Geplaatst op

Oef.

Het is vakantie. Enfin, morgen nog naar de muziekles rijden, maar daarna is het vakantie. En ik ga vooral slapen, denk ik, want ik ben moe. Door en door, intens moe. Zelfs mijn benen doen pijn, dus ook fysiek moe.

Vandaag was er kerstontbijt – lees: donuts en chocomelk, want de keuken was compleet onderbemand – uitdelen van rapporten en leerlingencontactdag, waarbij ze hun examen kunnen komen inkijken. En omdat het eigenlijk meestal allemaal wat te lang duurt, komen er ook altijd wel een aantal rondhangen. Dat vind ik helemaal niet erg: dan heb ik ook wat aanspraak ^^

Ik had mijn fototoestel op mijn bureau liggen, en blijkbaar heeft een van hen dat genomen. Ik heb het zelfs niet gemerkt.

IMG_2809

IMG_2803

IMG_2802

IMG_2804

Enfin, dit was dus wat erop stond, en dit ben ik blijkbaar als ik aan het uitleggen ben. Het valt me vooral op hoe hard ik op mijn moeder lijk. Maar da’s een wijs mens, dus zo erg is dat nu ook weer niet.

IMG_2811

Daarna was er nog receptie met sandwichkes en zo, en tegen half drie was ik thuis. Doodop, uitgewrongen.

Maar om half vier waren er de kinderen, en tegen vijf uur bracht ik Wolf naar de muziekschool, en tegen zes uur waren we daar met het hele gezin. Wolf speelde zijn twee stukjes van het kerstconcert

gitaar

en we muisden er vanonder: de jongens trokken snel hun scoutshemd en hun scoutsschoenen aan, ik stampte er een boterham in, en tegen half zeven stonden ze aan het scoutsterrein. Gelukkig bracht Delphine hen mee naar huis, want ik heb Merel in bed gestoken, en ben in de zetel geploft. En dat was dat.

Geplaatst op

Chaotisch

Zo kan je mijn dag eigenlijk wel noemen, ja. In principe vind ik elke dag die afwijkt van de normale weekroutine, vrij chaotisch. Die routine doet me deugd: ik heb zelf een zeer chaotische geest, maar met kinderen heb je structuur meer dan nodig.

Vandaag was die ver te zoeken.

Het begon al deze morgen: ik wilde Bart laten slapen, want die was gisterenmiddag plots onverwacht thuisgekomen: zo misselijk als wat, onmiddellijk overgegeven, en zijn bed in. Gisterenavond voelde hij zich wat beter, maar toch. Uitslapen zal hem deugd doen.

Bon, kinderen naar school, ik even later ook naar school voor de klassenraden. Zolang het niet aan jouw klassen is, loop je daar dus doelloos rond: je mag niet echt aan iets beginnen, want het kan elk moment aan jou zijn. Verbeterwerk is er niet meer, en voor veel andere dingen heb ik meer focus nodig. Niet dus.

Enfin, ik heb dan maar voor 26 man afhaalchinees besteld, want veel kans om warm te eten gingen we anders niet meer hebben. Onze keuken is gesloten op dagen als deze, en vanavond is er oudercontact tussen zes en negen. Gelukkig gaf de Chinees geen krimp, en werden er netjes 26 porties babi pangang met rijst voorzien.

Tegen vijf uur kon ik de kinderen ophalen – Wolf was al thuis, en die meldde dat papa ook al de hele dag in zijn bed lag – om kwart over vijf waren we zelf ook thuis, en om kwart voor zes trok ik alweer richting school.

Het was goed half tien vooraleer ik weer thuis was en een boterham kon eten, en vooral kon crashen in de zetel. Bart was tegen dan wakker, en had eerder al de kinderen in bed gestoken. Ik had wel aan Wolf gevraagd dat te doen, maar bon, liever papa uiteraard.

Zo van die chaotische dagen, ne mens wordt daar eigenlijk vooral moe van.

Geplaatst op

Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu!

Wie zin heeft in een complexloze, maar toch niet geheel inhoudsloze typisch Franse komedie, die moet echt naar deze film gaan kijken. Serieus.

Deze morgen waren de collega’s en ik namelijk van toezichtsdienst bij de leerlingen van de derde graad in de Sphinx. De film was gekozen door de leerlingenraad, maar wij dachten er het onze van: “Het zal wel weer wat zijn…”

Wel, ik heb gegniffeld, gegrinnikt, gegierd en tranen gelachen. Echt waar. De film is heerlijk Frans, ongelofelijk herkenbaar, en ongemeen amusant. De hele zaal leerlingen was dan ook stil, we hebben geen enkele opmerking moeten maken (het kan ook zijn dat de ‘zware gevallen’ lagen te slapen natuurlijk, maar bon).

