kobe was afgelast wegens geen teams. Wolfs toernooi ging wel doorgaan, alleen was er niemand van organisatie in het clubhuis. Na een hoop heen-en-weergebel bleken er ondanks de sneeuw toch teams aanwezig, en werd er gespeeld. Ik had de familie al op de hoogte gebracht dat Kobe niet ging spelen, nu kon ik berichten dat Wolf er wél ging zijn.

Bart, Kobe en Merel kwamen terug naar huis, oma en opa gingen naar de match kijken, op de valreep kwam Sarah nog toe met Nand, en Dirk had de tijd een beetje verkeerd ingeschat. Maar bon, Wolf was tevreden van zijn match, hoewel hij doorweekt was.

Bart kookte voor oma en opa en het gezin, en ik bleef zieltogend op de zetel liggen. Alwaar ik in de namiddag tegelijk met Merel een megatuk heb gedaan tot kwart voor zeven, terwijl Bart intussen ging jureren bij @appsforghent.

Wolf nam vervolgens naadloos de paparol op zich, zette de tafel, smeerde boterhammen voor zijn broertje en zusje (een klein beetje geholpen door mij) en ruimde nadien de tafel ook weer volledig af. Echt een superzoon, die oudste van me.

En toen kwam Bart weer thuis, stak de kinderen in bed, en liet me opnieuw crashen in de zetel.

Poeh. Niet bepaald hoe ik me de dag had voorgesteld.

Morgen beter.

Geplaatst op

Tervuren

Bizar, zo om zeven uur opstaan, om om kwart over acht aan het rugbyclubhuis te staan, en dat geeneens erg te vinden! Ik weet niet waarom, maar ik had er zin in, en de jongens ook.

Gezwind reden we dus naar Tervuren voor het rugbytoernooi op BSB, ofte British School Brussels. Helaas, niemand had ons verteld dat de rugbyterreinen niet op de school zelf waren, maar een kwartiertje verderop, tegenover het Afrikamuseum, en zonder enige accommodatie. Na een stevig wandelingetje waren we dus maar net op tijd meer: de jongens moesten quasi onmiddellijk het veld op, allebei.

Het was koud. Echt wel koud. Kobe had er last van en speelde nauwelijks, tot ik hem wat aanvuurde, en hij een pracht van een tackle maakte. En glunderen dat hij deed toen! Enfin, een reeksje foto’s dus van het toernooi. Wolf is die met het lichtblauwe gestreepte mutsje, Kobe heeft een zwarte muts aan en een veel te groot shirt.

Geplaatst op

Sneeuwtraining

Ik moet het toegeven: origineel zijn ze wel, daar bij de rugby. Omdat het zo gesneeuwd heeft en het ook nog eens vriest, zijn de velden onbespeelbaar. In plaats van de training dan gewoon af te zeggen, vinden ze een alternatief: sleeën op de berg van de Blaarmeersen!

Ideaal als teambuilding, als conditietraining, en gewoon voor de fun natuurlijk!

Ingepakt als twee Michelinmannetjes gingen ze op weg, bij -3°. Wolf vond het zalig, Kobe had blijkbaar een hele tijd zitten huilen: het was hem te koud, en hij durfde niet op de sleeën want het ging veel te snel. Tsja…

Toch glinsterden zijn ogen toen hij terug in het clubhuis binnenkwam. En eigenlijk heeft hij er dus wel iets aan gehad, denk ik. Maar als het nog eens sneeuwtraining is, heb ik hem beloofd dat hij gewoon lekker thuis mag blijven. Hij is per slot van rekening nog maar vijf, het ventje.