Ik geef u even de korte inhoud mee, geplukt van Cinenews.be:

Claude en Marie Verneuil zijn afkomstig van katholieke ouders uit de grote provinciale bourgeoisie en nogal conservatief. Maar ze zijn altijd ruimdenkend geweest. Het was echter even slikken toen hun eerste dochter trouwde met een moslim, hun tweede met een Jood en de derde met een Chinees. Hun hoop dat hun laatste dochter toch voor de kerk trouwt wordt aangewakkerd wanneer ze vernemen dat ze een brave katholieke jongen heeft ontmoet.

Of zoals mijn collega het formuleerde: “Dit is de ideale film als je even een winterdipje hebt, wanneer je behoefte hebt aan een gulle lach, en een oppepper nodig hebt.”

Ik geef haar volledig gelijk.

Geplaatst op

Hindernissenparcours

Ik had eigenlijk klaar willen zijn met verbeteren voor het weekend, maar dat was dus niet gelukt. Ach ja, gisteren was er de stakingsdag en moest ik op school zijn van 8.30u tot 15.30u, ik ging dat dan wel afwerken. Juist. Het ging niet bepaald vooruit, ik deed er vanalles tussen, en dus had ik deze morgen nog dertien stuks te gaan. Da’s zo’n kleine zes uur werk, ingetikt en alles. Moest perfect kunnen, deadline is middernacht. Alleen kwam er nogal wat tussen. Aan de andere kant vond ik dat ook niet zo erg, want ik heb intussen de concentratie van een vleugellamme fruitvlieg op wiet.

Bon, deze morgen kinderen naar school gebracht, en blijven kletsen. Eén exaampje verbeterd, en alweer naar Eeklo vertrokken voor mijn halfjaarlijkse oogcontrole, en aansluitend nog een paar kerstinkopen.  Aangezien ik nu toch in Eeklo zat, ben ik meteen doorgereden naar Adegem, naar een jarige collega met een pracht van een derde dochter, die me nog papieren moest geven. Uiteraard ben ik niet onmiddellijk weggelopen, verre van, ik heb koffie gedronken en de baby uitgebreid bewonderd.

Omdat de route naar huis langs de deur van mijn ouders loopt, vond ik het nogal idioot om niet even binnen te springen, en ik heb dan maar meteen ook de overschot van het middageten opgegeten, kwestie van dat thuis dan niet meer te moeten doen. Enfin, tegen half drie was ik thuis. Twaalf examens.

En toen kwamen de kinderen thuis, luisterde ik naar de verhalen, en voorzag ik vieruurtjes. Tien examens.

Om kwart voor vijf bracht ik Kobe naar de logopedie, deed intussen boodschappen voor onder andere morgen, en haalde hem weer op, met afscheid van de logopediste. Acht stuks.

Er werd vroeg gegeten, ik bracht Wolf naar de gitaarrepetitie voor het kerstconcert, stak Merel in bed, keek even naar Kobes huiswerk, ging Wolf weer ophalen, en toen was het acht uur. Zes te gaan.

Mijn mond viel tussen door even open van verbazing over iemand die 143/145 haalde, en dan nog gewoon twee keer te weinig opschreef. Ik nam nog maar eens een nieuw rood inktbuisje, stak twee jongens in bed, en ploeterde verder.

Om twintig over tien was ik klaar. Moest ik enkel nog de commentaren intikken en doorsturen, oef.

*crash*

 

 

Geplaatst op

Staking

Over de staking zelf ga ik me niet uitspreken, daar wordt al genoeg over gediscussieerd en gezaagd en gezeverd, van beide fronten.

Ik ben wel gaan werken. Niet dat ik het eens ben met deze regering, maar ik geloof wel in het principe ‘de tering naar de nering zetten’, en ik denk niet dat staking het ideale middel is om druk te zetten. Als ik hoor dat bepaalde bedrijven grote klanten verliezen door de staking, ga je geen banen creëren, denk ik zo.

Soit, we waren met ongeveer de helft van het personeel op school, en drie leerlingen. Na een half uur nog twee leerlingen, en na de middag geen enkele. Ik heb zitten verbeteren, en we hebben een vergadering gehouden over de GWP, het fotoproject van de vijfdejaars.

Principieel moesten we blijven tot half vier, en ook al liet de directie ons gaan om één uur, toch zijn we met een tiental gebleven tot het einde. Principes dus.

Bart is intussen thuis gebleven bij de kinderen. Hij kon van hieruit ook wat werken, en heeft het geboekt als een dag verlof.